Ο χειμώνας του 1933 υπήρξε εξαιρετικά δύσκολος και μυστηριώδης για τους κατοίκους του χωριού Μακρίσια Ηλείας.
Από καιρό, διαδιδόταν από στόμα σε στόμα ότι μέσα στο χωριό υπήρχε ένα σπίτι με τρία πατώματα, δίπλα στην αγορά, στο οποίο είχε εγκαταστήσει το λημέρι του ένας άγριος βρυκόλακας.
Οι γείτονες του τριώροφου αυτού σπιτιού, όπως οι οικογένειες των Μπουλαλά, Γκότση, Τζούμα και άλλων, έλεγαν ότι, από χρόνια πολλά, άκουγαν τις νύχτες αλλόκοτους κρότους και ανεξήγητους θορύβους. Συχνά, οι θόρυβοι αυτοί έμοιαζαν σαν να λογομαχούσαν εκείνοι που ήταν μέσα και πετούσαν με πάταγο, ο ένας πάνω στον άλλον, τραπέζια, καρέκλες και κάθε είδους έπιπλα.
Τους ίδιους κρότους, άλλωστε, άκουγαν και οι έντρομοι ένοικοι του ίδιου του σπιτιού, αλλά όταν τους ρωτούσαν οι γείτονες τι είχε συμβεί στο σπίτι τους και γιατί μάλωναν, εκείνοι απαντούσαν ότι δεν ήξεραν τίποτε και ότι κοιμούνταν ολόκληρη τη νύχτα, δίχως να τους ενοχλήσει ο παραμικρός θόρυβος.
Η αλήθεια, φυσικά, ήταν ότι προσπαθούσαν να αποσιωπήσουν με κάθε τρόπο την αλήθεια και να αποκρύψουν το πόσο τρομοκρατημένοι ήταν, καθώς πάσχιζαν να πουλήσουν το σπίτι και να το εγκαταλείψουν άμεσα. Δεν ήθελαν να καταλάβει κανείς ότι το τριώροφο οίκημα, στο οποίο διέμεναν, ήταν ολότελα στοιχειωμένο…
Πάντως, όλοι οι χωριανοί ψιθύριζαν αναμεταξύ τους ότι στο σπίτι αυτό φώλιαζαν άγριοι, ανελέητοι βρυκόλακες και επιθετικά φαντάσματα. Μάλιστα, πίστευαν πως είχε στοιχειώσει, όταν, πριν από μερικά χρόνια, ένα μικρό κορίτσι καθόταν πλάι στο τζάκι και άρπαξαν τα ρουχαλάκια του φωτιά. Δυστυχώς, κάηκε ζωντανό, πριν προλάβουν να το βοηθήσουν οι δικοί του. Λίγες μέρες μετά τον βάναυσο θάνατό του, άρχισαν να ξεσπούν θηριώδεις ήχοι και να ακούγονται απόκοσμα και δαιμονικά βροντήματα και βαρείς γδούποι, που πύκνωναν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο.
Δεν περνούσε εβδομάδα χωρίς τη μια νύχτα της να σηκωθεί το χωριό στο πόδι από τις στριγκλιές και τα ξεφωνητά των ενοίκων, αλλά και των γειτόνων, οι οποίο έβγαιναν στις αυλές των σπιτιών τους με σταυρούς και εικονίσματα στα χέρια και άναβαν λιβάνι, ώστε να διώξουν τα δαιμόνια. Έτσι, οι ένοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και να πάνε να κατοικήσουν σε άλλο σπίτι, που απείχε μόλις πενήντα μέτρα από το στοιχειωμένο.
Μα, ακόμα και μετά την απομάκρυνσή τους, ο σαματάς και το πανδαιμόνιο εξακολουθούσε να μαίνεται με μανία. Δύο φιλύποπτοι χωριανοί, δύο νεαροί φίλοι, αποφάσισαν ένα βράδυ, που συντελούνταν χαλασμός μέσα στο στοιχειωμένο τριώροφο σπίτι, να μπουν στα δωμάτιά του, για να δουν με τα μάτια τους τι ήταν εκείνο, που προκαλούσε τους διαβολικούς θορύβους και ξεσήκωνε ολόκληρο το χωριό. Προηγουμένως, είχαν φροντίσει να πάρουν μαζί τους ο καθένας από ένα περίστροφο και έναν ηλεκτρικό φακό.
Δεν πέρασαν λίγα λεπτά από την ώρα που ανέβηκαν στο δεύτερο πάτωμα, όταν άρχισαν πάλι οι ίδιοι ξέφρενοι, κολασμένοι κρότοι. Ορυμαγδός και κοσμοχαλασιά! Οι γείτονες συγκεντρώθηκαν έξω από το στοιχειωμένο σπίτι και παρακολουθούσαν σαστισμένοι και πανικόβλητοι, καθώς ακούγονταν έπιπλα και αντικείμενα να εκσφενδονίζονται με πάταγο προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς κανείς τους να γνωρίζει ότι οι δύο νεαροί φίλοι είχαν βρει το θάρρος να εισέλθουν στα άδυτά του.
Έξαφνα, κατά τις 12 τα μεσάνυχτα, ενώ οι θόρυβοι είχαν πλέον κοπάσει και οι αναστατωμένοι γείτονες ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν επιτέλους για την ηρεμία των εστιών τους, άνοιξε διάπλατα η κάτω πόρτα του σπιτιού και δύο νεανικές σιλουέτες διαγράφηκαν μέσα στο μισοσκόταδο. Ήταν τα δύο χωριατόπουλα, που τόλμησαν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του.
Ξέπνοοι, κατάχλομοι και τρεμάμενοι, ξεκίνησαν να αφηγούνται στους συγκεντρωμένους και ανήσυχους συγχωριανούς τους τι είχαν βιώσει μέσα στο δαιμονισμένο σπίτι. Μόλις κάθισαν, λοιπόν, σε ένα κρεβάτι του δεύτερου πατώματος και περίμεναν να δουν τι θα επακολουθήσει, ξάφνου, έπιπλα και αντικείμενα άρχισαν να αιωρούνται για λίγο, έμεναν μετέωρα και κατόπιν, έπεφταν απότομα στο πάτωμα, εξαπολύοντας διαβολικούς κρότους ή διαλύονταν με λύσσα καταπάνω στους τοίχους.
Οι δύο νεαροί, από το τρέμουλο, τον τρόμο και τη σύγχυση, δεν μπορούσαν ούτε τα όπλα τους να κρατήσουν σταθερά. Έτσι, το έβαλαν στα πόδια και έτρεξαν προς την έξοδο του σπιτιού, προκειμένου να γλιτώσουν τη ζωή τους.
Από τότε, ολόκληρο το χωριό, μόλις έπεφτε η νύχτα, μύριζε απ’ άκρη σ’ άκρη, λιβάνι και ακούγονταν προσευχές, ώστε οι φοβισμένοι χωρικοί να κρατήσουν τα δαιμόνια και τα φαντάσματα μακριά από τις δικές τους πόρτες.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 07/02/1933…
Πως συνδέεται η Άρτεμις με την νεκρή πριγκίπισσα Νταϊάνα;
Princess Dianas parents named her after the Greek goddess Diana the Huntress. She was married in St. Pauls Cathedral, which was built by Sir Christopher Wren, a professing Christian who was actually a staunch Freemason. Sir Wren had traveled to Greece to study the ancient temple of Diana prior to building St. Pauls. He proceeded to build the Cathedral on the original foundation (ruins) of another temple dedicated to Diana, which had been erected centuries ago in London. During construction, he took some of the stones from this foundation of the Diana temple and placed them on the pinnacle of the Cathedral, symbolically establishing that Dianas spirit had control from the top tothe bottom of the building. All who entered into this place were to come under the controlling power of the one to whom the ground had been first dedicated. It was here that Diana, Princess of Wales, was married.
Her husband Charles father was a member of the Freemasons. Charles grandfather, King George Vl, was a Freemason as well. Here too the spirit of Diana has affected the royal bloodline, as she is the feminine deity behind the Masonic movement. The power of this spirit is known to be seduction.
The location in Paris where Princess Diana died also has a significant history. The Pont de LAlma was a place that had centuries ago been dedicated to the goddess Diana. This ancient site dated back to 500 - 751 AD, and in pre-Christian times, the Pont de LAlma had been a pagan sacrificial site. During the time of the Merovingian dynasty it served as an underground chamber. Merovaeus, founder of the dynasty, according to legend was said to be a descendant of the union between a sea creature (possibly leviathan) and a French queen. Merovaeus followed the pagan cult of Diana. Alma = soul, and its etymon (original, literal meaning) is descendant from the sea. Pont has a Latin root of ponitfex, meaning a Roman Priest. Pons/pontis also means bridge or passage. Therefore, one of the interpretations of Pont de LAlma (the place where Diana died) can be bridge, or passage of the soul.
During the Merovingian era, if two kings had a dispute it was settled in combat at Pont de LAlma. According to the legend, anyone killed there went straight to heaven to sit at the right hand of God, influencing the ultimate defeat of his foes from there. He was therefore regarded as the victor in spite of his physical defeat, because he would rule from the spirit realm. (This is very similar to the view held by todays Islamic suicide bombers.)
The shocking death of Lady Diana has created real problems within the UK. Some, who are aware of the preceding facts and legends, believe Princess Dianas life came to an end when it did because the occult spirit of Diana the Huntress had finished using her. The historic role of the goddess Diana was to supply sons as heirs to the different kingdoms, which she controlled. It has been said that Diana had produced an heir and a spare for the future work of the spirit in the UK.
From a demonic occult viewpoint it is understood that the goddess Diana rules over the area of Europe as Queen of Heaven. In Roman times Diana, the Queen of Heaven, was also known as Almah which means moon goddess or lunar virgin. Different names have been given to the same goddess in various cultures.
In France, the Cult of Diana was so powerful that the French did not give up the worship of Diana until the Middle Ages. To this day the true Knight Templars (who originated in France) are sworn to protect the seed of the Merovingian bloodline, which is falsely claimed to have originated from Christs union with Mary Magdalene. The roots of French Freemasonry are believed to be in Merovingian lineage
Την περασμένη Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018 δημοσίευα στην Ελεύθερη Ώρα το άρθρο μου: “Στον ιστό της Σαηεντολογίας” και στο οποίο παρουσίαζα επιστολή του ΚΕΦΕ (Κέντρο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος) την 1η Μαρτίου 1995 προς την εφημερίδα Ελευθεροτυπία και από την οποία αναδεικνύονταν οι άριστες σχέσεις που διατηρούσε ο Οργανισμός της Σαηεντολογίας (ΚΕΦΕ) στην Ελλάδα με την εν λόγω εφημερίδα και τους δημοσιογράφους συντελεστές έκδοσής της! Επίσης παρουσίαζα, απόσπασμα από την επιστολή του Μαρξιστή – Κομμουνιστή δημοσιογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη προς το ΚΕΦΕ, όπου ασπαζόταν την Σαηεντολογία! Επίσης παρουσίαζα το μεγαλύτερο περιεχόμενο, ενός ενδιαφέροντος ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Μαριλένας Αστραπέλλου και το οποίο δημοσιεύθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2012 στο BHMagazino, με τίτλο: “Ο ελληνικός κόσμος της Σαηεντολογίας”!
Αυτή η έρευνα της κ. Αστραπέλλου, εκτός των πολλών αποκαλύψεων – που δεν αξιοποιήθηκαν στο ελάχιστο – είχε και την εξής αξιοπρόσεκτη επισήμανση:
«…Ύστερα από τις εφόδους του εισαγγελέα, το ΚΕΦΕ διαλύθηκε και από το 1997 και μετά μετατράπηκε σε Ελληνικό Κέντρο Διανοητικής και Σαηεντολογίας. Η Σαηεντολογία χαρακτηρίστηκε από τον αντεισαγγελέα Πρωτοδικών, Ιωάννη Αγγελή, ως μια οργάνωση με ολοκληρωτικές δομές και τάσεις που στην ουσία περιφρονεί τον άνθρωπο. Ο δημοσιογράφος Αντώνης Μποσνακούδης, πρώην μέλος του ΚΕΦΕ από το οποίο αποπέμφθηκε “λόγω δημοσιογραφικής ιδιότητας” κατά δήλωσή του, στο βιβλίο του “Μισθοφόροι της νέας τάξης” μιλάει για πράκτορες και σύνδεσή τους με ξένα κέντρα επιρροής…»!
Είχε τα στοιχεία για τη Σαηεντολογία η ΝΔ και σιώπησε…
Έτσι από την πλευρά μου, στο πλαίσιο της ευρύτερης έρευνας περί του θέματος, μπόρεσα και “ανακάλυψα” την αλήθεια περί της αποπομπής του δημοσιογράφου – συγγραφέα Αντώνη Μποσνακούδη από το ΚΕΦΕ! Αφού, προφανώς, έγινε οικειοθελής αποχώρησή του από τη Σαηεντολογία και η καταγγελτική επίθεσή του εκφράστηκε μέσω υπομνήματός προς την Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας της κυβερνήσεως της ΝΔ και του Κώστα Καραμανλή τον Ιανουάριο του 2008, καθώς και στην Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας της κυβερνήσεως ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (Σαμαρά – Βενιζέλου) στις 7 Ιανουαρίου 2013, με θέμα: «Η πολιτική, δημοσιογραφική και κοινωνική διάβρωση από τη συγκαλυμμένη δράση της εξτρεμιστικής οργάνωσης “Scientology-ΚΕΦΕ”»! Όπου βρήκε “στόματα ερμητικά κλειστά”! Γιατί – ενδεχομένως κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει, ή επί το εκκλησιαστικό: Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών…
Αλλά καλύτερα να αφήσουμε “να μιλήσει” ο κ. Αντώνης Μποσνακούδης:
Αξιότιµοι κ. Βουλευτές,
Με το υπόµνηµα και τα συνοδευτικά έγγραφα επιθυµώ να σας ενημερώσω για ένα σύνολο γεγονότων και ενεργειών από την αρχή της δεκαετίας του ’90, που έγιναν από την εξτρεμιστική οργάνωση της Σαηεντολογίας (Scientology). Στοιχεία αυτών και τα αποτελέσµατά τους, εξακολουθούν να επηρεάζουν σημερινές πολιτικές, κοινωνικές και δημοσιογραφικές εξελίξεις και διεργασίες. Παράλληλα, εξακολουθούν να διατηρούν εξωτερικό έλεγχο σε αντιλήψεις, στάσεις και απόψεις (µε μακροχρόνιο επηρεασµό) πολιτικών, δημοσιογραφικών και άλλων χώρων.
Είµαι βέβαιος ότι ως µέλη της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσµών και ∆ιαφάνειας µπορείτε να φέρετε το θέµα αρχικά προς εξέταση και στη συνέχεια προς πλήρη διερεύνηση και θεραπεία των τοµέων που έχουν πληγεί. Το υλικό που σας υποβάλλω (σε έντυπη και ηλεκτρονική µορφή) το είχα υποβάλλει και τον Ιανουάριο του 2008 στους βουλευτές που αποτελούσαν τότε την Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας. Ο Πρόεδρός της, ο κ. Απόστολος Σταύρου, µου απάντησε (στα µέσα Απριλίου του 2008 σε εκδήλωση στην Πρεσβεία της Γαλλίας για τα νέα Γραφεία των Γαλλικών Ναυπηγείων DCNS) ότι ο ίδιος δεν θα έφερνε το θέµα προς συζήτηση στην Επιτροπή για δικούς του λόγους: “∆εν µπορώ να εκθέσω τόσους”, κλπ (σ.σ. Ο Απόστολος Σταύρου τον Απρίλιο του 2012 αποχώρησε από την Κ.Ο. της ΝΔ και προσχώρησε στη “Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη”)!
∆εν υπήρξαν επίσης µέλη για να το φέρουν προς συζήτηση, πλήρη διερεύνηση και θεραπεία, όπως προανέφερα, λόγω των επιπτώσεων που θα είχε σε αυτούς και σε µερίδα των κοµµάτων τους, όπως πιστεύω. Ελπίζω η Επιτροπή, µε τη σημερινή σύνθεσή της, να πράξει το καθήκον της, διότι το θέµα έχει καθοριστική σχέση µε την ανάγκη πάταξης των ανώτερων µορφών διαφθοράς που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και ασκούν καθοριστικό επηρεασµό ακόµη και σήµερα. Θα ήταν εντελώς απαράδεκτο αν η Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας του Κοινοβουλίου εξακολουθούσε να καλύπτει την αδιαφάνεια και διαφθορά που διαβρώνουν τους θεσµούς.
Μεταξύ άλλων, η αποτυχία του τότε Προέδρου της Επιτροπής να θεραπεύσει την κατάσταση (ίσως όµως και άλλων µελών της Επιτροπής), θεωρώ ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παραγραφή της υπόθεσης κατασκοπείας, η οποία είναι µία από τις πτυχές της δράσης της εν λόγω οργάνωσης (Scientology) και αφορούσε την διαρροή και κατοχή απόρρητου εγγράφου της Πολεµικής Αεροπορίας. Αναφέρομαι σε αυτό το γεγονός στο νέο πρόσθετο υλικό που σας παραθέτω. Υπενθυμίζω επίσης και το κατασχεθέν (από εισαγγελέα) Σαηεντολογικό έγγραφο που αποκαλύπτει επέµβαση της CIA κατά της ΕΥΠ προς όφελος οργανώσεων όπως η Scientology.
Η Σαηεντολογία των ΗΠΑ έφερε στην Εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ…
Όπως γίνεται αµέσως κατανοητό µε την απλή ανάγνωση των αποδεικτικών εγγράφων, τα δίκτυα της Σαηεντολογίας απλώθηκαν ακόµη και σε πολιτικά κόµµατα και σε δημοσιογραφικούς χώρους. Σήµερα έχει διαμορφωθεί µία ιδιαίτερη κατάσταση µε την έννοια ότι ο βασικός πολιτικός πυρήνας, ο οποίος υποστήριζε πολιτικά, κοινωνικά και δημοσιογραφικά την Σαηεντολογία (δηλαδή ο “Συνασπισµός” µε την παλαιά σύνθεση) σήµερα έχει διαφορετική µορφή, σύνθεση στελεχών και ηγεσίας και η παλαιά σύνθεσή του φαίνεται να βρίσκεται σε άλλο “στρατόπεδο” από την σημερινή. Γενικά αυτό που χαρακτηριζόταν “εκσυγχρονιστικός χώρος”! Η σημερινή ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησαν ένα πολιτικό προϊόν που παρήγαγαν άλλοι, µε τους οποίους βρίσκονται (όπως υποστηρίζουν) σε πολιτική και κοινωνική αντίθεση: σε αντίπαλα στρατόπεδα “µνηµονιακών - αντιµνηµονιακών”. Ο παλαιός “Συνασπισµός” και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ έγιναν φορείς μόλυνσης της ελληνικής κοινωνίας (και όλων των παλαιών κοµµάτων και πολιτικών χώρων) από τον εξτρεμιστικό στρατηγικό χώρο των ΗΠΑ που εξυπηρετείται από οργανώσεις όπως η Σαηεντολογία.
Από το 1993 η Scientology είχε επιλέξει για συνεργασία τους τότε Ευρωβουλευτές Αλαβάνο, Παπαγιαννάκη και Εφραιµίδη διότι είχαν αξιολογηθεί ως “αντι-ορθόδοξοι”!
Σε άλλο κατασχεθέν Σαηεντολογικό έγγραφο αναφέρονται το 1995 ως σύµµαχοι πλήθος “αριστεροί” µεταξύ των οποίων και ο µετέπειτα βουλευτής Κουναλάκης. Από τότε µέχρι πρόσφατα, ο “Συνασπισµός” (ως πυρήνας του “εκσυγχρονιστικού” αποστήµατος µέσα στο ΠΑΣΟΚ, Ν∆, κλπ) λειτούργησε ως σερβιτόρος των σχεδίων και αναλυτικών εντολών που δόθηκαν στη Σαηεντολογία από τη διεθνή ∆ιοίκηση των ΗΠΑ µέσω του Ευρωπαϊκού Γραφείου Ειδικών Υποθέσεων (OSA EU) στη ∆ανία (σ.σ. κέντρο της ευρωπαϊκής Σαηεντολογίας). Οι ακραίες αντιδημοκρατικές οµάδες εντός της παλαιάς δοµής του Συνασπισμού κατέστησαν τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά εργαλεία πρόσληψης και ψυχρής επιβολής αυτών των σχεδίων και εντολών. Αυτά τα σχέδια (αντί-ορθόδοξα, αντί-πνευματικά, αντί-πατριωτικά και ουσιαστικά αντί-κοινωνικά) αποτέλεσαν την αρχική και θεμελιώδη ταυτότητα του “Συνασπισμού”, οριοθέτησαν την πολιτική του ύπαρξη και λειτουργία, ξεπλύνοντας την ισχύ των ακραίων αμερικανικών κέντρων ισχύος.
Η Αριστερά έχει υποστεί µία καθοριστικής σηµασίας διείσδυση από τις ΗΠΑ, για την φυσιογνωμία και λειτουργία της. Όσο ενοχλητικό και να αποτελεί για άτοµα που θεωρούν τους εαυτούς τους “αριστερούς”, είναι δεδομένο πια. Υπήρξε εκπληκτική ταύτιση µεταξύ ενεργών κέντρων ισχύος στις ΗΠΑ µε την πολιτική συμπεριφορά και ενέργειες του “Συνασπισμού” και του ευρύτερου “εκσυγχρονιστικού” χώρου, τουλάχιστον µέχρι πρόσφατα. Η αναδιάταξη και απολύμανση στην πολιτική που είναι πια πανίσχυρη λαϊκή απαίτηση, αποτελεί και ευκαιρία τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τους άλλους πολιτικούς χώρους που μολύνθηκαν, ώστε µε τα στοιχεία που παρουσιάζω, να αναθεωρήσουν θέσεις και πολιτικές που δίχασαν τον ελληνικό λαό από τη δεκαετία του ’90 και συνέβαλλαν καθοριστικά στη σημερινή κατάσταση.
Για δύο δεκαετίες περίπου (µέσω των σταδιακά ελεγχόμενων ΜΜΕ) οι ακραίες αντιδημοκρατικές οµάδες εντός της παλαιάς δοµής του “Συνασπισμού” επέβαλαν στην ελληνική κοινωνία την ανοχή σε προκλητικές πολιτικές και ενέργειες κατά των εθνικών θεµάτων, της Εκκλησίας, της οικογένειας, της ιστορικής αλήθειας και της αξιοπρέπειας. Οι Έλληνες εξωθήθηκαν “να το βουλώσουν” και να ανεχθούν πρωτόγνωρα προσβλητικές καταστάσεις από το να κατηγορούνται για ρατσισμό µέχρι για ευθύνες σε Ιερά Εξέταση! Γνωρίζοντας ότι άδικα κατηγορούνται και ότι παράνοµα τούς επιβάλλεται η ανοχή. Ακριβώς όπως σήµερα παράνοµα επιβάλλονται οι εντολές των Μνημονίων και άδικα κατηγορούνται οι Έλληνες ως τεμπέληδες, κλπ. Η ανοχή που µέχρι σήµερα στην εποχή της Τρόικα δείχνει η ελληνική κοινωνία στους επίορκους δηµόσιους λειτουργούς, καλλιεργήθηκε από τότε και επιβλήθηκε από τον εξτρεμιστικό στρατηγικό χώρο των ΗΠΑ που εξυπηρετείται από οργανώσεις όπως η Σαηεντολογία. Αποτελεί το έδαφος για ξέπλυµα ισχύος και επιβολή καταστάσεων όπως αυτές που επιβάλλονται σήµερα. Το έδαφος στρώθηκε από παλιά.
