ΕΙΣΑΓΩΓΗ H Βόρειος ή Σκανδιναβική μυθολογία αποτελεί το σύνολο των προχριστιανικών μύθων, θρύλων και θρησκευτικών δοξασιών των Σκανδιναβικών λαών, δηλαδή των σημερινών Δανών, Σουηδών και Νορβηγών, συμπεριλαμβανομένων και των αποίκων τους εις την Ισλανδία, τις νήσους Φερόες και την Γροιλανδία.Καθώς δέ οι Σκανδιναβικοί λαοί αποτελούν τον βόρειο κλάδο της Γερμανικής φυλής, η Σκανδιναβική μυθολογία είναι τμήμα της ευρύτερης Γερμανικής μυθολογίας, της οποίας αποτελεί την πληρέστερη και αυθεντικότερη μορφή.Αυτή η μυθολογία αποτελούσε την βάση της θρησκείας των Σκανδιναβών μέχρι τον εκχριστιανισμό τους κατά τους 10ο και 11ο αιώνα. Η Βόρειος μυθολογία μεταδιδόταν κυρίως μέσω προφορικών ποιημάτων, τα οποία κατά την κρατούσα άποψη άρχισαν να καταγράφονται από τον 9ο αιώνα.Όμως, μεγάλο μέρος της απωλέσθηκε οριστικά, κατά την περίοδο του εκχριστιανισμού των Σκανδιναβών, εξαιτίας των καταστροφών που προξένησαν οι φανατικοί καθολικοί χριστιανοί.Εντούτοις, μετά την περίοδο του εκχριστιανισμού, διάφοροι χριστιανοί συγγραφείς άρχισαν να καταγράφουν την Βόρειο μυθολογία και ούτως εξ αυτών προέρχονται οι περισσότερες γνώσεις μας διʼαυτή.Εξ αυτών των έργων τα σημαντικότερα είναι τα εξής: α.Η Νεώτερη ή Πεζή Έντα, που γράφηκε περί το 1220 από τον Ισλανδό πολιτικό, ιστορικό και ποιητή Σνόρρι Στούρλουσον (1178-1241) και αποτελείται από τέσσερα χωριστά τμήματα: I.Τον Πρόλογο, όπου ο Σνόρρι, λόγω της χριστιανικής πίστεώς του, μας δίδει μία ιστορίζουσα εκδοχή των θεών των Σκανδιναβών, παρουσιάζοντάς τους ως θεοποιηθέντες ανθρώπους. IΙ.Το Γκυλφαγκίννινγκ (=Η Εξαπάτησις του Γκύλφι), όπου γίνεται μία επίτομη παρουσίασις της Βορείου μυθολογίας, με την μορφή διαλόγου μεταξύ του μυθικού Σουηδού βασιλέως Γκύλφι και τριών θεών. ΙΙΙ.Το Σκαλντσκαπαρμάλ (=Η γλώσσα της ποιήσεως), που αποτελεί το κεντρικό και πιο εκτεταμένο τμήμα του έργου, όπου και πάλι παρουσιάζεται η Βόρειος μυθολογία με την μορφή διαλόγου, αυτή την φορά μεταξύ του Σκανδιναβού μάγου Αίγκιρ και του Μπράγκι, θεού της ποιήσεως και της ρητορικής. ΙV.Το Χάτταταλ (=Κατάλογος των ποιητικών μέτρων), που είναι ένα εγκωμιαστικό ποίημα 102 στροφών προς τον Νορβηγό βασιλέα Χάκωνα Δ΄ Xάκονσον (1217-1263) και τον πεθερό του Σκούλι Μπάρντσον, ενώ μεταξύ των στροφών των ποιημάτων ο Σνόρρι παρεμβάλλει ορισμούς, σημειώσεις και σχόλια β.Η Αρχαία ή Ποιητική Έντα, που είναι μία συλλογή Σκανδιναβικών ποιημάτων ανωνύμων συγγραφέων, τα περισσότερα εκ των οποίων περιέχονται εις το Ισλανδικό μεσαιωνικό χειρόγραφο Codex Regius (Βασιλικός Κώδιξ) που γράφηκε περί το 1270. Τα ποιήματα αυτά αναφέρονται εις τους θεούς των Σκανδιναβών και τους θρυλικούς ήρωες των Γερμανικών λαών, αποτελώντας τόσο την αυθεντικότερη πηγή της Βορείου μυθολογίας, όσο και την κυριότερη μαζί με την Πεζή Έντα.Αν και η Ποιητική Έντα γράφηκε μετά την Πεζή Έντα, αποκαλείται Αρχαία Έντα, λόγω της αρχαιότητος των ποιημάτων της, τα οποία είχαν συντεθεί αιώνες πρό της συλλογής τους, μεταδιδόμενα προφορικά από γενεά εις γενεά. γ.Η Χαϊμσκρίνγκλα που γράφηκε περί το 1225 από τον Σνόρρι Στούρλουσον.Αποτελεί μία συλλογή 16 σαγκών (Σκανδιναβικών επών) που καταγράφουν την ιστορία των βασιλέων της Νορβηγίας και της Σουηδίας, από την αρχαία εποχή έως το 1177.Εις την πρώτη σάγκα του έργου, την Ύγκλιγκα Σάγκα, ο Σνόρρι παρουσιάζει και πάλι τους θεούς των Σκανδιναβών ως θεοποιηθέντες ανθρώπους. δ.Η Ιστορία των Δανών (Gesta Danorum) που γράφηκε κατά τις αρχές του 13ου αιώνος από τον Δανό ιστορικό Σάξωνα τον Γραμματικό (1150-1220).Αποτελείται από 16 βιβλία, που καταγράφουν την ιστορία του έθνους των Δανών από την αρχαία εποχή έως το 1187.Τα πρώτα εννέα βιβλία, που αναφέρονται εις την Δανική ιστορία μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνος, περιέχουν αρκετές αναφορές δια την Βόρειο μυθολογία, ενώ οι θεοί των Σκανδιναβών παρουσιάζονται και πάλι ως θεοποιηθέντες άνθρωποι. Επίσης, σημαντικές πληροφορίες μας παρέχουν και διάφορες άλλες σάγκες, καθώς και το επικό ποίημα Μπέογουλφ, που γράφηκε κατά τα τέλη του 8ου αιώνος από άγνωστο σήμερα Αγγλοσάξονα συγγραφέα.Τέλος, οι γνώσεις μας δια την Βόρειο μυθολογία συμπληρώνονται από διαφόρους θρύλους που επιβιώνουν μέχρι σήμερα εις τις Σκανδιναβικές παραδόσεις, από μερικές ρουνικές επιγραφές που αναφέρονται εις την Σκανδιναβική μυθολογία και από αρκετές εγχάρακτες λίθινες απεικονίσεις θεμάτων της Βορείου μυθολογίας. Η Βόρειος μυθολογία, πέραν της αδιαμφισβητήτου λογοτεχνικής αξίας της, έχει μεγάλη ιστορική σημασία, καθώς περιέχει πολλές αυθεντικές πληροφορίες δια την αρχαία και πρώϊμη μεσαιωνική ιστορία τόσο των Σκανδιναβικών, αλλά και γενικά των Γερμανικών λαών.