Νομίζετε πως η ιστορία με την μετατροπή του νερού σε κρασί στο γάμο της Κανά πρωτογράφτηκε στην Καινή Διαθήκη; Γελιέστε! Στην αρχαία Ήλιδα ήταν πιο προχωρημένοι! Εκεί γέμιζαν οι αμφορείς μόνοι τους με κρασί. Ο Παυσανίας μας μιλάει για την γιορτή Θυία που γινόταν στην αρχαία Ήλιδα. Κατά τη διάρκεια της γιορτής οι Ηλείοι πίστευαν πως τους επισκεπτόταν ο ίδιος ο θεός Διόνυσος. Οι ιερείς ενόψει μαρτύρων μετέφεραν στο ιερό τρεις άδειους αμφορείς και στη συνέχεια σφράγιζαν το ιερό. Την επόμενη μέρα έμπαιναν στο ιερό και οι αμφορείς ήταν γεμάτοι με κρασί. Εννοείτε φυσικά πως οι σφραγίδες ήταν άθικτες. Μάλλον θα υπήρχε κάποιο μυστικό πέρασμα από το οποίο έμπαιναν και γέμιζαν τους αμφορείς με κρασί. Δεν εξετάζουμε όμως αυτό εδώ αλλά το ότι με μια παραλλαγή το περιστατικό μπήκε στην Καινή Διαθήκη. Όσον αφορά τον Διόνυσο υπάρχει μία δαιμονοποίηση και απαξίωση των τελετουργιών του από τον Χριστιανισμό. Ίσως επειδή ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής λόγω των εθίμων και τον εορτών που γίνονταν προς τιμή του. Γιʼ αυτό υπάρχουν και τα λόγια του Χριστού που λέει : «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή», υποδηλώνοντας πως η πραγματική άμπελος, αυτή του Διονύσου, είναι η ψεύτικη.

Η 25η Δεκεμβρίου γιορταζόταν ως η αρχετυπική ημέρα των θεοτήτων του φωτός. Η Βαβυλωνιακή βασίλισσα των Ουρανών, ο Αιγυπτιακός Όσιρις, ο Διόνυσος, ο Άδωνις, ο Χριστός και ο Σκανδιναβικός Μπάλντουρ είχαν γεννηθεί εκείνες τις μέρες. Ο χριστιανικός μύθος της γέννησης του Χριστού είναι παρόμοιος με εκείνον της γέννησης του Μίθρα, Είναι αξιοσημείωτο να αναφέρουμε ότι αρχικά οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα στις 28 Μαρτίου μέχρι τον 4ο αιώνα, οπότε η γιορτή μετακινήθηκε, αρχικά από τη Δυτική εκκλησία και κατόπιν από την Ανατολική, για να συμπέσει με την ρωμαϊκή γιορτή του Sol Invictus. Επίσης οι Αιγύπτιοι αναπαρίσταναν το νεογέννητο ήλιο με την εικόνα ενός βρέφους που είχε τα γενέθλιά του στο χειμερινό Ηλιοστάσιο. Πηγή : Θανάσης Βέμπος, Οι Πύλες του Αλλόκοσμου (2η έκδοση) σελ. 48-49

Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι θρησκευτικό βιβλίο. Είναι η παρακαταθήκη της Εβραϊκής φυλής. Είναι κατα κάπιο τρόπο το τεφτέρι που έγραφαν οι ιερείς του ιερατίου για να κρατήσουν ζωντανούς τρόπους δράσης και ενέργειας απένατι σε καταστάσεις. Αν π.