Συνασπισμός, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες…
Ο Συνασπισµός και ο “αριστερός κόσµος” δεν ήταν ο μοναδικός πολιτικός χώρος που ελέχθηκε σε μεγάλο βαθµό. Ενδεικτικά αναφέρω άλλες περιπτώσεις. Οι πρώην υπουργοί Ευθυµίου και Λοβέρδος είχαν υπερασπισθεί στελέχη της Σαηεντολογίας στη δίκη για “φακελώµατα” πολιτικών, δημοσιογράφων, κληρικών, κλπ. Ο πρώην υπουργός Σταθόπουλος συντόνισε συνέδρια µε συγκαλυμμένη Σαηεντολογική καθοδήγηση και επαναξεκίνησε την ιστορία των ταυτοτήτων, που είχε σταματήσει όταν έπεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο κ. Φώτης Κουβέλης συμμετείχε επίσης σε τέτοια συγκαλυμμένα Σαηεντολογικά συνέδρια στα πρώτα στάδια του “Συνασπισμού”. Ακόµη και στη Ν.∆. υπήρξε έλεγχος από την εποχή Μητσοτάκη, ο οποίος ξεκίνησε το θέµα των ταυτοτήτων σε συντονισµό µε τη Σαηεντολογία και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως αποκαλύπτει σχετικό έγγραφο και τα τµήµατα “Η εξωθεσµική επιβολή για τις ταυτότητες” και “Ξέπλυμα ισχύος” του πρώτου υπομνήματος.
Οι έφοδοι του εισαγγελέα Αγγελή και οι σχετικές έρευνες έδειξαν ότι υπάρχει σχέση της Σαηεντολογίας µε κάποιους χώρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της παρέµβασης της CIA για να κλείσει το τµήµα της Ελληνικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) που ασχολούνταν µε οµάδες όπως η Scientology. Το ΚΕΦΕ γνώριζε την παρέµβαση και το αποτέλεσµά της. Επίσης, γνώριζε πολιτικά σχέδια της NSA (Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ) ότι δηλαδή “η NSA ίσως έχει σχεδιάσει να απαλλαγεί επίσης από την Ευρωπαϊκή κοινότητα, αρχίζοντας έναν εσωτερικό πόλεµο µεταξύ των µελών”. Οµοίως και για τη CIA ότι δηλαδή “...εµείς γνωρίζουµε ότι η CIA έχει αποφασίσει ότι ο Σαµαράς θα είναι ο επόµενος πρωθυπουργός της Ελλάδας”. Στο πρώτο υπόµνηµα υπάρχουν αναλυτικότερα στοιχεία.
Το γεγονός ότι το 2012 είδαµε γεγονότα που επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες της ακραίας οργάνωσης, οι οποίες ήταν πριν από 20 χρόνια περίπου (!!!), είµαι βέβαιος ότι είναι αρκετό για να ασχοληθείτε σοβαρότατα για το βαθµό της διείσδυσης και διάβρωσης στα κόµµατα που βρίσκεστε και/ή προήλθατε. Σας υποβάλλω το ακόλουθο συμπληρωματικό υλικό στο αρχικό Υπόµνηµα, που είχα υποβάλλει το 2008. Οφείλω να αναφέρω, σχετικά µε τις παραπομπές σε έγγραφα στο βιβλίο µου “Μισθοφόροι της Νέας Τάξης”, ότι την αυθεντικότητα και αξιοπιστία αυτών των εγγράφων δεν την αμφισβητεί ούτε η ίδια η Σαηεντολογία.
Σε συνέχεια των δηλώσεων που έκανε η Πρόεδρος της Σαηεντολογίας, Κατερίνα ∆ιαµαντάρα, σε τηλεοπτικό σταθµό (εκπομπή του κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου όπως αναφέρω στο τµήµα για ΜΜΕ), όπου ανέφερε ότι τα έγγραφα στο βιβλίο µου είναι πλαστά και κατασκευασμένα, υπέβαλα μήνυση. Υποχρεώθηκε, µε εξωδικαστικό συµβιβασµό, να παραδεχθεί ότι µε το βιβλίο µου δεν έκανα τίποτα παράνοµο, ανήθικο ή δημοσιογραφικά αντιδεοντολογικό. Αν ήταν πλαστά και κατασκευασμένα, φυσικά θα είχα πραγματοποιήσει και τα τρία προαναφερθέντα και θα είχα υποστεί νοµικές κυρώσεις. Συνεπώς, τα έγγραφα δεν τα αμφισβητεί ούτε η ίδια η Σαηεντολογία και είναι απολύτως αξιόπιστα…»!
Γέμισε Συριζαίους η Αρχιεπισκοπή…
Το ανωτέρω μέρος του υπομνήματος του κ. Αντώνη Μποσνακούδη, προφανώς και πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων από τις Επιτροπές Θεσμών και Διαφάνειας των κυβερνήσεων της ΝΔ, παρ΄ ότι ήταν στα χέρια της ένα ισχυρό όπλο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να του φράξει το δρόμο προς την Εξουσία. Γιατί η δημοσιοποίηση όλων αυτών των στοιχείων, προφανώς και θα επηρέαζαν το 13% των δεξιών ψηφοφόρων που στις διπλές εκλογές του 2015 “κατέφυγαν” στον ΣΥΡΙΖΑ!
Γιατί λοιπόν σιώπησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ; Ήταν εντολή των ΗΠΑ να αναλάβει την Εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι τυχαίο ότι το “δαχτυλίδι” της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ το έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα, ο Αλέκος Αλαβάνος; Κατόπιν εντολής ή όχι;
Είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της Εξουσίας του, προσπαθεί να διαλύσει θεσμικά την Ορθοδοξία; Κυρίως διά μέσω του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, όπου προΐσταται ο άθεος Κώστας Γαβρόγλου; Αλλά και διά μέσω της Συμφωνίας Τσίπρα – Ιερώνυμου, όπου μεθοδεύεται ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας; Αλήθεια, τι ενέργειες έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, όταν παρέλαβε τα Υπομνήματα του Αντώνη Μποσνακούδη; Γιατί οι πληροφορίες μας λέγουν, ότι ο Αρχιεπίσκοπος υπήρξε παραλήπτης αυτών των Υπομνημάτων, όπως και η Νομική Υπηρεσία της Αρχιεπισκοπής, όπως και το Γραφείο Τύπου της Αρχιεπισκοπής!
Όπου εκπρόσωπος Τύπου της Αρχιεπισκοπής είναι ο κ. Γεώργιος Βασιλείου! Ο οποίος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 (σ.σ. εκλογές με λίστα) τοποθετήθηκε σε μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Αιτωλοακαρνανία (;;;)! Τελικά, τόσο δυνατοί είναι οι δεσμοί της Αρχιεπισκοπής με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Το όλο φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό του ιοντικού ανέμου.Τώρα πως μπορεί να δημιουργηθεί ένας ιοντικός άνεμος;Εάν έχουμε στο περίβλημα ενός σκάφους μεγάλη ιοντική τάση.Σε τι όμως χρησιμεύει η ιοντική τάση στο περίβλημα ενός σκάφους;
Ας το δούμε αλλιώς:Ένας ιονιστής αέρα δουλεύει με την εξής αρχή:Μεγάλη τάση (40.000Volt) υπάρχει π.χ σε μία ακίδα. Το μόριο της σκόνης πέφτει πάνω στην ακίδα, φορτίζεται και φεύγει με τρελή ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση για να κολλήσει κάπου...Μία ιοντική τάση των 1.000.000V (δεν μιλάμε για τάση ρεύματος) με το κατάλληλο περίβλημα (τύπου σάντουιτς ή καλύτερα γιγαντιαίου πυκνωτή) θα ήταν ικανή να σηκώσει ένα μικρό σκάφος. Μεγαλύτερες τάσεις - μεγαλύτερο σκάφος. Μειονέκτηματα:Α) Όταν πλησιάζουν στην γη αυτά τα σκάφη δημιουργήται ιοντικός άνεμος, ο οποίος χτυπάει και παρασέρνει πρώτα τα μεταλλικά αντικείμενα και ύστερα όλα τα υπόλοιπα...Β) Έντονος θόρυβος - καταιγίδα, ηλεκτρομαγνητικός...Γ) Έντονα μαγνητικά φαινόμενα στο έδαφος - π.χ. σταμάτημα των μηχανικών ρολογιών...Δ) Έντονη δυσφορία των ανθρώπων στο έδαφος...
Άρα πιστεύω ότι το σκάφος της Κέρκυρας ήταν ΓΗΙΝΟΥ τύπου...Αυτό το ενισχύει και κάτι άλλο: πριν από κάποια ποστ, έβαλα μία ιδέα για τα "φώτα" των σκαφών αυτών. Δεν είναι φώτα - είναι συσκευές δημιουργίας πλάσματος, οι οποίες όχι μόνο υποβοηθούν την πτήση του σκάφους, αλλά και επαναδημιουργούν το στρώμα από ιόντα που χάνεται κατά την λειτουργία του σκάφους... Λόγω του ότι είναι ιοντική η τάση, η ενέργεια που χρειάζεται δεν είναι μεγάλη - μπορεί να δημιουργηθεί από μία γεννήτρια (συνδυασμός τζετ κινητήρα και γεννήτριας), όπως επίσης και η χρήση του πυκνωτή που είναι ουσιαστικά όλο το σκάφος...
Από το αρχείο μου
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Ο Ιωάννης Λογοθέτης, λοιπόν, την ώρα που ο Βενετσιάνος φρούραρχος έδινε την εντολή στους χαφιέδες να συλλάβουν την όμορφη κόρη του, εκείνος δεν ήταν στο αρχοντικό του. Όπως συνήθιζε πάντα, έκανε έναν γύρο στην πόλη, με τη δικαιολογία του περιπάτου, κυρίως όμως για να βοηθήσει τους φτωχούς.
Τη θυγατέρα του, τη μονάκριβη, τη λάτρευε πιο πολύ απ’ το καθετί στον κόσμο. Όσα χρήματα κι αν έδινε σε αγαθοεργίες, πάντοτε περίσσευαν πολλά, ώστε να της εξασφαλίσει ένα μέλλον με ευμάρεια και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό, κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι του και είχε δείξει την αγαθότητα της καρδιάς του στους ανήμπορους συμπολίτες του, ήταν πλημμυρισμένος από απέραντη ικανοποίηση. Τη χαρά της ζωής, άλλωστε, την είχε βρει μέσα από την προσφορά σε εκείνους, που το είχαν πραγματική ανάγκη.
Σ’ αυτό, ακριβώς, το φιλάνθρωπο καθήκον επιδιδόταν την ώρα εκείνη, που οι πέντε απεσταλμένοι χαφιέδες του Βενετσιάνου φρούραρχου, μαζί μ’ έναν υπάλληλο της Ενετικής Διοίκησης, που προσκόμιζε το έγγραφο της σύλληψης, χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού του.
Ένας γέρος υπηρέτης άνοιξε. Ο υπάλληλος δήλωσε την ταυτότητά του και ζήτησε επιτακτικά να δει την κόρη του Ιωάννη Λογοθέτη. Παρόμοιες επισκέψεις σε σπίτια Ελλήνων ήταν γνωστό πως κατέληγαν πάντα στα ίδια άσχημα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, ο υπηρέτης ωχρίασε κι άρχισε να τρέμει. Εκείνοι αμέσως τον απώθησαν, εισέβαλαν στο αρχοντικό και ξεκίνησαν να ερευνούν σε κάθε του δωμάτιο.
Η Ξανθή, όπως λεγόταν η όμορφη κοπέλα, ήταν στον κήπο. Ένας χαφιές την είδε απ’ το παράθυρο να κόβει τριαντάφυλλα στον ανθώνα. Φώναξε και τους άλλους και όλοι μαζί οι άνθρωποι της βενετσιάνικης εξουσίας κατέβηκαν στον κήπο.
Στην καρδιά τους, που ποτέ ο οίκτος δεν είχε εισδύσει, κάποια αόριστη λύπη αχνοφάνηκε, όταν την αντίκρισαν από κοντά. Τόση ομορφιά, τόση νεότητα θα πήγαινε χαμένη, τόσο σύντομα και τόσο αδικαιολόγητα. Την πρόσταξαν να τους ακολουθήσει κατά διαταγή του φρουράρχου τους. “Μα, τι έκανα;” παραμιλούσε η Ξανθή. Έσκυψε το κεφάλι και τους ακολούθησε, μην μπορώντας να πράξει διαφορετικά.
Λίγο αργότερα, οι χαφιέδες, μαζί με την πανώρια Ελληνοπούλα, βρίσκονταν στο Διοικητήριο, ενώπιον του Βενετού φρουράρχου. Εκείνος κοιτούσε απ’ το παράθυρο κατά το Παλαμήδι, όταν χτύπησε η πόρτα και μπήκαν οι κατάσκοποι μαζί με την Ξανθή Λογοθέτη.
Στο αντίκρισμα της κόρης, δοκίμασε ασυγκράτητη έκπληξη. Σηκώθηκε απ’ το κάθισμά του, αναφωνώντας: “Αυτή είναι!”
Η νεαρή γυναίκα, που είχε δει στο όνειρό του, στεκόταν ακριβώς μπροστά του. Το απαράμιλλο κάλλος της τον θάμπωσε, τον καθήλωσε. Η παρουσία της εξευγένιζε τα πάντα στο πέρασμά της. Την αναμέτρησε με το βλέμμα του. Από τον νου πέρασε φευγαλέα η σκέψη ότι θα ήταν τρομακτικό, ειλικρινώς απάνθρωπο να θυσιαστεί μια τέτοια ομορφιά, μόνο και μόνο για να θεμελιωθεί η πύλη ενός κάστρου. Μα, αυτομάτως, σκέφτηκε ότι πρωτίστως είχε να γνοιαστεί τον εαυτό του και το πώς θα εδραίωνε τη φήμη του και θα έσωζε το γόητρό του. Στράφηκε στους χαφιέδες και τους πρόσταξε:
-Οδηγείστε τη συλληφθείσα στο λιμάνι, επιβιβάστε την στο πλοίο για το Μπούρτζι κι έρχομαι αμέσως κι εγώ.
Αργότερα, οι ναύτες ανέσυραν την άγκυρα και με τον άνεμο πρίμα, το καράβι πλησίαζε γρήγορα στο Μπούρτζι. Η Ξανθή, καθισμένη στην πλώρη, με δάκρυα στα μάτια, άφηνε το βλέμμα της να πλανάται κατά το Ναύπλιο. Ο νους της πετούσε στον πατέρα της, ξανάφερε στη μνήμη τη νεκρή μητέρα της και το σπιτικό της με τον λατρευτό της κήπο, που τόσο πολύ τον φρόντιζε με τα ίδια της τα χέρια.
Το δάκρυα δεν έπαψαν να κυλούν στις καλοσχηματισμένες παρειές της, ακόμη και την καταραμένη εκείνη στιγμή, που οι στρατιώτες την πέταξαν κακήν κακώς μέσα στο κελί του μεγάλου πύργου, εκεί, στο φοβερό Μπούρτζι, το φρούριο που το έτρεμαν οι εχθροί των Βενετών και ξόρκιζαν την τύχη τους μην τύχει και ποτέ βρεθούν πίσω απ’ τα χοντρά του τείχη.
Το κελί, που την έριξαν, δεν είχε παρά μονάχα ένα στρώμα καταγής και για τροφή, της έδωσαν ένα μουχλιασμένο ξεροκόμματο. Σε μια γωνιά της άφησαν ένα κανάτι με νερό και τίποτε άλλο. Η μοσχοαναθρεμμένη κόρη ένιωσε τα μέλη της να παραλύουν. Πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Ποιος να ήταν ο λόγος που την είχαν συλλάβει; Ευτυχώς, το κιγκλιδόφραχτο παράθυρο ήταν χαμηλά κι έτσι, μπορούσε, για παρηγοριά της, να θωρεί τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό.
Με τα χέρια της να σφίγγουν τα σιδερένια κιγκλιδώματα, ξέσπασε σε αναφιλητά, μέχρι που άκουσε ένα κτύπημα στην πόρτα και ευθύς αμέσως εμφανίστηκε στην είσοδο του κελιού της ο Βενετσιάνος φρούραρχος.
Τούτο που ακολουθεί είναι το ένατο άρθρο, που αναφέρεται στη συγκλονιστική ιστορία του κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Η Ξανθή Λογοθέτη, λοιπόν, γύρισε και κοίταξε τον άνθρωπο, που μόλις μπήκε στο κελί, που την είχαν ρίξει οι στρατιώτες. Ήταν ο Giordano Aquilio, ο Βενετσιάνος φρούραρχος του κάστρου του Μπούρτζι.
Ο φρούραρχος προχώρησε αργά προς το μέρος της και στάθηκε απέναντί της. Η κορμοστασιά του δε μαρτυρούσε πλέον τον ίδιο αγέρωχο Αξιωματικό. Κάποια μεγάλη μεταβολή είχε συμβεί μέσα του εντός λίγων ωρών και αυτή η μεταβολή είχε γλυκάνει κάπως την πάντοτε αγριωπή του όψη. Η Ξανθή, δε, από έμφυτη υπερηφάνεια, όρθωσε το ανάστημά της και περίμενε να ακούσει τι ήθελε, κοιτάζοντάς τον κατάματα.
Κι αφού πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα, σε τόνο που πάσχιζε να τον κάνει σταθερό, της είπε:
-Ξέρω πως είσαι η Ξανθή Λογοθέτη, η κόρη του άρχοντα Ιωάννη Λογοθέτη. Εσύ, όμως, ξέρεις γιατί έχεις συλληφθεί;
-Δεν ξέρω, αλλά αδιαφορώ και να μάθω. Μου αρκεί που συνελήφθην. Μα, θα ήθελα μόνο να ρωτήσω από πότε οι ευγενείς Βενετσιάνοι Αξιωματικοί συλλαμβάνουν Ελληνίδες κόρες, που το μόνο ίσως κακό που κάνουν είναι να μένουν στα σπίτια τους, για να περιποιούνται τα λουλούδια του κήπου τους; είπε η Ξανθή.
-Τι σε περιμένει, δεν μπορώ να σου το πω. Κάτι άλλο, όμως, θέλω να μάθω. Αν σε απάλλασσα από κάθε κατηγορία και σε έσωζα από την τρομακτική ποινή, που σου επιφυλάσσεται, θα δεχόσουν να γίνεις γυναίκα μου; ρώτησε ο Giordano Aquilio, με τα μάτια κατεβασμένα.
Η νεαρή τον κοίταζε κατάπληκτη. Ποτέ της δεν περίμενε ν’ ακούσει παρόμοια πρόταση. Απάντησε, δίχως να διστάσει:
-Δεν ξέρω, αν για να φτάσει η φιλοδοξία σας εκεί που επιθυμείτε, έπρεπε να χρησιμοποιήσετε ως μέσο τη σύλληψή μου. Πάντως, μία είναι η αλήθεια. Το τέχνασμά σας αυτό, ούτε τίμιο, ούτε ηθικό είναι! Στα μάτια μου είστε άνανδρος! Είμαι έτοιμη να αποδεχτώ όποια ποινή μου επιβάλλετε.
-Μα, δε λυπάσαι τον εαυτό σου; ψιθύρισε ντροπιασμένος ο σπουδαίος, κατά τ’ άλλα, Βενετσιάνος φρούραρχος.
-Όχι, αφού δεν πρόκειται να σώσω τον εαυτό μου με τη λύση που προτείνατε, αποκρίθηκε υπερήφανα η Ξανθή.
-Τα νιάτα σου δεν τα λυπάσαι; ξαναρώτησε ξέπνοα ο Giordano.
Η κοπέλα δεν απάντησε, μόνο έστρεψε το κεφάλι της απ’ την άλλη, φανερά αηδιασμένη. Τότε, ο φρούραρχος απομακρύνθηκε με βήμα αργό και ψυχή νεκρωμένη. Έσυρε πίσω του τη βαριά πόρτα του κελιού της και εξαιρετικά βαρύθυμος, άρχισε να κατεβαίνει αργά τα σκαλιά του πύργου.
Τις ώρες εκείνες, ο άρχοντας Ιωάννης Λογοθέτης ήταν βυθισμένος στο μεγαλύτερο πένθος. Μόλις πληροφορήθηκε τη σύλληψη της κόρης τους από τους Βενετούς, με την αγωνία στην καρδιά και τρεμάμενα μέλη, κατευθύνθηκε στο Διοικητήριο. Αλλά εκεί κανείς δεν τον δέχτηκε. Οι φρουροί, εφαρμόζοντας τις διαταγές που είχαν, τον απέπεμψαν, γελώντας με τον πόνο και την τραγωδία τούτου του δυστυχή πατέρα.
Κι ύστερα πάλι, όταν θέλησε να επιβιβαστεί σε κάποιο πλοίο, για να περάσει απέναντι στο ζοφερό Μπούρτζι, οι σκοποί του λιμανιού τον εμπόδισαν ξανά, όπως είχαν διαταχθεί από τους προϊσταμένους τους. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει, επέστρεψε στο σπίτι του, ανέβηκε στο δωμάτιό του και σωριάστηκε σ’ ένα κάθισμα. Με τα χέρια του βαστούσε το κεφάλι του, δαγκώνοντας τα χείλη του. Άφησε απλά τον εαυτό του να κυλήσει στο πάτωμα κι έμεινε εκεί, κυλισμένος καταγής, μέχρι το πρωί.
Για την όμορφη Ξανθή, ξημέρωσε η τελευταία, η στερνή, η πιο πικρή ημέρα της σύντομης ζωής της. Όλη νύχτα πελαγοδρομούσε μες στις σκέψεις της, βουτηγμένη στον ανείπωτο πόνο της, νηστική και διψασμένη, μέχρι που έπεσαν πάνω της οι πρώτες αχτίδες του ήλιου.
Ξάφνου, μια οχλαγωγία έσπασε τη μελαγχολική σιγή. Βήματα πολλών ανθρώπων, που ανέβαιναν γοργά τα πέτρινα σκαλοπάτια του πύργου. Η Ξανθή έσιαξε, κατά πώς είχε μάθει μια ζωή, το φόρεμα και τα μαλλιά της και περίμενε. Η πόρτα του κελιού άνοιξε διάπλατα και πέντε στρατιώτες πάνοπλοι εισέβαλαν μέσα.
-Ακολούθησέ με! πρόσταξε ο επικεφαλής των στρατιωτών Αξιωματικός.
-Τόσοι πάνοπλοι στρατιώτες για μια ανυπεράσπιστη γυναίκα! κάγχασε ειρωνικά η νεαρή Ελληνοπούλα και ευθύς προχώρησε προς την έξοδο.
Οι στρατιώτες τάχθηκαν δεξιά και αριστερά της και με αυτή την τάξη, την οδήγησαν στην πύλη της εισόδου, εκεί στο τρομερό Μπούρτζι. Στην πύλη, την περίμεναν κι άλλοι στρατιώτες και ανάμεσά τους, με το βλέμμα πάντα χαμηλωμένο, ο Βενετσιάνος φρούραρχος, ο Εξοχότατος Giordano Aquilio.
