Ο πατέρας μου κατέληξε τον επόμενο χρόνο, παρ όλα αυτά όμως ήμουν σίγουρος πως με κάποιο τρόπο ο Άγιος τον είχε βοηθήσει. Ένα βιβλίο με τον βίο και τα θαύματα του Αγίου, πέφτει στα χέρια μου δέκα χρόνια αργότερα όταν έχω πλέον οικογένεια με δύο παιδιά. Απορροφημένος από τον ξέφρενο ρυθμό της ζωής και το κυνήγι των πεποιθήσεων μου , η σχέση μου με τον Θεό δεν είναι στα καλύτερα της.

Ένα βράδυ ενώ κοιμόμουν μία μυρωδιά πολύ έντονη σχεδόν αποπνικτική πλημμύρισε τον χώρο. Ξύπνησα έντρομος και άρχισα να τρέχω προς το εικονοστάσι που βρισκόταν σε άλλο χώρο του σπιτιού. Ήμουν σίγουρος πως το καντήλι είχε προκαλέσει φωτιά, και ευχαριστούσα τον Άγιο που η χάρη του με ειδοποίησε για να προλάβω τα χειρότερα. Όταν έφτασα όμως στο εικονοστάσι έκπληκτος αντίκρισα το καντήλι να καίει κανονικά Η μυρωδιά που θύμιζε λιβάνι ήταν το ίδιο έντονη και σε εκείνον το χώρο, αλλά μου ήταν αδύνατον να εντοπίσω από πού προέρχεται.

Έπειτα από μερικά λεπτά και αφού απέκλεισα το ενδεχόμενο η μυρωδιά να έρχεται από έξω, επέστρεψα στο κρεβάτι μου προβληματισμένος. Η γυναίκα μου που είχε ξυπνήσει με ρώτησε τι είχε συμβεί, και εκεί ήταν που κόντεψα να τρελαθώ. Μόνο εγώ μύριζα αυτό το έντονο μύρο που είχε κατακλύσει όλο το σπίτι. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να κοιμηθώ. Συνδυάζω τα θαύματα του Αγίου Εφραίμ που διαβάζω στο βιβλίο του και είμαι πλέον τόσο σίγουρος όσο και συγκλονισμένος. Ο Άγιος έχει φανερωθεί σε μένα τον ανάξιο. Δεν υπάρχει προφανείς λόγος και προσπαθώ να δώσω μία ερμηνεία σε αυτή του την επίσκεψη… έχω να περιμένω κάποια θετική εξέλιξη;…μήπως θέλει να με προστατέψει ή να με προετοιμάσει για κάτι…;

Τις επόμενες μέρες θα έχω ένα πολύ σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο για τον οποίο θα πρέπει εσπευσμένα να χειρουργηθώ. Απ την πρώτη κιόλας στιγμή έχω καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης . Θα χρειαστεί να μείνω για αρκετούς μήνες εκτός εργασίας, και αποκλεισμό από αθλητική δραστηριότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα μεγάλη προσκόλληση. Παρ όλα αυτά, έχω κιόλας υιοθετήσει μια Θεόσταλτη στάση ,και την πεποίθηση ότι όλα όσα συμβαίνουν έχουν τελικό προορισμό το δικό μου καλό. Σχεδόν καθημερινά, νιώθω έντονα την παρουσία του Αγίου, και την εμφάνιση της γνώριμης πλέον σε μένα μυρωδιά που συνήθως δεν διαρκεί πολύ. Δεν είναι λίγες οι φορές που πετάχτηκα μες τα βαθειά μεσάνυχτα επειδή άκουσα εκκωφαντικούς ήχους σαν δυνατά χτυπήματα της πόρτας, μα και άλλα πολλά σημάδια που δεν χρειάζεται να αναφέρω.