Επίσης, η Βόρειος μυθολογία είναι ιδιαίτερα σημαντική και διʼάλλους δύο λόγους: α.Επειδή, η Βόρειος μυθολογία προέρχεται άμεσα από την Ελληνική μυθολογία, με την οποία παρουσιάζει καταφανείς ομοιότητες, κυρίως δέ ως πρός τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες των θεών.Όι ομοιότητες αυτές αναλύονται και αιτιολογούνται εις την συνέχεια της παρούσης εργασίας, όπου αποδεικνύεται ότι, κατά την παναρχαία εποχή η Βόρειος Ευρώπη υπέστη μεγάλη φυλετική και πολιτιστική επίδραση από Έλληνες αποίκους.Ούτως, οι Έλληνες άποικοι μετέδωσαν τις μυθολογικές παραδόσεις τους εις τους λαούς της Βορείου Ευρώπης, οι οποίοι τις αφομοίωσαν και τις μετεξέλιξαν αναλόγως του πολεμικού χαρακτήρος τους και των σκληρών κλιματολογικών συνθηκών των χωρών τους.Μέσω αυτής της διαδικασίας προέκυψε η Βόρειος μυθολογία, που μοιάζει με την Ελληνική όσο ουδεμία άλλη εις τον κόσμο, αποτελώντας ουσιαστικά μία βιαιότερη και σκοτεινότερη εκδοχή της.Η μία αντικατοπτρίζει τους τραχείς Σκανδιναβούς πολεμιστές και τις ψυχρές και βροχερές χώρες τους, ενώ ή άλλη τους ευγενείς Έλληνες πολεμιστές-φιλοσόφους και την ηλιόλουστη Αιγαιακή χώρα τους. Και οι δύο μυθολογίες όμως έχουν έναν κοινό άξονα: Την ηρωϊκή αντίληψη της ζωής, που εκδηλώνεται με τον αιώνιο αγώνα των θεών και των ηρώων κατά των σκοτεινών δυνάμεων, δια της επιβολή της τάξεως και της ευνομίας εις τον κόσμο. β.Επειδή, η Βόρειος μυθολογία περιέχει πολλές αποκαλυπτικές αναφορές δια αλλόκοτα και υπερφυσικά όντα, φαινόμενα και γεγονότα, τα οποία, αν και δεν γίνονται αποδεκτά από την συμβατική επιστήμη, αποτελούν εντούτοις το αντικείμενο μελέτης πολλών σοβαρών ερευνητών.Εκτός από τους θεούς και τους ανθρώπους, εις την Βόρειο μυθολογία αναφέρονται πολύ συχνά αλλόκοτα όντα, όπως γίγαντες, νάνοι, ξωτικά, δράκοντες κ.λ.π.Ούτως, η Βόρειος μυθολογία είναι εξίσου σημαντική δια την ερμηνεία αυτών των φαινομένων, όσο και η συγγενική της Ελληνική μυθολογία.Η σημασία δέ αυτών των φαινομένων είναι τεραστία, αφού η ερμηνεία τους βοηθά εις την σύνθεση την μυστικής και εσωτερική ιστορίας του κόσμου, που εξελίσσεται παράλληλα με την συμβατική και εξωτερική ιστορία. Η παρούσα εργασία δεν έχει ως στόχο της μία συνολική παρουσίαση της Βορείου μυθολογίας, αλλά την αποκωδικοποίησή της βάσει των ανωτέρω αξόνων.Δηλαδή, αποσκοπεί εις την επισήμανση και ανάλυση των ιστορικών πληροφοριών που προκύπτουν εξ αυτής και των αναφορών της δια αλλόκοτα και υπερφυσικά όντα και φαινόμενα, καθώς και εις την απόδειξη της αμέσου σχέσεώς της με την Ελληνική μυθολογία. Εις μία πανάρχαια εποχή που χάνεται εις τα βάθη του χρόνου, η θεία Ελληνική φυλή, εξορμώντας από την αρχέγονη Αιγαιακή κοιτίδα της εις την νότιο χερσόνησο του Αίμου και την δυτική Μικρά Ασία, άρχισε να μεταναστεύη εις ολόκληρη τηη οικουμένη και να εκπολιτίζη τους βαρβάρους λαούς της.Αυτή η παγκόσμιος Ελληνική εξάπλωσις περιγράφεται λεπτομερώς τόσο από την Ελληνική, όσο και γενικά από τις περισσότερες μυθολογίες του κόσμου.Η μέν Ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι, οι Έλληνες θεοί και ήρωες, που εξόρμησαν από τον Περιαιγαικό χώρο, εκπολίτισαν ολόκληρη την οικουμένη, κυρίως κατά τις θρυλικές εκστρατείες του θείου Ηρακλέους πρός την δύση και του θεού Διονύσου προς την ανατολή.Οι δέ μυθολογίες των άλλων λαών του κόσμου (όπως ενδεικτικά των Μάγια, των Αζτέκων, των Ίνκας, των Σκανδιναβών, των Ιρλανδών κ.λ.π.) αναφέρουν ότι, οι δημιουργοί των πολιτισμών τους ήσαν οι αγαθοί και πάνσοφοι λευκοί θεοί και ήρωες, που έφθασαν εις τις χώρες τους εις κάποια παναρχαία εποχή.Επίοης, η παγκόσμιος Ελληνική εξάπλωσις πιστοποιείται και από πλήθος άλλων στοιχείων, ιστορικών, εθνολογικών, αρχαιολογικών, γλωσσολογικών κ.λ.π. Κατʼ αυτή την πανάρχαια εξάπλωσή τους, οι Έλληνες μετανάστευσαν μαζικά και πρός την δυτική, κεντρική και βόρειο Ευρώπη, όπου άσκησαν τεραστία φυλετική και πολιτιστική επίδραση εις τους βαρβάρους λαούς της.Η ακριβής χρονολογία αυτών των μεταναστεύσεων είναι άγνωστη, αλλά είναι βέβαιο ότι, είχαν ολοκληρωθεί μέχρι τον 11ο αιώνα π.Χ., αφού όλες οι σχετικές παραδόσεις, Ελληνικές και ξένες, τις χρονολογούν το αργότερο τρείς γενεές μετά την άλωση της Τροίας από τους Αχαιούς, η οποία ακόμη και κατά τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις δεν χρονολογείται αργότερα από το 1180 π.Χ.Αυτός ο μεγάλος αποικισμός διεξήχθη εις τρία μεταναστευτικά ρεύματα: α.Πρός την ηπειρωτική δυτική Ευρώπη, μεταξύ του Ατλαντικού ωκεανού, των Πυρηναίων, του ποταμού Ρήνου και του άνω Δούναβη, δηλαδή εις τις σημερινές Αυστρία, Ελβετία, Βαυαρία, Ρηνανία, Γαλλία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο β.Πρός τις Βρετανικές νήσους, δηλαδή την Ιρλανδία, την Βρετανία και τις γειτονικές τους μικρές νήσους. γ.