ούτο που ακολουθεί είναι το δέκατο άρθρο, που αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του Κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Ο Giordano Aquilio, λοιπόν, ήταν απίστευτα χλομός. Μελανοί στέφανοι περιέβαλαν τις βυθισμένες κόγχες των ματιών του. Ήταν ολοφάνερο πως είχε μείνει ξάγρυπνος την προηγούμενη νύχτα, ενώ η έγνοια και ο προβληματισμός είχαν αποτυπωθεί στο πρόσωπό του. Διέταξε τους στρατιώτες να απομακρυνθούν λίγο και προχώρησε αργά προς την Ξανθή.
Η κόρη του άρχοντα του Ναυπλίου, Ιωάννη Λογοθέτη, κάτωχρη κι αυτή, στεκόταν ακίνητη, αληθινή προσωποποίηση της θλίψης και του πένθους, σήκωσε ήρεμα το βλέμμα της και κοίταξε τον Βενετσιάνο Αξιωματικό.
-Σκέφτηκες τι θα πάθεις με την άρνησή σου στην πρόταση που σου έκανα; Καταλαβαίνεις γιατί βρίσκονται εδώ οι στρατιώτες; Μα, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις το δικαίωμα να θυσιάζεις έτσι τα νιάτα σου; ρωτούσε απανωτά ο Εξοχότατος φρούραρχος Giordano Aquilio.
-Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι δεν έχετε, κύριε, κανένα δικαίωμα να μου ζητάτε να γίνω σύζυγός σας. Μα, πώς σας ήρθε κάτι τέτοιο; αποκρίθηκε η όμορφη κοπέλα, με το μέτωπό της πτυχωμένο.
-Σου ζητώ να γίνεις γυναίκα μου, γιατί μέσα σε λίγες ώρες ένα γλυκό αίσθημα αναπτύχθηκε αιφνίδια στην καρδιά μου για σένα. Μα, αν αρνηθείς, οφείλω να εφαρμόσω εκείνο, που μου επιτάσσει το καθήκον μου, ίσως και η φιλοδοξία μου, ως Βενετσιάνου φρούραρχου τούτου εδώ του κάστρου.
-Εμπρός, ας τελειώνουμε με αυτό το μαρτύριο. Είμαι έτοιμη να δεχτώ την ποινή που μου καθορίσατε, είπε με τέτοιο θάρρος η Ξανθή, που θα το ζήλευαν και τα πιο ανδρειωμένα παλικάρια.
Ο φρούραρχος αντιλήφθηκε ότι ήταν αδύνατο να κάμψει την υπερήφανη αυτή Ελληνίδα. Αναστέναξε, έστρεψε τα νώτα του και κάλεσε έναν στρατιώτη.
-Ας έλθει ο δήμιος! Θα αποκεφαλίσει την κατάδικο στα θεμέλια της κεντρικής εισόδου, για να πραγματοποιηθεί ό,τι είδα στο όνειρό μου, για να στοιχειωθεί η πύλη και να πάψει να κατακρημνίζεται πια, είπε ο Giordano Aquilio.
Τότε, η δύστυχη Ξανθή έστρεψε τα μάτια της στον ήλιο, ρούφηξε το φως του μέσα της, αναστέναξε βαθιά και ψιθύρισε απεγνωσμένα: “Αχ, δυστυχισμένε μου πατέρα! Πικρή μου ζωή!”
Ο φρούραρχος διέταξε τον αποκεφαλισμό της πανέμορφης κοπέλας, επειδή χρειαζόταν μεγάλη ποσότητα από το αίμα της, για να είναι σίγουρος ότι τα θεμέλια της πύλης θα εμποτίζονταν καλά. Εκείνη τη στιγμή, κατέφτασε κι ο δήμιος του Μπούρτζι. Ήταν ένας τεράστιος άντρας, με βλέμμα και πρόσωπο άγριο, σαν τα λυσσασμένα τα σκυλιά. Πατρίδα του είχε το εσωτερικό της Αιγύπτου, γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν Μαμελούκο.
Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός, που είχε αποκεφαλίσει δεκάδες όμοιούς του, που έμοιαζε η όψη του με ανήμερο θεριό, καταντροπιάστηκε, μόλις αντίκρισε την πεντάμορφη Ξανθή. Ένιωσε ανείπωτη ποταπότητα και απροσμέτρητη αισχύνη, που το καθήκον τον έφερε να σκοτώσει με τούτο τον άγριο τον τρόπο, τον απάνθρωπο, μια γυναίκα, μια νεαρή κοπέλα, τόσο αθώα, τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά και τόσο υπερήφανη. Ένιωσε σαν να του ζήτησαν να αποκεφαλίσει την ίδια τη ζωή…
Τούτο που ακολουθεί είναι το ενδέκατο, που αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του πολυθρύλητου Κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Ο δήμιος, λοιπόν, στάθηκε αντίκρυ στην Ξανθή και την αναμέτρησε από κεφαλής μέχρι ποδών. Έβλεπε τα χρυσαφένια μαλλιά της, που κυλούσαν ποτάμι στην πλάτη της. Έβλεπε τα ολοκάθαρα μάτια της, που τα περιέβαλλαν μπλάβοι στέφανοι. Έβλεπε το στητό κορμί της, που άνθιζε σαν τριανταφυλλιά και σκεπτόταν ότι, αν είχε το δικαίωμα και το καθήκον να αποκεφαλίζει ανθρώπους, που υπήρξαν κακούργοι και εγκληματίες, δεν είχε κανένα, μα κανένα απολύτως δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή αθώων πλασμάτων, όπως της Ξανθής. Γι’ αυτό, έμεινε ακίνητος να θωρεί την όμορφη κόρη και σε μια στιγμή, μονολόγησε: “Ω, αν μπορούσα να τη σώσω… Αν ήμουν μόνος…”
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του, όταν ακούστηκε απότομα:
-Κυκλώσατε την πύλη! διέταξε ο επικεφαλής Αξιωματικός των Βενετών στρατιωτών.
Και οι στρατιώτες, εφαρμόζοντας τη διαταγή, πλησίασαν την ερειπωμένη πύλη και στάθηκαν ολόγυρά της.
Ο φρούραρχος έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα προς την πύλη, στην οποία θα θυσιαζόταν η Ξανθή, ώστε να στοιχειωθεί το κτίσμα και να πάψει να κατακρημνίζεται. Κατόπιν, έστρεψε το κεφάλι του, ψέλλισε κάτι που δεν το άκουσε κανείς και με βήματα βιαστικά, εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του φρουρίου.
Δύο από τους στρατιώτες, που περικύκλωσαν την πύλη, αποσπάστηκαν απ’ το σύνολο και προσέγγισαν την Ξανθή. Άπλωσαν τα γερά χέρια τους, που ήταν συνηθισμένα να κραδαίνουν τα βαριά σπαθιά και θέλησαν να κάμψουν το σώμα της. Η κόρη του Ιωάννη Λογοθέτη, πριν σκύψει το κεφάλι της στο σπαθί του δημίου, όρθωσε μια φορά ακόμη το ανάστημά της, κοίταξε τον ήλιο και τη θάλασσα, που απλωνόταν γαλήνια μέχρι το αγαπημένο της Ναύπλιο, εκεί που βρισκόταν ο δόλιος ο πατέρας της.
Απ’ το μυαλό της πέρασε ολάκερη η παιδιάτικη ζωή της, η μάνα που έχασε νωρίς, ο στοργικός πατέρας, κάθε χαρά που γνώρισε και κάθε λύπη. Τα μάτια της γέμισαν ανταριασμένα κύματα. Δίχως να χάσει το κουράγιο και την υπερηφάνεια της, ούτε κι εκείνη την αποφράδα ώρα, στράφηκε προς τον βουρκωμένο δήμιο και τους πάνοπλους στρατιώτες και γύρεψε να μάθει:
-Ελάτε, κάνετε το καθήκον σας και σας συγχωρώ απ’ τα βάθη της ψυχής μου. Μόνο, γιατί; Γιατί είμαι εδώ; Γιατί με θυσιάζετε;
Οι Βενετσιάνοι στρατιώτες και ο δήμιος του Μπούρτζι έσκυψαν το κεφάλι. Τι να πουν σε τούτο το αθώο πλάσμα, το όμορφο, το καλό…
Μα, ο επικεφαλής Αξιωματικός βρήκε σθένος κι είπε:
-Πρέπει να στοιχειώσουν τα θεμέλια της πύλης με το αίμα σου κι έτσι, να πάψει πια να γκρεμίζονται τη νύχτα όλα όσα χτίζονται την ημέρα…
-Ας γίνει το θέλημά σας, λοιπόν! είπε η όμορφη κοπέλα και έγειρε απλώς τον τράχηλό της, να ακουμπήσει στο στήθος της, για να την καρατομήσουν.
Ο δήμιος ύψωσε το σπαθί. Στα μάτια του ίσα που πρόλαβε να σχηματιστεί μια υδαρή σταγόνα. Κι απότομα, σαν να ήθελε να αποδιώξει το αίσθημα εκείνο, που τον έκανε ξαναθυμηθεί πως ήταν άνθρωπος κι αυτός, κατέβασε με δύναμη το σπαθί του. Το ωραιότατο κεφάλι με τα χρυσαφένια τα μαλλιά κύλισε στο χώμα, ενώ το νεανικό κορμί σπαρταρούσε και συσπόταν. Το αίμα ανέβλυσε μπόλικο, ζεστό και πότισε τα θεμέλια.
Έτσι, με τον τρόπο τούτον τον φριχτό, πραγματοποιήθηκε το όνειρο, που είχε δει ο Βενετσιάνος φρούραρχος. Η είσοδος του φρουρίου επιτέλους θα στοίχειωνε και η Βενετία θα μπορούσε πλέον να καυχάται ότι το Κάστρο του Μπούρτζι δεν το άφησε μισοτελειωμένο.
Από μια πολεμίστρα του μεγάλου πύργου, ο φρούραρχος παρακολουθούσε τη σκηνή της εκτέλεσης και όταν είδε το κεφάλι της Ξανθής να κυλιέται στο χώμα, έβαλε μια κραυγή κι έφυγε τρέχοντας.
Όπως, μάλιστα, έλεγε η παράδοση, ο Giordano Aquilio περιφερόταν για πολλές μέρες σαν θηρίο στο κλουβί μέσα στο εσωτερικό του κάστρου, μουρμουρίζοντας λέξεις ακατάληπτες. Και μόνο αφού πέρασε αρκετός καιρός, βρήκε μια κάποια ηρεμία. Μα, η φοβερή μελαγχολία δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.
Αλλά και ο τρομερός εκείνος δήμιος, που είχε πάρει τη ζωή τόσων και τόσων ανθρώπων, από τον αποκεφαλισμό της Ξανθής δε συνήλθε ποτέ. Τον βάραιναν οι τύψεις και στο τέλος, έχασε τα λογικά του και σεργιανούσε εδώ κι εκεί χαμένος και τρελός.
Ο άρχοντας του Ναυπλίου, Ιωάννης Λογοθέτης, ο πατέρας της Ξανθής, όταν πληροφορήθηκε το άδικο και σκληρό τέλος της κόρης του, κατευθύνθηκε στην ακροθαλασσιά και αντικρίζοντας το Μπούρτζι, έπεσε μέσα στα νερά και πνίγηκε.
Έτσι, λοιπόν, θεμελιώθηκε η πύλη του Κάστρου του Μπούρτζι, που σήμερα προβάλλει ξεχαρβαλωμένη στα μάτια των επισκεπτών.
https://strangepress.gr/
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Στις 23 Μαΐου του 1952, σ’ ένα λατομείο κοντά στο Δίστομο, σκοτώθηκε ο δεκαεπτάχρονος Λουκάς Κωστάκος, από πτώση ελάτου. Ο Κωστάκος ήταν από το κοντινό χωριό Στείρι της Παρνασσίδας και μαζί με άλλους συγχωριανούς του εργαζόταν στο λατομείο του Μπάρλου, απ’ όπου επέστρεφε στο χωριό του κάθε βράδυ με το λεωφορείο της επιχείρησης.
Στις 23 Μαΐου του 1952 εκεί που εργαζόταν ο Λουκάς Κωστάκος, δέχτηκε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από την πτώση ενός ελάτου που έκοψαν άλλοι εργάτες, χωρίς να υπολογίσουν καλά την απόσταση που τους χώριζε από αυτόν. Το ίδιο βράδυ, το αυτοκίνητο μετέφερε τον Λουκά νεκρό στο Στείρι.
Το σπίτι του Κωστάκου και ολόκληρο το χωριό βυθίστηκαν στο πένθος. Ο νεκρός ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού που απέχει απ’ αυτό πεντακόσια μέτρα περίπου.
Η χαροκαμένη μάνα θρηνούσε ολημερίς φωνάζοντας τον Λουκά, επικαλούμενη συνεχώς την ψυχή του. Επιθυμούσε να τον δει και να του μιλήσει…
Πέρασε από τότε καιρός, όταν ξαφνικά ο Λουκάς έκανε την εμφάνισή του πρώτα στη μητέρα του. Της είπε ότι δεν ήταν τυχαίος ο θάνατός του, πράγμα που αν ήταν αληθινό, δικαιολογούσε τις επίμονες και πολύτροπες εκδηλώσεις του. Η μητέρα του, έκτοτε, τον άκουγε τη νύχτα να χτυπάει την εξώπορτα, να μπαίνει στο σπίτι και να περπατάει στα δωμάτια και στο κατώι.
Μία μέρα, βρήκε το πουλάρι σαμαρωμένο στο στάβλο, ενώ το είχαν αφήσει ξεσαμάρωτο και δε μπορούσε να μπει εκεί κανείς, αφού τον κλείδωναν. Μία άλλη ημέρα, βρήκαν το πουλάρι στο κατώι με δεμένους κόμπους στη θηλειά της τριχιάς του. Αυτά αποτελούσαν ένα μικρό μέρος από τα πολλά και παράξενα που διηγούνταν οι Στειριανοί…
Πολλές νύχτες άκουγαν τον Λουκά να φωνάζει με τα ονόματά τους τούς συγγενείς του, να επισκέπτεται τα σπίτια των συμπατριωτών του κάνοντάς τους διάφορες φάρσες, ενώ σε μία άλλη περίπτωση φόρεσε σε μία φοράδα το μεσοφόρι μίας συγχωριανής του, η οποία το είχε χάσει. Όσο απίστευτα και αν ακούγονται αυτά, εξακριβώθηκαν ως πραγματικά.
Ο Λουκάς Κωστάκος, “πρωταγωνιστής” των μεταφυσικών φαινομένων που έλαβαν χώρα στο χωριό Στείρι Παρνασσίδας
Με το θέμα ασχολήθηκε η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών, όπου ο Πρόεδρός της, Άγγελος Τανάγρας, δήλωσε κατηγορηματικά ότι: “Αιτία των φαινομένων αυτών είναι η εκπεμπόμενη ραδιενέργεια από δυναμόλυτα άτομα, τα οποία διά της εκτοπλασματοποιήσεως των υποσυνειδήτων τους, ενεργούν ασυνειδήτως όλες αυτές τις τραγικές φάρσες”.
Σε μία μεταγενέστερη δήλωσή του όμως, ο Άγγελος Τανάγρας, περισσότερο επιφυλακτικός, από ψυχοφυσιολογικής απόψεως, ομολογούσε ότι, αν όλα αυτά ήταν γεγονότα, τότε θα επρόκειτο περί εξαιρετικού φαινομένου, μεγίστης επιστημονικής σημασίας.
Άγγελος Τανάγρας (07/03/1877 – 05/02/1971)
Άγγελος Τανάγρας
Όταν ρωτήθηκε αν ένας άνθρωπος που πέθανε από βίαιο θάνατο μπορούσε να κάνει αισθητή την παρουσία του, απάντησε ότι παρατηρούνταν τέτοια φαινόμενα σε περιπτώσεις ανθρώπων με φοβερό μίσος, με φθόνο, με μεγάλο ερεθισμό, με υπερβολική αγάπη σε ένα πρόσωπο. Αλλά για να συνέβαιναν όλα αυτά, έπρεπε να υπήρχε μεταθανάτια συνείδηση.
Ακριβώς περί αυτού επρόκειτο. Συμφωνούσαν μάλιστα απολύτως και οι Μεταψυχιστές, ότι ο Λουκάς Κωστάκος, ούτε βρυκόλακας ήταν, ούτε ραδιενέργεια, ούτε εκτοπλασματοποίηση υποσυνείδητου, αλλά μία μεταθανάτια συνειδητή ύπαρξη που λόγω του βίαιου θανάτου, έφερε ένα “αιθερικό σώμα” πολύ συμπυκνωμένο, χάρη στο οποίο επηρέαζε τη φυσική ύλη του κόσμου μας, προκαλώντας τα εξαιρετικά αυτά φαινόμενα.
Η μεταψυχική άποψη δεχόταν ότι οι άνθρωποι που πέθαιναν από βίαιο θάνατο εγκατέλειπαν ένα “αιθερικό σώμα” πανομοιότυπο του φυσικού σώματος, το οποίο έπρεπε να αποσυντεθεί και αυτό για να μείνει ελεύθερο το καθαυτό ψυχικό σώμα. Σε όσους πεθαίνουν από φυσικό θάνατο, το σώμα αυτό αποσυντίθεται λίγες ώρες μετά τον ενταφιασμό του σώματος. Για όσους όμως πεθαίνουν από βίαιο θάνατο, το αιθερικό αυτό περίβλημα της ψυχής παραμένει ημέρες, μήνες και κάποτε χρόνια, γίνεται δε αιτία να ζουν οι νεκροί ζωή πολύ γήινη, λόγω του ότι διατηρούν όλα τα χονδροειδή όργανα και τις γήινες επιθυμίες, τις οποίες με κάθε τρόπο προσπαθούν να ικανοποιήσουν. Στην περίπτωση του Λουκά Κωστάκου, συνέβαινε κάτι παρόμοιο.
Ούτε αμαρτωλός ήταν, ούτε βρικολάκιασε, ούτε περί εκτοπλασμάτων ταχυδακτυλουργικών επρόκειτο, αλλά για μία πονεμένη ψυχή ενός νέου που έφυγε από τον κόσμο μας άδικα, πάνω στην ακμή και στο σφρίγος της νιότης του και δεν εννοούσε να τον εγκαταλείψει, αν δεν λάμβανε ικανοποίηση για το κακό που του έκαναν.
Όπως ισχυρίζονταν, μάλιστα, οι Μεταψυχιστές, κάθε βίαιος θάνατος είναι μεγάλο κακό για εκείνον που τον υφίσταται. Έτσι λοιπόν, ο Λουκάς, αιχμαλωτισμένος μέσα σε ένα κορμί αόρατο βέβαια, αλλά αρκετά υλικό, ώστε να μπορούσε να εκδηλώνεται στον κόσμο μας, περιπλανιόταν ανάμεσα στα μέρη που αγάπησε, μέχρι το “σωματοειδές” περίβλημά του να διαλυόταν και να αντίκρυζε τον λεγόμενο “πνευματικό” κόσμο.Μέχρις ότου, όμως, συνέβαινε αυτό, η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών θα λάμβανε τα ενδεικνυόμενα μέτρα, προκειμένου το χωριό να απαλλασσόταν από τον εφιάλτη αυτό.
Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 08/03/1953…
Τούτο που ακολουθεί είναι το όγδοο άρθρο, που εξιστορεί την καταπληκτική ιστορία του Κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Ο Ιωάννης Λογοθέτης, λοιπόν, την ώρα που ο Βενετσιάνος φρούραρχος έδινε την εντολή στους χαφιέδες να συλλάβουν την όμορφη κόρη του, εκείνος δεν ήταν στο αρχοντικό του. Όπως συνήθιζε πάντα, έκανε έναν γύρο στην πόλη, με τη δικαιολογία του περιπάτου, κυρίως όμως για να βοηθήσει τους φτωχούς.
Τη θυγατέρα του, τη μονάκριβη, τη λάτρευε πιο πολύ απ’ το καθετί στον κόσμο. Όσα χρήματα κι αν έδινε σε αγαθοεργίες, πάντοτε περίσσευαν πολλά, ώστε να της εξασφαλίσει ένα μέλλον με ευμάρεια και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό, κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι του και είχε δείξει την αγαθότητα της καρδιάς του στους ανήμπορους συμπολίτες του, ήταν πλημμυρισμένος από απέραντη ικανοποίηση. Τη χαρά της ζωής, άλλωστε, την είχε βρει μέσα από την προσφορά σε εκείνους, που το είχαν πραγματική ανάγκη.
Σ’ αυτό, ακριβώς, το φιλάνθρωπο καθήκον επιδιδόταν την ώρα εκείνη, που οι πέντε απεσταλμένοι χαφιέδες του Βενετσιάνου φρούραρχου, μαζί μ’ έναν υπάλληλο της Ενετικής Διοίκησης, που προσκόμιζε το έγγραφο της σύλληψης, χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού του.
Ένας γέρος υπηρέτης άνοιξε. Ο υπάλληλος δήλωσε την ταυτότητά του και ζήτησε επιτακτικά να δει την κόρη του Ιωάννη Λογοθέτη. Παρόμοιες επισκέψεις σε σπίτια Ελλήνων ήταν γνωστό πως κατέληγαν πάντα στα ίδια άσχημα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, ο υπηρέτης ωχρίασε κι άρχισε να τρέμει. Εκείνοι αμέσως τον απώθησαν, εισέβαλαν στο αρχοντικό και ξεκίνησαν να ερευνούν σε κάθε του δωμάτιο.
Η Ξανθή, όπως λεγόταν η όμορφη κοπέλα, ήταν στον κήπο. Ένας χαφιές την είδε απ’ το παράθυρο να κόβει τριαντάφυλλα στον ανθώνα. Φώναξε και τους άλλους και όλοι μαζί οι άνθρωποι της βενετσιάνικης εξουσίας κατέβηκαν στον κήπο.
Στην καρδιά τους, που ποτέ ο οίκτος δεν είχε εισδύσει, κάποια αόριστη λύπη αχνοφάνηκε, όταν την αντίκρισαν από κοντά. Τόση ομορφιά, τόση νεότητα θα πήγαινε χαμένη, τόσο σύντομα και τόσο αδικαιολόγητα. Την πρόσταξαν να τους ακολουθήσει κατά διαταγή του φρουράρχου τους. “Μα, τι έκανα;” παραμιλούσε η Ξανθή. Έσκυψε το κεφάλι και τους ακολούθησε, μην μπορώντας να πράξει διαφορετικά.
Λίγο αργότερα, οι χαφιέδες, μαζί με την πανώρια Ελληνοπούλα, βρίσκονταν στο Διοικητήριο, ενώπιον του Βενετού φρουράρχου. Εκείνος κοιτούσε απ’ το παράθυρο κατά το Παλαμήδι, όταν χτύπησε η πόρτα και μπήκαν οι κατάσκοποι μαζί με την Ξανθή Λογοθέτη.
Στο αντίκρισμα της κόρης, δοκίμασε ασυγκράτητη έκπληξη. Σηκώθηκε απ’ το κάθισμά του, αναφωνώντας: “Αυτή είναι!”