Για αρκετές μέρες έχω να παλέψω με απίστευτης έντασης πόνους που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσα την ύπαρξη τους. Τις πρώτες μέρες μετά τον τραυματισμό αλλά και μετά την εγχείρηση, ξεφωνίζω μέρα και νύχτα από τους πόνους, φτάνοντας στα πρόθυρα λιποθυμίας στη προσπάθεια οποιασδήποτε μετακίνησης.

Μία διαταραχή πανικού που με ταλαιπωρούσε τον τελευταίο περίπου χρόνο την οποία την οποία είχα καταφέρει να περιορίσω σε μεγάλο βαθμό, βρίσκει έδαφος για την επανεμφάνισή της και έρχεται να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Είμαι καθηλωμένος σε έναν καναπέ με φρικτούς πόνους και οι κρίσεις πανικού να είναι συνεχώς προ των πυλών. Έχω δύσκολες μέρες και ακόμα δυσκολότερες νύχτες αρνούμενος να πάρω οποιαδήποτε φάρμακα, γιατί ήδη έπαιρνα πάρα πολλά υποστηρικτικά της εγχείρησης. Όλο αυτό αρχίζει να με ξεπερνάει και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να το περάσω μόνος μου. Έχω την εικόνα του Αγίου Εφραίμ συνεχώς κολλημένη πάνω μου, και κάθε μέρα ζώ και από ένα μικρό θαύμα. Νοιώθω πως δεν θα αντέξω άλλο, πως έχουν εξαντληθεί όλες οι αντοχές μου …και όμως αυτό θα είναι μόνο η αρχή.

Τρείς εβδομάδες μετά την εγχείρηση και πριν καλά καλά υποχωρήσουν οι πόνοι θα ζήσω ίσως τις χειρότερες ώρες στην μέχρι τώρα ζωή μου. Ο είκοσι μηνών τότε μικρός μου γιος , βρίσκεται ήδη μία ώρα αποκοιμισμένος στη κούνια πίνοντας το γάλα του με το μπιμπερό, πράγμα που το συνήθιζε .Το παιδί ήταν υγιέστατο και δεν υπήρχε το παραμικρό σημάδι ανησυχίας , πόσο μάλλον που να προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Ένας ασυνήθιστος ήχος σαν βρόχος προβληματίζει έντονα τη μάνα και την κάνει να τρέξει προς το δωμάτιο. Αντικρίζει το παιδί σε κώμα μελανιασμένο και με αφρούς στο στόμα. Έχει καρφωμένα τα μάτια λευκά χωρίς καθόλου αισθήσεις και επαφή με το περιβάλον. Τρομοκρατημένη η γυναίκα μου παίρνει το παιδί στα χέρια της και προσπαθεί μάταια να το συνεφέρει. Φαίνεται να μην αναπνέει καθόλου. Αδυνατούμε να πιάσουμε σφυγμό ,και δεν αντιδρά σε ότι και αν του κάνουμε.

Οι σκηνές αλλοφροσύνης που εκτυλίχθηκαν στη συνέχεια είναι βαθιά και ανεξίτηλα χαραγμένες στη καρδιά μου.

Περιγράφοντας τα γεγονότα , ριζωμένες μνήμες , αναδύουν συναισθήματα και με υποχρεώνουν να τα βιώσω ξανά και ξανά. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που έχω καθυστερήσει τόσο πολύ αυτή τη κατάθεση καρδιάς. Βρίσκομαι όρθιος σε δευτερόλεπτα με το μωρό στα χέρια ,και προσπαθώ μάταια να το συνεφέρω.

