Τα γατάκια οι Ελβετοί κάηκαν! :

https://www.nytimes.com/2022/06/17/world/europe/hot-coals-burns-team-building.html?smid=url-share&fbclid=IwAR3XZCYeopcN1iRYvBrWJ7o6K1TX_KLnGm12D0nRnEtgOoW6J7unILCxfkQ

Με βάση αυτό που ανέφερες Aragorn παραπάνω θέλω να πω, ότι η Εκκλησία θεωρεί πως και οι Αναστενάριδες με την ίδια αυτή «δύναμη» πυροβατούν. Έτσι έχω διαβάσει τουλάχιστον σε ένα βιβλιαράκι για το θέμα.

Παρόμοια περιστατικά έχουμε και στο Βόρνεο. Ο συγγραφέας προσπαθεί να τα εξηγήσει σαν δαιμονική κατοχή (Robert Pearson, Storm Over Borneo, (Overseas Missionary Fellowship, 1967). Γράφει λοιπόν : Αποδείξεις της δαιμονικής δύναμης έχουμε δει στο Andjungan. Οι Dyaks (κατά την διάρκεια μιας εξέγερσής τους) χρησιμοποιούσαν τις γροθιές και τα πόδια τους για να σπάνε γυάλινες προσθήκες και στη συνέχεια κάποιοι από αυτούς χόρευαν πάνω στα γυαλιά με γυμνά πόδια χωρίς να πληγώνονται. Ένας ιεραπόστολος παρακολουθούσε τους Dyaks να βάζουν τα πόδια τους σε λεκάνες με οξύ το οποίο το χρησιμοποιούσαν για να πήζουν το καουτσούκ. Μη αραιωμένο αυτό το οξύ καίει τη σάρκα μέχρι το κόκαλο αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν πάθαιναν τίποτα. Άλλοι χτυπούσαν κλειστές και σφραγισμένες πόρτες με γυμνά χέρια σπάζοντάς τις τόσο εύκολα σαν να χρησιμοποιούσαν φορτηγό… Αυτά τα πράγματα δύσκολα γίνονται κατανοητά, αλλά ξέρουμε πως ο Σατανάς είναι ιδιαίτερα δυνατός και ικανός να προικίζει τους ανθρώπους με την δύναμή του όταν αυτό εξυπηρετεί το σκοπό του.

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΡΘΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ 20 ΜΑΙΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ(ΔΗΜΗΤΡΗΣ)

