Μέσα σʼ αυτή την σύγχρονη πόλη, ο επισκέπτης θα ανακαλύψει με έκπληξη, πως ορισμένα τμήματα της Δράμας, αντιστέκονται στον χρόνο και στις αλλαγές, φέρνοντας μαζί τους εικόνες άλλων εποχών, σε μία κοινωνία τότε πολυφυλετική και πολυθρησκευτική , σε ένα ανθρώπινο μωσαϊκό που άφησε τα σημάδια του στα μνημεία της. Σʼ αυτό το πάρκο λοιπόν της Αγίας Βαρβάρας, εκτός από την δεδομένη φυσική ομορφιά του, θα γνωρίσουμε και τον μύθο που συνοδεύει τις πηγές, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, υπήρχε ένα εκκλησάκι στον χώρο που βρίσκεται σήμερα η πρώτη λιμνούλα. Οι Τούρκοι, όταν κατέλαβαν την πόλη το 1380, θέλησαν να κατεδαφίσουν το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας και στην θέση του να φτιάξουν ένα τζαμί. Ο Ναός όμως, είχε σκεπαστεί από νερά και δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν, ούτε καν να τον δουν. Οι κάτοικοι το θεώρησαν θαύμα της Αγίας –όπου την ανακήρυξαν και Πολιούχο της Πόλης-, καθιερώνοντας από τότε κάθε παραμονή της γιορτής στις 4 Δεκεμβρίου, το εξής έθιμο: πολλά νεαρά κορίτσια της πόλης, πήγαιναν την παραμονή της γιορτής στον εσπερινό που τελούνταν και αφού έπεφτε το σούρουπο, άναβαν κεριά στον ανατολικό τοίχο της λίμνης. Όση ώρα καίγονταν τα κεριά, οι νεαρές κοπέλες προσεύχονταν για υγεία και ένα καλό τυχερό, αφού η Αγία Βαρβάρα εκτός από προστάτιδα του Πυροβολικού, ήταν και προστάτιδα των κοριτσιών που τις προφύλαγε από γλωσσοφαγιά και βοηθούσε τα τυχερά του γάμου τους. Πολλά μάλιστα από τα νεαρά κορίτσια, τοποθετούσαν αναμμένα κεριά σε μικρές ξύλινες σανίδες και τα έριχναν στην λίμνη. Τότε πραγματοποιούσαν τις ευχές τους και ανάλογα την πορεία που θα είχε η σανίδα με τα κεριά, έβγαιναν αληθινές. Θεωρούσαν αποτυχία αν έσβηναν τα κεριά, αλλά αυτό δεν πτοούσε τις ελπίδες τους τόσο, αφού έτρεφαν την ελπίδα ότι εκείνο το βράδυ θα εμφανιζόταν η Αγία στον ύπνο τους και θα αναπλήρωνε τις ευχές τους. Την άλλη μέρα ανήμερα της γιορτής και κοντά στο χάραμα, μαζεύονταν πάλι τα νεαρά κορίτσια στην λίμνη και αφού πλένονταν με τα νερά που θεωρούσαν ότι είχε αγιάσει η Αγία από το προηγούμενο βράδυ, καλημερίζονταν μεταξύ τους και έδιναν ευχές η μία στην άλλη. Έπειτα παρακολουθούσαν την Θεία Λειτουργία και φεύγοντας έπαιρναν μαζί τους σε ειδικό σκεύος, λίγο από το αγιασμένο νερό της λίμνης. ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ Σήμερα, το έθιμο αυτό συνεχίζεται από δεκάδες παιδιά της πόλης, όπου μαζεύονται κάθε χρόνο την παραμονή της γιορτής και αφήνουν στα ήσυχα νερά της λίμνης αυτοσχέδια καραβάκια με κεράκια, προσφέροντας μοναδικό θέαμα στο σούρουπο. Μάλιστα σήμερα, γίνεται και διαγωνισμός για το καλύτερο καραβάκι και βραβεύεται. Στο βυθό της λίμνης, διακρίνονται τα ερείπια του παλιού Ναού που αναβλύζουν, ενώ ακριβώς απέναντι από αυτή ο επισκέπτης, θα προσκυνήσει την Θαυματουργή εικόνα της Αγίας, στο πιο σύγχρονο εκκλησάκι που κτίστηκε το 1920. Από την εξέδρα που έχει στηθεί μέσα στην λίμνη, γίνεται κάθε χρόνο και η ρίψη του Σταυρού των Φώτων. Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε και ένα από τα πιο παραδοσιακά έθιμα που συνεχίζεται να διατηρείται μέχρι και στις μέρες μας προς τιμήν της Αγίας, την δημιουργία ενός παραδοσιακού εδέσματος τη λεγόμενη ʽΒαρβάραʼ, που μαγειρεύουν οι νοικοκυρές της Δράμας κάθε χρόνο την παραμονή της γιορτής της Πολιούχου τους. ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΕΜΕΣΙΣ. Υποσημείωση: Το θέμα πρωτοαναφέρεται για πρώτη φορά στον χώρο του αγνώστου, από την Enterstar.