Τα δευτερόλεπτα κυλούν , γίνονται λεπτά και όσο δεν υπάρχει μία αντίδραση ένα σημάδι έστω ότι το παιδί ζει , η απόγνωση και ο πανικός γίνονται πόνος . Η γυναίκα μου λέγοντας ότι το παιδί έκανε αναρρόφηση με το γάλα και πνίγηκε είναι έτοιμη να καταρρεύσει . Με το παιδί στην αγκαλιά μου, βγαίνω απ το διαμέρισμα κατευθυνόμενος προς το αυτοκίνητο, με σκοπό να πάω το συντομότερο δυνατόν στο νοσοκομείο. Οι φωνές μας έχουν ξεσηκώσει τους πάντες στη πολυκατοικία. Πέθανε το παιδί μας Γιώργο πάει το χάσαμε …ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε …θα ακολουθούσαν αρκετές ακόμα μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο. Στο άκουσμα των λέξεων, ένα μαχαίρι καρφώνεται βαθιά στη καρδιά μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκέφτηκα τον Άγιο Εφραίμ. Έτρεξα πίσω και πήρα την αγαπημένη μου πλέον εικόνα και την κόλλησα επάνω στο παιδί. Μέχρι εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιώ πατερίτσες για τις μικρές μετακινήσεις μου τις οποίες κάνω με σχετική δυσκολία. Το εγχειρισμένο πόδι έχει τέτοια ζημιά που δεν πρέπει να το πατήσω καθόλου για τουλάχιστον σαράντα μέρες. Είμαι όμως όρθιος χωρίς πατερίτσες και με το μωρό στην αγκαλιά αλλά αυτό είναι κάτι που θα με απασχολήσει στο τέλος της ημέρας . Τις κραυγές που έβγαζα από τους πόνους του εγχειρισμένου ποδιού ,όπως και την τρελή και επικίνδυνη πορεία του αυτοκινήτου στη διαδρομή προς το νοσοκομείο , θα θυμηθώ πολύ αργότερα όταν όλα θα έχουν τελειώσει. Έχουν περάσει ήδη περισσότερα από δέκα λεπτά και το παιδί δείχνει να είναι πεθαμένο. Η μητέρα στο πίσω κάθισμα προσπαθεί να ακούσει μία ανάσα ,ένα σφυγμό, ένα παίξιμο των ματιών ή έστω μια μικρή αντίδραση για να μας γεννηθεί μια ελπίδα , όμως τίποτα. Τινάζει αρκετές φορές το παιδί στον αέρα …του κάνει τεχνιτές αναπνοές όμως τίποτα…τίποτα.

Το κορμάκι του είκοσι μηνών παιδιού μας δείχνει να είναι άψυχο. Όλα έχουν τελειώσει…ο θρήνος κορυφώνεται . Όλο μας το είναι έχει πιστέψει ότι το αγγελούδι μας είναι νεκρό, και ο πόνος που νοιώθω τώρα νομίζω πως στη κυριολεξία θα μου σκίσει την καρδιά. Η γυναίκα μου θρηνεί το χαμό του παιδιού μας με κινήσεις που με κάνουν να χάνω τον έλεγχο του αυτοκινήτου , και με λόγια που δεν μπορώ να αντέξω. Γύρνα Χρήστο μου …γύρνα πίσω άγγελέ μου…γιατί Θεέ μου …γιατί?...πως θα μπορούσα όμως να της ζητήσω να σωπάσει …με όλη τη δύναμη της φωνής μου μα και της ψυχής μου παρακαλάω τον Πανάγαθο Θεό να μας δώσει το παιδί μας πίσω… τώρα ο θρήνος της μάνας δεν μπορεί να φτάσει στα αυτιά μου…επικαλούμαι συνεχώς τον Άγιο Εφραίμ και την γλυκιά μας Παναγία που είναι μάνα να μεσιτεύσουν για το θαύμα. Εκεί που τελειώνουν τα γήινα , εκεί που νοιώθεις πως δεν έχεις τίποτα άλλο να περιμένεις από τους ανθρώπους , τότε δεν έχεις παρά να σηκώσεις το βλέμμα και τα χέρια σου προς τον Θεό. Κάνω τάματα και λέω απίστευτα λόγια που δεν είμαι σε θέση να αναφέρω ξανά . Κυριευμένος από απόγνωση και πανικό πως μπορούσα να τα σκέφτομαι όλα αυτά…είναι προφανές πως δεν έβγαιναν από το νού μου , μα μέσα απ την καρδιά μου.