Πρός την κεντρική και βόρειο Ευρώπη, μεταξύ των Καρπαθίων, του ποταμού Βιστούλα, του άνω Δούναβη, του ποταμού Ρήνου, της Βορείου θαλάσσης και της Βαλτικής θαλάσσης, δηλαδή εις τις σημερινές Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, δυτική Πολωνία, Γερμανία πλήν της Βαυαρίας και της Ρηνανίας, Ολλανδία, Δανία, νότιο Σουηδία και νότιο Νορβηγία. Τα τρία αυτά μεταναστευτικά ρεύματα δεν ήσαν άσχετα μεταξύ τους, αλλά διεξήχθησαν παράλληλα και είχαν άμεση σχέση και αλληλοεπίδραση.Δια τούτο, αν και η Γερμανική φυλή, ιδίως δέ ο Σκανδιναβικός κλάδος της που αφορά την παρούσα εργασία, σχετίζεται με το τρίτο εξ αυτών, απαιτείται η παρουσίασις και των δύο πρώτων μεταναστευτικών ρευμάτων 1.Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Ο Ελληνικός αποικισμός της ηπειρωτικής δυτικής Ευρώπης διεξήχθη κυρίως από τον θείο Ηρακλή, όταν αυτός ηγούμενος μίας ισχυρής Ελληνικής στρατιάς διεξήγαγε την θρυλική εκστρατεία του εναντίον του Γηρυόνη:Η κυρία πηγή μας διʼαυτή την μεγάλη εκστρατεία είναι ο ιστορικός του 1ου αιώνος π.Χ., Διόδωρος ο Σικελιώτης: «Όταν δέ ο Ευρυσθεύς πρόσταξε ως δέκατο άθλο να φέρει τα βόδια του Γηρυόνου, τα οποία συνέβαινε να βόσκουν εις τα πρός τον ωκεανό κείμενα μέρη της Ιβηρίας, ο Ηρακλής θεωρώντας ότι, τούτος ο άθλος απαιτούσε μεγάλη παρασκευή και κακοπάθεια, συνέστησε αξιόλογη δύναμη, με πλήθος στρατιωτών καταλλήλων διʼαυτή την εκστρατεία…».(Ιστορική Βιβλιοθήκη, Δ.17) «Ο Ηρακλής παρέδωσε την βασιλεία των Ιβήρων εις τους αρίστους των εγχωρίων, αυτός δέ λαμβάνοντας την στρατιωτική δύναμη μετέβη εις την Κελτική και διασχίζοντάς την ολόκληρη, κατέλυσε τις συνήθεις παρανομίες και ξενοκτονίες και επειδή συστρατεύθηκε μαζί του εκουσίως μεγάλο πλήθος ανθρώπων εκ παντός έθνους, έκτισε ευμεγέθη πόλη, που ονομάσθηκε Αλησία από την άλη (=περιπλάνηση) κατά την εκστρατεία.Ανέμιξε δέ εις την πόλη και πολλούς εκ των εγχωρίων.Και καθώς αυτοί επικράτησαν με το πλήθος τους, συνέβη να εκβαρβαρωθούν όλοι οι κάτοικοί της.Οι δέ Κελτοί μέχρι την εποχή μας τιμούν αυτή την πόλη, σαν να είναι εστία και μητρόπολη πάσης της Κελτικής…».(Ιστορική Βιβλιοθήκη, Δ.19) «Αφού αναφερθήκαμε εις τις νήσους, που ευρίσκονται εις τα δυτικά μέρη, νομίζουμε ότι, δεν είναι άκαιρο να αναφέρουμε λίγα περί των γειτονικών εθνών της Ευρώπης, όσα παραλείψαμε εις τα πρότερα βιβλία.Όπως λέγουν λοιπόν, παλαιά ήταν δυνάστης της Κελτικής ένας επιφανής άνδρας, που είχε μία θυγατέρα με υπερφυές μέγεθος σώματος και υπερέχουσα κατά πολύ των άλλων ως πρός την ευπρέπεια.Αυτή δέ, όντας υπερήφανη δια την σωματική ρώμη της και την θαυμαστή ευπρέπειά της, απαρνούταν τον γάμο με όλους τους μνηστήρες της, νομίζουσα ότι, ουδείς εκ τούτων ήταν αντάξιός της.Όταν δέ κατά την εκστρατεία του εναντίον του Γηρυόνη, αυτός μετέβη εις την Κελτική και έκτισε εις αυτή την πόλη Αλησία, θεασάμενη αυτή τον Ηρακλή και θαυμάσασα την αρετή του και την υπεροχή του σώματός του, δέχθηκε μετά πάσης προθυμίας την αγκαλιά του, καθώς συγκατάνευσαν και οι γονείς της.Μιγείσα δέ με τον Ηρακλή γέννησε υιό ονόματι Γαλάτη, ο οποίος υπερείχε κατά πόλύ των ομοεθνών του, ως προς την αρετή της ψυχής και την ρώμη του σώματος.Αφού δε ανδρώθηκε και έλαβε την πατρώα βασιλεία, κατέκτησε πόλλή από την γειτονική χώρα και συντέλεσε μεγάλες πολεμικές πράξεις.Γενόμενος δέ περιβόητος δια την ανδρεία του, ονόμασε από το όνομά του τους υπηκόους του Γαλάτες, από τους οποίους προσηγορεύθη η σύμπασα Γαλατία» (Ιστορική Βιβλιοθήκη, Ε.32) Οι ανωτέρω αναφορές του Διοδώρου επιβεβαιώνονται και από τον Έλληνα ιστορικό του 4ου αιώνος μ.Χ., Αμμιανό Μαρκελλίνο, που επικαλείται τον ιστορικό Τιμαγένη και τις ίδιες τις παραδόσεις των Γαλατών. «...Μερικοί βεβαιώνουν ότι, οι πρώτοι κάτοικοι αυτών των περιοχών ονομάζονταν Κέλτες, από το όνομα του βασιλέως τους, ο οποίος ήταν πολύ λαοφιλής, και επίσης μερικές φορές και Γαλάτες, από το όνομα της μητρός του.Διότι, Γαλάτες είναι η Ελληνική μετάφρασις του Ρωμαϊκού όρου Γάλλοι.Άλλοι βεβαιώνουν ότι, αυτοί είναι Δωριείς, οι οποίοι ακολούθησαν έναν αρχαιότερο Ηρακλή και εγκατεστάθησαν εις τις παρωκεάνειες περιοχές…Άλλοι δέ υποστηρίζουν ότι, μετά την καταστροφή της Τροίας, μερικοί Τρώες, οι οποίοι διέφυγαν από τους Έλληνες και διεσκορπίσθησαν εις ολόκληρο τον κόσμο, κατέλαβαν αυτές τις περιοχές, οι οποίες τότε ήσαν παντελώς ακατοίκητες.Αλλά, οι ιθαγενείς αυτών των χωρών βεβαιώνουν ασφαλέστερα από ο,τιδήποτε άλλο (και πράγματι εμείς οι ίδιοι έχουμε αναγνώσει τούτο χαραγμένο εις τα μνημεία τους) ότι, ο Ηρακλής, ο υιός του Αμφιτρύωνος, κατά την εκστρατεία του εναντίον εκείνων των σκληρών τυρράνων, του Γηρυόνη και του Ταυρίσκου, εκ των οποίων ο ένας καταπίεζε τους Γαλάτες και ο άλλος την Ισπανία, αφού νίκησε και τους δύο, έλαβε ως συζύγους του μερικές από τις ευγενείς γυναίκες αυτών των χώρων και έγινε ο πατήρ πολλών τέκνων.