Το πιο παράδοξο πράγμα που μπορεί να συμβεί φίλοι μου σε έναν ιστορικό ερευνητή, είναι να αναζητά πληροφορίες για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, π.χ. του 300 π.Χ. στην παγκόσμια βιβλιογραφία, και ξαφνικά να παρουσιάζονται μπροστά του κάποιες εντελώς άσχετες καταγραφές, που δίνουν ωστόσο απαντήσεις για μυθ-ιστορικά γεγονότα του 1200 π.Χ., με αποτέλεσμα να μένει κυριολεκτικά άναυδος, για να μην πω κάποια άλλη πιο νόστιμη λαϊκή έκφραση.
Και εξηγούμαι τι θέλω να πω. Όταν ερευνούσα την πορεία του Αλεξάνδρου στα βάθη της Ινδίας, πληροφορήθηκα από «Το βιβλίο της Ύστερης δυναστείας Han (206 π.Χ. - 220 μ.Χ.)», ότι οι βασιλιάδες της Ιαπωνίας ζούσαν στη χώρα Yamatai (ή Yèmǎtái guó), και ότι ο λαός Wa κατοικούσε σε ορεινά νησιά, νοτιοανατολικά της Κορέας, στη μέση του ωκεανού, σχηματίζοντας περισσότερες από εκατό κοινότητες. Αρχικά οι λαοί αυτοί κυβερνούνταν από μια άγαμη βασίλισσα η οποία ήταν μάγισσα και παρέμενε ανύπαντρη για θεσμικούς λόγους, έχοντας ως συμβούλους, υπηρέτες και μαχητές μόνον γυναίκες.
Όπως αντιλαμβάνεστε ο νους μου πήγε αμέσως στην Ομηρική περίπτωση της μάγισσας Κίρκης, οπότε ερευνώντας την υπόθεση αυτή, πληροφορήθηκα ότι οι Κινέζοι ιστορικοί, αν και δεν γνώριζαν πού βρίσκονταν επακριβώς τα συγκεκριμένα Γιαπωνέζικα νησιά, κατά το 1986, όταν ένας δύτης παρατηρούσε σφυροκέφαλους καρχαρίες στο νησί Yonaguni, 108 km από την Ταϊβάν και ανακάλυψε τυχαία μια τεραστίων διαστάσεων πέτρινη χελώνα σε βάθος 25 μέτρων, τότε, αφού ανέλαβε την εξερεύνηση ο καθηγητής γεωλογίας Masaaki Kimura, του πανεπιστημίου Ryukyu, εντόπισε εκεί κοντά στη χελώνα μια κλιμακωτή πυραμίδα, κάστρα, δρόμους, σκάλες και βεράντες, καθώς επίσης και ανάγλυφα σημεία γραφής πάνω σε μνημεία. Έκτοτε ο σχηματισμός κατέστη γνωστός με την ονομασία «Μνημείο Yonaguni» και ύπαρξή του συνδέθηκε με τον Γιαπωνέζικο λαϊκό μύθο της νήσου των γυναικών «Nyōgo no Shima», καθώς επίσης και με την χαμένη ήπειρο Mu, το Ιαπωνικό ισοδύναμο της Ατλαντίδας.
Οι τοπικές δοξασίες αναφέρουν ότι κυβερνήτης του Yonaguni στα τέλη του 15ου αιώνα ήταν η θρυλική και ανύπαντρη βασίλισσα San'ai Isoba, η οποία ήταν μάγισσα και είχε υπεράνθρωπες δυνάμεις. Ο λαός της απαρτίζονταν αποκλειστικά και μόνον από γυναίκες, οι οποίες ασχολούνταν με τη γεωργία, το μαγείρεμα και τη φροντίδα των θηλυκών παιδιών και όχι τόσο με των αρσενικών, τα οποία, βάση εθιμοτυπικής επιλογής ήταν λιγότερα αριθμητικά. Όσα από αυτά επιζούσαν, λειτουργούσαν ως αναπαραγωγικά εργαλεία για τις γυναίκες, οι οποίες όταν τύχαινε να εισβάλει στο νησί κάποιος άντρας, συνήθως ναυτικός ή ψαράς, διενεργούσαν επιθέσεις, με αποτέλεσμα να χάνει τη ζωή του.
