Από το βιβλίο, «Οι Πύλες του Αλλόκοσμου», του Θ. Βέμπου βρήκα πολλά ενδιαφέροντα όμως αρκετά μπερδεμένα πράγματα σχετικά με τη γουρούνα και τα γουρουνάκια, τα οποία πολλές φορές περιγράφονται ως χρυσά. Μία παραλλαγή της ιστορίας είναι η κλώσα με τα κλωσσόπουλα. Γράφει λοιπόν ο Βέμπος : «Επιστρέφοντας στο θέμα της γουρούνας με τα χρυσά γουρουνόπουλα, βλέπουμε ότι πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από μία γραφική παράδοση και η αποκρυπτογράφηση οδηγεί σε περίεργους δρόμους. Οι ρίζες του αινίγματος φτάνουν ως τη μυθολογία και διακλαδίζονται στον αποκρυφισμό και ακόμα παραπέρα. Κατʼ αρχήν το γουρούνι ήταν ιερό ζώο της Δήμητρας και κατʼ επέκταση της κόρης της Περσεφόνης. Στα Σκίρα («άρρητα ιερά»), γιορτή αποκλειστικά γυναικεία που αναπαριστούσε την κάθοδο της Περσεφόνης στο Κάτω Κόσμο, έτρωγαν χοιρινό κρέας και έριχναν μεταξύ άλλων και έριχναν μεταξύ άλλων και μικρά γουρούνια στα μέγαρα (ιερές σπηλιές ή χάσματα) της Δήμητρας και της Περσεφόνης, μάλλον κοντά στην Ελευσίνα. Στη Κρήτη, επίσης πανάρχαια έδρα της λατρείας της Δήμητρας, το γουρούνι θεωρείτο ιερό ζώο και δεν έτρωγαν το κρέας τους (Σημ. Aragorn : Εδώ βλέπουμε την αντίθεση με τους μουσουλμάνους που δεν το καταναλώνουν γιατί πιστεύουν πως είναι ακάθαρτο αλλά και με τους αρχαίους Ιρλανδούς που πίστευαν πως το γουρούνι είναι δώρο του διαβόλου στον άνθρωπο.). Με όλα αυτά βλέπουμε τη σύνδεση του γουρουνιού με τον Κάτω Κόσμο και όλα όσα αυτός κρύβει ή συμβολίζει. Γιατί το γουρούνι συσχετίστηκε με τον Κάτω Κόσμο και την αντίστοιχη «σεληνιακή» λατρεία δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό : τα γουρούνια είναι συνήθως λευκά, κοκκινωπά ή μαύρα (το χρώμα τους δηλαδή ποικίλει όπως της Σελήνης), τρέφονται με σάρκα πτωμάτων, είναι γόνιμα και καταβροχθίζουν τα μικρά τους, ενώ οι χαυλιόδοντες τους (στους αγριόχοιρους) έχουν σχήμα ημισελήνου. Σύμφωνα με το μύθο, ο Αινείας, όταν αποβιβάστηκε στο Λάτιο επιστρέφοντας από τη Τροία συνάντησε στην όχθη του ποταμού και κάτω από ένα δέντρο μία γουρούνα που θήλαζε τα μικρά της. Σημειώστε εδώ το στοιχείο του νερού και του δέντρου. (Σημ. Aragorn : Εδώ ο Βέμπος θέλει να πει ότι πολλές εμφανίσεις πλασμάτων γίνονται κοντά σε νερό ή σε δάση). Η γουρούνα αυτή τον οδήγησε στην ανεύρεση ενός τόπου όπου ο Αινείας όφειλε να κτίσει το Λαβίνιο, τη μητρόπολη του γένους των Λατίνων. Ο μύθος αυτός απεικονίζεται και σε χάλκινα ρωμαϊκά νομίσματα του 2ου μ.