Δεν υπάρχει μόνο το βάδισμα πάνω σε ανθρακιά. Το βάδισμα πάνω σε πυρωμένες πέτρες, είναι ακόμα μία μορφή πυροβασίας και πολύ πιο εντυπωσιακή αφού τα πέλματα ακουμπούν άμεσα πάνω στις πέτρες και όχι πάνω στη στάχτη. Ας δούμε μία περίπτωση όπως την έζησε ο εκπρόσωπος της Βρετανικής κυβέρνησης στη Ραροτόνγκα, συνταγματάρχης Γκάτζον. Αφού οι ιθαγενείς διέσχισαν το χώρο με τις πυρωμένες πέτρες, ο επικεφαλής εξήγησε στους λευκούς θεατές, ότι και αυτοί θα μπορούσαν να βαδίσουν εκεί, αν τους έδινε τη δύναμή του και αν δεν κοίταζαν πίσω την ώρα της πυροβασίας. Η δύναμη του βρισκόταν σʼ ένα ραβδί με φύλλα του φυτού «τι»,το οποίο και έδωσε σʼ έναν από τους λευκούς, ονόματι Γκουντγουιν. Ο Γκουντγουιν, ο συνταγματάρχης Γκάτζον και οι δύο αδερφοί, Δρες Τζωρτζ και Ουίλλιαμ Κραιγκ, βάδισαν προς τις πυρωμένες πέτρες με τη γνωστή αγγλική φλεγματικότητα. Όλοι πέρασαν τη δοκιμασία χωρίς κανένα έγκαυμα, εκτός από τον Δρα Ουίλλιαμ Κραιγκ, που κοίταξε πίσω. Δεν έγινε μεν στήλη άλατος, αλλά έπαθε σοβαρά εγκαύματα, που τον κράτησαν εβδομάδες στο κρεβάτι. Ο Γκάτζαν περιέγραψε κατόπιν, ότι, αν και ένιωθε τη θερμότητα, δεν καιγόταν αλλά ένιωθε μόνο «κάτι που έμοιαζε με μικρά ηλεκτρικά σοκ». Η μόνη συνέπεια ήταν ένα συναίσθημα σαν από τσιμπήματα καρφίτσας, που κράτησε κάπου επτά ώρες. Στη τελετή πυροβασίας, που έγινε το 1949 στη Χονολουλού της Χαβάη, 567 πρόσωπα βάδισαν πάνω σε πυρωμένες πέτρες με μέση θερμοκρασία 610 βαθμούς Κελσίου. Οι πυροβάτες ήταν κυρίως λευκοί, που δοκίμαζαν για πρώτη φορά. Μόνο πενήντα απʼ αυτούς έπαθαν εγκαύματα και μόνο σε κάπου δέκα άτομα τα εγκαύματα ήταν αρκετά σοβαρά. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν τις οδηγίες του ιερέα Τουνούι Αριιπέου, που διεύθυνε την όλη τελετή. Οι οδηγίες αυτές ήταν απλές. Όσοι ένιωθαν φόβο ή δυσπιστία ως προς την αλήθεια της πυροβασίας και των ικανοτήτων τους, να μην δοκιμάσουν να βαδίσουν στις πυρωμένες πέτρες. Μια ακόμη αιτία εγκαυμάτων ήταν το συμπτωματικό γλίστρημα ή απρόοπτο πάτημα πάνω σε μυτερές πέτρες. Αξίζει τον κόπο να προσθέσουμε ακόμη, ότι μετά τη τελετή οι πέτρες χρησιμοποιήθηκαν για ψήσιμο «στέηκς» και πράγματι μέσα σʼ επτά λεπτά το κρέας ήταν έτοιμο για φάγωμα. Πως είναι δυνατόν να περάσουν πάνω από 500 άτομα, ξυπόλητα, σε πυρωμένες πέτρες, με θερμοκρασία εκατοντάδων βαθμών Κελσίου, χωρίς να καούν; Αυτοϋπνωτισμός; Αυθυποβολή; Απόλυτη πίστη; Το να δεχτούμε κάτι τέτοιο, δείχνει μεγάλη άγνοια των λέξεων αυτών, που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους ημιμαθείς. Όχι ότι η εξήγηση αυτή δεν ισχύει, αλλά δεν μπορεί να ισχύει εδώ. Θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο με τον τρόπο αυτό – μαύρη ερμηνεία δηλαδή – αν οι πυροβάτες ήταν μία οργανωμένη ομάδα ανθρώπων, με φανατική προσήλωση σʼ ορισμένες μαγικοθρησκευτικές ιδέες, όπως είναι οι δικοί μας Αναστενάρηδες. Εδώ όμως έχουμε μερικές εκατοντάδες