Η νεαρή γυναίκα, που είχε δει στο όνειρό του, στεκόταν ακριβώς μπροστά του. Το απαράμιλλο κάλλος της τον θάμπωσε, τον καθήλωσε. Η παρουσία της εξευγένιζε τα πάντα στο πέρασμά της. Την αναμέτρησε με το βλέμμα του. Από τον νου πέρασε φευγαλέα η σκέψη ότι θα ήταν τρομακτικό, ειλικρινώς απάνθρωπο να θυσιαστεί μια τέτοια ομορφιά, μόνο και μόνο για να θεμελιωθεί η πύλη ενός κάστρου. Μα, αυτομάτως, σκέφτηκε ότι πρωτίστως είχε να γνοιαστεί τον εαυτό του και το πώς θα εδραίωνε τη φήμη του και θα έσωζε το γόητρό του. Στράφηκε στους χαφιέδες και τους πρόσταξε:
-Οδηγείστε τη συλληφθείσα στο λιμάνι, επιβιβάστε την στο πλοίο για το Μπούρτζι κι έρχομαι αμέσως κι εγώ.
Αργότερα, οι ναύτες ανέσυραν την άγκυρα και με τον άνεμο πρίμα, το καράβι πλησίαζε γρήγορα στο Μπούρτζι. Η Ξανθή, καθισμένη στην πλώρη, με δάκρυα στα μάτια, άφηνε το βλέμμα της να πλανάται κατά το Ναύπλιο. Ο νους της πετούσε στον πατέρα της, ξανάφερε στη μνήμη τη νεκρή μητέρα της και το σπιτικό της με τον λατρευτό της κήπο, που τόσο πολύ τον φρόντιζε με τα ίδια της τα χέρια.
Το δάκρυα δεν έπαψαν να κυλούν στις καλοσχηματισμένες παρειές της, ακόμη και την καταραμένη εκείνη στιγμή, που οι στρατιώτες την πέταξαν κακήν κακώς μέσα στο κελί του μεγάλου πύργου, εκεί, στο φοβερό Μπούρτζι, το φρούριο που το έτρεμαν οι εχθροί των Βενετών και ξόρκιζαν την τύχη τους μην τύχει και ποτέ βρεθούν πίσω απ’ τα χοντρά του τείχη.
Το κελί, που την έριξαν, δεν είχε παρά μονάχα ένα στρώμα καταγής και για τροφή, της έδωσαν ένα μουχλιασμένο ξεροκόμματο. Σε μια γωνιά της άφησαν ένα κανάτι με νερό και τίποτε άλλο. Η μοσχοαναθρεμμένη κόρη ένιωσε τα μέλη της να παραλύουν. Πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Ποιος να ήταν ο λόγος που την είχαν συλλάβει; Ευτυχώς, το κιγκλιδόφραχτο παράθυρο ήταν χαμηλά κι έτσι, μπορούσε, για παρηγοριά της, να θωρεί τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό.
Με τα χέρια της να σφίγγουν τα σιδερένια κιγκλιδώματα, ξέσπασε σε αναφιλητά, μέχρι που άκουσε ένα κτύπημα στην πόρτα και ευθύς αμέσως εμφανίστηκε στην είσοδο του κελιού της ο Βενετσιάνος φρούραρχος.
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Στα χρόνια που ζούσε η Πατρινέλα, η Ελλάδα δεν είχε αποκτήσει τα σημερινά της σύνορα. Η Κωνσταντινούπολη δεν είχε ακόμη κατακτηθεί από τους Τούρκους και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, της οποίας ήταν η πρωτεύουσα, εκτεινόταν στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη. Πανίσχυρο το ελληνικό αυτό κράτος, έλαμπε από τον πολιτισμό του, τους θριάμβους του και τη δύναμή του, ενώ οι κάτοικοί του έλεγαν με υπερηφάνεια ότι ήταν οι υπήκοοι του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Η Πάτρα ήταν και τότε μια σημαντική πόλη, πλούσια και αρκετά μεγάλη. Επιδιδόταν, μάλιστα, στη μεταξουργία. Ολόγυρα στην πόλη άπλωναν τα πράσινα φυλλώματά τους απέραντα δάση από μουριές, που κατέστρεψε ο Ιμπραήμ Πασάς το 1821.
Με τη μεταξουργία ασχολούνταν και ο πατέρας της Πατρινέλας, ο Ιωάννης, ένας από τους πιο τρανούς άρχοντες του τόπου. Είχε, δε, πολλά εργαστήρια, τα οποία λέγονταν τότε καντρέδες. Έτσι, απ’ τους καντρέδες αυτούς πήρε το όνομά της ολάκερη η συνοικία των Πατρών, οι καντρέδες του Ιωάννη τότε, τα Καντριάνικα σήμερα.
Η κόρη του άρχοντα Ιωάννη με τους καντρέδες, η καλή μας η Πατρινέλα, ονομαζόταν Ευγενία. Ήταν αληθινά ωραία, καλή, πασίχαρη, μα ταυτοχρόνως, ήταν εγγράμματη και ευφυής. Ήταν Χριστιανή, αλλά και Χριστιανή να μην ήταν, ασφαλώς θα είχε θρησκεία της την αγαθότητα και τη φιλανθρωπία. Οι Πατρινοί τη δακτυλοδεικτούσαν και μακάριζαν τον άρχοντα πατέρα της.
Μια μέρα, κατέπλευσε στο λιμάνι της Πάτρας ένα πλοίο, του οποίου η χρυσοπόρφυρη πρώρα και τα φλάμπουρα, που κυμάτιζαν στους ιστούς, δήλωναν ότι ανήκε στην αποκλειστική υπηρεσία του Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Η είδηση διεσπάρη ευθύς και σε λίγο, άρχισαν να φτάνουν στο λιμάνι, για να υποδεχτούν τον σπουδαίο επιβάτη του αυτοκρατορικού καραβιού, οι διάφοροι βαθμούχοι του Κράτους, που βρίσκονταν στην πόλη: Αξιωματικοί, Κλεισουράρχες, χαλκόφραχτοι Δρουγγάριοι και όλοι οι άρχοντες του τόπου και ανάμεσά τους, φυσικά, και ο άρχοντας Ιωάννης, μαζί με την κόρη του, την Ευγενία, που άστραφτε από νιάτα κι ομορφιά.
Ο επιβάτης του αυτοκρατορικού στόλου ήταν ο Στρατηγός Θεοφιλίτσης, ένας από τους πλέον σημαίνοντες ανθρώπους του Βυζαντίου την εποχή εκείνη. Ευλαβής Χριστιανός, ερχόταν στην Πάτρα, για να προστατεύσει τον τάφο του Αγίου Ανδρέα, στο μοναστήρι που υπήρχε τότε στην παραλία της πόλης. Ο Άγιος Ανδρέας, ως γνωστόν, μαρτύρησε στην Πάτρα.
Ο Θεοφιλίτσης, λοιπόν, ήταν ικανότατος Στρατηγός, μα, ως άντρας, ήταν κοντός και άσχημος. Αλλά, ήταν ευφραδέστατος, σπινθηροβόλος στο πνεύμα και θαυμαστός στην ομιλία.
Το βλέμμα του, από την πρώτη κιόλας στιγμή, αναπαύθηκε χαρούμενο πάνω στο πρόσωπο της Ευγενίας, η οποία, κατακόκκινη, έκλινε το γόνυ, για να τον χαιρετήσει, όπως του έπρεπε.
-Πώς είναι το όνομά σου; τη ρώτησε ο Θεοφιλίτσης.
-Ευγενία, του αποκρίθηκε η καλή μας η Πατρινέλα, η κόρη του άρχοντα Ιωάννη.
-Φαντάζομαι ότι τα ρόδα της Αχαΐας δε θ’ ανθίζουν, όπως εσύ, της χαμογέλασε ο Στρατηγός.
Τότε, ο διακεκριμένος εκπρόσωπος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είπε στον άρχοντα Ιωάννη:
-Ασφαλώς, το όνομα της θυγατέρας σου θα ανταποκρίνεται προς το ήθος της και την ειδή της.
-Ευχαριστώ, απάντησε απλώς ο Ιωάννης, κολακευμένος που η κόρη του μαγνήτισε το βλέμμα ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου.
Αν και ο Στρατηγός Θεοφιλίτσης είχε έρθει στην Πάτρα για λίγες μόνο μέρες, ήταν πεπρωμένο του τελικά να μείνει για πολλές εβδομάδες. Προσκύνησε τον τάφο του Αγίου Ανδρέα, αλλά δεν αισθανόταν καμιά απολύτως διάθεση να αναχωρήσει. Και το δικαιολογούσε, υποστηρίζοντας πως είχε μαγευθεί από τα κάλλη τούτης εδώ της πόλης, μα αυτό που τον είχε κυριολεκτικά μαγέψει, ήταν τα όμορφα μάτια της Ευγενίας.
Δίχως αμφιταλαντεύσεις και χρονοτριβές, πήρε τους συνοδούς του και κίνησε για το σπίτι του άρχοντα Ιωάννη. Μα, ο ίδιος απουσίαζε κι έτσι, τον υποδέχτηκε η Ευγενία, ντυμένη με μια ζωηρόχρωμη μεταξωτή εσθήτα. Ο Στρατηγός δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της, αλλά κι εκείνη κολακεύθηκε από το έκδηλο, αλλά αξιοπρεπές και συγκρατημένο ενδιαφέρον του. Έμεινε αρκετή ώρα μαζί της, συζητώντας για τα κάλλη της Πάτρας και την αρχαία ελληνική φιλολογία.
Φεύγοντας, της είπε:
-Προσκυνώ το ρόδο της Αχαΐας.
Και η Ευγενία απάντησε:
-Κι εγώ τον μέλλοντα αφέντη του Βυζαντίου.
Ο Στρατηγός Θεοφιλίτσης ψυχανεμίστηκε πως και η όμορφη κόρη έτρεφε αισθήματα για το πρόσωπό του. Περιχαρής, ευδιάθετος και χαμογελαστός, αποχώρησε με μια βαθιά υπόκλιση.
Ήταν μια νύχτα φθινοπώρου, γύρω στις τρεις και το φεγγάρι έλουζε την κόμη της Πάτρας, αλλά και την κόμη μιας λευκοντυμένης γυναίκας, που διολίσθαινε αθόρυβα ανάμεσα στις δεντροστοιχίες, ακροπατώντας μέσα στις πηχτές σκιές της νύχτας. Ήταν η Ευγενία, που γλιστρούσε κρυφά έξω από την εξώπορτα του σπιτιού της. Μα, πού να πήγαινε τέτοια ώρα η καλή αρχοντοπούλα;
Η Ευγενία, λοιπόν, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Πατρινέλας, εξακολουθούσε να προχωρεί σαν σκιά ανάμεσα στις δεντροστοιχίες του κήπου. Κι έξαφνα, βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα που εμπόδιζε την έξοδο. Χωρίς δισταγμό, άπλωσε το χέρι, την άνοιξε και ψιθύρισε σε κάποιον, ο οποίος προφανώς περίμενε απ’ έξω: “Έλα…”
Δε χρειάστηκε να επαναλάβει την πρόσκλησή της. Ευθύς, μια άλλη σκιά διολίσθησε στον κήπο. “Ας μην μείνουμε εδώ. Πάμε να καθίσουμε στο πεζούλι, πλάι στην Κρήνη των Νυμφών”, είπε πάλι η όμορφη κοπέλα.
Βάδισαν για λίγο πλάι-πλάι κι όταν έφτασαν κοντά στην κρήνη, που ονομαζόταν Κρήνη των Νυμφών, διότι το νερό κατέρρεε από ένα σύμπλεγμα αγαλμάτινων νυμφών, κάθισαν στο πεζούλι. Απόλυτη σιγή βασίλευε στο μέρος αυτό του κήπου και μόνο το διαρκές μουρμουρητό των γάργαρων υδάτων διέκοπτε την απέραντη γαλήνη.
Ο άνθρωπος, που μπήκε μες στον κήπο του αρχοντικού την προχωρημένη εκείνη ώρα της νύχτας, πήρε απαλά το χέρι της Ευγενίας κι άρχισε να μιλά τρυφερά, σκυμμένος στον ώμο της. Ήταν ο επιφανής αυτός Στρατηγός του Βυζαντινού Κράτους, ο Θεοφιλίτσης, που για πολλοστή φορά βρισκόταν κρυφά μαζί με την αγαπημένη του στην αυλή του σπιτιού του πατέρα της, του άρχοντα Ιωάννη. Οι δυο τους έμοιαζαν παράφορα ερωτευμένοι.
Μα, σίμωσε η μέρα της αναχώρησης του Στρατηγού πίσω στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον περίμεναν τόσες υποχρεώσεις, τις οποίες είχε αμελήσει για τόσον καιρό, που εξακολουθούσε να μένει στην Πάτρα, για χάρη των όμορφων ματιών της. Είτε επειδή ο Θεοφιλίτσης βαρέθηκε να παίζει τον ρόλο του ερωτευμένου, είτε επειδή η υπηρεσία του όντως τον καλούσε, έφυγε τελικά για το Βυζάντιο, από το οποίο δεν επρόκειτο να επανέλθει, παρά τη φλογερή υπόσχεση που είχε δώσει στην καλόψυχη Ευγενία.
Έτσι, η νεαρή γυναίκα απόμεινε μονάχη της στην πόλη, που τόσο αγαπούσε, να μαραίνεται ολημερίς και μάταια να προσδοκά την επιστροφή του αγαπημένου της. Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια, κατά τα οποία ο Στρατηγός δεν της έγραψε ούτε ένα γράμμα, ούτε μια λέξη, για να της δείξει πως έστω τη θυμόταν.
Και στο συμπλήρωμα των δύο αυτών ετών, η Ευγενία έγραψε μια επιστολή στον πατέρα της, εξέθετε την απελπισία της και δίχως να ειδοποιήσει κανέναν, μπήκε στο πρώτο πλοίο, που απέπλεε για το Βυζάντιο και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, για να βρει τον εραστή της.
Ο Θεοφιλίτσης, όταν είδε μια μέρα ξαφνικά ενώπιόν του την όμορφη Πατρινιά, την Ευγενία, που μετουσιώθηκε κατόπιν στο καλό στοιχειό της αχαϊκής πρωτεύουσας, συγκινήθηκε και προσπάθησε να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη της. Κι αφού το κατόρθωσε, της ανακοίνωσε ότι θα έπρεπε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της, διότι εκείνος θα ετίθετο επικεφαλής μιας εκστρατείας κατά των απίστων. Της υποσχέθηκε, όμως, ότι μόλις επέστρεφε, θα πήγαινε στην Πάτρα να τη συναντήσει και να τη νυμφευθεί.
Η Ευγενία, τελικά, πείστηκε και γύρισε περιχαρής πίσω στο σπιτικό της, όπου, όμως, αδίκως τον περίμενε για δυο χρόνια ακόμη. Και τότε, απελπισμένη, μα ανένδοτη, έλαβε ξανά την απόφαση να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
Μα, εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Θεοφιλίτσης, βοηθούμενος από τον στρατό, είχε καταλάβει το Παλάτιον και χρίσθηκε Αυτοκράτορας. Ευθύς, δε, για να αποδείξει στον λαό την ικανότητά του, εκστράτευσε κατά των απίστων. Έτσι, η Ευγενία δεν τον βρήκε στη θέση του. Χωρίς να χάσει καιρό, μιας και ήταν τολμηρή και αποφασισμένη, ακολούθησε τον δρόμο του στρατού του Θεοφιλίτση, μέχρις ότου, μετά από κοπιαστικό ταξίδι πολλών εβδομάδων, τον συνάντησε επιτέλους στα άγρια και αφιλόξενα υψίπεδα της Αρμενίας.
Ο Θεοφιλίτσης, μόλις την αντίκρισε, εξαγριώθηκε, εξοργίστηκε και δεν τήρησε ούτε τα προσχήματα στους τρόπους. Αφού την πρόσβαλε με τα πικρά του λόγια, την εκδίωξε. Κάλεσε έναν Αξιωματικό και δυο στρατιώτες και τους ανέθεσε να την επιστρέψουν άμεσα πίσω στον τόπο της. Διέταξε να μην την αφήσουν ελεύθερη, παρά μονάχα όταν πατούσε στα χώματα της γενέτειράς της.
Απογοητευμένη, αποκαρδιωμένη, μα συνάμα γελασμένη, ταπεινωμένη και εξυβρισμένη, η Ευγενία επέστρεψε στην πατρίδα της. Το δράμα της έγινε γνωστό στους συμπατριώτες της, που τη συμπόνεσαν ειλικρινώς, διότι την αγαπούσαν όλοι και είχαν βοηθηθεί επανειλημμένως από τις καλοσύνες και τις αγαθοεργίες της.
Ο πατέρας της, ο άρχοντας Ιωάννης, δεν ξεστόμισε τίποτε στην κόρη του. Πολλές φορές, όμως, έκλαιγε πικρά. Την ημέρα, που επέστρεψε στην Πάτρα η Ευγενία, δεν ήταν πια η ίδια. Η ωχρότητα είχε καλύψει τις παρειές της, το βήμα της ήταν ασταθές και το υπερήφανο παράστημά της κάμφθηκε από τον εξευτελισμό και την απρόσμενη συμφορά. Μαράζωνε και έσβηνε η άμοιρη κοπέλα, μέχρι που μια μέρα του καλοκαιριού, το ερωτικό μαράζι και η σκληρή ταπείνωση, που της είχε επιβάλλει ο αγαπημένος της, της σφάλισαν τα μάτια μια και καλή.
Τα πικρά μαντάτα του άδικου θανάτου της Ευγενίας συγκλόνισαν τους Πατρινούς. Όλοι οι συντοπίτες της την έκλαψαν, γιατί όλοι την αγαπούσαν κι αφού την έθαψαν κάτω από το κάστρο, χάραξαν την εικόνα της στην είσοδό του.
Από τότε, το Κάστρο της Πάτρας στοιχειώθηκε από την αδικοχαμένη κόρη, που έγινε το καλό στοιχειό, η καλή μας Μοίρα, η δική μας η Πατρινέλα. Έτσι, κάθε φορά που η πόλη κινδύνευε, εκείνη ξεμαρμάρωνε απ’ το ανάγλυφο του τείχους και σεργιάνιζε τους δρόμους, για να μας προειδοποιήσει για κάθε κακό, για κάθε συμφορά, που ερχόταν να μας πλήξει.
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Μεταξύ 1999 και 2003 ήταν σαφές ότι στην περιοχή των Βαλκανίων όπου συντελούντο κοσμογονικές αλλαγές που προορίζονταν να αλλάξουν τον χάρτη στα Βαλκάνια με άμεσο κίνδυνο για τα ελληνικά γεωπολιτικά συμφέροντα, απλά δεν υπήρχαν.
Δημιουργήθηκαν, όμως, μεταξύ 2004 και 2010 για να εξαρθρωθούν στην συνέχεια επί Γ.Παπανδρέου με αιματηρό τρόπο, όταν προδόθηκε η ύπαρξή τους από εσωτερική πληροφόρηση της ΕΥΠ.
Οκτώ χρόνια μετά, με την παράδοση της Μακεδονίας στην συμφωνία των Πρεσπών επιβεβαιώνεται, η σκοπιμότητα εξάρθρωσης των δικτύων αυτών.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Οι πληροφορίες από το Κοσσυφοπέδιο, όπου είχαμε την σφοδρή πολεμική σύγκρουση και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, ήταν ελάχιστες, εξίσου λίγες και από τα Σκόπια και γενικά υπήρχε πρόβλημα ενημέρωσης της τότε πολιτικής ηγεσίας ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Το 2004 η νέα ηγεσία της ΕΥΠ αποφάσισε να ρίξει το βάρος της στο τομέα αυτόν, ειδικά μετά την αναγνώριση από τις ΗΠΑ του κράτους των Σκοπίων ως «Μακεδονία».
Ως ιδανική κάλυψη θεωρήθηκε μία αλυσίδα ελληνικής ιδιοκτησίας ιδιωτικών κολεγίων. Προσεγγίστηκε ο επιχειρηματίας, ένας 42χρονος Έλληνας, ο Σοφοκλής Κουκουλίτσιος και του προτάθηκε να εργαστεί για λογαριασμό της πατρίδας του.
Αυτός δεν το σκέφθηκε ούτε λεπτό και αποδέχθηκε την πρόταση (το τέλος έφτασε να «επιδοτεί» και Έλληνες πράκτορες που δεν μπορούσαν να λάβουν χρήματα με άλλο τρόπο σε διάφορες περιοχές των Βαλκανίων)!
Τα κολέγια απλώθηκαν σε όλα τα Βαλκάνια, κλείνοντας συμβόλαια με τις κυβερνήσεις και οι διδάσκοντες (ακόμα και μέλη της ΕΥΠ!), προσέγγιζαν τους αξιωματούχους-στόχους, αποκομίζοντας πολύτιμες πληροφορίες, άκρως αξιοποιήσιμες από την υπηρεσία.
Υπήρξε έδρα στο αλβανόφωνο Κουμάνοβο, βάση του UCK στις συγκρούσεις στα Σκόπια μέχρι το 2001.
Δημιουργήθηκαν οικήματα ασφαλείας σε διάφορες πόλεις των Βαλκανίων, ακόμα και μέσα στην Τουρκία, προκειμένου να καταφεύγουν οι πράκτορες που κινδύνευαν με σύλληψη.
Πράκτορες της ΕΥΠ, ως καθηγητές του εν λόγω κολεγίου, έκαναν μαθήματα (!) διαχείρισης κρίσεων στην τουρκική αστυνομία και αποκόμιζαν πολύτιμες πληροφορίες μέσω της ανάπτυξης φιλικών και κοινωνικών σχέσεων με τους Τούρκους αξιωματούχους.
Μία χαρακτηριστική επιτυχία ήταν ο εντοπισμός ενός καινούριου σκοπιανού στρατοπέδου ειδικών δυνάμεων στην λίμνη Οχρίδα, όπου η παρακολούθηση κατέδειξε ότι εκπαιδεύονταν από Τούρκους εκπαιδευτές σε τακτικές διείσδυσης στα ενεργειακά πεδία της Δ.Μακεδονίας, όπου πηγάζει το 70% της ηλεκτρικής ενέργειας της Ελλάδας!
Βασικό στέλεχος στο συγκεκριμένο δίκτυο πέρα από τον Έλληνα «ιδρυτή» ήταν ο 40χρονος Σκοπιανός Γιάνεσε Γκρούεφσκι (απλή συνωνυμία με τον σκοπιανό πρωθυπουργό, ενώ υπάρχει πληροφορία πως ήταν μακρινός συγγενής του).
Σχεδόν τίποτα δεν συνέβαινε σε κυβερνητικό επίπεδο στα Σκόπια από το 2005 μέχρι το 2010 που να μην εντοπιζόταν από το ελληνικό δίκτυο, το οποίο είχε βάλει «στο κόλπο», ακόμα και ανώτατους αξιωματικούς της τουρκικής Αστυνομίας!
Στις αρχές του 2010, προτείνεται στη νέα διοίκηση της ΕΥΠ να επιδοτηθούν laptop παγιδευμένα που θα μετέδιδαν σε πραγματικό χρόνο, ότι γραφόταν, η εικόνα και τα δακτυλικά αποτυπώματα των χρηστών του, προκειμένου να μοιραστούν από το δίκτυο των κολεγίων σε εκατοντάδες κυβερνητικούς αξιωματούχους στα Βαλκάνια και την Τουρκία!