Οι ανωτέρω λαϊκές αναφορές καταγράφηκαν για πρώτη φορά στην Γιαπωνέζικη βιβλιογραφία μόλις κατά τον 17ο αιώνα, με αποτέλεσμα να διενεργηθούν και αρκετές εξερευνητικές αποστολές στο νησί από το 1893 και δώθε. Το πρώτο κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας αφορούσε μια αποστολή στα νότια νησιά (Nantō tanken), υπό την αρχηγία του Sasamori Gisuke, ο οποίος αναφέρει στην έρευνά του ότι το νησί Yonaguni ήταν αξιοσημείωτο, λόγω των πανέμορφων γυναικών, οι οποίες είχαν λευκό δέρμα και εκδίδονταν για ελάχιστα χρήματα, αρκεί ο πελάτης να μπορούσε να απολαμβάνει τα δυνατά αλκοολούχα ποτά που του σερβίριζαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μετά την αίσθηση που προκάλεσε το προαναφερθέν δοκίμιο, ο μελετητής της Γιαπωνέζικης λαϊκής κουλτούρας Motoyama Keisen ισχυρίστηκε ότι το νησί Yonaguni είναι όντως «Η νήσος των γυναικών», συμφωνώντας απόλυτα με τις δημοσιεύσεις του εξερευνητή Sasamori Gisuke, και επιμένοντας ταυτοχρόνως ότι η κατάσταση που αντίκρισε εκείνος και η αποστολή του κατά το 1893 ήταν πέρα για πέρα αληθής, καθώς οι άντρες αποτελούσαν μόνον το ένα δέκατο περίπου των γυναικών, και αυτοί προορίζονταν αποκλειστικά και μόνον για αναπαραγωγικούς σκοπούς. Αναφέρεται επίσης πως το νησί αυτό ενσωματώθηκε στην αυτοκρατορική Ιαπωνία μόλις το 1879, και πως οι άνθρωποί του συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να εξασκούν εθιμοτυπικά μία φορά το χρόνο κάποια από τα μαγικά τελετουργικά της θρυλικής βασίλισσας San'ai Isoba, προκειμένου να την λατρέψουν ως μυθική μορφή. [Kimura, Masaaki (2010). Yamatai Koku wa Okinawa Datta (Yamatai was Okinawa) (in Japanese). Tokyo: Daisanbunmei-sha. Kimura, Masaaki (1991). Mu tairiku wa Ryukyu ni atta (The Continent of Mu was in Ryukyu) (in Japanese). Tokyo: Tokuma Shoten].
Σε αντίθεση με τους Κινέζους που πληροφορήθηκαν αρκετά όψιμα χρονικά την ύπαρξη της νήσου των γυναικών , ο ποιητής Όμηρος (9ος π.Χ. αι.), το γνώριζε ήδη, και το ανέφερε στο έπος της Οδύσσειας, κάνοντας λόγο σχετικά με το νησί της Αιαίας, που ανήκε στη μάγισσα Κίρκη και ήταν πασίγνωστο σε όλους ως «η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου», καθώς εκεί όπου ανέτειλε ο Ήλιος, βρισκόταν και ο χορότοπος της Ηούς (Αυγής). (ραψωδία Κ΄, στίχοι 135 -574).
Σύμφωνα με το κείμενο αναφέρεται ότι όταν έφτασε το πλήρωμα του Οδυσσέα στο νησί της μάγισσας Κίρκης Αιαία, μια ομάδα με αρχηγό τον Ευρύλοχο πήγε να εξερευνήσει το νησί και όταν έφτασαν στις πύλες του παλατιού, τους υποδέχτηκε η πανέμορφη Κίρκη με τις συντρόφους της, με αποτέλεσμα να ξετρελαθούν από την ομορφιά των γυναικών και τον πλούτο του παλατιού. Ενόσω οι θεραπαινίδες τους παρέθεταν πλούσιο συμπόσιο η Κίρκη έριξε στο φαγητό τους ένα μαγικό φίλτρο που τους μεταμόρφωσε σε γουρούνια. Ο Ευρύλοχος που δεν είχε συμμετάσχει, επέστρεψε έντρομος στο καράβι και αφού ενημέρωσε τον Οδυσσέα, εκείνος τα κατάφερε περίφημα με τη βοήθεια του θεού Ερμή. Τελικά, Η Κίρκη που τον είχε ερωτευτεί κεραυνοβόλα, του πρότεινε να πάει στη γη των Κιμμερίων, προκειμένου να κατέβει στα Τάρταρα και ρωτήσει τον μάντη Τειρεσία σχετικά με το δρομολόγιο επιστροφής, γεγονός που πραγματοποιήθηκε εν συνεχεία. (ραψ. Κ 135-574).
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Αιαία, τη χώρα της μάγισσας Κίρκης και την πανάρχαια λευκή φυλή Ainu (Αιαινού), που κατοικούσε κατά το παρελθόν στα νησιά Kuril, Sakhalin, Νότια Kamchatka, και στις ανατολικές ακτές της Κίνας, αλλά σήμερα ζει περιορισμένος στο δεύτερο σε μέγεθος νησί της Ιαπωνίας Hokkainto, θα παραθέσω στην ομάδα των «Φίλων του Μεγάλου Αλεξάνδρου» στην προσεχή ανάρτηση.
Πριάμου Χριστίνα