Και ότι, οι υιοί του ονόμασαν τις περιοχές, εις τις οποίες έγιναν βασιλείς, από τα δικά τους ονόματα…» (Ρωμαϊκή Ιστορία, 15.9). Εκ των ανωτέρω αναφορών συνάγεται ότι, οι Έλληνες άποικοι της ηπειρωτικής δυτικής Ευρώπης) ανεμίχθησαν με τους βαρβάρους πληθυσμούς της και ιδίως με τα ηγεμονικά γένη τους.Ο ίδιος δέ ο Ηρακλής, όπως είχε πράξει και εις άλλες χώρας, ενώθηκε με την θυγατέρα ενός ιθαγενούς ηγεμόνος και γέννησε τον Γαλάτη, επώνυμο γενάρχη των Γαλατών.Από αυτές τις επιμειξίες γεννήθηκε η Γαλατική ή Κελτική φυλή, η οποία είχε ως κύρια χαρακτηριστικά της το μεγάλο σωματικό ύψος και την ανοικτοχρωμία δέρματος, οφθαλμών και μαλλιών.Έκτοτε, οι Γαλάτες ή Κελτοί κυριάρχησαν πληθυσμιακά εις την ηπειρωτική δυτική Ευρώπη, που ονομάσθηκε εξ αυτών Γαλατία ή Κελτική, αλλά μετά τον 11ο αιώνα απεκόπησαν από τους Έλληνες της Μεσογείου και εκβαρβαρώθηκαν κατά μεγάλο.Εντούτοις, μέχρι και την Ρωμαϊκή εποχή διατηρήθηκαν εις τους Γαλάτες αρκετά φυλετικά και πολιτιστικά κατάλοιπα του Ελληνικού αποικισμού: α.Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει ότι, κάποιο Γαλατικό έθνος ήταν συγγενές των Ρωμαίων: «Αφού δε ασχοληθήκαμε με την προσηγορία των Γαλατών, πρέπει να αναφερθούμε και εις την χώρα τους.Η Γαλατία λοιπόν κατοικείται από πολλά έθνη διαφορετικού μεγέθους.Διότι, τα μέγιστα αυτών έχουν σχεδόν 200.000 άνδρες, τα δε ελάχιστα 50.000.Ένα εξ αυτών έχει παλαιά συγγένεια και φιλία με τους Ρωμαίους, η οποία παραμένει μέχρι την εποχή μας…».(Ιστορική Βιβλιοθήκη, Ε.25).Αφού, οι Ρωμαίοι ήσαν απόγονοι των Τρωών, είναι προφανές ότι, αυτό το συγγενές τους έθνος ήταν επίσης Ελληνο-Τρωϊκής καταγωγής.Αν και ο Διόδωρος δεν προσδιορίζει αυτό το έθνος, είναι βέβαιο ότι, πρόκειται δια τον ισχυρό λαό των Αιδούων, που κατοικούσαν εις την σημερινή ΚΑ. Γαλλία και πρό της κατακτήσεως της Γαλατίας από τους Ρωμαίους αποτελούσαν τον μεγαλύτερο φίλο και σύμμαχό τους εις ολόκληρη την χώρα. β.Ο Ιούλιος Καίσαρ (γράφων κατά τα μέσα του 1ου αιώνος π.Χ.) αναφέρει ότι, οι Δρυϊδες, οι οποίοι αποτελούσαν την ιερατική τάξη των Γαλατών, χρησιμοποιούσαν την Ελληνική γραφή: «Οι Δρυίδες δεν πηγαίνουν εις πόλεμο, ούτε πληρώνουν φόρο, όπως οι υπόλοιποι.Απαλλάσσονται από την στρατιωτική και άλλες υπηρεσίες.Καθώς έχουν τόσα προνόμια, πολλοί πηγαίνουν αυτοβούλως δια να διδαχθούν, ενώ άλλοι αποστέλλονται από τους γονείς και τους συγγενείς τους.Λέγεται ότι, εκεί αποστηθίζουν μεγάλο αριθμό στίχων.Ούτως, μερικοί παραμένουν δια εκπαίδευση επί 20 έτη.Δεν θεωρούν νόμιμο, να εμπιστεύονται αυτά εις τα γράμματα, αν και εις όλα σχεδόν τα υπόλοιπα πράγματα, τόσο εις τις δημόσιες, όσο και εις τις ιδιωτικές υποθέσεις τους, χρησιμοποιούν Ελληνικά γράμματα…».(Περί του Γαλατικού πολέμου, 6.14). γ. Ο Ιούλιος Καίσαρ αναφέρει ότι, οι Ελβετοί χρησιμοποιούσαν Ελληνικά γράμματα δια τα δημόσια αρχεία τους: «Εις το στρατόπεδο των Ελβετών ευρέθησαν πίνακες, γεγραμμένοι με Ελληνικά γράμματα, και παρεδόθησαν εις τον Καίσαρα.Εις αυτούς υπήρχε λογαριασμός ονομαστί, πόσοι εξ αυτών είχαν αναχωρήσει από την πατρίδα τους, πόσοι μπορούσαν να φέρουν όπλα και επίσης ξεχωριστά δια τους παίδες, τους γέροντες και τις γυναίκες…» (Περί του Γαλατικού πολέμου, 1.29). δ.Ο Ιούλιος Καίσαρ αναφέρει ότι, οι Γαλάτες λάτρευαν τους Ολυμπίους θεούς: «Λατρεύουν ως μέγιστο θεό τον Ερμή.Έχουν πολλές εικόνες του και τον θεωρούν εφευρέτη όλων των τεχνών, οδηγό των ταξιδιών και των πορειών και πιστεύουν ότι, έχει μεγάλη επιρροή εις την απόκτηση του κέρδους και τις εμπορικές δραστηριότητες.Μαζί με αυτόν λατρεύουν τον Απόλλωνα, τον Άρη, τον Δία και την Αθηνά.Διʼ αυτούς τους θεούς, έχουν την ιδία πίστη με τα άλλα έθνη: Ότι, ο Απόλλων αποτρέπει τις ασθένειες, ότι η Αθηνά μεταδίδει την γνώση των τεχνών, ότι ο Ζεύς έχει την εξουσία του ουρανού και ότι ο Άρης άρχει των πολέμων…».(Περί του Γαλατικού πολέμου, 6.17). Κατόπιν, ο Καίσαρ αναφέρει την πεποίθηση των Γαλατών ότι, κατάγονταν από τον θεό Πλούτωνα: «Όλοι οι Γαλάτες υποστηρίζουν ότι, κατάγονται από τον Πλούτωνα Πατέρα και λέγουν ότι, αυτή η παράδοσις τους έχει δοθεί από τους Δρυίδες…» (Περί του Γαλατικού πολέμου, 6.18).Η παράδοσις αυτή πιθανότατα σχετίζεται με την γενική αρχαία αντίληψη ότι, εις την δυτική πλευρά του κόσμου ήσαν ο Άδης (ο κόσμος των νεκρών), καθώς και τα Ηλύσια πεδία και οι νήσοι των Μακάρων, όπου μετέβαιναν οι ήρωες μετά τον επίγειο βίο τους οι.Αφού λοιπόν οι Γαλάτες κατοικούσαν εις την δύση και είχαν δεχθεί μεγάλη Ελληνική επίδραση, ήταν απολύτως λογικό να θεωρούν ότι, προέρχονται από τον Πλούτωνα, τον Ολύμπιο θεό του Άδη. 2.Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ Ι.Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ Δια τον πανάρχαιο Ελληνικό αποικισμό της Ιρλανδίας μας πληροφορούν αναλυτικά οι αυθεντικές Ιρλανδικές παραδόσεις, όπως έχουν καταγραφεί εις τρία κυρίως Ιρλανδικά έργα, τα οποία περιγράφουν τις διαδοχικές μεταναστεύσεις διαφόρων λαών εις την Ιρλανδία, από την παναρχαία εποχή: α.Το «Βιβλίο των Εισβολών», ανώνυμο χρονικό του 11ου αιώνος, που καταγράφει την ιστορία της Ιρλανδίας από την δημιουργία του κόσμου μέχρι τον μεσαίωνα, και αποτελεί την παλαιότερη και αυθεντικώτερη πηγή δια την αρχαία Ιρλανδική ιστορία. β.Η «Ιστορία της Ιρλανδίας», έργο του Τζέφρεϋ Κήτινγκ, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1634 και καταγράφει την ιστορία της Ιρλανδίας από την δημιουργία του κόσμου μέχρι την Αγγλονορμανδική εισβολή τον 12ο αιώνα. γ.Τα «Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων», ανώνυμο έργο που ολοκληρώθηκε το 1636 και αποτελεί ένα χρονικό την Ιρλανδικής ιστορίας από την εποχή του Κατακλυσμού, μέχρι το 1616. Α.ΦΟΜΟΡΙΟΙ, ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ Οι πρώτοι κάτοικοι της Ιρλανδίας ήσαν οι Φομόριοι, μία μυστηριώδης φυλή γιγάντων, οι οποίοι, κατά τον Τζέφρεϋ Κήτινγκ (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.6 και 1.7), έφθασαν εις την Ιρλανδία από την βόρειο Αφρική, εκατό έτη μετά από τον Κατακλυσμό.Το όνομά τους προέρχεται από την παλαιά Ιρλανδική έκφραση fo muire, που σημαίνει υπό την θάλασσα.Συνήθως περιγράφονται από τις Ιρλανδικές παραδόσεις ως τερατώδη όντα, άλλοτε ως μονόποδες, μονόχειρες και μονόφθαλμοι και άλλοτε ως έχοντες ανθρώπινο σώμα και κεφαλή αιγός, σπανιότερα δέ αναφέρονται ως φυσιολογικοί και ωραίοι άνθρωποι.Οι Φομόριοι πολέμησαν σκληρά εναντίον των λαών που μετανάστευσαν αργότερα εις την Ιρλανδία. Β.Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΟΛΩΝΟΣ Κατά το «Βιβλίο των Εισβολών», 300 έτη μετά τον Κατακλυσμό, έφθασε εις την Ιρλανδία ο Έλλην ηγεμών Παρθόλων: «26…Ήμουν εδώ εις την Ιρλανδία, το ταξίδι μου διαρκούσε ακόμη, μέχρι που έφθασε ο Παρθόλων, από την ανατολή, από την χώρα των Ελλήνων… 30.Έκτοτε, η Ιρλανδία ήταν έρημη επί 300 έτη, μέχρι που έφθασε ο Παρθόλων, υιός του Σέρα, υιού του Σρού.Είναι ο πρώτος που κατέλαβε την Ιρλανδία μετά τον Κατακλυσμό…».(Βιβλίο των Εισβολών). Κατά τα «Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων», ο Παρθόλων έφθασε εις την Ιρλανδία 278 έτη μετά από τον Κατακλυσμό, το έτος 2.680 π.Χ.Ο Τζέφρεϋ Κήτινγκ (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.6) προσδιορίζει ότι, ο Παρθόλων μετανάστευσε από την Μυγδονία της κεντρικής.Μακεδονίας. «32.Ο Παρθόλων είχε επτά έτη εις την Ιρλανδία όταν πέθανε ο πρώτος άνδρας εκ των ανθρώπων του, δηλαδή ο Φέα, από τον οποίον ονομάσθηκε η Μάγκ Φέα, διότι ετάφη εκεί. 33.Έπειτα από τρία έτη, έγινε εις την Σλέμνα του Μάγκ Ίθα η πρώτη μάχη της Ιρλανδίας εναντίον του Κίχολ Κλάπερλαγκ των Φομορίων και νίκησε ο Παρθόλων.Αυτοί που πολέμησαν εναντίον του ήσαν άνδρες μονόχειρες και μονόποδες. 35.Ο Παρθόλων εκχέρσωσε τέσσερεις πεδιάδες της Ιρλανδίας, το Μάγκ Ίθα του Λαίγκεν, το Μάγκ Τούϊρεντ της Κονάχθα, το Μάγκ Λή του Ούϊ-μάκ-Ουάϊς και το Μάγκ Λάντραντ της Νταλριάντα.Διότι, πρό του Παρθόλωνος υπήρχε μόνο μία πεδιάδα εις την Ιρλανδία, η Παλαιά Πεδιάδα του Ένταρ…».(Βιβλίο των Εισβολών). «2.650 π.Χ.Αυτό το έτος πέθανε ο Παρθόλων εις το Σέαν Μάγκ Εάλτα… 2.380 π.Χ.Εντός μίας εβδομάδος, πέθαναν εις το Σέαν Μάγκ Εάλτα Ένταιρ 9.000 απόγονοι του Παρθόλωνος, δηλαδή 5.000 άνδρες και 4.000 γυναίκες…Αυτοί είχαν παραμείνει εις την Ιρλανδία επί 300 έτη».(Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων). Γ.Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΜΕΔΙΩΝ Μετά την εξολόθρευση ολοκλήρου του λαού του Παρθόλωνος από επιδημία πανώλης, η Ιρλανδία παρέμεινε έρημη επί τριάντα έτη, μέχρι την άφιξη νέων Ελλήνων αποίκων υπό την ηγεσία του Νεμέδου: «39.Έκτοτε, η Ιρλανδία ήταν έρημη, δια διάστημα τριάντα ετών μετά από τον Παρθόλωνα, μέχρι που έφθασε εκεί ο Νέμεδος, υιός του Άγκνομαιν εκ των Ελλήνων της Σκυθίας, μαζί με τέσσερεις υπαρχηγούς.Είχε 44 πλοία εις την Κασπία θάλασσα επί ενάμισυ έτος, αλλά μόνο το πλοίο του έφθασε εις την Ιρλανδία.Οι τέσσερεις υπαρχηγοί του ήσαν οι υιοί του, Στάρν, Ιάρμπονελ ο Μάντης, Άννιντ και Φέργκος ο Ερυθρόπλευρος. 41.Ο Νέμεδος κέρδισε την μάχη του Ρός Φράετσαιν, εναντίον του Γκάντ και του Σένγκαντ, των δύο βασιλέων των Φομορίων, κατά την οποία φονεύθησαν και οι δύο.Ο Νέμεδος θεμελίωσε δύο βασιλικά οχυρά της Ιρλανδίας, το Ραίθ Τσίρνπαιθ του Σέμν και το Ραίθ Τσίντεϊτς του Ούϊ Νιάλλαιν… 42.