χ. ο λαός απειλούνταν με εισβολή η δύναμη κρούσης έπρεπε να στρατοπεδεύσει απαραίτητα ψυλά στο βουνό και να ελέγχει τον ποταμό της περιοχής. Ως εκ τούτου και αφού η πολυαριθμότερη εχθρική δύναμη θα στρατοπέδευε υποχρεωτικά κοντά στο νερό για να υδρεύεται ήταν πολύ εύκολο στον εκάστοτε ιερέα να δηλητιράζει την πηγή με ένα παρεσθησιογόνο σε μεγάλη ποσότητα και να εξουδετερώνει την μαχητική δυνατότητα του εχθρού. Ετσι μπορούσε πάντα μια μικρή δύναμη αυτοάμυνας των Εβραίων να κατασφάζει την μεγαλύτερη εχθρικη δύναμη. Τρόποι ενέργειας απέναντι σε ξένουν ηγεμόνες, απένατι σε απιστία του λαού, απέναντι σε ξεροκέφαλους ηγέτες, όλλα αυτά είναι αποθηκευμένα στην Παλαιά Διαθήκη. Το βιβλίο ήταν μυστικό, στα χέρια του ιερατίου μόνο και μόνο όταν ο Πτολεμέος, νομίζω, όταν έσπασαν τα νεύρα του από τους ιερείς που συνέχεια το επικαλούνταν για να στηρίξουν τα αιτήματά τους, διέταξε δια της βίας να κατασχεθεί το πρωτότυπο και να κρατηθεί μέχρι να μεταφραστεί. Ετσι διμιουργήθηκε η μετάφραση των Ο΄. Η Παλαιά διαθήκη αν δεν είναι αρχαιότερη του ελληνικού πολιτισμού είναι σίγουρα παράληλή του. Υπάρχει βαίβεα διαχορισμός των κεφαλαίων. Κάπια που μιλούν για γην γέννεση π.χ. μπορεί να είναι κλεμένα από άλλους πολιτισμούς, όπως και τα κεφάλαια σχετικά με τους νόμους του Θεού, που είναι σίγουρα κλεμένα. Βασικά μπορούμε να πούμε ότι η Παλαιά διαθήκη είναι ένα μάζεμα από στοιχεία παλαιώτερων πολιτισμών όσον αφορά την μυθολογία της και τους κανόνες προς τον λαό, και τρόπους δράσης του ιερατίου προκειμένου να κρατηθεί ο λαός χειραφετημένος αλλά και να προστατευθεί ο λαός και κατ επέκτασην και το ιερατίο από εξωτερικούς κινδήνους. Το ιερό βιβλίο πήγενε πάντα «πακέτο» με την κιβωτό όπου και εκεί φυλάσονταν τα «όπλα του χημικού πολέμου και τα δηλητίρια» που έδειναν στο ιερατίο την δύναμη και την δυνατότητα να εξουσιάζουν το λαό αλλά και να αμύνωνται ενατίων των εχθρών και να το παρουσιάζουν μετά σαν την απόδιξη ότι οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός του Θεού. Το κόλπο μπορεί να έπιανε βαίβεα απένατι σε ημιβάρβαρες ορδές και στρατηγούν με περιορισμένη στρατιωτική αντίλιψη αλλά απένατι στους εμπεροπόλεμους ρωμαίους δεν επιασε και τελικά οι ρωμαίοι επικράτησαν. Μόνο μετά την θανάτωση του Ιησού του Ναζωραίου διαφάνηκε η δυνατότητα να τροποποιήσουν λίγο τα λόγια του, να τα κάνουν θρησκεία και θρησκευτικά κείμενα και να τα εξαπολήσουν εναντίων του Ελληνισμού κρατώντας πάντα τον Ιουαδισμό σαν θρησκεία των Εβραίων. Πηγή: Τα τρία βιβλία του Μιχάλη Καλόπουλου, καθώς και η Αντιγνώση της Λιλής Ζωγράφου.