Κόστος λιγότερο από 50.000 ευρώ. Το σχέδιο απορρίπτεται!
Και τότε, τον Μάϊο του 2010, μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια ήρθε η καταστροφή: Διαρροή της ύπαρξης του δικτύου. Ακριβώς οκτώ μήνες μετά την αλλαγή στην κυβέρνηση και την έλευση του Γ.Α.Παπανδρέου στην εξουσία, μια μαζική διαρροή στον ελληνικό Τύπο, από άγνωστους πληροφοριοδότες, της ύπαρξής και της οργάνωσής του!
Ο επιχειρηματίας Σ.Κ. ειδοποιήθηκε να απομακρυνθεί λίγες ώρες αφ’ότου διαπιστώθηκε από τους χειριστές του δικτύου ότι υπήρχε διαρροή.
Το βράδυ της 28ης Μαΐου 2010 έλαβε εντολή να εξαφανιστεί μέσω ασφαλούς δρομολογίου!
Λεπτομέρεια: Την επόμενη ημέρα είχε ραντεβού με τον Χ.Θάτσι, ηγέτη των αλβανόφωνων του Κοσσόβου και πρακτικά επικεφαλής του «κράτους».
Τυχαίο;
Ο συνεργάτης του, ο Γιάνεσε Γκρούεφσκι δεν στάθηκε τόσο τυχερός. Δεν κατέστη δυνατόν να ειδοποιηθεί.
Συνελήφθη από την σκοπιανή μυστική υπηρεσία. Δολοφονήθηκε το 2012 μέσα στο κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών.
Δίπλα στο πτώμα του Γκρούεφσκι βρέθηκε ένα πιστόλι. Είχε πυροβοληθεί στην καρδιά.
Το δίκτυο διαλύθηκε. Ο Σοφοκλής Κουκουλίτσιος καταστράφηκε επιχειρηματικά και έγινε ένα από τα πλέον καταζητούμενα πρόσωπα στην βαλκανική χερσόνησο εκτός Ελλάδος...
Η ζημιά για την εθνική ασφάλεια, τεράστια. Το δεύτερο μεγάλο δίκτυο που εξαρθρώθηκε με αιματηρό τρόπο μέσα σε οκτώ μήνες από την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης ΓΑΠ, μετά το αντίστοιχο τουρκικό...
Ιδού, λοιπόν, το δεύτερο μέρος του άρθρου που εκπόνησε, σχετικά με το περίφημο κάστρο των Πατρινών και τους θρύλους του.
Σ’ έναν καφενέ, στη συνοικία Καντριάνικα, ο Αγγελομάτης άκουγε προσεκτικά τον συνομιλητή του να του αφηγείται την ιστορία της Πατρινέλας:
Ήταν το 1909, αγαπητέ μου. Δυο μόλις μέρες προτού ξεσπάσει η κατάρα της χολέρας στην Πάτρα, δυο μόλις μέρες προτού σημειωθεί το πρώτο κρούσμα, η Πατρινέλα ζωντάνεψε και κατέβηκε από το μάρμαρο, που τη συγκρατούσε.
Ήταν περίπου δύο το μεσημέρι και ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν στα σπίτια του. Έξαφνα, θόλωσε ο ουρανός κατά το μέρος του κάστρου, μια βοή υψώθηκε κι όλοι όσοι ήταν έγκλειστοι στις φυλακές του Μαργαρίτη, μα κι όσοι βάδιζαν στους δρόμους, την είδαν ολοζώντανη να ξεχύνεται σαν σίφουνας. Τα μαλλιά της ανέμιζαν, το πρόσωπό της ήταν αγριεμένο και το αρχαίο της φόρεμα κυμάτιζε σαν λάβαρο πολέμου. Δεν την είχα δει ποτέ άλλοτε. Εκείνη τη στιγμή την πρωτοαντίκρισα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα μάτια της, που φεγγοβολούσαν σαν διαμάντια.
Στην αρχή, καθώς προχωρούσε, τη συνόδευε ένας μανιασμένος αγέρας και μια αλλόκοτη βοή σκορπιζόταν στο πέρασμά της. Βημάτιζε αμίλητη, στητή, ψηλή κι αγέρωχη, κοιτάζοντας διαρκώς μπροστά της.
Οι Πατρινοί, που γνωρίζουν τις ιδιοτροπίες της από τα χρόνια τα πολύ παλιά και από τις πολλές φορές που είχε κατεβεί στην πόλη, έσπευσαν να εξαφανιστούν και να χωθούν γοργά στα σπίτια τους. Η Πατρινέλα δε θέλει να τη βλέπουν, ούτε να μιλούν στο διάβα της, αλλιώς, τους δένει τη μιλιά κι άχνα δε βγαίνει απ’ το στόμα τους. Και στους περισσότερους επιστρέφει τη λαλιά μετά από λίγο καιρό, σε πολλούς, όμως, δεν την ξαναδίνει και απομένουν για πάντα τους βουβοί.
Οι Πατρινοί, λοιπόν, έτρεξαν να εξαφανιστούν την ημέρα εκείνη του 1909, που η Πατρινέλα κατέβηκε απ’ το μάρμαρο. Σφάλισαν τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών τους και την άφησαν μονάχη της να τριγυρνά στους δρόμους των Πατρών.
Μισή ώρα μόλις απ’ τη στιγμή, που η καλή αυτή Μοίρα ζωντάνεψε, ολόκληρη η πόλη είχε ερημωθεί. Ψυχή δεν έβλεπες έξω. Ακόμη και τα σκυλιά λάκιζαν, ουρλιάζοντας, με την ουρά στα σκέλια.
Η Πατρινέλα κίνησε για τα Καντριάνικα. Κατόπιν, πήγε στο Βλατερό, στα Καμίνια, γύρισε όλη την Απάνω Χώρα και τράβηξε πάλι κατά το κάστρο, ψηλή πάντα και ορθόστητη, υπερήφανη κι αλύγιστη. Η καλή αυτή κυρά από πάντα της λάτρευε την Απάνω Χώρα, μιας κι εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε, εκεί αγάπησε, όμως πέθανε από έρωτα και καημό αρκετά μακριά της. Την Κάτω Χώρα, τη νεόδμητη πόλη της Πάτρας δηλαδή, τη θεωρεί ξένη και στο μυαλό της δεν υπάρχει.
Το παράξενο άγαλμα, εντοιχισμένο σε κοίλωμα του κάστρου της Πάτρας, γνωστό ως Πατρινέλα
Το παράξενο άγαλμα, εντοιχισμένο σε κοίλωμα του κάστρου της Πάτρας, γνωστό ως Πατρινέλα
Έτσι, όταν έφτασε και πάλι πίσω στο κάστρο, όσοι βρίσκονταν στις φυλακές του Μαργαρίτη και στα σοκάκια, την είδαν να ανυψώνεται και να ξαναπαίρνει τη θέση της μες στο μάρμαρο, επάνω στα νότια τείχη. Ύστερα, η ατμόσφαιρα θόλωσε, ο άνεμος στροβιλιζόταν απειλητικός και τα πάντα έδιναν την εντύπωση πως κάτι κακό, κάτι φοβερό θα ξέσπαγε το μένος του πάνω στις ράχες της πόλης και των ανθρώπων της. Τελικά, όταν καθάρισε ο ορίζοντας, η Πατρινέλα ήταν και πάλι πλέριο μάρμαρο, αναμαλλιασμένη, με τα αυστηρά, αλλά συνάμα και γλυκά χαρακτηριστικά της.
Όλοι οι Πατρινοί το ξέραμε καλά πως κάθε εμφάνιση της Πατρινέλας είναι προμήνυμα κακού. Η καλή Μοίρα της πόλης μας έτσι μας προειδοποιεί, όταν καταφτάνει κάποια συμφορά. Και πράγματι, δύο μέρες μετά, είχαμε το πρώτο κρούσμα χολέρας και την επόμενη, ξέσπασε το μεγάλο κακό. Δεκάδες ανθρώπων σωριάζονταν καταγής από την αναθεματισμένη αρρώστια και ένας γνήσιος, βαθύς θρήνος αχολογούσε μέσα απ’ το κάθε σπίτι. Μέχρις ότου να περάσει η επιδημία, όλη η Πάτρα είχε μεταβληθεί σε αληθινή κόλαση, στην οποία δε γνώριζε κανείς αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε.
Το Κάστρο της Πάτρας είναι στοιχειωμένο και το στοιχειό του το καλό, η δική μας η Πατρινέλα, ξανακατέβηκε απ’ τα τείχη κι άλλες φορές, για να μας προειδοποιήσει. Το 1916, όταν ξέσπασε μια τρομακτική επιδημία γρίπης, που θέρισε χιλιάδες δύσμοιρων ανθρώπων και το 1929, όταν βασανιστήκαμε από την επιδημία της εντερικής αμοιβάδωσης.
Εδώ σταμάτησε για λίγο ο αφηγητής και προσπάθησε να συγκεντρώσει τις αναμνήσεις του. Ρούφηξε μια γουλιά νερό και συνέχισε να εξιστορεί στον Χρήστο Αγγελομάτη:
Θα με ρωτήσετε, βέβαια, ποια είναι αυτή η Πατρινέλα και αν υπήρξε άραγε ποτέ. Ευτυχώς, ξέρουμε και ποια είναι και πότε έζησε εδώ στην Πάτρα, γιατί, όπως σας προείπα, τούτη η καλή κυρά, η καλή μας Μοίρα, είναι βλαστάρι της πόλης μας και την αγαπά με όλη την ψυχή της.
Πότε γεννήθηκε και ποια είναι, θα σας το πω αμέσως. Πρώτα, όμως, πρέπει να σας πω ότι είναι κι αυτή μια από τις γυναίκες εκείνες, που αγάπησαν πολύ και χάθηκαν στο τέλος για τον μεγάλο έρωτά τους. Ήταν όμορφη η Πατρινέλα, ήταν γλυκιά, ένας αληθινός άγγελος καλοσύνης και ευγένειας, πλασμένη για να σκορπά τριγύρω της καθετί το αγαθό και το αγνό. Οι άνθρωποι έβρισκαν παρηγοριά στους καλούς της τρόπους και στο μελένιο της χαμόγελο.
Κι έτσι που ήταν, θα έπρεπε, φυσικά, να δρέψει όλους τους καρπούς της ευτυχίας από το δέντρο της ζωής. Έτσι θα έπρεπε, μα, δυστυχώς, έδρεψε μονάχα τον πόνο, τη δυστυχία και τη συμφορά…
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 07/10/1932…
Το Κάστρο της Πάτρας έχει κι αυτό τη δική του ιστορία. Μια ιστορία τρυφερή και συνάμα δραματική, ωραία και συγχρόνως, τραγική.
Σεργιανίζοντας στους δρόμους της αχαϊκής πρωτεύουσας, όποιον ντόπιο και να ρωτούσες, ήξερε να σου πει ποια ήταν η Πατρινέλα. Ήταν η καλή Μοίρα των Πατρών, η προστάτιδα κόρη, που σ’ εκείνην χρωστάει χίλιες φορές τη σωτηρία της η πόλη. Μόνο που καμιά φορά θύμωνε και τότε, πάνω στον θυμό της, ανταριαζόταν και δεν τη συγκρατούσε τίποτε. Τραβούσε τον δρόμο της μονοκόμματα και έστελνε δεκάδες ανθρώπους στον τάφο.
Το παράξενο άγαλμα, εντοιχισμένο σε κοίλωμα του κάστρου της Πάτρας, γνωστό ως Πατρινέλα
Μα, πού βρίσκεται η Πατρινέλα; Ξεκινάς να ανηφορίζεις στην Απάνω Χώρα, στην Παλιά Πάτρα, που απλώνεται στις πλαγιές του υψώματος, πάνω στο οποίο είναι πανοραμικά χτισμένο το Κάστρο της Πάτρας.
Ολοκάθαρα σπιτάκια, παμπάλαιες μουριές, ασημένιες λεύκες, φωνές παιδιών, κάπου-κάπου κανένα γραμμόφωνο, έως ότου έφτανες στις φυλακές του Μαργαρίτη, αντίκρυ στο κάστρο και στο σημείο ακριβώς, όπου στέκει αγέρωχη η Πατρινέλα.
Οι ανδρικές φυλακές Μαργαρίτη, 1950
Εκεί, ανάμεσα σε δυο πύλες και μέσα σ’ ένα τμήμα του τείχους υπάρχει εντοιχισμένο ένα εντυπωσιακό ανάγλυφο. Το αναμαλλιασμένο της κεφάλι και η αναστάτωση του φορέματος της εικονιζόμενης γυναίκας δίνουν την εντύπωση αρχαίας μαινάδας, μα το πρόσωπό της έχει μια γλύκα και μια παράδοξη ηρεμία. Όχι, δεν είναι μαινάδα, λοιπόν. Είναι το καλό στοιχειό, είναι η Πατρινέλα.
Ανηφορίζοντας προς τα Καντριάνικα, μια από τις πιο παλιές συνοικίες της πόλης, ο Χρήστος Αγγελομάτης στάθηκε να ξαποστάσει σ’ έναν παλιό καφενέ και ο συνομιλητής του άρχισε να ξετυλίγει την ιστορία της Πατρινέλας:
Όπως, ξέρετε, βέβαια, σε παλαιότερα χρόνια, η Πάτρα υπέφερε από τη χολέρα, τη μελιτατή, όπως τη λέμε εδώ. Τα ξένα καράβια, που έπιαναν στο λιμάνι μας, την έφερναν συχνά και κάθε φορά, δεν έφευγε, προτού θερίσει αρκετούς Πατρινούς. Το 1909 ήταν η τελευταία φορά, που η χολέρα επισκέφτηκε τον τόπο μας και ότι θα μας έβρισκε μεγάλο κακό, το νιώσαμε δύο ημέρες πριν, προτού δηλαδή σημειωθεί το πρώτο κρούσμα. Και ξέρετε γιατί; Διότι η Πατρινέλα ζωντάνεψε, κατέβηκε απ’ το μάρμαρο κι άρχισε να περιφέρεται στα δρομάκια των Καντριάνικων. Γελάτε; Υπάρχουν, εν τούτοις, τόσοι πολλοί που την είδαν, που μπορούν να σας την περιγράψουν και να σας πουν λεπτομερώς τι γινόταν στον κάθε δρόμο, που περνούσε. Την είδα κι εγώ! Ακούστε πώς ήταν…
Ιδού το έβδομο και τελευταίο μέρος της έρευνάς του, η οποία ασχολήθηκε εκτενώς με το στοιχειωμένο Κάστρο του Ρίου:
Ό,τι συνέβη δύο νύχτες συνεχώς, συνέβη και τη νύχτα εκείνη, που ο Αξιωματικός ανέβηκε στο τείχος. Η φρουρά κλήθηκε στα όπλα από τους σκοπούς και οι άντρες, οι οποίοι προσέτρεξαν, πήραν τον αρχηγό τους και τον μετέφεραν τραυματισμένο στο δωμάτιό του. Το χτύπημα, που του είχαν καταφέρει τα άγνωστα χέρια με κάποιο βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι, δεν υπήρξε χωρίς συνέπειες. Από το τραύμα του έτρεχε το αίμα, καταπλημμυρούσε το πρόσωπό του και για πολλή ώρα ήταν αναίσθητος.
Όταν συνήλθε, ο ιατρός των φυλακών του είχε επιδέσει το τραύμα κι έτσι, ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να ξέρει σε ποια κατάσταση βρέθηκε. Το έμαθε μόνο, όταν ζήτησε να σηκωθεί, για να πάει στο τείχος. Ο ιατρός του το απαγόρευσε προς ώρας και του επέβαλε να ησυχάσει για λίγες ώρες. Άλλωστε, η μέρα είχε προχωρήσει πια και το μυστικό των καταραμένων φιδιών δε θα κατόρθωνε να το ανακαλύψει.
Σκέφτηκε βαθιά, ανέπλασε με τον νου του τη σκηνή του τραυματισμού του στο τείχος και κάλεσε κατόπιν τους σκοπούς.
Περίτρομοι ακόμη οι στρατιώτες, παρουσιάστηκαν και στάθηκαν ακίνητοι εμπρός του, μα κατάφωρα ταραγμένοι. Του είπαν:
-Την ώρα που ανεβαίνατε, ακούσαμε κι εμείς τα σφυρίγματα των φιδιών και τα μουγκρητά κι ύστερα, νιώσαμε ένα ζεστό αέρα να περνά στο πρόσωπό μας. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ήταν τα φίδια. Είδαμε τα μεγάλα τριχωτά κεφάλια τους, είδαμε τις κατακόκκινες διχαλωτές γλώσσες, που εκτόξευαν φλόγες κι ακούσαμε τα αγκομαχητά τους, καθώς ξεδίπλωναν τα σώματά τους πάνω στις πέτρες του τείχους. Έπειτα, σύρθηκαν, ήρθαν κοντά μας, τα κεφάλια τους υψώθηκαν πάνω από τα δικά μας και σε κάθε στιγμή λέγαμε ότι είμαστε χαμένοι.
-Καλά, κι εγώ πώς χτυπήθηκα κι από ποιον; αναρωτήθηκε ο Αξιωματικός.
-Από τα φίδια! Την ώρα που μας περιτριγύριζαν, ένα άλλο φίδι σας πλησίασε και σας χτύπησε με την ουρά του, επέμειναν οι στρατιώτες.
-Και σας, πώς δεν σας χτύπησαν; ρώτησε πάλι με καχυποψία ο Αξιωματικός.
-Εμάς δεν μας χτύπησαν, γιατί αρχίσαμε να τα ξορκίζουμε και να λέμε τις λέξεις εκείνες, που τους δείχνουν φιλία και όχι εχθρικότητα. Γι’ αυτό, αφού σας χτύπησαν, υψώθηκαν ξανά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, έβγαλαν τις κατακόκκινες διχαλωτές τους γλώσσες και, σφυρίζοντας και αγκομαχώντας, πέρασαν ξυστά από κοντά μας και εξαφανίστηκαν μες στη νύχτα.
-Ανόητοι! Θα το λύσω εγώ τούτο το μυστήριο, ψέλλισε ο τραυματισμένος Αξιωματικός.
Το μεσημέρι κατόρθωσε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι και τράβηξε κατά το τείχος. Στις σκάλες και στους τοίχους ήταν καταφανή τα σημάδια, που καταδείκνυαν εσπευσμένη φυγή. Τίνων τα σημάδια, όμως; Των φιδιών; Όχι βέβαια, μουρμούρισε.
Μια ιδέα τριβέλιζε το μυαλό του. Κατέβηκε κάτω, κάλεσε τη φρουρά και τη διέταξε να εκκενώσει το διαμέρισμα των φυλακών, που ήταν χτισμένο πλάι στο τείχος. Και αφού πραγματοποιήθηκε η διαταγή του, άρχισε να ερευνά κάθε σπιθαμή της φυλακής, σαν ακαταπόνητο λαγωνικό.
Επί τρεις ολόκληρες ημέρες έσκαβε και έσκαβε, συρόταν καταγής, γονάτιζε και μπουσουλούσε, αλλά στο τέλος, το μυστικό των φιδιών έπαψε να είναι πια τόσο μυστικό. Στη μέση ακριβώς του διαμερίσματος, άνοιγε μια καταπακτή, την οποία δεν την είχαν εντοπίσει μέχρι τότε, ίσως επειδή ήταν κρυμμένη τόσο φανερά, που φάνταζε αδιανόητο να υπάρχει.
Ο Αξιωματικός άνοιξε την καταπακτή, κατέβηκε, βαστώντας στο ένα χέρι μια λάμπα και τότε, είδε ότι ο υπόνομος, που ξεκινούσε από εκεί, συγκοινωνούσε με όλα τα τμήματα των φυλακών του Ρίου και προχωρούσε προς το σημείο εκείνο, μέχρι του οποίου είχαν φτάσει οι κατάδικοι, που έμεναν στο διαμέρισμα των φυλακών εντός του κάστρου.
Από τη στιγμή εκείνη, δεν ήταν δύσκολο να ανακαλύψει, βαδίζοντας προσεκτικά, πώς εξαφανίζονταν οι σκοποί μυστηριωδώς. Οι κατάδικοι, απελπισμένοι, σκέφτηκαν και αποφάσισαν να βάλουν σε εφαρμογή ένα αληθινά πρωτότυπο σχέδιο, που πρότεινε ένας από αυτούς, που περνούσε για σπουδασμένος.
Ο δήθεν σπουδασμένος έγκλειστος είπε:
Άκουσα ότι το Κάστρο του Ρίου είναι στοιχειωμένο και ότι εμφανίζονται κάτι φοβερά φίδια και κατατρώγουν τους ανθρώπους μες στη νύχτα. Με τον υπόνομο, που έχουμε φτιάξει, μπορούμε να κινηθούμε σε οποιοδήποτε μέρος της φυλακής επιθυμούμε. Μόνο που δεν μπορούμε να βγούμε έξω από τα τείχη. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα αρχίσουμε να σκοτώνουμε τους σκοπούς κι ύστερα, θα τους εξαφανίζουμε μες στα υπόγεια. Έτσι, θα σπείρουμε τον τρόμο και μια ημέρα, που θα καταφέρουμε να σκοτώσουμε όλους μαζί τους φρουρούς, θα πάρουμε τις στολές τους και τα όπλα τους, θα κάνουμε γενική εξόρμηση και ίσως μπορέσουμε να περάσουμε τις πύλες του κάστρου, αφού άλλος τρόπος δεν υπάρχει, για να δραπετεύσουμε από τα δαιμονισμένα αυτά τείχη.
Έτσι άρχισαν να εξαφανίζονται οι σκοποί. Το πράγμα δεν ήταν πάντα εύκολο και πολλές φορές περνούσαν μήνες ολάκεροι δίχως να χαθεί κάποιος στρατιώτης. Πολλές φορές, πάλι, αν οι συνθήκες το ευνοούσαν, εξαφανίζονταν δυο-τρεις, μέσα σε λίγες μόλις μέρες.
Ο αρχηγός της φρουράς, με την πίεση, την απειλή, τη βία, απέσπασε πολλές πλήρεις ομολογίες καταδίκων και σε μια γωνιά των υπογείων βρήκε πεταμένο και τον δύστυχο σκοπό, που τον σκότωσαν με μια μαχαιριά στον λαιμό, πριν τρεις νύχτες. Η σήψη του σώματός του είχε ήδη ξεκινήσει. Παρ’ όλα αυτά, διέταξε να σηκώσουν το πτώμα και να το μεταφέρουν στην εκκλησία του κάστρου, όπου έκανε στο άμοιρο παλικάρι μια συγκινητική κηδεία.
Το μυστήριο των φιδιών είχε πλέον διαλευκανθεί. Το περίεργο, όμως, ήταν ότι οι στρατιώτες δεν ήθελαν να το παραδεχθούν και πίστευαν ακράδαντα ότι τα φίδια υπήρχαν πάντοτε μες στις υπόγειες εγκολπώσεις του κάστρου. Το ίδιο, άλλωστε, πίστευαν και όλοι όσοι κατοικούσαν ολόγυρα στο Ρίο, γι’ αυτό και δεν περνούσαν ποτέ από κει τη νύχτα. Μα, αν τύχαινε να περάσουν, δεν παρέλειπαν να κάνουν τον σταυρό τους.
