Θα θελα να σας διηγηθω και να δεχθω αποψεις για μια πολυ προσωπικη και δυσαρεστη εμπειρια που εζησα τον Ιουνιο 1997 οταν ημουν 21 ετων:

Μαζι με τον αδελφικο μου φιλο τον Νικο, την κοπελα του τη Σοφια και τον αδερφο του τον Θαναση πηγαμε μονοημερη εκδρομη με διανυκτερευση στη Λειβαδεια για να γιορτασουμε την απολυση τη δικη μου και του Νικου απο το Στρατο. Εγω με τον Θαναση στο αυτοκινητο μου και τα αλλα 2 παιδια με τη μηχανη του Νικου. Φτανοντας στη Λειβαδεια και συγκεκριμενα στη Χαιρωνεια, στο χωριο των παιδιων και στο σπιτι που διατηρουσαν εκει, μετα απο κανα δυο ωρες στον κηπο συζητωντας βραδιασε και μπηκαμε να κοιμηθουμε. Ηταν η πρωτη φορα στη ζωη μου που ημουν ανεξηγητα τρομαγμενος, ενιωθα οτι κατι κακο υποβοσκε διπλα μου, οτι κατι θα επακολουθουσε...
Ξαπλωσαμε λοιπον να κοιμηθουμε και ξαφνικα ακουω κατι θορυβους σα βηματα απο πανω, απο τον πανω οροφο. Ελα ομως που ηταν μονοκατοικια το σπιτι και αρχισα να κουκουλωνομαι ανησυχος. Τοτε, χωρις προειδοποιηση, στο ξαφνικο, ακουω εξω απο το παραθυρο το υπνοδωματιου κατι ηχους σα κατι να χαρακωνε με τα νυχια του τον τοιχο!! Πεταχτηκα πανω και εντρομος κοιταξα σιγα σιγα απο το παραθυρο αλλα δεν ηταν τιποτε, προς μεγαλη μου ανακουφιση...
Περιττο να πω οτι δεν κοιμηθηκα πανω απο 20 λεπτα εκεινο το βραδι. Το πρωι μολις ξυπνησαμε παρατηρησα οτι η Σοφια ηταν καταχλωμη, σα να χε χασει ολη της την ζωτικη ενεργεια. Ηταν 6 το πρωι και ετοιμαζομασταν να ξεκινησουμε για Αθηνα γιατι η Σοφια εδινε εξετασεις για Γ’ Λυκειου τοτε. Την ωρα που ετοιμαζομασταν να φυγουμε και πλησιασα να ανοιξω την πορτα για να βγω ακουω ενα τρομακτικο κροτο, ενα ΜΠΑΑΑΜ λες και εσκασε καποιος καμια καρεκλα στην πορτα!! Εντρομοι ολοι, παγωσαμε για λιγα δευτερολεπτα και πηρα την αποφαση να ανοιξω την πορτα: το μονο που ειδα ηταν ενα πολυ μικρο ασπρο γατακι με ενα ματι, κουλουριασμενο επανω στο χαλακι της εξωπορτας! Τα παιξαμε ολοι και ξεκινησαμε γρηγορα γρηγορα να φυγουμε. Στον δρομο σταματησαμε για νερο στο αγαλμα του λιονταριου της Χαιρωνειας. Εκει η Σοφια μας ειπε «τραβηξτε εμενα και το Νικο μια φωτογραφια μπροστα στο αγαλμα». Της ειπα «ρε Σοφια βιαζομαστε να γραψεις εξετασεις και δε πρεπει να σταματαμε». Και μου πε κατι που αντηχει ακομα και τωρα στ’αυτια μου «και που ξερεις αν θα μπορεσουμε να ξαναπαμε ολοι μαζι εκδρομη»...
Αφου βγαλαμε φωτογραφια, ξεκινησαμε βιαστικα για Αθηνα αλλα μετα απο κανα πενταλεπτο ενα αυτοκινητο χτυπησε τα παιδια με τη μηχανη και εκτιναχτηκαν στο οδοστρωμα, πεθαναν ακαριαια!!! Τρελαθηκα, ο Θανασης λιποθυμησε, ετρεξα και αγκαλιασα το Νικο και του φωναζα μηπως με ακουσει αλλα ματαια... Τρεχω και αγκαλιαζω τη Σοφια και εκει που επιασα τα χερια της μηπως και δω σφυγμο, το ματι μου πεφτει αθελα στο ρολοι της: ηταν σταματημενο στις 6 το πρωι, την ωρα που την ειχα δει χλωμη!!
Δεν μπορουσα να οδηγησω αυτοκινητο για 3 μηνες απο το σοκ, και γενικα η μερα αυτη με σημαδεψε βαθια μεσα μου, εχασα ολο μου το κεφι, τη διαθεση για ζωη. Ακομα δε μπορω να εξηγησω τα παραδοξα που συνεβαιναν εκεινο το βραδι και το πρωι που ακολουθησε...
Αποτελειωτικη λεπτομερεια: στο νεκροταφειο της Αθηνας την επομενη μερα, στην εξωπορτα ακριβως, ηταν το ιδιο μονοφθαμο γαμογατο, κουλουριασμενο...