Στο φαράγγι της Καλλιφύτου κάποιοι φίλοι, μια Πρωτομαγιά (όπου όλοι μαζεύονται στα δάση και ψήνουν) καθόντουσαν σε μιά γέφυρα δίπλα... (η οποία φέρει την αφιέρωση σε μία κοπέλα [?!]) και συζητούσαν, ώσπου ξαφνικά άκουσαν μια βροντή... Μια βροντή που έμοιαζε να ταράζει το έδαφος, έπειτα μια άλλη και ξανά... Αφού προσπάθησαν να σκεφτούν λογικά και να εξηγήσουν το θέμα (άποψή μου, ίσως να ήταν βολές αρμάτων απο την άλλη άκρη του βουνού- μα η βροντές έμοιαζαν να πλησιάζουν.)... Ο ένας απο τους δύο κοίταξε την γέφυρα και παρατήρησε πως το χώμα που ακουμπούσε το τοίχωμά της έιχε μετακινηθεί κάποια εκατοστά. Τότε ήταν που άκουσαν ένα εκωφαντικό ήχο, παρόμοιο (μου εξήγησε) με το ουρλιαχτό των δεινοσαύρων, σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Φυσικά δεν κάθησαν να το συζητήσουνε... "Τα πόδια στον ώμο", και όπου ΄φυγει φύγει. Έκτοτε το περιστατικό ακολούθησαν και παρόμοια. (Βροντές μέσα στην νύχτα... που τρόμαζαν τα πουλιά που κούρνιαζαν μέσα στα χωράφια κ.τ.λ.) Μία μέρα καθώς περπατούσαν (οι ίδιοι παιδικοί φίλοι) στο δάσος της Καλλιφύτου, εντόπισαν μία παλιά, αρχαία (Ρωμαϊκή πιθανότατα) γέφυρα... Όταν γύρισαν στο χωριό σκέφτηκαν να ρωτήσουν κάποιον ηλικιωμένο χωρικό. Ίσως να γνώριζαν οι παλιοί, τί γέφυρα ήταν και απο ποιόν. Ρωτώντας λοιπόν μια αρκετά ηλικιωμένη κυρία, εκείνη τους κοίταξε έντρομη και του φώναξε... "Μη! Μήν πάτε εκεί! Εκεί έχει αφήσει το σημάδι του, το θηρίο!!! Η φράση αυτή, τους θύμησε το περιστατικό με τις βροντές. Τότε συνέδεσαν τις βροντές, με βήματα και τον ήχο με κραυγή τεράστειου ζώου. Μα τους φαινόταν απίστευτο, να ζεί ένα τέτοιο όν. Ξεκίνησαν λοιπόν για την γέφυρα. Φτάνοντας εκεί εξερεύνησαν την μισογκρεμισμένη γέφυρα. Μάταια... "Ίσως η γιαγιά να τα έχει παίξει!" είπε ο ένας γυρνώντας στον άλλον, που τον αντίκρισε τρομοκρατημένο και με παγωμένο βλέμα. Καθώς ακολούθησε το βλέμα του... είδε ένα παλιό Δέντρο. Το Δέντρο ήταν λυγισμένο και στον κορμό του υπήρχαν τρείς "ρογμές" (?) που ενώνονταν προς τα κάτω, σαν πατημασιά τεράστειου πουλιού... ή για να μήν παίζουμε με τις λέξεις... Σαν πατημασιά Δράκου! Δεν πάνε πολλά χρόνια απο τότε... και ακόμα σκέφτομαι να πάω μαζί τους στα ίδια μέρη.