Το Κάστρο του Ρίου σφυρηλάτησε τα ανομολόγητα στοιχειά του μέσα στα χοντρά του τείχη για χρόνια ολάκερα και δεν είναι λίγοι εκείνοι, που ακόμη θαρρούν πως τούτος ο χώρος είναι σφόδρα στοιχειωμένος.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 05/10/1932…
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Ο φόνος του σκοπού στις φυλακές του Κάστρου του Ρίου και η απόπειρα δραπέτευσης των πέντε καταδίκων αναστάτωσε, όπως ήταν φυσικό, τη διεύθυνση των φυλακών, τη φρουρά και τους δεσμοφύλακες, εκείνον τον Γενάρη του 1906.
Το πρωί διενεργήθηκε πολύωρη έρευνα στα διαμερίσματα των φυλακών, πράγμα όχι τόσο εύκολο.
Άλλωστε, στις φυλακές αυτές του Ρίου είχαν σταλεί οι χειρότεροι εγκληματίες, οι οποίοι ζούσαν μέσα στα κελιά σαν αληθινά θηρία. Κανείς δεν μπορούσε να τους πλησιάσει και με τη φήμη, που τους εξύψωνε στα μάτια των πιο αδύναμων, δυνάστευαν κάθε άλλον, τον ανάγκαζαν να τους υπηρετεί ποικιλοτρόπως και τον υποχρέωναν να εκτελεί κάθε θέλημά τους. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα αρνιόταν να υποδουλωθεί στις προσταγές τους! Φυσικά, οι άνθρωποι αυτοί ήταν συγχρόνως δυνάστες, αλλά και προστάτες.
Η προστασία που παρείχαν, είχε γίνει αφορμή πολλές φορές άγριων συμπλοκών μέσα στα μπουντρούμια και στα κελιά. Το αίμα χυνόταν άφθονο μεταξύ των φυλακισμένων.
Την ημέρα, λοιπόν, αυτή, που αποπειράθηκαν να διαφύγουν οι κατάδικοι και θα γλίτωναν, πράγματι, αν δεν τους είχε καταπιεί η λάμια της θάλασσας, ο αρχηγός της φρουράς και ο διευθυντής των φυλακών αποφάσισαν να διενεργήσουν έρευνα μέσα στα επικίνδυνα μπουντρούμια.
Έτσι, παρέταξαν τους στρατιώτες μπροστά στο πρώτο διαμέρισμα των φυλακών, αυτό που βρισκόταν μέσα στο κάστρο και διέταξαν το άνοιγμα της πόρτας. Κι ευθύς, μόλις πραγματοποιήθηκε η διαταγή, ο αρχηγός της φρουράς φώναξε:
Μην κουνηθεί κανείς, διότι θα πυροβολήσουμε!
Ήταν πολύ νωρίς το πρωί. Οι φυλακισμένοι, ξαπλωμένοι ακόμα στα κρεβάτια τους, σχολίαζαν τα συμβάντα της προηγούμενης νύχτας και κανείς δεν είχε τη διάθεση να αντισταθεί, καθώς μάντευε τι θα επακολουθούσε. Σηκώθηκαν όρθιοι και περίμεναν. Οι στρατιώτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και, ενώ οι μισοί φρουρούσαν, οι άλλοι μισοί ξεκίνησαν την έρευνα. Όμως, δε βρήκαν πουθενά τίποτα το επιλήψιμο.
Ο αρχηγός τη φρουράς δάγκωνε το μουστάκι από τη λύσσα του για τον άδικο χαμό του συναδέλφου του και παρακολουθούσε σαν αρπακτικό τις έρευνες. Έξαφνα, τα βλέμματα των στρατιωτών έπεσαν πάνω σ’ έναν κατάδικο, ο οποίος έμενε ασάλευτος σε μια γωνιά, κατακίτρινος, κοιτώντας ένοχα προς ένα τμήμα του τοίχου. Ο Αξιωματικός αμέσως κατάλαβε: “Βγάλτε αυτήν την πέτρα!”, ούρλιαξε.
Αφού αφαίρεσαν το μεγάλο αγκωνάρι του τοίχου, οι φρουροί διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για μια κρύπτη γιομάτη λίμες, μαχαίρια, πιστόλια και φυσίγγια. Τότε, ο Αξιωματικός στράφηκε προς τους καταδίκους και διέταξε αγριεμένα: “Ψηλά τα χέρια!”
Κατόπιν, κάλεσε μερικούς στρατιώτες να τους περάσουν χειροπέδες και να τους οδηγήσουν σ’ άλλο κελί της φυλακής. Οι έρευνες συνεχίστηκαν και ανακάλυψαν μια ημιτελή υπόγεια στοά, που απλωνόταν κάτω από το κάστρο και είχε κατεύθυνση προς την αυλή. Προφανώς, θα την ολοκλήρωναν και θα προσπαθούσαν να βγουν έξω από τα τείχη.
Στα υπόλοιπα κελιά δεν εντοπίστηκε τίποτε το ύποπτο. Πάντως, για τους καταδίκους, όλα τα αλλόκοτα που συνέβαιναν στους κόλπους του κάστρου ήταν έργα των καταραμένων φιδιών και της εκδικητικής λάμιας. Το μόνο που παραδέχτηκαν ήταν ότι εκείνοι οι πέντε δραπέτες σκότωσαν όντως με μαχαίρι τον έναν σκοπό, αλλά για τον άλλο τον φρουρό, δεν έφεραν καμιά ευθύνη απολύτως. Υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι τον καταβρόχθισαν τα πελώρια σατανικά φίδια του στοιχειωμένου κάστρου.
Τη νύχτα, ο αρχηγός της φρουράς δε έκλεισε μάτι. Έκανε αλλεπάλληλους αιφνιδιασμούς και λίγο προτού ξημερώσει, κατευθύνθηκε προς τη σκοπιά του τείχους. Ο καιρός ήταν ίδιος με την προηγούμενη βραδιά. Ο βοριάς λυσσομανούσε, το σκοτάδι ήταν πηχτό και το κρύο, αφόρητο. Οι σκοποί βρίσκονταν όλοι στις θέσεις τους. Από τις κουβέντες τους, όμως, ήταν ολοφάνερο πως ήταν επηρεασμένοι από τις ιστορίες των φιδιών και της θαλάσσιας λάμιας και ότι, αν δοκίμαζαν την παραίσθηση ότι έβλεπαν ξαφνικά τα φίδια εμπρός τους, ήταν σίγουρο πως θα πετούσαν τα όπλα τους και θα το έβαζαν στα πόδια.
Ο Αξιωματικός πάσχιζε να τους τονώσει το ηθικό, αλλά και ο ίδιος είχε πια επηρεαστεί. Την ώρα, μάλιστα, που ανέβαινε στη σκοπιά του τείχους, είχε την εντύπωση ότι άκουσε δαιμονισμένους συριγμούς και αλλόκοτα αγκομαχητά. Είχε φτάσει πλέον στο τελευταίο σκαλοπάτι. Ο διπλοσκοπός φώναξε: “Αλτ! Τις ει;” και πρότεινε το όπλο του. Ο Αξιωματικός δεν πρόλαβε να δώσει την απάντηση που έπρεπε κι αμέσως, ακούστηκε ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό και μια διαβολική συναυλία σφυριγμάτων. Ο φόβος εκτόξευσε αυτομάτως το δηλητήριό του στην καρδιά του. Προσπάθησε, όμως, να τον αποτινάξει κι έβγαλε το όπλο του.
Κοίταξε τριγύρω. Δεν έβλεπε τίποτε. Αλλά, αίφνης, δέχτηκε ένα τρομερό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και σωριάστηκε πάνω στο τείχος. Δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του. Καθώς έπεφτε, ξέφυγε το όπλο από τα χέρια του κι έπεσε κάτω από το τείχος. Κατά περίεργο τρόπο, δεν έπεσε μέσα στην τάφρο, αλλά πάνω σ’ έναν βράχο και όπως ο Αξιωματικός είχε μετατοπίσει την ασφάλεια, εκείνο εκπυρσοκρότησε.
Αμέσως τα απαίσια εκείνα ουρλιαχτά και τα σφυρίγματα δυνάμωσαν και πατήματα αντήχησαν στις σκάλες και στο τείχος, σαν γοργοί βηματισμοί ανθρώπων που έτρεχαν αλλόφρονες. Τότε, μια άγρια κραυγή έκοψε τη νύχτα σε χίλια δυο κομμάτια.
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Δυστυχώς λόγω προβλήματος δεν μπορώ να ανεβάσω link στην σελίδα. Προς το παρόν λοιπόν μένουμε στην ανταλλαγή πληροφοριών μέχρι να λύσω το πρόβλημα μιας και ο προγραμματιστής μου είναι πολυάσχολος.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
επειδή δεν το έχουμε πολύ με τα μπαννερ λόγο ότι είμαστε λίγο μεγάλοι σε ηλικία μπορείς να βάλεις τι Φώτο από το προφίλ η ένα απλό λινκ για να βάλεις τι σελίδα μας εμείς αύριο θα σου βάλουμε λινκ στο μπλοκ μας
Ο χειμώνας του 1933 υπήρξε εξαιρετικά δύσκολος και μυστηριώδης για τους κατοίκους του χωριού Μακρίσια Ηλείας.
Από καιρό, διαδιδόταν από στόμα σε στόμα ότι μέσα στο χωριό υπήρχε ένα σπίτι με τρία πατώματα, δίπλα στην αγορά, στο οποίο είχε εγκαταστήσει το λημέρι του ένας άγριος βρυκόλακας.
Οι γείτονες του τριώροφου αυτού σπιτιού, όπως οι οικογένειες των Μπουλαλά, Γκότση, Τζούμα και άλλων, έλεγαν ότι, από χρόνια πολλά, άκουγαν τις νύχτες αλλόκοτους κρότους και ανεξήγητους θορύβους. Συχνά, οι θόρυβοι αυτοί έμοιαζαν σαν να λογομαχούσαν εκείνοι που ήταν μέσα και πετούσαν με πάταγο, ο ένας πάνω στον άλλον, τραπέζια, καρέκλες και κάθε είδους έπιπλα.
Τους ίδιους κρότους, άλλωστε, άκουγαν και οι έντρομοι ένοικοι του ίδιου του σπιτιού, αλλά όταν τους ρωτούσαν οι γείτονες τι είχε συμβεί στο σπίτι τους και γιατί μάλωναν, εκείνοι απαντούσαν ότι δεν ήξεραν τίποτε και ότι κοιμούνταν ολόκληρη τη νύχτα, δίχως να τους ενοχλήσει ο παραμικρός θόρυβος.
Η αλήθεια, φυσικά, ήταν ότι προσπαθούσαν να αποσιωπήσουν με κάθε τρόπο την αλήθεια και να αποκρύψουν το πόσο τρομοκρατημένοι ήταν, καθώς πάσχιζαν να πουλήσουν το σπίτι και να το εγκαταλείψουν άμεσα. Δεν ήθελαν να καταλάβει κανείς ότι το τριώροφο οίκημα, στο οποίο διέμεναν, ήταν ολότελα στοιχειωμένο…
Πάντως, όλοι οι χωριανοί ψιθύριζαν αναμεταξύ τους ότι στο σπίτι αυτό φώλιαζαν άγριοι, ανελέητοι βρυκόλακες και επιθετικά φαντάσματα. Μάλιστα, πίστευαν πως είχε στοιχειώσει, όταν, πριν από μερικά χρόνια, ένα μικρό κορίτσι καθόταν πλάι στο τζάκι και άρπαξαν τα ρουχαλάκια του φωτιά. Δυστυχώς, κάηκε ζωντανό, πριν προλάβουν να το βοηθήσουν οι δικοί του. Λίγες μέρες μετά τον βάναυσο θάνατό του, άρχισαν να ξεσπούν θηριώδεις ήχοι και να ακούγονται απόκοσμα και δαιμονικά βροντήματα και βαρείς γδούποι, που πύκνωναν κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο.
Δεν περνούσε εβδομάδα χωρίς τη μια νύχτα της να σηκωθεί το χωριό στο πόδι από τις στριγκλιές και τα ξεφωνητά των ενοίκων, αλλά και των γειτόνων, οι οποίο έβγαιναν στις αυλές των σπιτιών τους με σταυρούς και εικονίσματα στα χέρια και άναβαν λιβάνι, ώστε να διώξουν τα δαιμόνια. Έτσι, οι ένοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και να πάνε να κατοικήσουν σε άλλο σπίτι, που απείχε μόλις πενήντα μέτρα από το στοιχειωμένο.
Μα, ακόμα και μετά την απομάκρυνσή τους, ο σαματάς και το πανδαιμόνιο εξακολουθούσε να μαίνεται με μανία. Δύο φιλύποπτοι χωριανοί, δύο νεαροί φίλοι, αποφάσισαν ένα βράδυ, που συντελούνταν χαλασμός μέσα στο στοιχειωμένο τριώροφο σπίτι, να μπουν στα δωμάτιά του, για να δουν με τα μάτια τους τι ήταν εκείνο, που προκαλούσε τους διαβολικούς θορύβους και ξεσήκωνε ολόκληρο το χωριό. Προηγουμένως, είχαν φροντίσει να πάρουν μαζί τους ο καθένας από ένα περίστροφο και έναν ηλεκτρικό φακό.
Δεν πέρασαν λίγα λεπτά από την ώρα που ανέβηκαν στο δεύτερο πάτωμα, όταν άρχισαν πάλι οι ίδιοι ξέφρενοι, κολασμένοι κρότοι. Ορυμαγδός και κοσμοχαλασιά! Οι γείτονες συγκεντρώθηκαν έξω από το στοιχειωμένο σπίτι και παρακολουθούσαν σαστισμένοι και πανικόβλητοι, καθώς ακούγονταν έπιπλα και αντικείμενα να εκσφενδονίζονται με πάταγο προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς κανείς τους να γνωρίζει ότι οι δύο νεαροί φίλοι είχαν βρει το θάρρος να εισέλθουν στα άδυτά του.
Έξαφνα, κατά τις 12 τα μεσάνυχτα, ενώ οι θόρυβοι είχαν πλέον κοπάσει και οι αναστατωμένοι γείτονες ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν επιτέλους για την ηρεμία των εστιών τους, άνοιξε διάπλατα η κάτω πόρτα του σπιτιού και δύο νεανικές σιλουέτες διαγράφηκαν μέσα στο μισοσκόταδο. Ήταν τα δύο χωριατόπουλα, που τόλμησαν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του.
Ξέπνοοι, κατάχλομοι και τρεμάμενοι, ξεκίνησαν να αφηγούνται στους συγκεντρωμένους και ανήσυχους συγχωριανούς τους τι είχαν βιώσει μέσα στο δαιμονισμένο σπίτι. Μόλις κάθισαν, λοιπόν, σε ένα κρεβάτι του δεύτερου πατώματος και περίμεναν να δουν τι θα επακολουθήσει, ξάφνου, έπιπλα και αντικείμενα άρχισαν να αιωρούνται για λίγο, έμεναν μετέωρα και κατόπιν, έπεφταν απότομα στο πάτωμα, εξαπολύοντας διαβολικούς κρότους ή διαλύονταν με λύσσα καταπάνω στους τοίχους.
Οι δύο νεαροί, από το τρέμουλο, τον τρόμο και τη σύγχυση, δεν μπορούσαν ούτε τα όπλα τους να κρατήσουν σταθερά. Έτσι, το έβαλαν στα πόδια και έτρεξαν προς την έξοδο του σπιτιού, προκειμένου να γλιτώσουν τη ζωή τους.
Από τότε, ολόκληρο το χωριό, μόλις έπεφτε η νύχτα, μύριζε απ’ άκρη σ’ άκρη, λιβάνι και ακούγονταν προσευχές, ώστε οι φοβισμένοι χωρικοί να κρατήσουν τα δαιμόνια και τα φαντάσματα μακριά από τις δικές τους πόρτες.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 07/02/1933…
https://strangepress.gr/2018/12/31/poltergkaist-sto-xorio-makrisia-ileias-to-1933/
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Άσε μας ρε Γκιόλβα.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Πως συνδέεται η Άρτεμις με την νεκρή πριγκίπισσα Νταϊάνα;
Princess Dianas parents named her after the Greek goddess Diana the Huntress. She was married in St. Pauls Cathedral, which was built by Sir Christopher Wren, a professing Christian who was actually a staunch Freemason. Sir Wren had traveled to Greece to study the ancient temple of Diana prior to building St. Pauls. He proceeded to build the Cathedral on the original foundation (ruins) of another temple dedicated to Diana, which had been erected centuries ago in London. During construction, he took some of the stones from this foundation of the Diana temple and placed them on the pinnacle of the Cathedral, symbolically establishing that Dianas spirit had control from the top tothe bottom of the building. All who entered into this place were to come under the controlling power of the one to whom the ground had been first dedicated. It was here that Diana, Princess of Wales, was married.
Her husband Charles father was a member of the Freemasons. Charles grandfather, King George Vl, was a Freemason as well. Here too the spirit of Diana has affected the royal bloodline, as she is the feminine deity behind the Masonic movement. The power of this spirit is known to be seduction.
The location in Paris where Princess Diana died also has a significant history. The Pont de LAlma was a place that had centuries ago been dedicated to the goddess Diana. This ancient site dated back to 500 - 751 AD, and in pre-Christian times, the Pont de LAlma had been a pagan sacrificial site. During the time of the Merovingian dynasty it served as an underground chamber. Merovaeus, founder of the dynasty, according to legend was said to be a descendant of the union between a sea creature (possibly leviathan) and a French queen. Merovaeus followed the pagan cult of Diana. Alma = soul, and its etymon (original, literal meaning) is descendant from the sea. Pont has a Latin root of ponitfex, meaning a Roman Priest. Pons/pontis also means bridge or passage. Therefore, one of the interpretations of Pont de LAlma (the place where Diana died) can be bridge, or passage of the soul.
During the Merovingian era, if two kings had a dispute it was settled in combat at Pont de LAlma. According to the legend, anyone killed there went straight to heaven to sit at the right hand of God, influencing the ultimate defeat of his foes from there. He was therefore regarded as the victor in spite of his physical defeat, because he would rule from the spirit realm. (This is very similar to the view held by todays Islamic suicide bombers.)
The shocking death of Lady Diana has created real problems within the UK. Some, who are aware of the preceding facts and legends, believe Princess Dianas life came to an end when it did because the occult spirit of Diana the Huntress had finished using her. The historic role of the goddess Diana was to supply sons as heirs to the different kingdoms, which she controlled. It has been said that Diana had produced an heir and a spare for the future work of the spirit in the UK.
From a demonic occult viewpoint it is understood that the goddess Diana rules over the area of Europe as Queen of Heaven. In Roman times Diana, the Queen of Heaven, was also known as Almah which means moon goddess or lunar virgin. Different names have been given to the same goddess in various cultures.
In France, the Cult of Diana was so powerful that the French did not give up the worship of Diana until the Middle Ages. To this day the true Knight Templars (who originated in France) are sworn to protect the seed of the Merovingian bloodline, which is falsely claimed to have originated from Christs union with Mary Magdalene. The roots of French Freemasonry are believed to be in Merovingian lineage
Magazine Despatch, Vol. 14 No. 4. Dec.., 2002 σελ. 70-71
Βρείτε μας και εδώ :
https://twitter.com/Paranormap
ΣΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΗΣ ΣΑΗΕΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ;
Τι γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος και σιωπά;
Του Παναγιώτη Αποστόλου
Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου
egerssi@otenet.gr
www.egerssi.gr
Την περασμένη Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018 δημοσίευα στην Ελεύθερη Ώρα το άρθρο μου: “Στον ιστό της Σαηεντολογίας” και στο οποίο παρουσίαζα επιστολή του ΚΕΦΕ (Κέντρο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος) την 1η Μαρτίου 1995 προς την εφημερίδα Ελευθεροτυπία και από την οποία αναδεικνύονταν οι άριστες σχέσεις που διατηρούσε ο Οργανισμός της Σαηεντολογίας (ΚΕΦΕ) στην Ελλάδα με την εν λόγω εφημερίδα και τους δημοσιογράφους συντελεστές έκδοσής της! Επίσης παρουσίαζα, απόσπασμα από την επιστολή του Μαρξιστή – Κομμουνιστή δημοσιογράφου Βασίλη Ραφαηλίδη προς το ΚΕΦΕ, όπου ασπαζόταν την Σαηεντολογία! Επίσης παρουσίαζα το μεγαλύτερο περιεχόμενο, ενός ενδιαφέροντος ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Μαριλένας Αστραπέλλου και το οποίο δημοσιεύθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2012 στο BHMagazino, με τίτλο: “Ο ελληνικός κόσμος της Σαηεντολογίας”!
Αυτή η έρευνα της κ. Αστραπέλλου, εκτός των πολλών αποκαλύψεων – που δεν αξιοποιήθηκαν στο ελάχιστο – είχε και την εξής αξιοπρόσεκτη επισήμανση:
«…Ύστερα από τις εφόδους του εισαγγελέα, το ΚΕΦΕ διαλύθηκε και από το 1997 και μετά μετατράπηκε σε Ελληνικό Κέντρο Διανοητικής και Σαηεντολογίας. Η Σαηεντολογία χαρακτηρίστηκε από τον αντεισαγγελέα Πρωτοδικών, Ιωάννη Αγγελή, ως μια οργάνωση με ολοκληρωτικές δομές και τάσεις που στην ουσία περιφρονεί τον άνθρωπο. Ο δημοσιογράφος Αντώνης Μποσνακούδης, πρώην μέλος του ΚΕΦΕ από το οποίο αποπέμφθηκε “λόγω δημοσιογραφικής ιδιότητας” κατά δήλωσή του, στο βιβλίο του “Μισθοφόροι της νέας τάξης” μιλάει για πράκτορες και σύνδεσή τους με ξένα κέντρα επιρροής…»!
Είχε τα στοιχεία για τη Σαηεντολογία η ΝΔ και σιώπησε…
Έτσι από την πλευρά μου, στο πλαίσιο της ευρύτερης έρευνας περί του θέματος, μπόρεσα και “ανακάλυψα” την αλήθεια περί της αποπομπής του δημοσιογράφου – συγγραφέα Αντώνη Μποσνακούδη από το ΚΕΦΕ! Αφού, προφανώς, έγινε οικειοθελής αποχώρησή του από τη Σαηεντολογία και η καταγγελτική επίθεσή του εκφράστηκε μέσω υπομνήματός προς την Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας της κυβερνήσεως της ΝΔ και του Κώστα Καραμανλή τον Ιανουάριο του 2008, καθώς και στην Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας της κυβερνήσεως ΝΔ – ΠΑΣΟΚ (Σαμαρά – Βενιζέλου) στις 7 Ιανουαρίου 2013, με θέμα: «Η πολιτική, δημοσιογραφική και κοινωνική διάβρωση από τη συγκαλυμμένη δράση της εξτρεμιστικής οργάνωσης “Scientology-ΚΕΦΕ”»! Όπου βρήκε “στόματα ερμητικά κλειστά”! Γιατί – ενδεχομένως κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει, ή επί το εκκλησιαστικό: Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών…
Αλλά καλύτερα να αφήσουμε “να μιλήσει” ο κ. Αντώνης Μποσνακούδης:
Αξιότιµοι κ. Βουλευτές,
Με το υπόµνηµα και τα συνοδευτικά έγγραφα επιθυµώ να σας ενημερώσω για ένα σύνολο γεγονότων και ενεργειών από την αρχή της δεκαετίας του ’90, που έγιναν από την εξτρεμιστική οργάνωση της Σαηεντολογίας (Scientology). Στοιχεία αυτών και τα αποτελέσµατά τους, εξακολουθούν να επηρεάζουν σημερινές πολιτικές, κοινωνικές και δημοσιογραφικές εξελίξεις και διεργασίες. Παράλληλα, εξακολουθούν να διατηρούν εξωτερικό έλεγχο σε αντιλήψεις, στάσεις και απόψεις (µε μακροχρόνιο επηρεασµό) πολιτικών, δημοσιογραφικών και άλλων χώρων.