Συνειδητοποιημένος παρακαλάω τον Θεό να χαρίσει τη ζωή στο αγγελούδι μας και να πάρει την δική μου. Πως θα μπορούσε όμως να σωθεί ;...δεν είμαι σε καμία περίπτωση άξιος για τέτοιο θαύμα…και αν υπήρχε μία ελπίδα ,τώρα πια έχει χαθεί….έχουν περάσει περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά χωρίς το παραμικρό σημάδι ζωής …είναι πλέον αργά…τι ζητάω λοιπόν;...τώρα επιβεβαιώνεται και το πόσο ανάξιος είμαι…αυτό που ζητάω με τόση δύναμη στην ουσία δεν πιστεύω πως μπορεί να συμβεί…σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν το δικαιούμαι .

Φτάνουμε στο νοσοκομείο χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στην εικόνα του παιδιού…παραδίνω το φαινομενικά άψυχο κορμάκι του στη πρώτη νοσοκόμα που βλέπω ζητώντας της να κάνει κάτι για να σώσει το μικρό μας….και καταρρέω.

Η αγάπη του γονέα προς το παιδί του είναι αγάπη δίχως όρια, και ο απέραντος ψυχικός πόνος είναι ικανός να τον σκοτώσει. Ο θρήνος θα συνεχιστεί στο προθάλαμο του νοσοκομείου για ακόμα περίπου πέντε λεπτά. Σε αλλόφρων κατάσταση προσπαθούμε να απαντήσουμε στις ερωτήσεις του προσωπικού, όπου και αυτοί με τη σειρά τους δείχνουν να τα έχουν χαμένα. Δεν απομένει πλέον τίποτα άλλο παρά μόνο η επίσημη ανακοίνωση από τον ψυχραιμότερο της παρέας…λυπούμαστε πολύ ήταν ήδη πολύ αργα… Όμως ξαφνικά το παιδί αρχίζει να κλαίει χωρίς οι γιατροί να του έχουν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Η γυναίκα μου μπαίνει μέσα στο θάλαμο και στη συνέχεια επιβεβαιώνει ότι το παιδί μας είναι ζωντανό . Ξεσπάω σε λυγμούς έχοντας επιτακτική ανάγκη για ανακούφιση , αδειάζοντας όλο αυτό το ψυχολογικό φορτίο που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία είκοσι λεπτά που μοιάζουν με ώρες. Ο μικρός μας ζει και σε λίγες ώρες έχει επανέλθει εντελώς. Θα μεταφερθούμε με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο εκτός νομού για καλύτερη αντιμετώπιση του περιστατικού, χωρίς όμως ακόμα να έχουν καταλήξει κάπου. Αφού συνήλθε το παιδί τις επόμενες ώρες άρχισε να γελάει και να παίζει σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί ενώ το μυαλό μας έβαζε το κακό.

Η διάγνωση τελικά θα είναι πυρετικός σπασμός. Ένα ακραίο επεισόδιο τόσο όσον αφορά την συμπτωματολογία του , όσο και στη διάρκειά του. Το παιδί σήκωσε υψηλό πυρετό τουλάχιστον δέκα ώρες μετά το συγκεκριμένο επεισόδιο, ενώ ακολούθησαν άλλα δύο περιστατικά με κάπως πιο ήπια εικόνα . Χρειάστηκε να νοσηλευτούμε για αρκετές ημέρες κάνοντας συνεχώς εξετάσεις ώσπου να οριστικοποιηθεί η ανακουφιστική διάγνωση… Πυρετικός σπασμός…αυτή είναι η διάγνωση που αναδύθηκε μέσα από τις άπειρες δυνατότητες συμβάντων, για να γίνει πραγματικότητα μας. Αυτή ήταν η εξέλιξη που θα εξυπηρετούσε το δικό μας θαύμα .

