Για την ανάσταση των νεκρών, στην οποία επιδιδόταν ο Ασκληπιός, αλλά και για την οποία υπήρξε η αφορμή της κεραυνοβόλησης του από τον Δία διαβάζουμε από το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του «Ηλίου», του Ιωαν. Δ. Πασσά:

«Αλλά ως ιατρός δεν περιορίζεται να θεραπεύει τους ασθενείς. Επαναδίδει συχνά την ζωήν εις αποθανόντας, πολλών δε τα ονόματα διέσωσεν η λαϊκή παράδοσις. Με την επέμβασιν του αυτήν δυσαρεστεί τον Πλούτωνα. Και ο Ζεύς όμως δεν δέχεται την διατάραξιν της τάξεως του Σύμπαντος (Αισχύλου, «Αγαμέμνων»,1022).


Κατά τον Πίνδαρο μάλιστα εξανίσταται, διότι ο Ασκληπιός ανέστησε πλούσιον νεκρόν, από την υπερβολικήν του αγάπη προς τον χρυσό- και αγανακτησμένος τον κεραυνοβολεί. Εις εκδίκησιν τότε τοξεύει και θανατώνει ο Απόλλων τους Κύκλωπες, και εγκαταλείπει επί μακρόν τον Όλυμπον.

Αυτήν την περί Ασκληπιού παράδοσιν υιοθετεί και ο Παυσανίας, κατ’ άλλην όμως παράδοσιν διδάσκαλός του εις την ιατρικήν υπήρξεν ο ίδιος ο Απόλλων: « Και πολλά παρά του πατρός των εις ιατρικήν μαθόντα, προσευρείν την τε χειρουργίαν και των φαρμάκων σκευασίας»(Διόδωρος Σικελιώτης,V, 74), (Και αφού έμαθε πολλά από τα πράγματα της ιατρικής από τον πατέρα του, εφεύρεν εκτός αυτών την χειρουργικήν και την προετοιμασίαν των φαρμάκων). Κατά τον Απολλόδωρον δε ως ιαματικόν μετεχειρίζετο το αίμα της Γοργούς που του έδωκεν η Αθηνά. Η Αθηνά έδωσεν εις τον Ασκληπιό το αίμα της δεξιάς αρτηρίας εκράτησε δε η ίδια της αριστεράς, δια τούτο « ο μεν απ’ αυτών έσωζεν, η δε από των ιδίων λύθρων (ανθρωποκτόνος και πολεμοποιός εγίνετο».

Μία όμως άλλη άποψη περί του θανάτου του,συναντάμε στον Παλαίφατο απ’ τον οποίο πληροφορούμαστε πως ο Ασκληπιός υπέκυψε λόγω ενός ισχυρού πυρετού: «… Ιατρικήν κινήσας και υψώσας πυρετού κόλετο…» ( Παλαίφατος, «Περί Απίστων» κεφ. XVII, Ασκληπιός)

Στον Πίνδαρο διαβάζουμε περιγραφές περί του τρόπου θεραπείας του Ασκληπιού. Περιγράφει ο μεγάλος ποιητής, πως η θεραπευτική ικανότητα του Ασκληπιού ήταν αποτελεσματική τόσο στα τραύματα όσο και τους πυρετούς και πόνους και ακόμη κάνει λόγο για χρησιμοποίηση χειρουργικών εργαλείων από την πλευρά του Ασκληπιού, αλλά και άλλα «μέσα» όπως επικλήσεις, φάρμακα, επιθέματα με βότανα κ.α. Η μέθοδος της δια της υπνώσεως θεραπείας φαίνεται να υιοθετήθηκε αργότερα και η αναφορά σ’ αυτήν γίνεται πρώτα από τον Αριστοφάνη σε δύο έργα του, στις «Σφήκες»(στιχ. 122) και τον «Πλούτο» (στιχ. 653). Με τον δια υπνώσεως τρόπο θεραπείας, ο ασθενής μάθαινε το μέσο που θα τον θεράπευε, μετά από συμβουλές του ίδιου του Ασκληπιού που εμφανιζόταν στον ύπνο του ασθενούς και τον καθοδηγούσε.

Τόση μεγάλη ήταν η πίστη στον Θεό Ασκληπιό, ώστε τον ονόμαζαν «Σωτήρα» όπως αυτός αναγραφόταν σε νομίσματα και επιγραφές, αλλά και σε διάφορες πραγματείες περί αυτού. Από τον ρήτορα Αριστείδη λεγόταν για τον Ασκληπιό: «ό το πάν άγων και νέμων σωτήρ των όλων και φύλαξ των αθανάτων».