Ο Νέμεδος εκχέρσωσε δώδεκα πεδιάδες της Ιρλανδίας… 43. Ο Νέμεδος νίκησε εις τρεις μάχες τους Φομορίους: Εις την μάχη της Μπάντμπγκνα της Κονάχθα, της Κνάμρος του Λέϊν και της Μούρμπολγκ της Ντάλριάντα.Κατόπιν, ο Νέμεδος πέθανε από πανώλη εις το Οϊλέαν Άρντα Νέμιντ του Ούϊ Λιάθαιν. 44.Μετά από τον θάνατο του Νεμέδου, οι απόγονοί του εις την Ιρλανδία καταπιέζονταν σκληρά από τον Μόρε, υιό του Ντέλα και τον Κόναν, υιό του Φέμπαρ. (Από τον οποίο ονομάσθηκε ο Πύργος του Κόναν, ο οποίος σήμερα καλείται Τοϊρίνις Κέτνε, όπου ευρισκόταν ο μέγας στόλος των Φομορίων).Τα δύο τρίτα των ανθρώπων, ο σίτος και το γάλα των Ιρλανδών έπρεπε να παραδίδονται εις το Μάγκ Κέτνε, κατά το Σαμέϊν (1η Νοεμβρίου) εκάστου έτους.Οι Ιρλανδοί κυριεύθησαν από οργή και θλίψη, εξαιτίας των επαχθεστάτων φόρων.Όλοι πήγαν να πολεμήσουν εναντίον των Φομορίων.Είχαν τρείς υπερμάχους, τον Σέμουλ, υιό του Ιάρμπονελ, υιού του Νεμέδου, τον Έργκλαν υιό του Μπέοαν, υιού του Στάρν, υιού του Νεμέδου και τον Φέργκο, υιό του Νέμεντ.Τριάντα χιλιάδες από την θάλασσα και άλλοι τριάντα χιλιάδες από την ξηρά επετέθησαν κατά του πύργου.Ο Κόναν και η φυλή του έπεσαν. 45.Ούτως, μετά από αυτή την ήττα, ο Μόρε, υιός του Ντέλα, ήλθε εναντίον τους με τα πληρώματα εξήντα πλοίων και έγινε αλληλοσφαγή.Η θάλασσα έπεσε πάνω εις τους Ιρλανδούς και ούτε ένας εξ αυτών δεν ετράπη εις φυγή, τόσο σκληρή ήταν η μάχη.Ουδείς διέφυγε εκτός από ένα πλοίο, εις το οποίο ήσαν τριάντα πολεμιστές.Προχώρησαν εμπρός, αποχωριζόμενοι την Ιρλανδία, διαφεύγοντας από την ασθένεια και την φορολογία: Ο Μπέτχατς πέθανε εις την Ιρλανδία από επιδημία, ενώ οι δέκα σύζυγοί του επιβίωσαν δια ακόμη 23 έτη.Ο Ίμπαθ και ο υιός του, Μπάαθ, πήγαν προς τον βορρά.Ο Μάτατς, ο Έργκλαν και ο Ιαρτάτς, οι τρείς υιοί του Μπέοαν, πήγαν εις το Ντόμπαρ και το Ιάρντομπαρ, εις την βόρειο Άλμπα (Σκωτία)».(Βιβλίο των Εισβολών). «2.134 π.Χ…Η φυλή του Νεμέδου παρέμεινε εις την Ιρλανδία επί 216 έτη.Κατόπιν, η Ιρλανδία παρέμεινε έρημη επί 200 έτη» » (Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων). Δ. Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΦΙΡΜΠΌΛΓΚΩΝ Μερικοί εκ των διασωθέντων Ελληνονεμεδίων έφθασαν εις την Ελλάδα, από όπου έφυγαν μετά από πολύ καιρό, διότι είχαν υποδουλωθεί από τους Ελλαδίτες.(Η υποδούλωσις Ελλήνων υπό Ελλήνων συχνά γινόταν εις την αρχαία Ελλάδα, όπως π.χ οι Δωριείς Λακεδαιμόνιοι υποδούλωσαν τους Αχαιούς είλωτες).Αυτοί, επέστρεψαν εις την Ιρλανδία έχοντας μετονομασθεί Φιρμπόλγκοι (=άνθρωποι των σάκων) και κατέλαβαν την χώρα: «46.Ο Σέμεον πήγε εις τις χώρες των Ελλήνων.Εκεί, οι απόγονοί του αυξήθησαν μέχρι που έγιναν χιλιάδες.Οι Έλληνες τους επέβαλαν δουλεία και αυτοί έπρεπε να μεταφέρουν χώμα πάνω εις τραχιά βουνά, ώστε αυτά έγιναν ανθισμένες πεδιάδες.Έπειτα, κουράσθησαν από την δουλεία τους και δραπέτευσαν, όντες 5.000 πρόσωπα και έφτιαξαν τα πλοία τους από τους σάκους τους.Έπειτα, ήλθαν πάλι εις την Ιρλανδία, την προγονική γή τους».(Βιβλίο των Εισβολών). «1.934 π.Χ.Κατά το τέλος αυτού του έτους, οι Φιρμπόλγκοι κατέλαβαν την Ιρλανδία».(Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων). Κατά το «Βιβλίο των Εισβολών», μερικοί Ελληνονεμέδιοι αποίκισαν και την Βρετανία, αν και τα Βρετανικά χρονικά διαφωνούν με την Ιρλανδική εκδοχή: «47.Όσο δια τον Φέργκο και τον υιό του Μπρίταν Μάελ, εκ του οποίου προέρχονται όλοι οι Βρετανοί του κόσμου, αυτοί πήραν το Μόϊν Κόναιν και γέμισαν με τους απογόνους την μεγάλη νήσο της Βρετανίας…» Ε.Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΑΘΑ ΝΤΕ ΝΤΑΝΑΝ Οι Φιρμπόλγκοι κυριάρχησαν εις την Ιρλανδία επί 37 έτη, μέχρι την εισβολή των σοφών Τουάθα ντε Ντανάν, που ήσαν και αυτοί Ελληνικής καταγωγής: «54.Έπειτα, οι απόγονοι του Μπέθαχ, υιού του Ιάρμπονελ του μάντη, υιού του Νεμέδου, κατοικούσαν εις τις βόρείους νήσους του κόσμου, μαθαίνοντας τον δρυϊδισμό, τις επιστήμες, την μαντική και την μαγεία, μέχρι που έγιναν ειδήμονες των τεχνών της παγανιστικής πανουργίας. 55.Ούτως, οι Τουάθα ντε Ντανάν έφθασαν εις την Ιρλανδία.Δια της σοφίας τους έφθασαν εντός σκοτεινών νεφών.Απεβιβάσθησαν εις τα βουνά του Κόνμαικν Ρέϊν της Κονάχθα και σκοτείνιασαν τον ήλιο επί τρείς ημέρες και τρείς νύκτες. 56.Απαίτησαν από τους Φιρμπόλγκους μάχη δια την βασιλεία.Διεξήχθη μεταξύ τους η πρώτη μάχη του Μάκ Τούϊρεντ, όπου έπεσαν 100.000 Φιρμπόλγκοι.Έκτοτε, οι Τουάθα ντε Ντανάν έλαβαν την βασιλεία της Ιρλανδίας.Αυτοί ήσαν οι Τουάθα ντε Ντανάν, θεοί ήσαν οι τεχνίτες τους, μη θεοί οι αγρότες τους.Γνώριζαν τις επωδούς των δρυϊδων, καθώς και τις τέχνες των ηνιόχων, των παγιδευτών θηραμάτων και των οινοχόων. «64…Χωρίς πλοία, μία ανηλεής πορεία, δεν ήταν αλήθεια γνωστό κάτωθεν του ενάστρου ουρανού, αν ήσαν από τον ουρανό ή από την γή…».