Είµαι βέβαιος ότι ως µέλη της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσµών και ∆ιαφάνειας µπορείτε να φέρετε το θέµα αρχικά προς εξέταση και στη συνέχεια προς πλήρη διερεύνηση και θεραπεία των τοµέων που έχουν πληγεί. Το υλικό που σας υποβάλλω (σε έντυπη και ηλεκτρονική µορφή) το είχα υποβάλλει και τον Ιανουάριο του 2008 στους βουλευτές που αποτελούσαν τότε την Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας. Ο Πρόεδρός της, ο κ. Απόστολος Σταύρου, µου απάντησε (στα µέσα Απριλίου του 2008 σε εκδήλωση στην Πρεσβεία της Γαλλίας για τα νέα Γραφεία των Γαλλικών Ναυπηγείων DCNS) ότι ο ίδιος δεν θα έφερνε το θέµα προς συζήτηση στην Επιτροπή για δικούς του λόγους: “∆εν µπορώ να εκθέσω τόσους”, κλπ (σ.σ. Ο Απόστολος Σταύρου τον Απρίλιο του 2012 αποχώρησε από την Κ.Ο. της ΝΔ και προσχώρησε στη “Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη”)!
∆εν υπήρξαν επίσης µέλη για να το φέρουν προς συζήτηση, πλήρη διερεύνηση και θεραπεία, όπως προανέφερα, λόγω των επιπτώσεων που θα είχε σε αυτούς και σε µερίδα των κοµµάτων τους, όπως πιστεύω. Ελπίζω η Επιτροπή, µε τη σημερινή σύνθεσή της, να πράξει το καθήκον της, διότι το θέµα έχει καθοριστική σχέση µε την ανάγκη πάταξης των ανώτερων µορφών διαφθοράς που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και ασκούν καθοριστικό επηρεασµό ακόµη και σήµερα. Θα ήταν εντελώς απαράδεκτο αν η Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας του Κοινοβουλίου εξακολουθούσε να καλύπτει την αδιαφάνεια και διαφθορά που διαβρώνουν τους θεσµούς.
Μεταξύ άλλων, η αποτυχία του τότε Προέδρου της Επιτροπής να θεραπεύσει την κατάσταση (ίσως όµως και άλλων µελών της Επιτροπής), θεωρώ ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παραγραφή της υπόθεσης κατασκοπείας, η οποία είναι µία από τις πτυχές της δράσης της εν λόγω οργάνωσης (Scientology) και αφορούσε την διαρροή και κατοχή απόρρητου εγγράφου της Πολεµικής Αεροπορίας. Αναφέρομαι σε αυτό το γεγονός στο νέο πρόσθετο υλικό που σας παραθέτω. Υπενθυμίζω επίσης και το κατασχεθέν (από εισαγγελέα) Σαηεντολογικό έγγραφο που αποκαλύπτει επέµβαση της CIA κατά της ΕΥΠ προς όφελος οργανώσεων όπως η Scientology.
Η Σαηεντολογία των ΗΠΑ έφερε στην Εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ…
Όπως γίνεται αµέσως κατανοητό µε την απλή ανάγνωση των αποδεικτικών εγγράφων, τα δίκτυα της Σαηεντολογίας απλώθηκαν ακόµη και σε πολιτικά κόµµατα και σε δημοσιογραφικούς χώρους. Σήµερα έχει διαμορφωθεί µία ιδιαίτερη κατάσταση µε την έννοια ότι ο βασικός πολιτικός πυρήνας, ο οποίος υποστήριζε πολιτικά, κοινωνικά και δημοσιογραφικά την Σαηεντολογία (δηλαδή ο “Συνασπισµός” µε την παλαιά σύνθεση) σήµερα έχει διαφορετική µορφή, σύνθεση στελεχών και ηγεσίας και η παλαιά σύνθεσή του φαίνεται να βρίσκεται σε άλλο “στρατόπεδο” από την σημερινή. Γενικά αυτό που χαρακτηριζόταν “εκσυγχρονιστικός χώρος”! Η σημερινή ηγεσία και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησαν ένα πολιτικό προϊόν που παρήγαγαν άλλοι, µε τους οποίους βρίσκονται (όπως υποστηρίζουν) σε πολιτική και κοινωνική αντίθεση: σε αντίπαλα στρατόπεδα “µνηµονιακών - αντιµνηµονιακών”. Ο παλαιός “Συνασπισµός” και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ έγιναν φορείς μόλυνσης της ελληνικής κοινωνίας (και όλων των παλαιών κοµµάτων και πολιτικών χώρων) από τον εξτρεμιστικό στρατηγικό χώρο των ΗΠΑ που εξυπηρετείται από οργανώσεις όπως η Σαηεντολογία.
Από το 1993 η Scientology είχε επιλέξει για συνεργασία τους τότε Ευρωβουλευτές Αλαβάνο, Παπαγιαννάκη και Εφραιµίδη διότι είχαν αξιολογηθεί ως “αντι-ορθόδοξοι”!
Σε άλλο κατασχεθέν Σαηεντολογικό έγγραφο αναφέρονται το 1995 ως σύµµαχοι πλήθος “αριστεροί” µεταξύ των οποίων και ο µετέπειτα βουλευτής Κουναλάκης. Από τότε µέχρι πρόσφατα, ο “Συνασπισµός” (ως πυρήνας του “εκσυγχρονιστικού” αποστήµατος µέσα στο ΠΑΣΟΚ, Ν∆, κλπ) λειτούργησε ως σερβιτόρος των σχεδίων και αναλυτικών εντολών που δόθηκαν στη Σαηεντολογία από τη διεθνή ∆ιοίκηση των ΗΠΑ µέσω του Ευρωπαϊκού Γραφείου Ειδικών Υποθέσεων (OSA EU) στη ∆ανία (σ.σ. κέντρο της ευρωπαϊκής Σαηεντολογίας). Οι ακραίες αντιδημοκρατικές οµάδες εντός της παλαιάς δοµής του Συνασπισμού κατέστησαν τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά εργαλεία πρόσληψης και ψυχρής επιβολής αυτών των σχεδίων και εντολών. Αυτά τα σχέδια (αντί-ορθόδοξα, αντί-πνευματικά, αντί-πατριωτικά και ουσιαστικά αντί-κοινωνικά) αποτέλεσαν την αρχική και θεμελιώδη ταυτότητα του “Συνασπισμού”, οριοθέτησαν την πολιτική του ύπαρξη και λειτουργία, ξεπλύνοντας την ισχύ των ακραίων αμερικανικών κέντρων ισχύος.
Η Αριστερά έχει υποστεί µία καθοριστικής σηµασίας διείσδυση από τις ΗΠΑ, για την φυσιογνωμία και λειτουργία της. Όσο ενοχλητικό και να αποτελεί για άτοµα που θεωρούν τους εαυτούς τους “αριστερούς”, είναι δεδομένο πια. Υπήρξε εκπληκτική ταύτιση µεταξύ ενεργών κέντρων ισχύος στις ΗΠΑ µε την πολιτική συμπεριφορά και ενέργειες του “Συνασπισμού” και του ευρύτερου “εκσυγχρονιστικού” χώρου, τουλάχιστον µέχρι πρόσφατα. Η αναδιάταξη και απολύμανση στην πολιτική που είναι πια πανίσχυρη λαϊκή απαίτηση, αποτελεί και ευκαιρία τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τους άλλους πολιτικούς χώρους που μολύνθηκαν, ώστε µε τα στοιχεία που παρουσιάζω, να αναθεωρήσουν θέσεις και πολιτικές που δίχασαν τον ελληνικό λαό από τη δεκαετία του ’90 και συνέβαλλαν καθοριστικά στη σημερινή κατάσταση.
Για δύο δεκαετίες περίπου (µέσω των σταδιακά ελεγχόμενων ΜΜΕ) οι ακραίες αντιδημοκρατικές οµάδες εντός της παλαιάς δοµής του “Συνασπισμού” επέβαλαν στην ελληνική κοινωνία την ανοχή σε προκλητικές πολιτικές και ενέργειες κατά των εθνικών θεµάτων, της Εκκλησίας, της οικογένειας, της ιστορικής αλήθειας και της αξιοπρέπειας. Οι Έλληνες εξωθήθηκαν “να το βουλώσουν” και να ανεχθούν πρωτόγνωρα προσβλητικές καταστάσεις από το να κατηγορούνται για ρατσισμό µέχρι για ευθύνες σε Ιερά Εξέταση!
Γνωρίζοντας ότι άδικα κατηγορούνται και ότι παράνοµα τούς επιβάλλεται η ανοχή.
Ακριβώς όπως σήµερα παράνοµα επιβάλλονται οι εντολές των Μνημονίων και άδικα κατηγορούνται οι Έλληνες ως τεμπέληδες, κλπ. Η ανοχή που µέχρι σήµερα στην εποχή της Τρόικα δείχνει η ελληνική κοινωνία στους επίορκους δηµόσιους λειτουργούς, καλλιεργήθηκε από τότε και επιβλήθηκε από τον εξτρεμιστικό στρατηγικό χώρο των ΗΠΑ που εξυπηρετείται από οργανώσεις όπως η Σαηεντολογία. Αποτελεί το έδαφος για ξέπλυµα ισχύος και επιβολή καταστάσεων όπως αυτές που επιβάλλονται σήµερα. Το έδαφος στρώθηκε από παλιά.
Συνασπισμός, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες…
Ο Συνασπισµός και ο “αριστερός κόσµος” δεν ήταν ο μοναδικός πολιτικός χώρος που ελέχθηκε σε μεγάλο βαθµό. Ενδεικτικά αναφέρω άλλες περιπτώσεις. Οι πρώην υπουργοί Ευθυµίου και Λοβέρδος είχαν υπερασπισθεί στελέχη της Σαηεντολογίας στη δίκη για “φακελώµατα” πολιτικών, δημοσιογράφων, κληρικών, κλπ. Ο πρώην υπουργός Σταθόπουλος συντόνισε συνέδρια µε συγκαλυμμένη Σαηεντολογική καθοδήγηση και επαναξεκίνησε την ιστορία των ταυτοτήτων, που είχε σταματήσει όταν έπεσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο κ. Φώτης Κουβέλης συμμετείχε επίσης σε τέτοια συγκαλυμμένα Σαηεντολογικά συνέδρια στα πρώτα στάδια του “Συνασπισμού”. Ακόµη και στη Ν.∆. υπήρξε έλεγχος από την εποχή Μητσοτάκη, ο οποίος ξεκίνησε το θέµα των ταυτοτήτων σε συντονισµό µε τη Σαηεντολογία και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως αποκαλύπτει σχετικό έγγραφο και τα τµήµατα “Η εξωθεσµική επιβολή για τις ταυτότητες” και “Ξέπλυμα ισχύος” του πρώτου υπομνήματος.
Οι έφοδοι του εισαγγελέα Αγγελή και οι σχετικές έρευνες έδειξαν ότι υπάρχει σχέση της Σαηεντολογίας µε κάποιους χώρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός της παρέµβασης της CIA για να κλείσει το τµήµα της Ελληνικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) που ασχολούνταν µε οµάδες όπως η Scientology. Το ΚΕΦΕ γνώριζε την παρέµβαση και το αποτέλεσµά της. Επίσης, γνώριζε πολιτικά σχέδια της NSA (Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας των ΗΠΑ) ότι δηλαδή “η NSA ίσως έχει σχεδιάσει να απαλλαγεί επίσης από την Ευρωπαϊκή κοινότητα, αρχίζοντας έναν εσωτερικό πόλεµο µεταξύ των µελών”. Οµοίως και για τη CIA ότι δηλαδή “...εµείς γνωρίζουµε ότι η CIA έχει αποφασίσει ότι ο Σαµαράς θα είναι ο επόµενος πρωθυπουργός της Ελλάδας”. Στο πρώτο υπόµνηµα υπάρχουν αναλυτικότερα στοιχεία.
Το γεγονός ότι το 2012 είδαµε γεγονότα που επιβεβαιώνουν τις πληροφορίες της ακραίας οργάνωσης, οι οποίες ήταν πριν από 20 χρόνια περίπου (!!!), είµαι βέβαιος ότι είναι αρκετό για να ασχοληθείτε σοβαρότατα για το βαθµό της διείσδυσης και διάβρωσης στα κόµµατα που βρίσκεστε και/ή προήλθατε. Σας υποβάλλω το ακόλουθο συμπληρωματικό υλικό στο αρχικό Υπόµνηµα, που είχα υποβάλλει το 2008. Οφείλω να αναφέρω, σχετικά µε τις παραπομπές σε έγγραφα στο βιβλίο µου “Μισθοφόροι της Νέας Τάξης”, ότι την αυθεντικότητα και αξιοπιστία αυτών των εγγράφων δεν την αμφισβητεί ούτε η ίδια η Σαηεντολογία.
Σε συνέχεια των δηλώσεων που έκανε η Πρόεδρος της Σαηεντολογίας, Κατερίνα ∆ιαµαντάρα, σε τηλεοπτικό σταθµό (εκπομπή του κ. Πάνου Παναγιωτόπουλου όπως αναφέρω στο τµήµα για ΜΜΕ), όπου ανέφερε ότι τα έγγραφα στο βιβλίο µου είναι πλαστά και κατασκευασμένα, υπέβαλα μήνυση. Υποχρεώθηκε, µε εξωδικαστικό συµβιβασµό, να παραδεχθεί ότι µε το βιβλίο µου δεν έκανα τίποτα παράνοµο, ανήθικο ή δημοσιογραφικά αντιδεοντολογικό. Αν ήταν πλαστά και κατασκευασμένα, φυσικά θα είχα πραγματοποιήσει και τα τρία προαναφερθέντα και θα είχα υποστεί νοµικές κυρώσεις. Συνεπώς, τα έγγραφα δεν τα αμφισβητεί ούτε η ίδια η Σαηεντολογία και είναι απολύτως αξιόπιστα…»!
Γέμισε Συριζαίους η Αρχιεπισκοπή…
Το ανωτέρω μέρος του υπομνήματος του κ. Αντώνη Μποσνακούδη, προφανώς και πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων από τις Επιτροπές Θεσμών και Διαφάνειας των κυβερνήσεων της ΝΔ, παρ΄ ότι ήταν στα χέρια της ένα ισχυρό όπλο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να του φράξει το δρόμο προς την Εξουσία. Γιατί η δημοσιοποίηση όλων αυτών των στοιχείων, προφανώς και θα επηρέαζαν το 13% των δεξιών ψηφοφόρων που στις διπλές εκλογές του 2015 “κατέφυγαν” στον ΣΥΡΙΖΑ!
Γιατί λοιπόν σιώπησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ;
Ήταν εντολή των ΗΠΑ να αναλάβει την Εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι τυχαίο ότι το “δαχτυλίδι” της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ το έδωσε στον Αλέξη Τσίπρα, ο Αλέκος Αλαβάνος; Κατόπιν εντολής ή όχι;
Είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια της Εξουσίας του, προσπαθεί να διαλύσει θεσμικά την Ορθοδοξία; Κυρίως διά μέσω του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, όπου προΐσταται ο άθεος Κώστας Γαβρόγλου;
Αλλά και διά μέσω της Συμφωνίας Τσίπρα – Ιερώνυμου, όπου μεθοδεύεται ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας;
Αλήθεια, τι ενέργειες έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, όταν παρέλαβε τα Υπομνήματα του Αντώνη Μποσνακούδη;
Γιατί οι πληροφορίες μας λέγουν, ότι ο Αρχιεπίσκοπος υπήρξε παραλήπτης αυτών των Υπομνημάτων, όπως και η Νομική Υπηρεσία της Αρχιεπισκοπής, όπως και το Γραφείο Τύπου της Αρχιεπισκοπής!
Όπου εκπρόσωπος Τύπου της Αρχιεπισκοπής είναι ο κ. Γεώργιος Βασιλείου! Ο οποίος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 (σ.σ. εκλογές με λίστα) τοποθετήθηκε σε μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Αιτωλοακαρνανία (;;;)!
Τελικά, τόσο δυνατοί είναι οι δεσμοί της Αρχιεπισκοπής με τον ΣΥΡΙΖΑ;
http://feedproxy.google.com/~r/blogspot/eUbi/~3/rFs9za6FsXs/blog-post_263.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email
Βρείτε μας και εδώ :
https://twitter.com/Paranormap
Για διαβάστε τι βρήκε ο Μέγας Κωνσταντίνος και μετέφερε στην Κων/πολη :
Όταν έκτισε την Κωνσταντινούπολη ο «Μέγας Κωνσταντίνος» μετέφερε σε αυτήν το άρμα του Διός που το οδηγούσαν πύρινα άλογα:
«Διός άρμα εν τετράσιν ίπποις πυρίνοις, ιπτάμενον παρά δύο στηλών, εκ παλαιών χρόνων υπάρχον» [Scriptores originum Constantinopolitarum 1 - Leipzig 1901, ανατ. 1975), σελ. 41-42.
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/12/blog-post_5094.html
Βρείτε μας και εδώ :
https://twitter.com/Paranormap
Και σήμερα εμφανίστηκε στην περιοχή του Δημαρχείου, πολύ φωτεινό για 6-7 δευτερόλεπτα
https://twitter.com/Paranormap
Το όλο φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό του ιοντικού ανέμου.Τώρα πως μπορεί να δημιουργηθεί ένας ιοντικός άνεμος;Εάν έχουμε στο περίβλημα ενός σκάφους μεγάλη ιοντική τάση.Σε τι όμως χρησιμεύει η ιοντική τάση στο περίβλημα ενός σκάφους;
Ας το δούμε αλλιώς:Ένας ιονιστής αέρα δουλεύει με την εξής αρχή:Μεγάλη τάση (40.000Volt) υπάρχει π.χ σε μία ακίδα. Το μόριο της σκόνης πέφτει πάνω στην ακίδα, φορτίζεται και φεύγει με τρελή ταχύτητα προς την αντίθετη κατεύθυνση για να κολλήσει κάπου...Μία ιοντική τάση των 1.000.000V (δεν μιλάμε για τάση ρεύματος) με το κατάλληλο περίβλημα (τύπου σάντουιτς ή καλύτερα γιγαντιαίου πυκνωτή) θα ήταν ικανή να σηκώσει ένα μικρό σκάφος. Μεγαλύτερες τάσεις - μεγαλύτερο σκάφος. Μειονέκτηματα:Α) Όταν πλησιάζουν στην γη αυτά τα σκάφη δημιουργήται ιοντικός άνεμος, ο οποίος χτυπάει και παρασέρνει πρώτα τα μεταλλικά αντικείμενα και ύστερα όλα τα υπόλοιπα...Β) Έντονος θόρυβος - καταιγίδα, ηλεκτρομαγνητικός...Γ) Έντονα μαγνητικά φαινόμενα στο έδαφος - π.χ. σταμάτημα των μηχανικών ρολογιών...Δ) Έντονη δυσφορία των ανθρώπων στο έδαφος...
Άρα πιστεύω ότι το σκάφος της Κέρκυρας ήταν ΓΗΙΝΟΥ τύπου...Αυτό το ενισχύει και κάτι άλλο: πριν από κάποια ποστ, έβαλα μία ιδέα για τα "φώτα" των σκαφών αυτών. Δεν είναι φώτα - είναι συσκευές δημιουργίας πλάσματος, οι οποίες όχι μόνο υποβοηθούν την πτήση του σκάφους, αλλά και επαναδημιουργούν το στρώμα από ιόντα που χάνεται κατά την λειτουργία του σκάφους...
Λόγω του ότι είναι ιοντική η τάση, η ενέργεια που χρειάζεται δεν είναι μεγάλη - μπορεί να δημιουργηθεί από μία γεννήτρια (συνδυασμός τζετ κινητήρα και γεννήτριας), όπως επίσης και η χρήση του πυκνωτή που είναι ουσιαστικά όλο το σκάφος...
Από το αρχείο μου
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Ο Ιωάννης Λογοθέτης, λοιπόν, την ώρα που ο Βενετσιάνος φρούραρχος έδινε την εντολή στους χαφιέδες να συλλάβουν την όμορφη κόρη του, εκείνος δεν ήταν στο αρχοντικό του. Όπως συνήθιζε πάντα, έκανε έναν γύρο στην πόλη, με τη δικαιολογία του περιπάτου, κυρίως όμως για να βοηθήσει τους φτωχούς.
Τη θυγατέρα του, τη μονάκριβη, τη λάτρευε πιο πολύ απ’ το καθετί στον κόσμο. Όσα χρήματα κι αν έδινε σε αγαθοεργίες, πάντοτε περίσσευαν πολλά, ώστε να της εξασφαλίσει ένα μέλλον με ευμάρεια και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό, κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι του και είχε δείξει την αγαθότητα της καρδιάς του στους ανήμπορους συμπολίτες του, ήταν πλημμυρισμένος από απέραντη ικανοποίηση. Τη χαρά της ζωής, άλλωστε, την είχε βρει μέσα από την προσφορά σε εκείνους, που το είχαν πραγματική ανάγκη.
Σ’ αυτό, ακριβώς, το φιλάνθρωπο καθήκον επιδιδόταν την ώρα εκείνη, που οι πέντε απεσταλμένοι χαφιέδες του Βενετσιάνου φρούραρχου, μαζί μ’ έναν υπάλληλο της Ενετικής Διοίκησης, που προσκόμιζε το έγγραφο της σύλληψης, χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού του.
Ένας γέρος υπηρέτης άνοιξε. Ο υπάλληλος δήλωσε την ταυτότητά του και ζήτησε επιτακτικά να δει την κόρη του Ιωάννη Λογοθέτη. Παρόμοιες επισκέψεις σε σπίτια Ελλήνων ήταν γνωστό πως κατέληγαν πάντα στα ίδια άσχημα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, ο υπηρέτης ωχρίασε κι άρχισε να τρέμει. Εκείνοι αμέσως τον απώθησαν, εισέβαλαν στο αρχοντικό και ξεκίνησαν να ερευνούν σε κάθε του δωμάτιο.
Η Ξανθή, όπως λεγόταν η όμορφη κοπέλα, ήταν στον κήπο. Ένας χαφιές την είδε απ’ το παράθυρο να κόβει τριαντάφυλλα στον ανθώνα. Φώναξε και τους άλλους και όλοι μαζί οι άνθρωποι της βενετσιάνικης εξουσίας κατέβηκαν στον κήπο.
Στην καρδιά τους, που ποτέ ο οίκτος δεν είχε εισδύσει, κάποια αόριστη λύπη αχνοφάνηκε, όταν την αντίκρισαν από κοντά. Τόση ομορφιά, τόση νεότητα θα πήγαινε χαμένη, τόσο σύντομα και τόσο αδικαιολόγητα. Την πρόσταξαν να τους ακολουθήσει κατά διαταγή του φρουράρχου τους. “Μα, τι έκανα;” παραμιλούσε η Ξανθή. Έσκυψε το κεφάλι και τους ακολούθησε, μην μπορώντας να πράξει διαφορετικά.
