Όμως, η απόσταση από τον συμβολισμό για την ύπαρξη και ομοφυλοφιλικών σχέσεων μέσα στη ζωή (αυτός είναι και ο μύθος Ζε(Δι)ός- Γανυμήδη) μέχρι την γενίκευση ότι «στην ελληνική αρχαιότητα η ομοφυλοφιλία ήταν πολύ διαδεδομένη και κοινωνικά αποδεκτή» είναι τεράστια και φυσικά εσφαλμένη. Ένα ακόμη επιχείρημα αντλείται από τον Όμηρο και τη φιλία που μας παραδίδει ότι είχε αναπτυχθεί μεταξύ Αχιλλέα και Πατρόκλου. Μια φιλία που έμεινε παροιμιώδης, μερικοί όμως την ερμηνεύουν και ως ομοφυλοφιλική σχέση. Κατά τον Ησίοδο, ο Πάτροκλος ήταν γιος του Αργοναύτη Μενοίτου (αδελφού του Πηλέα) και της θυγατέρας του Άκαστου, Σθενέλης, ή της κόρης του Πηλέα, Πολυμήλης (και επομένως ξάδερφος του Αχιλλέα). Κατά τον Όμηρο, ο Πάτροκλος ήταν φίλος του Αχιλλέα και γνωρίστηκαν στην Αυλίδα πριν ξεκινήσουν για την Τροία. Ήταν γενναίος, μειλίχιος, ήρεμος και εξαιρετικός ιππέας. Όσο καιρό πολεμούσε ο Αχιλλέας, στεκόταν δίπλα του και οδηγούσε το άρμα του. Συμβούλευε  τον Αχιλλέα, προσπαθούσε να τον συγκρατήσει από τα πάθη του και να τον γυρίσει στον πόλεμο, όταν εκείνος αποχώρησε θυμωμένος με τον Αγαμέμνονα. Κι όταν δεν το κατάφερε, πήρε την πανοπλία και τα όπλα του για να τρομάξει τους Τρώες που είχαν ξεθαρρέψει από την απουσία του Αχιλλέα και νικούσαν του Αχαιούς. Ο Πάτροκλος σκότωσε πολλούς Τρώες που πίστευαν ότι είναι ο Αχιλλέας, αλλά παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό κοντά στα τείχη της Τροίας. Εκεί ο Απόλλωνας τον αφόπλισε, ο Εύφορβος τον τραυμάτισε και ο Έκτορας τον σκότωσε. Ο Αχιλλέας θρήνησε πολύ τον θάνατο του φίλου του και πήρε εκδίκηση σκοτώνοντας τον Έκτορα και πολλούς άλλους Τρώες. Η «ανακάλυψη» περί ομοφυλοφιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο ανδρών σαφώς και έγινε στη Δύση. Διότι ο Όμηρος πουθενά δεν αναφέρει κάτι σχετικό πέραν μιας μεγάλης φιλίας που υπήρχε μεταξύ των δύο. Μια φιλία που μετατρέπεται σε ερωτική σχέση μέσα από κάποιους συγγραφείς και το Χόλλυγουντ (καθ’ εικόνα…). Και όπως σημειώνεται στο βιβλίο του Jean Maisonneuve «Η ψυχολογία της φιλίας» (εκδ. «Το Βήμα γνώση»), «φίλοι είναι πρώτα οι κοντινοί συγγενείς, ίδια λογίζονται και οι παντοτινοί σύντροφοι σαν τους θρυλικούς ήρωες Αχιλλέα και Πάτροκλο, Ορέστη και Πυλάδη, Αίαντα και Λυκοφώντα. Σύμφωνα με τον Ζ.Κ. Φρατς, ο ομηρικός ήρωας μοιάζει ήδη «σαν ένας άλλος εαυτός, ένας σύμμαχος χωρίς τον οποίο το υποκείμενο δεν θα ήταν αυτό που είναι».

Χωρίς να υποκρύπτουμε κάποια εμπάθεια στις σεξουαλικές επιλογές του κάθε ανθρώπου,  οφείλουμε να επισημάνουμε ότι τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκεται σε εξέλιξη μεγάλη  προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας, η οποία στις (τηλε-προπαγανδιστικές και ιλουστρασιόν ματαιόδοξες) μέρες μας θεωρείται “in”, ενίοτε σε βαθμό που πολλοί φυσιολογικοί άνθρωποι να νοιώθουν… μειοψηφίες. Έτσι, η παραπληροφόρηση επί των σεξουαλικών ορέξεων των αρχαίων Ελλήνων, επειδή ακριβώς εξυπηρετεί αυτή την προπαγάνδα, τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας. Στόχος είναι να αποτελεί ισχυρό όπλο αντιλόγου, ίσως και απενοχοποίησης, δεδομένου ότι αν «ο πολιτισμός των πολιτισμών ακολουθούσε αυτή την οδό και σήμερα οι κοινωνίες βρίσκονται στον σωστό δρόμο». Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν άτομα με αποκλίνουσες από την φυσιολογική οδό σεξουαλικές συμπεριφορές. Οπότε και αυτές που ονομάζονται «παρά φύσει», είναι λογικό ότι υφίσταντο σε όλη την περίοδο κοινωνικής παρουσίας του ανθρώπου επί Γης. Αλλά, ειδικά για την αρχαία Ελλάδα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αποτελούσαν τον σχεδόν θεσμοθετημένο κανόνα αλλά την εξαίρεση, και ως εκ τούτου είναι εντελώς ανυπόστατοι οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί.

Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν ανεκτική σε πάρα πολλά γεγονότα αλλά αμείλικτη σε όσα προσπαθούσαν να διαταράξουν την κοινωνική συνοχή και την άμυνα της πατρίδας. Δεν μπορεί, λοιπόν, εκτός των φυσιολογικών ποσοστών των εξαιρέσεων, να επέτρεπαν π.χ. την άγρα νεαρών συντρόφων ομοφυλοφίλων, που κατά μερικούς ερευνητές γινόταν έξω από τα γυμνάσια! Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν ιδιαίτερο βάρος στην παίδευση των εφήβων. Βασικό όπλο στην προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας δεν μπορεί να είναι άλλο από το μεγαλύτερο έργο που έχει επιτύχει λαός, την Ελληνική Γλώσσα. Οι Έλληνες δημιούργησαν την τέλεια γλώσσα, ένα εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων μεγίστης ακριβείας. Είναι αυτή που κατόρθωσε να αποδώσει τα ύψιστα φιλοσοφικά (και όχι μόνο) νοήματα με τόση ακρίβεια, που άλλες γλώσσες για να το επιτύχουν αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον δανεισμό από την ελληνική! Ο Επίκτητος, αναφερόμενος στη μεγάλη σημασία των λέξεων, έλεγε: «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις». Είναι, λοιπόν, αδιανόητο γι’ αυτήν τη γλώσσα, γι’ αυτούς τους ανθρώπους που περιέγραψαν το καθετί να μην ξεχώριζαν μέσω του εργαλείου επικοινωνίας τους την ομοφυλόφιλη σεξουαλική επιλογή.

Στην αρχαιότητα η αιδώς καταλάμβανε σημαντική θέση στην ηθική κλίμακα των κοινωνιών («αλλά με κωλύει αιδώς», Αλκαίος 55). Στην περίπτωση δε που κάποιος γινόταν συνοδοιπόρος της αιδούς, ακολουθούσε η Νέμεσις, δηλαδή η πράξη που τελούσε κάποιος «χωρίς αιδώ», επέφερε και την τιμωρία του ή την καταισχύνη που τον έκανε να μην μπορεί να σταθεί εντός του κοινωνικού ιστού. Στην εποχή μας οι λέξεις «ομοφυλόφιλος» και «ετεροφυλόφιλος» είναι καθημερινές και δεν μας εκπλήσσουν, ούτε τις αξιολογούμε θετικά ή αρνητικά. Βεβαίως σε άλλες εποχές η πρώτη θα επέφερε αρνητικούς χαρακτηρισμούς και διάφορα «κοσμητικά» επίθετα. Όμως, αυτές οι λέξεις δεν απαντώνται σε κανένα κείμενο πριν από τον 20ο αιώνα. Είναι κατασκεύασμα της εποχής μας! Ούτε βεβαίως και το «ετεροφυλόφιλος», που δημιουργήθηκε για να περιγράψει τον φυσιολογικά σεξουαλικώς άνθρωπο, διότι απλούστατα οι αρχαίοι δεν ένοιωσαν την ανάγκη (μήτηρ πάντων) περιγραφής του αυτονόητου. Αντιθέτως, περιγράφονται οι ομοφυλόφιλοι. Όχι όμως με τη σημερινή λέξη – βελούδο αλλά με πολύ σκληρή ετυμολογία - νόημα: είναι η λέξη «κίναιδος», που σημαίνει ο «κινών την αιδώ», «ο τε ποιών ο τε πάσχων παρά το την αιδώ κινείν» (από το λεξ. Γ.Δ. Ζηκίδου - σχόλιο Λουκιανού, τομ. Β, σελ. 42). Δηλαδή, η σημασία της λέξεως με την οποία οι αρχαίοι Έλληνες προσδιόριζαν τον ομοφυλόφιλο ήταν ξεκάθαρα καταδικαστική της σεξουαλικής προτιμήσεως του ανθρώπου, τονίζοντας παράλληλα ότι προκαλεί, κινεί την αιδώ, δηλαδή την ντροπή!