Την ίδια στιγμή που το παιδί μας ακόμα νοσηλευόταν , οι κρίσεις πανικού έρχονται να με ταλαιπωρήσουν ξανά.

Εξαντλημένος σωματικά και ψυχικά μιας και όλες αυτές τις μέρες δεν έφυγα καθόλου από το νοσοκομείο, θα είμαι εύκολη λεία για αυτές. Αρκετές φορές βρέθηκα να νοσηλεύομαι στα επείγοντα , όπου και έμενα μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματα.

Ένα βράδυ όμως μέσα στο νοσοκομείο ξεκίνησε μία ακατάσχετη αιματουρία ,που με οδήγησε σε ανεπάληλες εξετάσεις εντός και εκτός νοσοκομείου, χωρίς όμως να εντοπιστεί η αιτία. Οι γιατροί με προτρέπουν να προβώ σε πιο εξειδικευμένους ελέγχους,και δεν κρύβουν την ανησυχία τους. Η ανησυχία πυροδοτεί τον φόβο μου, και ενεργοποιεί ξανά τον φαύλο κύκλο . Θεέ μου, έχω κάτι πολύ σοβαρό….ναι όντως, συνειδητοποιημένα Σου ζήτησα Θεέ μου να σώσεις το γιό μου και να πάρεις εμένα ….όμως τόσο γρήγορα…; Έχω ζήσει ένα μεγάλο θαύμα …όλα έγιναν όπως τα ζήτησα… και όμως…αυτό που μου συμβαίνει τώρα αδυνατώ να το διαχειριστώ. Ξέρω πολύ καλά πως θα έπρεπε να νοιώθω μόνο απέραντη ευγνωμοσύνη, παρ όλα αυτά ο φόβος του θανάτου καταφέρνει να με τρομοκρατεί ,και δυσκολεύομαι να τον ελένξω όσο και αν προσπαθώ. Η αναξιότητά μου λοιπόν επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά. Η περιπέτεια αυτή της υγείας μου τελικά θα έχει θετική έκβαση , και αφήνοντας την πίσω θα μου έχει ήδη διδάξει πολλά .

Σήμερα δοξάζω ευχαριστώ και ευγνωμονώ το Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό και την Υπεραγία Θεοτόκο, που μου έστειλαν τον Άγιο Εφραίμ .Ήταν συνέχεια δίπλα μου όποτε επικαλούμουν το όνομα Του ,και είχε πάντοτε για μένα ένα μικρό θαύμα.

Προσπαθώ να αλλάξω ριζικά την ζωή μου, τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις μου, ώστε να καταφέρω να φανώ αντάξιος των όσων έζησα , έστω και στο ελάχιστο .

Δεν προσδοκώ σε καμία περίπτωση η μαρτυρία μου να αποκτήσει κάποια αξία για εσάς , αλλά καταθέτω τα παραπάνω για τον ανεκτίμητο πλούτο που έχουν μόνο για μένα .
Ο καθένας από εσάς δεν έχει παρά να ζητήσει από τον Άγιο Εφραίμ με πίστη και καθαρή καρδιά, και να είναι σίγουρος ότι θα λάβει τόσο γρήγορα, που θα εκπλαγεί.

Δοξασμένο το όνομα σου Άγιε Εφραίμ μεγαλομάρτυρα και θαυματουργέ, συγχώρεσε με που άργησα τόσο πολύ να γράψω ενώ σου το υποσχέθηκα, και εσείς συγχωρέστε με που τόσο πολύ σας κούρασα.

Με την αγάπη Του Χριστού… ο δούλος σου για πάντα

Γιώργος Σταύρου, Δεκέμβριος 2014-Νέα Κίος