Meteo μήπως ξέρεις πότε πρωτοεμφανίστηκε η Παλαιά Διαθήκη; Εγώ αυτή που ξέρω είναι η μετάφραση των Εβδομήκοντα στα Ελληνικά η οποία ξεκίνησε σταδιακά το 280 π.Χ. Οπωσδήποτε για να υπάρχει μετάφραση υπήρχε και το πρωτότυπο στα Εβραϊκά. Υπήρχε όμως; Μήπως εσύ η κάποιος άλλος γνωρίζει κάποιο site που να έχει πληροφορίες σχετικές με αρχαιολογικά ευρήματα πριν του 280 π.Χ.;

Aragorn δεν εχεις δικιο για την ιστορια με τον Μ.Αλεξανδρο. η ιστορια του Μωυση ειναι απο την εποχη του Ραμση του Β,δηλαδη γυρω στο 1300πΧ(πιθανον και παλιοτερα,δε θυμαμαι ακριβως) και οι εβραιοι γιορταζουν το Πασχα-δηλαδη το "περασμα" απο τη σκλαβια στην ελευθερια-απο τοτε ως αναμνηση του γεγονοτος.δεν νομιζω οτι εχει αντιγραψει ο ενας τον αλλο

Θυμάστε το περιστατικό όπου ο Χριστός περπάτησε πάνω από το νερό; Μη νομίζετε πως ήταν ο πρώτος. Τον πρόλαβε άλλος και μάλιστα Έλληνας. Ο αργοναύτης Εύφημος, που θεωρείται γιος του Ποσειδώνα και της Ευρώπης (ή της Δορίδος ή της Μηκιονίκης κατʼ άλλους) και ο οποίος βασίλευε στην περιοχή του Ταίναρου ακρωτηρίου όπου υπήρχε μία από τις καταβάσεις του Άδη, κατά τη παράδοση διάβαινε πεζός, χωρίς να βρέχεται τη θάλασσα.

Όταν ο Αλέξανδρος από τη Φασηλίδα, προχωρώντας με κατεύθυνση την Παμφυλία, έφτασε στο απόκρημνο ακρωτήριο των Χελιδονίων, αν και δεν ήταν η εποχή των βόρειων ανέμων, αυτοί έπνευσαν ξαφνικά σαν να είχαν υπακούσει σε κάποιο πρόσταγμά του, ώστε σχημάτισαν πέρασμα στο σημείο όπου ήταν πριν η θάλασσα και κατόρθωσε έτσι να διαβεί ο στρατός του Αλεξάνδρου. Πολλοί είπαν για το παράδοξο αυτό θαύμα, ότι παρά τον δυνατό νότιο άνεμο που έπνεε, και ο οποίος ωθούσε με βία τα κύματα και τα έκανε να σπάζουν με πάταγο και μανία στους βράχους, σε μεγάλο ύψος, και να σκεπάζουν τη διάβαση, ο Αλέξανδρος εισήλθε ατάραχος στο πλέον επικίνδυνο σημείο της διαβάσεως και αιφνιδίως ο άνεμος μετετράπη σε βόρειο και απομάκρυνε τα νερά της θαλάσσης από εμπρός του. Ο Καλλισθένης, ο πρώτος κατά τα λεγόμενά του στην ιστορία του (που είναι και η πρώτη περί Αλεξάνδρου), υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του παράδοξου συμβάντος, περιγράφει ότι η θάλασσα έσκυψε και προσκύνησε τον βασιλέα, σύμφωνα με τα περσικά έθιμα, και τον άφησε να περάσει μαζί με τους άνδρες του, χωρίς καν να βραχούν τα πόδια τους, Όπως τονίζει, όμως ο Πλούταρχος, αφού κάνει μνεία του παράδοξου γεγονότος, «ο Αλέξανδρος στις επιστολές του (προς τη μητέρα του) δεν αναφέρει καμία τέτοια τερατολογία, αλλά διηγείται μόνο ότι κατασκεύασε οδό στη λεγόμενη Κλίμακα και πέρασε αφού ξεκίνησε από τη Φασηλίδα». (Πλουτάρχου, Βίος Αλεξάνδρου, ΙΖ) Πηγή : Κων/νου Ποταμιάνου, Τα ιερά όπλα των Ελλήνων, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σελ. 99-101. Ίσως τα παραπάνω να είναι τερατολογία όμως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό. Σημασία έχει πως παρόμοια ιστορία με το πέρασμα της Ερυθράς Θαλάσσης υπήρχε πριν το γράψιμο της Παλαιάς Διαθήκης και πιθανόν το πέρασμα του Μωυσή να είναι μια παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας. Άρα εκτός από την ιστορία του Αεροπού, που αναφέρω πιο πάνω σε σχόλιο, υποψήφια για κλοπή είναι και αυτή η ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου.