άτομα, τουρίστες και ντόπιους, από εντελώς άθεους, μέχρι πιστούς όλων των θρησκειών και δογμάτων. Ούτε και φαίνεται ότι οι προειδοποιήσεις του Τουνουί Αριιπέου είχαν καμία ιδιαίτερη σημασία. Δεν κάηκαν μόνο οι δύσπιστοι, αλλά και άλλοι. Αντιθέτως, πολλοί δύσπιστοι βάδισαν και δεν κάηκαν. Ο λόγος που συνήθως καίγονται οι δύσπιστοι και οι αντιρρησίες γενικά, είναι μάλλον απλός. Το βάδισμα κατʼ αρχάς δεν γίνεται με άνεση, αλλά σπασμωδικά και αυτό φαίνεται να έχει πάντα σημασία. Ένα από τα βασικά προσόντα του πυροβάτη φαίνεται να είναι η άνεση των κινήσεων, αν και ούτε και αυτό είναι πάντα αναγκαίο, όπως θα δούμε σε λίγο. Η βασική όμως αιτία είναι άλλη. Ο δύσπιστος βαδίζει στη φωτιά με σκοπό να αποδείξει ότι είναι αδύνατον να μην καεί. Ουσιαστικά μπαίνει στη φωτιά για να καεί. Τι πιο φυσικά, που τελικά καίγεται; Το ποιοι και γιατί καίγονται όμως, έχει πολύ δευτερεύουσα σημασία. Σημασία έχει το γιατί δεν καίγονται οι άλλοι. Το ερώτημα θα ήταν το ίδιο σημαντικό, αν έστω και ένας από τους 567 δεν είχε καεί, ενώ οι άλλοι όλοι είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο. Μία και μόνο περίπτωση θα αρκούσε. Λοιπόν, υπάρχει κάποια εξήγηση; Όχι, αλλά υπάρχουν μερικές προσπάθειες. Γνωρίζουμε πολλούς παράγοντες που βοηθούν στην επίτευξη της ακαϊας και τους αναφέραμε ήδη. Ψυχραιμία, αυτοπεποίθηση, αυτοϋπνωτισμός, πίστη σε κάτι κλπ. Κανένας όμως από τους παράγοντες αυτούς δεν είναι αναγκαίος. Η ύπαρξή τους είναι χρήσιμη, ναι, αλλά όχι και απαραίτητη. Η μεγάλη δυσκολία στο πρόβλημα της ακαϊας είναι αυτό το γεγονός. Δε γνωρίζουμε κανένα παράγοντα, καμία ιδιότητα ή κανένα στοιχείο που να είναι απαραίτητο για να έχουμε ακαϊα. Χωρίς αυτό το αναγκαίο στοιχείο της ακαϊας, είναι τρομερά δύσκολο να εξηγήσουμε και το «πως» του φαινομένου. Είμαστε στην ίδια θέση που ήταν κάποτε η επιστήμη μπροστά στο πρόβλημα της φωτιάς. Αν δεν βρισκόταν ο αναγκαίος παράγοντας, το οξυγόνο, δεν ήταν δυνατό να εξηγηθεί το πώς καίγεται κάτι. Μπορούμε όμως να κάνουμε μία παρατήρηση. Αν βρούμε τον αναγκαίο παράγοντα της ακαίας, οι φυσικοί θα πρέπει να αναθεωρήσουν πολλές από τις θεωρίες τους για το πώς καίγεται κάτι και η ακαϊα είναι ένα ακόμα αγκάθι, στα πλευρά των καθιερωμένων απόψεων περί ενέργειας και των ιδιοτήτων της. Η ακαϊα φαίνεται να παρουσιάζει μία εκλεκτικότητα, όπως και όλα σχεδόν τα φαινόμενα της φωτιάς. Στη πυροβασία φαίνεται να περιορίζεται μόνο στα πόδια και σε πολλές περιπτώσεις στις κάλτσες και στα παπούτσια, αλλά όχι στο υπόλοιπο σώμα. Ο Δρ. Τζων Χιλλ του Πανεπιστημίου της Ν. Καλιφόρνιας, παρακολούθησε και κινηματογράφησε το 1933 τελετές πυροβασίας στη Ταϊτή και μεταξύ άλλων, έκανε την ακόλουθη παρατήρηση. Στη πυροβασία έτυχε να παρευρίσκεται και ένας λευκός, ο οποίος θέλησε να λάβει και αυτός μέρος αλλά με τα παπούτσια του. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι ούτε τα παπούτσια του, ούτε τα πόδια του έπαθαν τίποτε, αλλά αντίθετα το πρόσωπό του έπαθε εγκαύματα και ξεφλούδισε από την έντονη θερμότητα. Πιο αξιοπερίεργη είναι ίσως η εμπειρία του Δρος Ουίλλιαμ Μπρίγκαμ, του Μουσείου Μπίσοπ της Χονολουλού. Ο Δρ Μπίγκαμ είχε πολλές φορές παρακολουθήσει ιθαγενείς φίλους του να βαδίζουν στη πυρωμένη λάβα του Κιλαουέα και να βγαίνουν ανέπαφοι από τη φωτιά, αλλά όταν ήρθε και η δική του σειρά να δοκιμάσει, τα πόδια του δεν έδειξαν ιδιαίτερη προθυμία για το πείραμα. Ήταν μία μέρα που ο Δρ. Μπρίγκμαν είχε βγει μαζί με τέσσερις ιθαγενείς ιερείς φίλους του σʼ αναζήτηση κατάλληλης λάβας αρκετά στερεοποιημένης ώστε να μπορεί να σηκώσει ανθρώπινο βάρος και, τελικά το κατάλληλο σημείο βρέθηκε. Το θέαμα όμως της λάβας, που άλλαζε συνεχώς χρωματισμούς κάτω από την τρομερή θερμότητα δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό. Έμεινε, λοιπόν, κοιτάζοντας ενώ ο ένας από τους ιθαγενείς είχε διασχίσει ήδη ξυπόλυτος μια απόσταση 50 περίπου μέτρων , πάνω στη λίμνη της λάβας. Αν και ο Δρ. Μπριγκμαν είχε αμφιβολίες για τον εαυτό του, οι ιθαγενείς φίλοι του δεν είχαν καθόλου. Ένα ξαφνικό σπρώξιμο του ήρθε από πίσω και αν δεν ήθελε να πέσει μπρούμυτα στη λάβα, ο μόνος τρόπος να αποκτήσει την ισορροπία του, ήταν να τρέξει με πηδηματάκια. Διάλεξε το δεύτερο. Δεν είχε κάνει παρά λίγα βήματα, όταν οι μπότες του άρχισαν να καίγονται. Η μία σόλα έφυγε εντελώς, ενώ η άλλη έμεινε να κυματίζει σαν σημαία, κρατημένη από μία λωρίδα στο τακούνι. Η θερμότητα ήταν έντονη στο σώμα και στο πρόσωπό του, αλλά στα πόδια δεν ένιωθε τίποτε, αν και οι βαμβακερές κάλτσες του καίγονταν και αυτές. Όταν έφτασε πανικόβλητος στο έδαφος, είδε ότι οι σόλες του είχαν γίνει στάχτη και έσβησε τις κάλτσες του, που καίγονταν ακόμη. Τα πόδια του όμως, δεν είχαν το παραμικρό έγκαυμα. Η περίπτωση αυτή έχει ένα στοιχείο αντίθετο από την περίπτωση που περιέγραψε ο Δρ. Χιλλ, όπου η ακαϊα επεκτεινόταν στις κάλτσες και στα παπούτσια. Για μια ακόμη φορά βλέπουμε, ότι δεν υπάρχει κανένας γενικός παράγοντας, κανένα στοιχείο που να είναι κοινό σε όλες τις περιπτώσεις. Όπως είδαμε, δεν είναι αναγκαία ούτε καν η συγκατάθεση του πυροβάτη. Τα παραπάνω τα έχω πάρει από το βιβλίο του Γιώργου Μπαλάνου, Οι κόσμοι της φωτιάς, εκδόσεις Φ. Πατσούρη (1976), σελ. 30-35

vasika ta pedia L itan ap'oti fainetai ena lathos tou Einstein alla stis meres mas einai kati pou polloi fysikoi akoma anarwtiountai.exei na kanei me tin kosmologiki stathera L i opoia fainetai na ekfrazei mia varytiki apwsi analogi tis apostasis metaksy twn antikeimenwn..perissotera mporeite na vreite se polla sites diaforwn panepistimiwn;)

??????και

Για γράψε κάτι για τα L-πεδία

dn pisteyw na einai thema pistis..protimw tin epistimoniki eksigisi twn L-pediwn..oso gia tis kaltses..aksio aporias einai aragorn!!!

Χε, χε, το περιστατικό έγινε πριν τη κατοχή!!