Χ. αιώνα τα οποία στη μια τους όψη απεικονίζουν μία γουρούνα που κάθεται κάτω από ένα δέντρο θηλάζοντας 6-7 γουρουνόπουλα. Τα νομίσματα αυτά κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μια άποψη από τα νομίσματα αυτά προήλθε ο θρύλος της χρυσής γουρούνας με τα γουρουνόπουλα. Είναι έτσι άραγε; Και γιατί ο θρύλος να προήλθε από την απεικόνιση μερικών χάλκινων νομισμάτων; Γιατί δεν υπάρχουν ανάλογοι θρύλοι από παραστάσεις άλλων, χρυσών, νομισμάτων της εποχής; Ο Νικόλαος Πολίτης σχολιάζει το ότι οι παραδόσεις σχετικά με χρυσές γουρούνες και γουρουνόπουλα δεν αφορούσαν τόσο τα αρχαία ρωμαϊκά νομίσματα, όσο τις σφραγίδες συγκεκριμένων κρυμμένων θησαυρών. Η λέξη «σφραγίδα» με την ευρεία έννοια, φαίνεται να αποτελεί το κλειδί της ερμηνείας. Η ουσία δεν είναι φυσικά τα χωρίς αξία χάλκινα νομίσματα, αλλά ούτε και κάποιες σφραγίδες. Τα πάμπολλα κίβδηλα νομίσματα με παρόμοιες παραστάσεις που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή, καθώς και η πραγματική μανία των χωρικών να αναζητούν τη «γουρούνα με τα γουρουνόπουλα», υποδηλώνει ότι πίσω από το σύμβολο κρύβεται κάτι πολύ σημαντικό. Και εδώ έρχεται να κολλήσει η μαγική παράδοση. Τα αρχαία και βυζαντινά χρόνια, οι μαγικές τελετές θεωρούνταν αναγκαίες για την εύκολη όσο και ασφαλή ανακάλυψη του θησαυρού. Συνήθως ήταν συνδεδεμένες με την ονειρική αποκάλυψη της τοποθεσίας, κάτι που υπάρχει σε αφθονία στις Ελληνικές και όχι μόνο παραδόσεις. Θυσίες και συγκεκριμένες τελετουργίες ήταν απαραίτητες για τον εξορκισμό των οντοτήτων που φυλούσαν τον θησαυρό. Αν μάλιστα ο μάγος ήταν αλλόθρησκος, Εβραίος ή Μουσουλμάνος, τόσο το καλύτερο. Στους βυζαντινούς χρόνους θεωρείτο κάτι πολύ κοινό ή αναζήτηση θησαυρών με οδηγό τη περίφημη Σολωμονική ή άλλα μαγικά βιβλία. Ο νόμος μάλιστα αναγνώριζε απόλυτο δικαίωμα κυριότητας του θησαυρού στον ευρόντα αλλά «χωρίς πάσης μυσαράς θυσίας ή άλλης τινός τέχνης νόμοις απαγορευμένης». Ο Ιωάννης Σβωρόνος έγραφε στις αρχές του αιώνα μας στη Διεθνή Εφημερίδα Νομισματικής Αρχαιολογίας ότι οι μάγοι εκείνης της εποχής χρησιμοποιούσαν στις πρακτικές τους το σύμβολο της γουρούνας με τα γουρουνόπουλα το οποίο παρέπεμπε στο αστρικό σμήνος των Υάδων. Το γιατί είναι απλό : στα λατινικά οι Υάδες λέγονταν Suculae (γουρουνάκια) και Sus σήμαινε γουρούνα (ελληνικά υς). Πιθανότατα στην αρχαιότητα οι Υάδες να λέγονταν και Συάδες. Και τι σημασία να είχε το σμήνος των Υάδων; Πως διάβολο σχετίζονται μερικά αμυδρά αστέρια με τις μαγικές σφραγίδες και τους κρυμμένους θησαυρούς; Σχετίζονται και παρασχετίζονται! Στις Ελληνικές λαϊκές παραδόσεις, οι Υάδες –ένα όχι και τόσο ευδιάκριτο σμήνος αστεριών στον αστερισμό του Ταύρου – ταυτίζεται με τις Πλειάδες. Και τα δύο σμήνη αποτελούνται, τυπικά, από επτά αστέρια. Μία σύγχρονη Ελληνική παράδοση λέει ότι οι Πλειάδες ήταν κλώσσα με εφτά κλωσσόπουλα, γιʼ αυτό λέγεται και Πούλια. Στη Μακεδονία μάλιστα, η Πούλια αποκαλείται και «κλωσσαριά». Και εδώ υπάρχει η σύνδεση της γουρούνας με τα χρυσά κλωσσόπουλα, μια παραλλαγή του ίδιου θρύλου. Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια της σύγχρονης παράδοσης λέει πως όταν δύει η Πούλια, ακούγεται δυνατός κρότος ή γίνεται δυνατός σεισμός. Στην αρχαία Ελληνική μυθολογία Υάδες και Πλειάδες ταυτίζονται από πολλές απόψεις ενώ για την καταγωγή και προέλευση τους υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές. Ας αναφέρουμε εδώ ότι οι Πλειάδες γεννήθηκαν στην Αρκαδία – μια περιοχή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον – και επιπλέον μία από αυτές η Κελαινώ γέννησε το Λύκο, πατέρας του οποίου ήταν ο Ποσειδώνας. Κατά μία εκδοχή ο Λύκος είναι ο γενάρχης των Αρκάδων. (Σημ. Aragorn : Και αν θυμάμαι καλά ο πρώτος λυκάνθρωπος ο οποίος μεταμορφώθηκε από τον Δία αφού πήγε να του δώσει να φάει ανθρώπινο κρέας, του παιδιού του). Οι Υάδες ήταν νύμφες και τροφοί του Διονύσου από τη Δωδώνη και καταδιώχτηκαν από τον βασιλιά Λυκούργο της Θράκης . Όμως οι Υάδες-Πλειάδες έχουν μία ευρύτερη και συναρπαστικότερη σημασία. Όποιος έχει ασχοληθεί με την περιβόητη Μυθολογία Κθούλου, το περίεργο συνονθύλευμα τρομακτικών θρύλων και φαντασίας, που εγκαινίασε ο Χ.Φ. Λάβκραφτ θα συνδέσει αμέσως τις αστρικές αυτές ομάδες με τον περιβόητο Νυαρλαθοτέπ,το Έρπον Χάος,το άμορφο και αδιαμόρφωτο πλοκάμι του Χάους που εισχωρεί στο κόσμο της Τάξης, εκείνον που ήρθε από «τον κόσμο των Επτά Ήλιων». «Οι παλιοί θρύλοι», γράφει ο Λάβκραφτ «είναι αόριστοι και συγκεντρωμένοι ενώ κατά τα ιστορικά χρόνια όλες οι προσπάθειες γεφύρωσης των απαγορευμένων αβύσσων φαίνονταν να συσχετίζονταν με παράξενες και φοβερές συμμαχίες με πλάσματα και αγγελιοφόρους από έξω. Στους θρύλους κυριαρχούσε η πανάρχαια μορφή του αντιπροσώπου ή αγγελιοφόρου κάποιων κρυφών και τρομερών δυνάμεων : του Μαύρου Ανθρώπου της μαγικής παράδοσης και του Νυαρλαθοτέπ του Νεκρονομικόν». Νομίζω ότι η σχέση Μαύρου Ανθρώπου και Αράπηδων είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Θα μπορούσαμε να συνδέσουμε τον Μαύρο Άνθρωπο με τους θρυλικούς Μαυροντυμένους Ανθρώπους (Men In Black) που σχετίζονται με τις περιπτώσεις ΑΤΙΑ αλλά και με τον Χαστούρ τον Ακατανόμαστο, το ακατανόητο King In Yellow του Ρ. Τσέημπερς και τον αινιγματικό Κίτρινο Αυτοκράτορα Χουανγκ-Τι Άραγε το κίτρινο δεν είναι το χρώμα του χρυσού;»

aragorn τι συμβολιζει η γουρουνα;