Επίσης και το Πάσχα κλεμμένο. Όπως έχω αναφέρει, σε πολλές αρχαίες θρησκείες έχουμε θανατώσεις Θεών και στη συνέχεια ανάστασή τους. Κάποιες από αυτές τις θρησκευτικές τελετουργίες είχαν τη μορφή μυστηρίων. Ένα από αυτά τα μυστήρια ήταν και η λατρεία του Άττι. Ο ιερέας του Άττι, κατά τη Ρωμαϊκή εποχή, μετά την ανάστασή του θεού πλησίαζε τον μυημένο και του ψιθύριζε στο αυτί : «Ελπίζετε μύστες, ο Θεός σώθηκε. Και για σας επίσης, μετά τα βάσανα, θα έρθει η σωτηρία»

Τα παρακπατω τα βρήκα από το forum του Esoterica. Μας αποδεικνύουν ότι αυτά που είπε ο Χριστιανισμός σχετικά με το θεό δεν ήταν κάτι καινούργιο αλλά αντιγραφή από τις απόψεις των Ελλήνων φιλοσόφων : Ενας από τους αρχαίους σοφούς - μάλιστα από τους επτά λεγόμενους σοφούς της Ελλάδας - , ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος, που έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ. Ο Θαλής που ήταν μαθηματικός, παρατηρώντας τους αστέρες και τον κόσμο γενικώτερα, και τη φύση, κατέληξε όχι μόνο να παραδεχθεί ότι υπάρχει Θεός, αλλά να τον ορίσει ορθώς, ότι είναι πρεσβύτατος των όντων, και Αυτός που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος: «Πρεσβύτατον των όντων Θεός, αγέννητον γαρ× μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν». Συνέλαβε δηλ. ο Θαλής πολύ ορθά με μόνη τη λογική σκέψη, ότι ο Θεός για να είναι Θεός, είναι άναρχος και αίδιος αλλά και αθάνατος. Ιδιότητες δηλ. του Θεού που αποκαλύπτονται από τον ίδιο, μέσα στην Ιερή Βίβλο των χριστιανών. Κάνοντας δε ένα βήμα παραπάνω κατέληξε στο να πει: «Κάλλιστον κόσμος× ποίημα γαρ Θεού» δηλ. ο κόσμος είναι άριστος, ο καλύτερος δυνατός, διότι είναι δημιούργημα του Θεού. Κάτι ανάλογο μʼ αυτό μας λέει η Γένεσις, ότι όσα δημιούργησε ο Θεός ήσαν «καλά λίαν» (Γεν. 1:31-εβρ. Τώβ Μεώδ). ΄Ενας άλλος ΄Ελληνας σοφός, ο Ξενοφάνης από την Κολοφώνα (580-475 π.Χ.) αποκηρύσσοντας τους ανθρωπόμορφους θεούς των συμπατριωτών του καθώς και τις ανθρωποπαθείς εκφράσεις και εμφανίσεις τους, παρατήρησε ότι αν τα ζώα είχαν θεούς, σίγουρα θα τους έκαναν ζωόμορφους. Όπως δηλ. οι άνθρωποι κατασκευάζουν και επινοούν θεούς ανθρωπό-μορφους με ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη. ΄Ετσι εξ αντιδιαστολής, κατέληξε ο Ξενοφάνης στο να πεί ότι Ένας Θεός υπάρχει μέσα σε θεούς και ανθρώπους κι αυτός «ούτε κατά την μορφή όμοιος με τους ανθρώπους (είναι) ούτε κατά την σκέψη, όλος στοχάζεται κι όλος θωρεί κι όλος ακούει κι ακίνητος στον ίδιο τόπο πάντα μένει». Ο Εφέσιος σοφός Ηράκλειτος (544-484 πΧ) ο επωνομασθείς σκοτεινός, λόγω της βαθύτητας της σκέψης του, σε κάποιον αφορισμό του φαίνεται να έχει υλιστική αντίληψη λέγοντας ότι ο κόσμος αυτός είναι αιώνιος, ούτε κανείς απʼ τους θεούς