(Βιβλίο των Εισβολών). Ο Τζέφρεϋ Κήτινγκ αναφέρει σαφώς την Ελληνική καταγωγή των Τουάθα ντε Ντανάν και προσδιορίζει πώς ακριβώς έφθασαν εις την Ιρλανδία: «Οι Τουάθα ντε Ντανάν ήσαν απόγονοι του τρίτου αρχηγού της φυλής των Νεμεδίων, ο οποίος είχε μεταναστεύσει από την Ιρλανδία μετά από την καταστροφή του πύργου του Κόναν, δηλαδή του Ίομπαθ, υιού του Μπέοναχ.Σύμφωνα με κάποιους αρχαιοδίφες, αυτοί κατοίκησαν εις την Βοιωτία της βορείου Ευρώπης.Άλλοι λέγουν ότι, αυτοί κατοίκησαν εις την Αθηναϊκή περιοχή, όπου είναι η πόλις των Αθηνών.Κατάλαβε αναγνώστη ότι, η Βοιωτία και η πόλις των Αθηνών, σύμφωνα με τον Πομπώνιο Μέλα, είναι εις την Ελληνική περιοχή της Αχαϊας.Και εκεί διδάχθηκαν την μαγεία και τις τέχνες, μέχρι που έγιναν ειδήμονες πάντος μαγικού τεχνάσματος…Όσον αφορά τους Τουάθα ντε Ντανάν, όταν είδαν ότι, οι Σύριοι επικρατούσαν του λαού της χώρας (της Αττικής), από φόβο διʼαυτούς, έφυγαν όλοι από αυτή την περιοχή και δεν σταμάτησαν πουθενά, μέχρι που έφθασαν εις το Φιόν-Λόχλον της χώρας του Λόχλον, δηλαδή εις την Νορβηγία, όπου έγιναν ευμενώς δεκτοί από τον λαό της χώρας, λόγω των γνώσεών τους εις τις επιστήμες και τις διάφορες τέχνες.Τότε, ήταν αρχηγός τους ο Νύαντα, ο οποίος ήταν απόγονος του Νεμέδου και υιός του Εύχταχμ υιού του Ένταρλαμ.Ούτως, έλαβαν τέσσερεις πόλεις, δια να διδάξουν εις αυτές τους νέους της χώρας.Τα ονόματα των πόλεων ήσαν: Φαϊλιάς, Γοριάς, Φινιάς και Μυριάς.Οι Τουάθα ντε Ντανάν όρισαν τέσσερεις σοφούς εις αυτές τις πόλεις, δια να διδάξουν τις επιστήμες και τις διάφορες τέχνες εις τους νέους της χώρας: Τον Σιμία εις την Μυριάδα, τον Αρία εις την Φινιάδα, τον Εύρο εις την Γοριάδα και τον Μορία εις την Φαϊλιάδα.Αφού, παρέμειναν δια κάποιο χρόνο εις αυτές τις πόλεις, προχώρησαν προς την βόρειο Σκωτία, όπου παρέμειναν επί επτά έτη εις το Ντόμπαρ και το Ιάρντομπαρ…Αφού δέ οι Τουάθα ντε Ντανάν παρέμειναν επί επτά έτη εις την βόρειο Σκωτία, ήλθαν εις την Ιρλανδία».(Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10). Το όνομα Τουάθα ντε Ντανάν σημαίνει «ο λαός της θεάς Ντάνου» και προφανώς σχετίζεται με την ονομασία των Αχαιών «Δαναοί», τον Αργείο βασιλέα Δαναό και την μητέρα του ημιθέου Περσέως Δανάη.Πιθανόν η θεά Ντάνου ταυτίζεται με την Δανάη, η οποία ως μητέρα του Διογενούς Περσέως, ήταν η θηλυκή γενάρχης πολλών σημαντικών Αργείων ηρώων, κυρίως δέ του μεγίστου Ηρακλέους, γενάρχου των Ηρακλειδών.Είναι δέ προφανές ότι, οι Νεμέδιοι μετονομάσθησαν Δαναοί όταν ήσαν εις την Ελλάδα, εις την χώρα των Δαναών συγγενών τους, οι οποίοι τους δίδαξαν διάφορες επιστήμες και τέχνες και ανεμίχθησαν μαζί τους.Η Ελληνική περιοχή, όπου κατοικούσαν οι Τουάθα ντε Ντανάν, ήταν είτε η Αττική, είτε η Βοιωτία, είτε «οι βόρειοι νήσοι του κόσμου», δηλαδή οι νήσοι του Αιγαίου, που είναι και η πιθανότερη εκδοχή, αφού αναφέρεται από το «Βιβλίο των Εισβολών», που είναι η παλαιότερη και αυθεντικώτερη πηγή. Μετά την εισβολή εις την Αττική των «Συρίων» (κατά τον Τζέφρεϋ Κήτινγκ), δηλαδή πιθανότατα των θαλασσοκρατόρων Κρητομινωϊτών, που εξουσίαζαν και τα Συριακά παράλια, οι Τουάθα ντε Ντανάν εγκατέλειψαν την Ελλάδα και μετανάστευσαν εις την Νορβηγία.Εκεί έγιναν ευμενώς δεκτοί από τους κατοίκους της χώρας, αφού και αυτοί ήσαν Ελληνικής καταγωγής, όπως θα αποδειχθεί εις την συνέχεια της παρούσης εργασίας.Τούτο, καθώς και τα σαφώς Ελληνικά ονόματα των τεσσάρων πόλεων και των σοφών τους, που αναφέρει ο Τζέφρεϋ Κήτινγκ, αποδεικνύουν επίσης την Ελληνική καταγωγή των Τουάθα ντε Ντανάν.Ακριβώς δέ λόγω της αναμείξεώς τους με τους συγγενείς τους Δαναούς της Ελλάδος και των υψηλών γνώσεων που έλαβαν εξ αυτών, οι Τουάθα ντε Ντανάν, και ιδίως οι σοφοί τους, περιγράφονται ως υπερφυσικά όντα. Αφού οι Δαναοί έφυγαν από την Νορβηγία, αρχικά παρέμειναν επί επτά έτη εις την βόρειο Σκωτία και τελικά από εκεί, κάποια Πρωτομαγιά, ήλθαν εις την Ιρλανδία, με μυστηριώδη τρόπο: Έφθασαν «εντός σκοτεινών νεφών», πράγμα που μας θυμίζει τα αυτόματα πλοία των Φαιάκων, τα οποία, όπως αναφέρεται εις την Οδύσσεια (Ι.. ), ταξίδευαν «καλυμμένα με αέρα και νεφέλη».Δηλαδή, οι ημίθεοι Δαναοί κατείχαν κάποια ιπτάμενα σκάφη, υπερεξελιγμένης τεχνολογίας. Επίσης, οι Δαναοί έφεραν από τις τέσσερεις πόλεις τους τέσσερα μυστηριώδη και θαυμαστά αντικείμενα, που πιθανόν ήσαν επιτεύγματα υπερεξελιγμένης τεχνολογίας: «…Το πρώτο (πολύτιμο αντικείμενο) ήταν η λίθος της αρετής από την Φαϊλιάδα, δηλαδή η Λία Φαϊλ, η οποία συνήθιζε να βρυχάται κατά την στέψη εκάστου βασιλέως της Ιρλανδίας, μέχρι την εποχή του Κόνκομπαρ (όπως αναφέραμε προηγουμένως) και η οποία εις τα Λατινικά ονομάζεται Saxum fatale (Λίθος του Πεπρωμένου…».(Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Η λίθος αυτή τοποθετήθηκε εις την πόλη Τάρα της ανατολικής Ιρλανδίας και πάνω της στέφονταν οι ανώτατοι ηγεμόνες ολοκλήρου της χώρας, οι αποκαλούμενοι Υψηλοί Βασιλείς της Ιρλανδίας. «…Από την Γοριάδα οι Τουάθα ντε Ντανάν έφεραν το δεύτερο πολύτιμο αντικείμενο, δηλαδή το ξίφος που χρησιμοποιούσε ο Λούγκ Λαμφάντα…».(Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Το ξίφος αυτό, γνωστό και ως Ξίφος του Φωτός, πυρακτωνόταν εκπέμποντας λαμπρό φώς και μπορούσε να κόψη εύκολα εις δύο κομμάτια τους εχθρούς.Πιθανώς, αποτελεί την πρωταρχική πηγή των Βρετανικών θρύλων δια το Εξκάλιμπερ, το πανίσχυρο ξίφος του βασιλέως Αρθούρου. «…Από την Φινιάδα έφεραν το τρίτο πολύτιμο αντικείμενο, δηλαδή την λόγχη, που χρησιμοποιούσε ο Λούγκ εις τις μάχες….».(Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Η λόγχη αυτή ήταν τόσο καυτή, ώστε μπορούσε να κάψη ό,τι άγγιζε, ενώ όποιος την έφερε εις τις μάχες, ήταν ανίκητος.Πιθανώς, αποτελεί την πρωταρχική πηγή των θρύλων δια την λόγχη του Λογγίνου, (με την οποία είχε τρυπηθεί ο Ιησούς κατά την Στάυρωση), σύμφωνα με τους οποίους, όποιος ηγεμών την κατέχει, είναι ανίκητος. «…Από την Μυριάδα έφεραν το τέταρτο κόσμημα, δηλαδή την χύτρα του Ντάγκντα, από την οποία δεν θα έμενε ανικανοποίητη ουδεμία συνττροφιά…» (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Η χύτρα αυτή είχε την ιδιότητα να μην αδειάζει ποτέ από τροφή και ούτως μπορούσε να χορτάση τους πάντες.Μοιάζει με το Κέρας της Αμαλθείας της Ελληνική μυθολογίας και πιθανώς αποτελεί την πρωταρχική πηγή των Μεσαιωνικών θρύλων της δυτικής Ευρώπης δια το Ιερό Δισκοπότηρο (ή Γκράαλ). Καθώς λοιπόν οι Δαναοί ήσαν πολύ ανώτεροι των Φιρμπόλγκων, τους συνέτριψαν εύκολα και κυρίευσαν την Ιρλανδία.Τριάντα έτη μετά από την νίκη τους επί των Φιρμπόλγκων, οι Δαναοί πολέμησαν κατά των Φομορίων, τους νίκησαν οριστικά εις την δευτέρα μάχη του Μάκ Τούϊρεντ και τους εξεδίωξαν από την Ιρλανδία.Έκτοτε, οι Δαναοί κυριάρχησαν ολόκληρωτικά εις την Ιρλανδία, έχοντας ως πρωτεύουσά τους την Τάρα, το ιερό κέντρο ολοκλήρου της χώρας, όπου έδρευε ο εκάστοτε Υψηλός Βασιλεύς της Ιρλανδίας. ΣΤ.Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΙΛΗΣΙΩΝ Οι Δαναοί κυριάρχησαν εις την Ιρλανδία επί 197 έτη, μέχρι την εισβολή των Μιλησίων, οι οποίοι ήλθαν από την βόρειο Ισπανία: «1.700 π.Χ.Κατά το τέλος αυτού του έτους, ο στόλος των υιών του Μίλιντ (Μιλήτου) έφθασε εις την Ιρλανδία, με σκοπό να την αποσπάσουν από τους Τουάθα ντε Ντανάν, και πολέμησαν εναντίον τους κατά την μάχη του Σλίαμπ Μίς, την τρίτη ημέρα μετά από την αποβίβασή τους…Κατόπιν, οι υιοί του Μίλιντ διεξήγαγαν την μάχη του Τάϊλτιν, εναντίον των τριών βασιλέων των Τουάθα ντε Ντανάν, του Μάκ Κούϊλ, του Μάκ Κέαχτ και του Μάκ Γκρέϊν.Η μάχη διήρκεσε επί αρκετή ώρα, μέχρι που φονεύθησαν ο Μάκ Κέαχτ από τον Έϊρεμον, ο Μάκ Κούϊλ από τον Έϊμεας και ο Μάκ Γκρέϊν από τον Άμεργκιν.Επίσης, φονεύθησαν οι τρείς βασίλισσές τους, η Έϊρε από τον Σούϊργκ, η Φόντλα από τον Ένταν και η Μπάνμπα από τον Καίτσερ.Τελικά, επεκράτησαν των Τουάθα ντε Ντανάν, σφάζοντάς τους οπουδήποτε τους εύρισκαν…».(Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων).Μετά την νίκη τους επί των Δαναών, οι Μιλήσιοι έγιναν οι τελικοί κυρίαρχοι της Ιρλανδίας και διαίρεσαν την χώρα εις δύο τμήματα.Ο Έρεμον έλαβε την εξουσία της βορείου Ιρλανδίας και ο Έμερ την εξουσία της νοτίου Ιρλανδίας. Κατά τους Ιρλανδικούς θρύλους, μετά την ήττα τους οι Δαναοί απεσύρθησαν εις κάποιους μυστικούς, υπογείους τόπους, όπου και κατοικούν εις θαυμαστά παλάτια.Συχνά, περιφέρονται αόρατοι εις την Ιρλανδία, βοηθώντας μυστικά τους ανθρώπους, αλλά μερικές φορές τους αποκαλύπτονται, λαμβάνοντας ορατή μορφή.Ούτως, οι Δαναοί έγιναν οι Νταόϊν Σίντ, τα καλοκάγαθα ξωτικά των Ιρλανδικών θρύλων, τα οποία μοιάζουν αρκετά με το Χρυσό Γένος της Ελληνικής μυθολογίας, δια το οποίο ο θείος Ησίοδος αναφέρει: «Αλλά έπειτα, τούτο το γένος το κάλυψε η γαία και αυτοί καλούνται αγνοί, επιχθόνιοι δαίμονες, αγαθοί, αλεξίκακοι, φύλακες των θνητών ανθρώπων.Αυτοί λοιπόν φυλάσσουν τις δίκες και τα μοχθηρά έργα, ενδεδυμένοι με αέρα και περιφερόμενοι εις πάσα την γαία, πλουτοδότες.Και τούτο το βασιλικο προνομιο έλαβαν» (Έργα και Ημέραι, 121-126). «Διότι, τρίς μύριοι αθάνατοι φύλακες των θνητών ανθρώπων είναι εις την πολύτροφη χθόνα του Ζηνός, οι οποίοι φυλάσσουν τις δίκες και τα μοχθηρά έργα, ενδεδυμένοι με αέρα και περιφερόμενοι εις πάσα την γαία» (Έργα και Ημέραι, 252-254). Αν και τα Ιρλανδικά χρονικά δεν αναφέρουν ρητώς τους Μιλησίους ως Έλληνες, είναι προφανές ότι, αυτοί προέρχονταν από την Ελληνική πόλη Μίλητο, εις την Καρία της ΝΔ. Μικράς Ασία