Κάπου μετά το 1984 και πρίν το 1988 έλαβε χώρα το παρακάτω περιστατικό. Ήταν μια ομάδα ανθρώπων που λόγο δουλειάς είχαν σχετικά ανεπτυγμένο το αίσθημα της περιπέτειας καθώς και μερικές έξτρα γνώσεις παραπάνω. Η ομάδα αυτή έμαθε, λοιπόν, για την ύπαρξη ενός θησαυρού. Ενός θαμένου θησαυρού. Δεν γνωρίζω από που αλλά κατάφεραν και εντόπισαν ένα αρχαίο φρεάτιο. Το εν λόγω πηγάδι ήταν σκεπασμένο με μια βαριά λίθινη πλάκα. Πήραν λοιπόν τους κασμάδες τους, έφτυσαν στα χέρια τους καί άρχισαν να σκάβουν κάτω από το βλέμα ενός χοντρού και αντιπαθιτικού «μαντρόσκυλου» της υπηρεσίας αρχαιοτήτων. Ανοιξαν το περίγραμα της λίθηνης πλάκας και... Στο σημείο αυτό έφτασα και εγώ, μικρός τότε, με το ποδήλατό μου. Είχαν ανοίξει το πηγάδι και φάνηκε ένα λιθόχτιστο φρεάτιο, τρία με τέσερα μέτρα βαθύ. Στο βάθος, από ότι είδα, είχε μιά πέτρινη πεζούλα, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να ήταν η μία πλευρά από τις δύο που έχει κάθε κανάλι. Ο πυθμένας ήταν φυσικά γεμάτος νερό και έτσι άρχισαν να το τραβούν με μια αντλία με σκοπό να χαμηλώσει η στάθμη για να μπορέσουν να εξερευνήσουν την σύραγγα που ξεκινούσε από το φρέαρ αυτό και είχε καθαρά κατοφερική κλίση, για την μεταφορά του νερού προφανός. Αφησαν την αντλία να δουλεύει για ώρες και μετά ό ένας από αυτούς μπήκε μέσα και προχώρησε κοντά στα πενήντα μέτρα μέσα στην σήραγγα χωρίς να βρεί θησαυρό παρά μόνο νερό και όταν το νερό έφτασε στο πηγούνι του και το κεφάλι του έπιασε όροφή σταμάτησε και γύρησε πίσω. Προχωρούσε στα τέσσερα, μπουσουλόντας, και έτσι γύρισε πίσω και μάλιστα με την όπισθεν διότι για αναστροφή ούτε λόγος. Την άλλη μέρα κάνανε ακόμη μια προσπάθεια αλλά μια από τα ίδια. Αποφάσισαν λοιπόν να παρατήσουν την προσπάθεια και άρχισαν να κλείνουν το αρχαίο φρεάτιο όταν την στιγμή εκείνη έφτασε ένας γνωστός τους. Μετά τους φιλικούς χαιρετισμούς είπε ο γνωστός τους μεταξύ σοβαρού και αστείου, «α! εσείς είστε που πειράζετε το πηγάδι εδώ και έχουν σταματίσει να τρέχουν οι βρύσες στην Νέα Αμισό» Στο σημείο αυτό εγώ αποχώρησα μια και το θέμα δεν είχε πλέον ενδιαφέρον. Αν όμως σκεφτεί κανείς ότι με την λέξη «βρύσες» δεν ενοούνται μόνο οι παροχές που έχουμε στα σπίτια αλλά και δημόσιες κρήνες, τροφοδοτούμενες από ξεχασμένες πιά πηγές, είναι φανερό ότι η ατάκα μπορεί να ήταν πιό πολύ σοβαρή παρά αστεία. Μια παλιά «πηγή» σε ένα χωριό μέσα στον κάμπο μπορεί κάλιστα να έχει πίσω της ένα υπόγειο κανάλι που φέρνει το νερό της από μια πηγή στο βουνό πολλά χιλιόμετρα μακρυά και να μην γνωρίζει κανένας τίποτα για αυτό. Και φυσικά άν για μερικές μέρες ή κρήνη αυτή δεν έχει νερό είναι φυσικό να μην ξέρει κανένας ότι χιλιόμετρα μακρυά κάποιοι τραβάνε το νερό με αντλία για να βρούν τον «θησαυρό». Ανέβηκα στο ποδήλατό μου και έφυγα. Το σημείο δεν το θυμάμαι πλέον, ξέρω μόνο ότι ήταν μετά από το ύψος του 2ου Λυκείου Δράμας αναιβαίνοντας προς το Πάρκο των Κομνηνών και πρίν από το τέλος της διαδρομής των Αστικών Λεωφορείων. Κάπου εκεί, ανεβαίνοτας στην δεξειά μεριά του δρόμου. Αν δεν κάνω λάθος η τοποθεσεία ονομάζετε «τα προσφυγικά» διότι εκεί χτίστικαν σπίτια για πρόσφυγες από την Μ. Ασία. Η τοποθεσία είναι φυσικά έξω από την πολη, δεν είχε σπίτια γύρω γύρω άν και μετά από 20 χρόνια πιός ξέρει τί έχει γίνει εκεί. Η ιδέα για την αναφορά αυτή μου ήρθε διαβάζοντας για την αναφορά των αρχαίων υδραγωγείων στην Αθήνα.http://www.paranormap.net/index.php?action=eggrafhsxoliou&id=2659&backto=vash