τον έκανε «αλλʼ ην αεί και έστι και έσται» (Ντιλς Ι, σελ.158). Ωστόσο, παρά την όντως αυτή υλιστική του αντίληψη, -η οποία σημειωτέον αφορά την προέλευση του κόσμου και της ύλης μόνο -, σʼ άλλους αφορισμούς του δέχεται ότι υπάρχει Θεός και μάλιστα συγκρινόμενος ο άνθρωπος ο πιο σοφός με τον Θεό, μοιάζει με έναν πίθηκο που θα προσπαθούσε να τον συναγωνισθεί. «Ανθρώπων ο σοφώτατος προς Θεόν πίθηκος φανείται και σοφία και κάλλει και τοίς άλλοις πάσιν» (Ντιλς Ι, σελ. 169). Ακόμα ο Ηράκλειτος, είπε κάτι άλλο πολύ σπουδαίο: ότι όσα κάνει ο Θεός δε μπορεί παρά ως εκ της φύσεώς του ως δίκαιος και αγαθός, να είναι όλα δίκαια και αγαθά, ανεξάρτητα που οι άνθρωποι πολλά απʼ αυτά δεν καταλαβαίνουν και άλλα τα θεωρούν δίκαια και άλλα άδικα, ανάλογα κατά πως τα καταλαβαίνουν με την απλή τους σκέψη και κατά πως τους συμφέρει. Επί λέξει είπε: «Τω μεν Θεώ καλά πάντα και αγαθά και δίκαια. ΄Ανθρωποι δε ά μεν άδικα υπειλήφασιν, ά δε δίκαια». Βλέπουμε δηλ. εδώ, ο Ηράκλειτος να καταλήγει σ΄ένα συμπέρασμα που κατʼ επανάληψη τονίζουν οι συγγραφείς της Βίβλου και να συμφωνεί με την θεία αποκάλυψη. Ακόμα ο Ηράκλειτος για να προσδιορίσει το θείον, χρησιμοποίησε τη λέξη Λόγος : «Του δε λόγου τουδʼ εόντος αεί..». Κι ερχόμαστε αμέσως στο να δούμε τι άλλα είπε ο ξακουστός σοφός-μαθηματικός της αρχαιότητας Πυθαγόρας (580-490 πΧ), περίφημος για το πυθαγόρειο θεώρημά του και για άλλες μαθηματικές ανακαλύψεις. Ο Πυθαγόρας, μελετώντας τη φύση και τον κόσμο γενικώτερα, κάνοντας χρήση των μαθηματικών και της πρακτικής σκέψης, έφθασε στο συμπέρασμα όχι μόνον ότι υπάρχει Θεός, αλλά ότι Αυτός είναι και Κύριος, δηλ. Εξουσιαστής όλων. Και ότι όλη η ζωή μας είναι έτσι δομημένη, ώστε να στρεφόμαστε σʼ Αυτόν και να τον ακολουθούμε. Παραθέτω επί λέξει το απόφθεγμα του Πυθαγόρα: «Πας ο βίος συντέτακται προς το ακολουθείν τω Θεώ. Επειδή γαρ εστί τε Θεός και ούτος πάντων Κύριος». ΄Ετσι και ο Πυθαγόρας κατέληξε με μόνη την παρατήρηση και τη λογική, σʼ ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα που έμμεσα έκανε χρήση του και ο απ.Παύλος στον Άρειο Πάγο μιλώντας στους ΄Ελληνες, επικαλούμενος μάλιστα τους δικούς τους σοφούς: «του γαρ και γένος εσμέν» και «εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πράξεις 17:28). Φθάνοντας στον Πλάτωνα (427-347 πΧ) που ως γνωστόν κατέχει εξέχοντα θέση στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ανεξάρτητα από τις εσφαλμένες ιδέες που διακρατούσε σε διάφορα θέματα (π.