Γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας στρατιώτης φυλούσε σκοπιά κοντά στη θέση Ντάμπια Αράπη στο Παλαμήδι. Επικρατούσε γαλήνη και δεν φυσούσε άνεμος, όταν ξαφνικά το φανάρι που είχε μπροστά του έσβησε. Έντρομος ο σκοπός είδε τότε να βγαίνει από τη γη ένας «μαυροφορεμένος άνθρωπος». Έβαλε τις φωνές και ο κοντινότερος σκοπός κάλεσε τη φρουρά στα όπλα. Όταν η φρουρά κατέφθασε βρήκε το στρατιώτη αναίσθητο. Τον μετέφεραν στο φυλάκιο και με τα πολλά κατόρθωσαν να τον συνεφέρουν. Ο πανικόβλητος στρατιώτης τους περιέγραψε αυτό που είδε. Όμως φαίνεται ότι το σοκ ήταν πολύ έντονο. Αναφέρεται ότι ο στρατιώτης έπαθε παράλυση και απολύθηκε από το στρατό ως ανίκανος. Πήγε στο χωριό του και ύστερα από μερικές μέρες πέθανε. Το περιστατικό επαναλήφθηκε στην ίδια θέση και ο φρούραρχος αναγκάστηκε να διπλασιάσει τη σκοπιά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο μυστηριώδης «μαυροφόρος» συνέχιζε να εμφανίζεται κάνοντας τους σκοπούς να τα χρειάζονται και να καλούν συνεχώς τη φρουρά στα όπλα. Επειδή στο Παλαμήδι βρίσκονταν οι φυλακές του Αγ. Ανδρέα, ο φρούραρχος δεν είχε κανένα σκοπό ν’ αφήσει αυτή τη θέση αφύλαχτη. Έτσι βρήκε τη λύση : τοποθέτησε εκεί φυλάκιο με πολλούς σκοπούς και κατά τα φαινόμενα οι εμφανίσεις του «μαυροφόρου» σταμάτησαν Παλιές διηγήσεις αναφέρονται στο «μαυροφόρο» του Παλαμηδιού. Σε κάποιες περιπτώσεις τα τζάμια της εκκλησίας του Αγ. Ανδρέα έτριζαν, σκοπιές αναποδογύριζαν χωρίς να φυσά άνεμος και οι σκοποί τρομοκρατούνταν.