Σύμφωνα με κάποιες διηγήσεις που άκουσε ο εξερευνητής Hiram Bingham (1875-1956), ο οποίος έγινε διάσημος για την ανακάλυψη του Μάτσου Πίτσου , οι Ίνκας γνώριζαν ένα φυτό οι χυμοί του οποίου μαλάκωναν την επιφάνεια του βράχου τόσο πολύ που το θαυμαστό συνταίριασμα των βράχων γινόταν εφικτό τρίβοντας τις πέτρες μαζί για λίγη ώρα με αυτό το μαγικό φυτικό χυμό (Access South America, 1911), Κάτι παρόμοιο αναφέρει ο περίφημος εξερευνητής Percy Harisson Fawcett – Exploration Fawcett, 1953). Ένας φίλος του που εργαζόταν σε ορυχείο στο κεντρικό Περού ανακάλυψε ένα σφραγισμένο δοχείο που περιείχε ένα ανεξακρίβωτο μαύρο, κολλώδες και δύσοσμο υγρό σε έναν ινκαϊκό ή προινκαϊκό τάφο. Αργότερα, το δοχείο έσπασε πάνω σε ένα βράχο. Δέκα λεπτά αργότερα ο φίλος του Fawcett εξέτασε τη λιμνούλα του υγρού. «Δεν ήταν πια υγρό. Ολόκληρη η περιοχή που υπήρχε το υγρό και ο βράχος κάτωθέ του ήταν μαλακά σαν φρέσκο τσιμέντο! Ήταν λες και η πέτρα είχε λιώσει σαν κερί κάτω από την επίδραση ζέστης». Ο Fawcett πίστευε ότι το φυτό από το οποίο προερχόταν το θαυμαστό υγρό φύτρωνε κοντά σε ένα ποτάμι στη περουβιανή επαρχία Τσούντσο. Μια άλλη ιστορία αναφέρει ότι ένας βιολόγος παρατήρησε ένα πουλί να κατασκευάζει φωλιά σε συμπαγή βράχο., τρίβοντάς τον με ένα κλαράκι που βαστούσε στο ράμφος του. Με τον τρόπο αυτό ο βράχος έλιωσε και σχηματίστηκε κόχη. Πηγή : Περιοδικό Αρχαία Υπερτεχνολογία από τη σειρά PHENOMENON, Εκδόσεις Πυρπολητής σελ. 11

Είναι γενικά γνωστό ότι οι ρίζες των φυτών μπορούν και διαπερνούν την πέτρα. Και φυσικά δεν το κάνουν βία και δύναμη αλλά εκρίνοντας οξέα που διαβρώνουν την πέτρα. Γιατί το μυστηριώδες υγρό να μην είναι συμπηκνωμένα ριζικά οξέα υψηλής πυκνώτητας;

Η περίεργη ιστορία του καυστικού υγρού συναντάται και στις ανεπιβεβαίωτες αναφορές από τη Νότια Αμερική, σχετικά με άγνωστης ταυτότητας φυτά τα οποία εκκρίνουν ένα χυμό ο οποίος μπορεί να διαλύσει τη πέτρα.

Αυτό που λες είναι άλλο Falcon 69. Εδώ δεν έχουμε ρευστοποίηση της πέτρας έτσι ώστε μετά να την ξαναφέρομε στην αρχική της μορφή. Εδώ η πέτρα απλά διαλύθηκε. Φυσικά στη περίπτωση που αναφέρεις το υγρό μάλλον είναι κάτι το σύνθετο ίσως και άγνωστο ακόμα και σήμερα ενώ στην παραπάνω ίσως να είναι κάποιο ισχυρό οξύ.

Συγνώμη για την παράλειψη. Το παραπάνω σχόλιο είναι δικό μου, απλά ξέχασα, από κεκτιμένη ταχύτητα να δηλωθώ. Falcon 69.

Η αναφορά έχει άλλη σημασία. Οι ογκόλιθοι με τους οποίους είναι χτισμένα τα τείχη των Ινκας είναι τόσο καλά προσαρμοσμένοι μεταξύ τους που δεν χωράει ανάμεσα ούτε η λάμα ενός μαχαιριού. Θα μπορούσε να πεί κάπιος, στο σημείο αυτό, ότι είναι λογικό η λάμα να μην χωράει ανάμεσα στις πέτρες διότι υπάρχει το συνδετικό «τσιμεντοκονίαμα» που γεμίζει τα κενά. Κάτι τέτοιο φανταζόμουν και εγώ μέχρι που είδα φωτογραφίες από τα τείχη. Μιλάμε για τεραστείων διαστάσεων λίθους που εφαρμόζουν ο ένας με τον άλλο και οριζοντίος αλλά και καθέτος χωρίς να φαίνεται ανάμεσα κάπιο συνδετικό υλικό. Μπορεί και να υπάρχει και να μην φαίνεται αλλά οι ακμές των λίθων τεριάζουν μεταξύ τους σαν να ήταν οι πέτρες πλαστικές. Και δεν είναι λαξευμένες πέτρες. Είναι στην φυσική τους μορφή με καμπύλες, η μιά μικρότερη και η άλλη μεγαλύτερη. Τώρα ή στο βιβλίο του Τσάρλς Μπέρλιτζ «Το τρίγωνο των Βερμούδων» το διάβασα ή στο βιβλίο για την χαμένη Ατλαντίδα, συγραφέα δεν θυμάμαι. Κάποιος χωρικός της περιοχής εκεί βρήκε ενώ όργωνε το χωράφι του ένα πήλινο δοχείο, σφραγισμένο, και όταν το άνοιξε και έχυσε το υγρό σε μιά πέτρα πάνω αυτή έγεινε μαλακιά. Μαλάκωσε η πέτρα και έγεινε εύπλαστη. Μετά από μερικές ώρες η πέτρα ξαναπήρε την σκληρή της υφή.

Υπάρχει κανένας χημικός εδώ μέσα που να μας πει αν υπάρχει κάποιο υγρό (μάλλον οξύ) που να μπορεί να διαλύσει πέτρες σε λίγα δευτερόλεπτα; Και αν υπάρχει σε τι δοχείο θα πρέπει να είναι αποθηκευμένο; Σε πήλινο;