χ. προύπαρξη ψυχής, αθανασία ψυχής, κόσμος των ιδεών- προύπαρξη της ύλης και συναϊδιότητά της μαζί με τον Θεό) ωστόσο, κι αυτός κάνοντας χρήση της λογικής και της παρατήρησης, κατέληξε στο να πει ότι ο Θεός είναι ένας μέγιστος μαθηματικός για να υπάρχει ένας τέτοιος όμορφος και ορθά δομημένος κόσμος ( Αεί ο Θεός γεωμετρεί). Αλλά ο Πλάτων προχώρησε ακόμα περισσότερο: συνέλαβε μερικές από τις πραγματικές ιδιότητες του Θεού όπως είναι η σοφία, η καλωσύνη και η αγαθωσύνη του, λέγοντας: «Το θείον καλόν, σοφόν, αγαθόν και παν ό,τι τοιούτον» (Φαίδρος 246Ε). Και ακόμα: «Τω όντι ο Θεός σοφός…η ανθρώπινη σοφία ολίγον τινός αξία εστί και ουδενός» (Απολογία Σωκράτη 23Α). Αλλά ο Πλάτων, ο μαθητής του διαλεκτικού Σωκράτη προχώρησε πιο βαθιά θεολογώντας: Συνέλαβε ορθά το πρόβλημα της θεοδικίας, το γιατί δηλ. υπάρχει κακό στον κόσμο παρά την ύπαρξη παντοδύναμου και σοφού δημιουργού. Και κατέληξε ότι εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος του κακού το θείον, αλλά αλλού πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της κακίας στον κόσμο, και κυρίως στον άνθρωπο. «Θεός ουδαμή ουδαμώς άδικος» (Φαίδρος 246) είπε ο Πλάτων, και ακόμα: «Των κακών άλλʼ άττα δει ζητείν τα αίτια, αλλʼ ού τον Θεό» [Για τις συμφορές πρέπει να αναζητούμε οπουδήποτε αλλού τα αίτια και όχι στο Θεό] (Πολιτεία 779C). Τέλος ο Πλάτων απαντώντας στον υποκειμενισμό των σοφιστών και μάλιστα του Πρωταγόρα που θεωρούσε ότι ο άνθρωπος είναι κριτήριο πάντων, αφού αυτός καθορίζει και αποφασίζει περί ορθού και εσφαλμένου, αντέταξε το περίφημον «Θεός ημίν μέτρον πάντων χρημάτων (=πραγμάτων)» (Νόμοι Δ΄ 716 C) δείχνοντας έτσι, ότι ύπατο κριτήριο για την ζωή και τον άνθρωπο δε μπορεί να είναι ο πεπερασμένος άνθρωπος, αλλά κάτι πολύ ανώτερο απʼ αυτόν, δηλ. ο Θεός. Ο Αριστοτέλης, βλέποντας την κίνηση που υπάρχει στον κόσμο κατενόησε ότι αυτή δεν μπορεί να είναι ιδιότητα της ύλης. Υποστήριξε έτσι, την άποψη, ότι η κίνηση των ουρανίων σωμάτων, θα πρέπει να προήλθε από ένα όν έξω της κίνησης και ασφαλώς υπέρτατον. Κατέληξε λοιπόν στο γνωστότατο συμπέρασμα ότι «Θεός εστί το πρώτον κινούν ακίνητον». Μʼ έναν επαγωγικό συλλογισμό που έκαμαν χρήση του και μεταγενέστεροι διανοητές όπως πχ ο Θωμάς ο Ακινάτης (11ος μΧ αι.), παρατηρώντας τη πολυπλοκότητα της φύσης και την ίδια την ζωή, συνήγαγε το συμπέρασμα ότι «ο Θεός αποτελεί την πηγή της ζωής, γιατί έχει ο ίδιος ζωή και συνεχώς είναι ζωντανό αίδιο άριστο ον» [Φαμέν δε τον Θεόν είναι ζώον αίδιον άριστον, ώστε ζωή και αιών συνεχής υπάρχει τω Θεώ] (Μετά τα φυσικά 1072 β, 24). Ο Αριστοτέλης διαβλέπει σκοπιμότητα (τέλος=σκοπός) στη φύση και στα όσα γίνονται μέσα στη φύση και όχι τυχαιότητα και ακαταστασία ή χάος. Γιʼ αυτό και καταλήγει στον περίφημο αφορισμό «Ο Θεός και η φύσις ουδέν μάτην ποιούσιν» (Περί Ουρανού Α, 4). Ο Αριστοτέλης χρησιμοποίησε και τον όρο ʽεντελέχειαʼ = εν αυτώ έχειν το τέλος, για να δείξει μʼ αυτήν, την σκοπιμότητα που εκδηλώνεται στη φύση, αλλά και την ικανότητα ανάπτυξης των ιδιοτήτων του ανθρώπου που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση.Τελικά, δεν μπορεί κανείς παρά να εκπλαγεί, διαβάζοντας τα επόμενα λόγια του Σταγηρίτη σοφού, που χωρίς κάποια θεία αποκάλυψη, με μόνο τη λογική του σκέψη και την παρατήρηση, κατέληξε στο να πει ακριβώς αυτό που είπε ο απ.Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή× ό,τι θα μπορούσε να συναγάγει περί Θεού ένας εχέφρων άνθρωπος, δηλ. ότι ο Θεός αποκαλύπτεται ο ίδιος και οι ιδιότητές του από τα έργα του. Λέει ο Αριστοτέλης: «΄Εχουμε χρεός να θεωρούμε τον Θεό σαν πανίσχυρο πνεύμα, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, μολονότι, είναι αόρατος στα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται στα έργα του»! Ασφαλώς ο Θεός του Αριστοτέλη δεν μπορεί να συμπίπτει με τον Θεό, τον Γιαχβέ της ιερής Βίβλου. Το όνομα του οποίου σημαίνει όχι μόνο τον αυθύπαρκτο, αλλά και τον έχοντα σκοπό που τον πραγματοποιεί μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο κοντά πλησίασε ένα υγιώς σκεπτόμενο πνεύμα, χωρίς να έχει αποκάλυψη του Θεού, αλλά με μόνο την παρατήρηση και τη λογική, που βέβαια και αυτά είναι θεόδοτα δώρα, που εντούτοις, δεν λειτουργούν σε όλους κατά τον ίδιο τρόπο. ΄Αφησα τελευταίο τον Επίκτητο (50-120 μΧ) τον σοφό αυτό ΄Ελληνα που είπε για τον Θεό και τον άνθρωπο, κάτι που δεν είπαν οι άλλοι. Ο Επίκτητος έγραψε ότι ο άνθρωπος είναι συγγενής του Θεού και ότι έχει μέσα του κάτι από τον ίδιο τον Θεό. Είναι ωραιότατη και η διαπίστωση και η διατύπωση, και κατανοητή χωρίς κάποια μετάφραση: «Συ (άνθρωπε) απόσπασμα ει Θεού× έχεις τι εν σεαυτώ μέρος Εκείνου. Τι ουν αγνοείς σου την συγγένειαν;» (Επίκτητου, Διατριβαί, 2,9,12). Νομίζω ότι εδώ έχουμε με άλλη μορφή, την διαπίστωση του βιβλικού συγγραφέα ότι ο άνθρωπος επλάσθη κατʼ εικόνα και ομοίωση του Θεού (Εβρ. Σελέμ ντεμούτ, Γεν. 1:27) που σημαίνει πλάστηκε έτσι ώστε, να του μοιάζει πνευματικώς-ηθικώς (εικόνα) και με δυνατότητα να τελειοποιηθεί ακόμα περισσότερο μιμούμενος τον Θεό (ομοίωση). Δηλ. η εικόνα αναφέρεται σʼ ένα στοιχείο στατικό, ενώ η ομοίωση σʼ ένα εν σπέρματι δυναμικό στοιχείο. Στον καθένα εναπόκειται να αναπτύξει το δεύτερο, ή να καταχωνιάσει και να διαστρέψει και το πρώτο. Να παραμείνει παιδί Θεού ή να γίνει υπάνθρωπος… Όπως αναγράφεται στο Πλατωνικό διάλογο ʽΤίμαιοʼ (28c ): «Τον ποιητή και πατέρα του σύμπαντος τούτου, να εύρει κανείς είναι δύσκολο και αν τον εύρει είναι αδύνατο να τον αποκαλύψει σε όλους». Και ο Ηράκλειτος αναγνώρισε: «΄Ηθος γαρ ανθρώπειον μεν ουκ έχει γνώμας, θείον δʼ έχει (Δεν ανήκει στην ανθρώπινη φύση να κατέχει την αληθινή γνώση, ενώ αυτό είναι του ίδιου του θείου)».

