Από τα Καβοντοροχώρια και συγκεκριμένα το χωριό Αμυγδαλιά προέρχεται η αναφορά του γεγονονότος που συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Η γυναίκα, εκείνη την εποχή, ήταν περίπου 15 ετών και ξυπνώντας την νύχτα για να επισκεφθεί το αποχωρητήριο, βγαίνοντας έξω από το σπίτι, είδε ένα πολύ δυνατό φως. Προχώρησε μέχρι το σημείο και στάθηκε πίσω από την βλάστηση για να προστατευθει, όπου και είδε πως το φως τελικά προερχόταν από ένα στρογγυλό αντικείμενο, ίδιο και όμοιο με τους γνωστούς μας ιπτάμενους δίσκους. Και λέω ίδιο, διότι χρόνια μετά, όταν η γυναίκα είδε σε περιοδικά και διάβασε άρθρα για αυτούς, κατάλαβε πως αυτό που είχε δει, ήταν ένας ιπτάμενος δίσκος. Βέβαια, την δεκαετία του '50 σε ένα χωριό όπου ακόμα και το ηλεκτρικό ρεύμα πήγε 40 χρόνια μετά, δεν είναι σύνηθες φαινόμενο οι κάτοικοι να φαντασιώνονται ιπτάμενους δίσκους, διότι πολύ απλά, ο ''πολιτισμός''  της {υπερ}πληροφόρησης δεν τους είχε επηρεάσει ακόμα. Κατά συνέπεια, ίσως οι αναφορές που προέρχονται από τέτοια άτομα, να είναι εντελώς ανεπηρέαστες.

Τέλος πάντων, επιστρέφω στην διήγηση και στο σημείο εκείνο όπου η γυναίκα έβλεπε το τεράστιο στρογγυλό αντικείμενο. Της έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως είχε παράθυρα μέσα από τα οποία φαίνονταν σκιές. Όμως, οι σκιές αυτές, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά της, ήταν ανθρώπινες.

Εγκατέλειψε το σημείο όπου κρυβόταν και επέστρεψε στο σπίτι της. Την επόμενη ημέρα, επισκέφθηκε το σημείο και ήταν μαύρο. Μαύρο και ολοστρόγγυλο. Από το χωριό, δεν εμφανίστηκε κανένας άλλος που να έγινε μάρτυρας αυτού του γεγονότος.

Δεν της πέρασε καν από την μυαλό τί μπορεί να ήταν αυτό που έβλεπε, γιατί δεν γνώριζε τίποτε περί ιπτάμενων δίσκων και άλλων τέτοιων άγνωστων αντικειμένων.  Με το πέρασμα των χρόνων όμως και όταν έπεσε στην αντίληψή της όλη η φιλολογία για τα ιπτάμενα αντικείμενα, θυμήθηκε και κατάλαβε πως πολλά είναι αυτά που μένουν αόρατα και εμφανίζονται μόνο όποτε αυτά το επιθυμούν.