Θα παραθέσω κάποια πράγματα που βρήκα στο ίντερνετ. Δεν μπορώ να τα επιβεβαιώσω απλά τα παραθέτω σαν στοιχεία πρόκλησης αναζήτησης. Δε σημαίνει ότι είναι αλήθεια. Μέσα από αυτά όμως ίσως μας δοθεί το έναυσμα για συγκεκριμένη αναζήτηση. Λοιπόν ξεκινάω: Άδωνις & Ιησούς - Ο Άδωνις είχε την προσωνυμία του Ουράνιου Ποιμένα αλλά και του Μοναδικού Και Αληθινού Υιού. - Ο Άδωνις αναστήθηκε σε τρεις μέρες. - Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στην Αντιόχεια, στην Βύβλο, στην Κύπρο, στην Αθήνα και στο Άργος γίνονταν τα “Αδώνια”. - Αυτές οι γιορτές γίνονταν την άνοιξη και ήταν χαρακτηριστικό ότι μετά από πένθος μιας εβδομάδας, εόρταζαν την ανάσταση του Άδωνι. - Κατά τον συμβολικό του θάνατο, έπλεναν το άγαλμά του, το άλειφαν με μύρα και το τύλιγαν σε ένα σάβανο. - Περιέφεραν στους δρόμους ένα ραντισμένο με άνθη άγαλμα και ο επιτάφιος θρήνος ονόμαζε τον Άδωνι “Γλυκύ Έαρ.” - Η Λαογραφία μας αναφέρει διάφορες γιορτές που έρχονται από την αρχαιότητα και επιβίωσαν και γίνονταν μέχρι το 1900, όπως είναι η “Ανάσταση του Ζαφείρη” στην Ήπειρο, η “Ανάσταση του Κραντονέλλο” στη Μύκονο ( Κυρ - Άδωνις / Κυρ – Αντωνέλλος / Κραντωνέλλος) αλλά και η περίφημη εορτή της “Ανάστασης του Λειδινού” που γίνονταν στην Αίγινα, όπου έφτιαχναν έναν επιτάφιο, τοποθετούσαν επάνω μία κούκλα και τον περιέφεραν στους δρόμους της πόλης ψέλνοντας: “Λειδινέ μου, Λειδινέ μου και κρησαρωμένε μου.” - Τον ράντιζαν με άνθη κυρίως Δειλινά, εξ ου και το Λειδινός (κατʼ αντιμετάθεση των συμφώνων “δ” και “λ”) και τον ενταφίαζαν το δειλινό σε μέρος που είχαν ενταφιάσει τον περυσινό Λειδινό τον οποίον δεν έβρισκαν εκεί και το θεωρούσαν πολύ φυσικό (να μην είναι εκεί) γιατί είχε αναστηθεί Μίθρας & Ιησούς - Η πρώτη ιστορικά επιβεβαιωμένη ένδειξη της λατρείας του Μίθρα ανάγεται στον 14ο π.Χ. αιώνα. - Η γέννησή του γιορταζόταν στις 25 του Δεκέμβρη. - Γεννήθηκε σε μία σπηλιά και στη γέννησή του παρευρέθησαν βοσκοί και Μάγοι που οδηγήθηκαν εκεί από ένα αστέρι. - Όταν αναλήφθηκε στον ουρανό, πήρε θέση δεξιά από τον Πατέρα του. - Στην τελετουργία του Μυστικού Δείπνου, οι πιστοί έλεγαν το εξής: “Αυτός που δεν θα φάει από το Σώμα μου και δεν θα πιει από το Αίμα μου, δεν θα λάβει την Σωτηρία.” Βήλος – Μαρντούκ & Ιησούς Ο Βήλος ήταν αρχαίος Βαβυλώνιος Θεός. - Συνελήφθη - Ανακρίθηκε - Μαστιγώθηκε - Ένας κακούργος ελευθερώθηκε στη θέση του κατά το έθιμο. - Θανατώθηκε στο βουνό μαζί με δύο ληστές. - Τα ρούχα του τα μοιράσανε. - Ο τάφος του φρουρήθηκε από στρατιώτες. - Αναστήθηκε. - Η γιορτή της ανάστασης γίνονταν την άνοιξη. Τα παραπάνω είναι παρμένα από το forum του Esoterica.