Λίγο αργότερα, οι χαφιέδες, μαζί με την πανώρια Ελληνοπούλα, βρίσκονταν στο Διοικητήριο, ενώπιον του Βενετού φρουράρχου. Εκείνος κοιτούσε απ’ το παράθυρο κατά το Παλαμήδι, όταν χτύπησε η πόρτα και μπήκαν οι κατάσκοποι μαζί με την Ξανθή Λογοθέτη.
Στο αντίκρισμα της κόρης, δοκίμασε ασυγκράτητη έκπληξη. Σηκώθηκε απ’ το κάθισμά του, αναφωνώντας: “Αυτή είναι!”
Η νεαρή γυναίκα, που είχε δει στο όνειρό του, στεκόταν ακριβώς μπροστά του. Το απαράμιλλο κάλλος της τον θάμπωσε, τον καθήλωσε. Η παρουσία της εξευγένιζε τα πάντα στο πέρασμά της. Την αναμέτρησε με το βλέμμα του. Από τον νου πέρασε φευγαλέα η σκέψη ότι θα ήταν τρομακτικό, ειλικρινώς απάνθρωπο να θυσιαστεί μια τέτοια ομορφιά, μόνο και μόνο για να θεμελιωθεί η πύλη ενός κάστρου. Μα, αυτομάτως, σκέφτηκε ότι πρωτίστως είχε να γνοιαστεί τον εαυτό του και το πώς θα εδραίωνε τη φήμη του και θα έσωζε το γόητρό του. Στράφηκε στους χαφιέδες και τους πρόσταξε:
-Οδηγείστε τη συλληφθείσα στο λιμάνι, επιβιβάστε την στο πλοίο για το Μπούρτζι κι έρχομαι αμέσως κι εγώ.
Αργότερα, οι ναύτες ανέσυραν την άγκυρα και με τον άνεμο πρίμα, το καράβι πλησίαζε γρήγορα στο Μπούρτζι. Η Ξανθή, καθισμένη στην πλώρη, με δάκρυα στα μάτια, άφηνε το βλέμμα της να πλανάται κατά το Ναύπλιο. Ο νους της πετούσε στον πατέρα της, ξανάφερε στη μνήμη τη νεκρή μητέρα της και το σπιτικό της με τον λατρευτό της κήπο, που τόσο πολύ τον φρόντιζε με τα ίδια της τα χέρια.
Το δάκρυα δεν έπαψαν να κυλούν στις καλοσχηματισμένες παρειές της, ακόμη και την καταραμένη εκείνη στιγμή, που οι στρατιώτες την πέταξαν κακήν κακώς μέσα στο κελί του μεγάλου πύργου, εκεί, στο φοβερό Μπούρτζι, το φρούριο που το έτρεμαν οι εχθροί των Βενετών και ξόρκιζαν την τύχη τους μην τύχει και ποτέ βρεθούν πίσω απ’ τα χοντρά του τείχη.
Το κελί, που την έριξαν, δεν είχε παρά μονάχα ένα στρώμα καταγής και για τροφή, της έδωσαν ένα μουχλιασμένο ξεροκόμματο. Σε μια γωνιά της άφησαν ένα κανάτι με νερό και τίποτε άλλο. Η μοσχοαναθρεμμένη κόρη ένιωσε τα μέλη της να παραλύουν. Πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Ποιος να ήταν ο λόγος που την είχαν συλλάβει; Ευτυχώς, το κιγκλιδόφραχτο παράθυρο ήταν χαμηλά κι έτσι, μπορούσε, για παρηγοριά της, να θωρεί τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό.
Με τα χέρια της να σφίγγουν τα σιδερένια κιγκλιδώματα, ξέσπασε σε αναφιλητά, μέχρι που άκουσε ένα κτύπημα στην πόρτα και ευθύς αμέσως εμφανίστηκε στην είσοδο του κελιού της ο Βενετσιάνος φρούραρχος.
Τούτο που ακολουθεί είναι το ένατο άρθρο, που αναφέρεται στη συγκλονιστική ιστορία του κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Η Ξανθή Λογοθέτη, λοιπόν, γύρισε και κοίταξε τον άνθρωπο, που μόλις μπήκε στο κελί, που την είχαν ρίξει οι στρατιώτες. Ήταν ο Giordano Aquilio, ο Βενετσιάνος φρούραρχος του κάστρου του Μπούρτζι.
Ο φρούραρχος προχώρησε αργά προς το μέρος της και στάθηκε απέναντί της. Η κορμοστασιά του δε μαρτυρούσε πλέον τον ίδιο αγέρωχο Αξιωματικό. Κάποια μεγάλη μεταβολή είχε συμβεί μέσα του εντός λίγων ωρών και αυτή η μεταβολή είχε γλυκάνει κάπως την πάντοτε αγριωπή του όψη. Η Ξανθή, δε, από έμφυτη υπερηφάνεια, όρθωσε το ανάστημά της και περίμενε να ακούσει τι ήθελε, κοιτάζοντάς τον κατάματα.
Κι αφού πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα, σε τόνο που πάσχιζε να τον κάνει σταθερό, της είπε:
-Ξέρω πως είσαι η Ξανθή Λογοθέτη, η κόρη του άρχοντα Ιωάννη Λογοθέτη. Εσύ, όμως, ξέρεις γιατί έχεις συλληφθεί;
-Δεν ξέρω, αλλά αδιαφορώ και να μάθω. Μου αρκεί που συνελήφθην. Μα, θα ήθελα μόνο να ρωτήσω από πότε οι ευγενείς Βενετσιάνοι Αξιωματικοί συλλαμβάνουν Ελληνίδες κόρες, που το μόνο ίσως κακό που κάνουν είναι να μένουν στα σπίτια τους, για να περιποιούνται τα λουλούδια του κήπου τους; είπε η Ξανθή.
-Τι σε περιμένει, δεν μπορώ να σου το πω. Κάτι άλλο, όμως, θέλω να μάθω. Αν σε απάλλασσα από κάθε κατηγορία και σε έσωζα από την τρομακτική ποινή, που σου επιφυλάσσεται, θα δεχόσουν να γίνεις γυναίκα μου; ρώτησε ο Giordano Aquilio, με τα μάτια κατεβασμένα.
Η νεαρή τον κοίταζε κατάπληκτη. Ποτέ της δεν περίμενε ν’ ακούσει παρόμοια πρόταση. Απάντησε, δίχως να διστάσει:
-Δεν ξέρω, αν για να φτάσει η φιλοδοξία σας εκεί που επιθυμείτε, έπρεπε να χρησιμοποιήσετε ως μέσο τη σύλληψή μου. Πάντως, μία είναι η αλήθεια. Το τέχνασμά σας αυτό, ούτε τίμιο, ούτε ηθικό είναι! Στα μάτια μου είστε άνανδρος! Είμαι έτοιμη να αποδεχτώ όποια ποινή μου επιβάλλετε.
-Μα, δε λυπάσαι τον εαυτό σου; ψιθύρισε ντροπιασμένος ο σπουδαίος, κατά τ’ άλλα, Βενετσιάνος φρούραρχος.
-Όχι, αφού δεν πρόκειται να σώσω τον εαυτό μου με τη λύση που προτείνατε, αποκρίθηκε υπερήφανα η Ξανθή.
-Τα νιάτα σου δεν τα λυπάσαι; ξαναρώτησε ξέπνοα ο Giordano.
Η κοπέλα δεν απάντησε, μόνο έστρεψε το κεφάλι της απ’ την άλλη, φανερά αηδιασμένη. Τότε, ο φρούραρχος απομακρύνθηκε με βήμα αργό και ψυχή νεκρωμένη. Έσυρε πίσω του τη βαριά πόρτα του κελιού της και εξαιρετικά βαρύθυμος, άρχισε να κατεβαίνει αργά τα σκαλιά του πύργου.
Τις ώρες εκείνες, ο άρχοντας Ιωάννης Λογοθέτης ήταν βυθισμένος στο μεγαλύτερο πένθος. Μόλις πληροφορήθηκε τη σύλληψη της κόρης τους από τους Βενετούς, με την αγωνία στην καρδιά και τρεμάμενα μέλη, κατευθύνθηκε στο Διοικητήριο. Αλλά εκεί κανείς δεν τον δέχτηκε. Οι φρουροί, εφαρμόζοντας τις διαταγές που είχαν, τον απέπεμψαν, γελώντας με τον πόνο και την τραγωδία τούτου του δυστυχή πατέρα.
Κι ύστερα πάλι, όταν θέλησε να επιβιβαστεί σε κάποιο πλοίο, για να περάσει απέναντι στο ζοφερό Μπούρτζι, οι σκοποί του λιμανιού τον εμπόδισαν ξανά, όπως είχαν διαταχθεί από τους προϊσταμένους τους. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει, επέστρεψε στο σπίτι του, ανέβηκε στο δωμάτιό του και σωριάστηκε σ’ ένα κάθισμα. Με τα χέρια του βαστούσε το κεφάλι του, δαγκώνοντας τα χείλη του. Άφησε απλά τον εαυτό του να κυλήσει στο πάτωμα κι έμεινε εκεί, κυλισμένος καταγής, μέχρι το πρωί.
Για την όμορφη Ξανθή, ξημέρωσε η τελευταία, η στερνή, η πιο πικρή ημέρα της σύντομης ζωής της. Όλη νύχτα πελαγοδρομούσε μες στις σκέψεις της, βουτηγμένη στον ανείπωτο πόνο της, νηστική και διψασμένη, μέχρι που έπεσαν πάνω της οι πρώτες αχτίδες του ήλιου.
Ξάφνου, μια οχλαγωγία έσπασε τη μελαγχολική σιγή. Βήματα πολλών ανθρώπων, που ανέβαιναν γοργά τα πέτρινα σκαλοπάτια του πύργου. Η Ξανθή έσιαξε, κατά πώς είχε μάθει μια ζωή, το φόρεμα και τα μαλλιά της και περίμενε. Η πόρτα του κελιού άνοιξε διάπλατα και πέντε στρατιώτες πάνοπλοι εισέβαλαν μέσα.
-Ακολούθησέ με! πρόσταξε ο επικεφαλής των στρατιωτών Αξιωματικός.
-Τόσοι πάνοπλοι στρατιώτες για μια ανυπεράσπιστη γυναίκα! κάγχασε ειρωνικά η νεαρή Ελληνοπούλα και ευθύς προχώρησε προς την έξοδο.
Οι στρατιώτες τάχθηκαν δεξιά και αριστερά της και με αυτή την τάξη, την οδήγησαν στην πύλη της εισόδου, εκεί στο τρομερό Μπούρτζι. Στην πύλη, την περίμεναν κι άλλοι στρατιώτες και ανάμεσά τους, με το βλέμμα πάντα χαμηλωμένο, ο Βενετσιάνος φρούραρχος, ο Εξοχότατος Giordano Aquilio.
ούτο που ακολουθεί είναι το δέκατο άρθρο, που αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του Κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Ο Giordano Aquilio, λοιπόν, ήταν απίστευτα χλομός. Μελανοί στέφανοι περιέβαλαν τις βυθισμένες κόγχες των ματιών του. Ήταν ολοφάνερο πως είχε μείνει ξάγρυπνος την προηγούμενη νύχτα, ενώ η έγνοια και ο προβληματισμός είχαν αποτυπωθεί στο πρόσωπό του. Διέταξε τους στρατιώτες να απομακρυνθούν λίγο και προχώρησε αργά προς την Ξανθή.
Η κόρη του άρχοντα του Ναυπλίου, Ιωάννη Λογοθέτη, κάτωχρη κι αυτή, στεκόταν ακίνητη, αληθινή προσωποποίηση της θλίψης και του πένθους, σήκωσε ήρεμα το βλέμμα της και κοίταξε τον Βενετσιάνο Αξιωματικό.
-Σκέφτηκες τι θα πάθεις με την άρνησή σου στην πρόταση που σου έκανα; Καταλαβαίνεις γιατί βρίσκονται εδώ οι στρατιώτες; Μα, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις το δικαίωμα να θυσιάζεις έτσι τα νιάτα σου; ρωτούσε απανωτά ο Εξοχότατος φρούραρχος Giordano Aquilio.
-Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι δεν έχετε, κύριε, κανένα δικαίωμα να μου ζητάτε να γίνω σύζυγός σας. Μα, πώς σας ήρθε κάτι τέτοιο; αποκρίθηκε η όμορφη κοπέλα, με το μέτωπό της πτυχωμένο.
-Σου ζητώ να γίνεις γυναίκα μου, γιατί μέσα σε λίγες ώρες ένα γλυκό αίσθημα αναπτύχθηκε αιφνίδια στην καρδιά μου για σένα. Μα, αν αρνηθείς, οφείλω να εφαρμόσω εκείνο, που μου επιτάσσει το καθήκον μου, ίσως και η φιλοδοξία μου, ως Βενετσιάνου φρούραρχου τούτου εδώ του κάστρου.
-Εμπρός, ας τελειώνουμε με αυτό το μαρτύριο. Είμαι έτοιμη να δεχτώ την ποινή που μου καθορίσατε, είπε με τέτοιο θάρρος η Ξανθή, που θα το ζήλευαν και τα πιο ανδρειωμένα παλικάρια.
Ο φρούραρχος αντιλήφθηκε ότι ήταν αδύνατο να κάμψει την υπερήφανη αυτή Ελληνίδα. Αναστέναξε, έστρεψε τα νώτα του και κάλεσε έναν στρατιώτη.
-Ας έλθει ο δήμιος! Θα αποκεφαλίσει την κατάδικο στα θεμέλια της κεντρικής εισόδου, για να πραγματοποιηθεί ό,τι είδα στο όνειρό μου, για να στοιχειωθεί η πύλη και να πάψει να κατακρημνίζεται πια, είπε ο Giordano Aquilio.
Τότε, η δύστυχη Ξανθή έστρεψε τα μάτια της στον ήλιο, ρούφηξε το φως του μέσα της, αναστέναξε βαθιά και ψιθύρισε απεγνωσμένα: “Αχ, δυστυχισμένε μου πατέρα! Πικρή μου ζωή!”
Ο φρούραρχος διέταξε τον αποκεφαλισμό της πανέμορφης κοπέλας, επειδή χρειαζόταν μεγάλη ποσότητα από το αίμα της, για να είναι σίγουρος ότι τα θεμέλια της πύλης θα εμποτίζονταν καλά. Εκείνη τη στιγμή, κατέφτασε κι ο δήμιος του Μπούρτζι. Ήταν ένας τεράστιος άντρας, με βλέμμα και πρόσωπο άγριο, σαν τα λυσσασμένα τα σκυλιά. Πατρίδα του είχε το εσωτερικό της Αιγύπτου, γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν Μαμελούκο.
Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός, που είχε αποκεφαλίσει δεκάδες όμοιούς του, που έμοιαζε η όψη του με ανήμερο θεριό, καταντροπιάστηκε, μόλις αντίκρισε την πεντάμορφη Ξανθή. Ένιωσε ανείπωτη ποταπότητα και απροσμέτρητη αισχύνη, που το καθήκον τον έφερε να σκοτώσει με τούτο τον άγριο τον τρόπο, τον απάνθρωπο, μια γυναίκα, μια νεαρή κοπέλα, τόσο αθώα, τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά και τόσο υπερήφανη. Ένιωσε σαν να του ζήτησαν να αποκεφαλίσει την ίδια τη ζωή…
Τούτο που ακολουθεί είναι το ενδέκατο, που αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του πολυθρύλητου Κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Ο δήμιος, λοιπόν, στάθηκε αντίκρυ στην Ξανθή και την αναμέτρησε από κεφαλής μέχρι ποδών. Έβλεπε τα χρυσαφένια μαλλιά της, που κυλούσαν ποτάμι στην πλάτη της. Έβλεπε τα ολοκάθαρα μάτια της, που τα περιέβαλλαν μπλάβοι στέφανοι. Έβλεπε το στητό κορμί της, που άνθιζε σαν τριανταφυλλιά και σκεπτόταν ότι, αν είχε το δικαίωμα και το καθήκον να αποκεφαλίζει ανθρώπους, που υπήρξαν κακούργοι και εγκληματίες, δεν είχε κανένα, μα κανένα απολύτως δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή αθώων πλασμάτων, όπως της Ξανθής. Γι’ αυτό, έμεινε ακίνητος να θωρεί την όμορφη κόρη και σε μια στιγμή, μονολόγησε: “Ω, αν μπορούσα να τη σώσω… Αν ήμουν μόνος…”
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του, όταν ακούστηκε απότομα:
-Κυκλώσατε την πύλη! διέταξε ο επικεφαλής Αξιωματικός των Βενετών στρατιωτών.
Και οι στρατιώτες, εφαρμόζοντας τη διαταγή, πλησίασαν την ερειπωμένη πύλη και στάθηκαν ολόγυρά της.
Ο φρούραρχος έριξε ένα φευγαλέο βλέμμα προς την πύλη, στην οποία θα θυσιαζόταν η Ξανθή, ώστε να στοιχειωθεί το κτίσμα και να πάψει να κατακρημνίζεται. Κατόπιν, έστρεψε το κεφάλι του, ψέλλισε κάτι που δεν το άκουσε κανείς και με βήματα βιαστικά, εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του φρουρίου.
Δύο από τους στρατιώτες, που περικύκλωσαν την πύλη, αποσπάστηκαν απ’ το σύνολο και προσέγγισαν την Ξανθή. Άπλωσαν τα γερά χέρια τους, που ήταν συνηθισμένα να κραδαίνουν τα βαριά σπαθιά και θέλησαν να κάμψουν το σώμα της. Η κόρη του Ιωάννη Λογοθέτη, πριν σκύψει το κεφάλι της στο σπαθί του δημίου, όρθωσε μια φορά ακόμη το ανάστημά της, κοίταξε τον ήλιο και τη θάλασσα, που απλωνόταν γαλήνια μέχρι το αγαπημένο της Ναύπλιο, εκεί που βρισκόταν ο δόλιος ο πατέρας της.
Απ’ το μυαλό της πέρασε ολάκερη η παιδιάτικη ζωή της, η μάνα που έχασε νωρίς, ο στοργικός πατέρας, κάθε χαρά που γνώρισε και κάθε λύπη. Τα μάτια της γέμισαν ανταριασμένα κύματα. Δίχως να χάσει το κουράγιο και την υπερηφάνεια της, ούτε κι εκείνη την αποφράδα ώρα, στράφηκε προς τον βουρκωμένο δήμιο και τους πάνοπλους στρατιώτες και γύρεψε να μάθει:
-Ελάτε, κάνετε το καθήκον σας και σας συγχωρώ απ’ τα βάθη της ψυχής μου. Μόνο, γιατί; Γιατί είμαι εδώ; Γιατί με θυσιάζετε;
Οι Βενετσιάνοι στρατιώτες και ο δήμιος του Μπούρτζι έσκυψαν το κεφάλι. Τι να πουν σε τούτο το αθώο πλάσμα, το όμορφο, το καλό…
Μα, ο επικεφαλής Αξιωματικός βρήκε σθένος κι είπε:
-Πρέπει να στοιχειώσουν τα θεμέλια της πύλης με το αίμα σου κι έτσι, να πάψει πια να γκρεμίζονται τη νύχτα όλα όσα χτίζονται την ημέρα…
-Ας γίνει το θέλημά σας, λοιπόν! είπε η όμορφη κοπέλα και έγειρε απλώς τον τράχηλό της, να ακουμπήσει στο στήθος της, για να την καρατομήσουν.
Ο δήμιος ύψωσε το σπαθί. Στα μάτια του ίσα που πρόλαβε να σχηματιστεί μια υδαρή σταγόνα. Κι απότομα, σαν να ήθελε να αποδιώξει το αίσθημα εκείνο, που τον έκανε ξαναθυμηθεί πως ήταν άνθρωπος κι αυτός, κατέβασε με δύναμη το σπαθί του. Το ωραιότατο κεφάλι με τα χρυσαφένια τα μαλλιά κύλισε στο χώμα, ενώ το νεανικό κορμί σπαρταρούσε και συσπόταν. Το αίμα ανέβλυσε μπόλικο, ζεστό και πότισε τα θεμέλια.
Έτσι, με τον τρόπο τούτον τον φριχτό, πραγματοποιήθηκε το όνειρο, που είχε δει ο Βενετσιάνος φρούραρχος. Η είσοδος του φρουρίου επιτέλους θα στοίχειωνε και η Βενετία θα μπορούσε πλέον να καυχάται ότι το Κάστρο του Μπούρτζι δεν το άφησε μισοτελειωμένο.
Από μια πολεμίστρα του μεγάλου πύργου, ο φρούραρχος παρακολουθούσε τη σκηνή της εκτέλεσης και όταν είδε το κεφάλι της Ξανθής να κυλιέται στο χώμα, έβαλε μια κραυγή κι έφυγε τρέχοντας.
Όπως, μάλιστα, έλεγε η παράδοση, ο Giordano Aquilio περιφερόταν για πολλές μέρες σαν θηρίο στο κλουβί μέσα στο εσωτερικό του κάστρου, μουρμουρίζοντας λέξεις ακατάληπτες. Και μόνο αφού πέρασε αρκετός καιρός, βρήκε μια κάποια ηρεμία. Μα, η φοβερή μελαγχολία δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.
Αλλά και ο τρομερός εκείνος δήμιος, που είχε πάρει τη ζωή τόσων και τόσων ανθρώπων, από τον αποκεφαλισμό της Ξανθής δε συνήλθε ποτέ. Τον βάραιναν οι τύψεις και στο τέλος, έχασε τα λογικά του και σεργιανούσε εδώ κι εκεί χαμένος και τρελός.
Ο άρχοντας του Ναυπλίου, Ιωάννης Λογοθέτης, ο πατέρας της Ξανθής, όταν πληροφορήθηκε το άδικο και σκληρό τέλος της κόρης του, κατευθύνθηκε στην ακροθαλασσιά και αντικρίζοντας το Μπούρτζι, έπεσε μέσα στα νερά και πνίγηκε.
Έτσι, λοιπόν, θεμελιώθηκε η πύλη του Κάστρου του Μπούρτζι, που σήμερα προβάλλει ξεχαρβαλωμένη στα μάτια των επισκεπτών.
https://strangepress.gr/
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Στις 23 Μαΐου του 1952, σ’ ένα λατομείο κοντά στο Δίστομο, σκοτώθηκε ο δεκαεπτάχρονος Λουκάς Κωστάκος, από πτώση ελάτου. Ο Κωστάκος ήταν από το κοντινό χωριό Στείρι της Παρνασσίδας και μαζί με άλλους συγχωριανούς του εργαζόταν στο λατομείο του Μπάρλου, απ’ όπου επέστρεφε στο χωριό του κάθε βράδυ με το λεωφορείο της επιχείρησης.
Στις 23 Μαΐου του 1952 εκεί που εργαζόταν ο Λουκάς Κωστάκος, δέχτηκε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από την πτώση ενός ελάτου που έκοψαν άλλοι εργάτες, χωρίς να υπολογίσουν καλά την απόσταση που τους χώριζε από αυτόν. Το ίδιο βράδυ, το αυτοκίνητο μετέφερε τον Λουκά νεκρό στο Στείρι.
Το σπίτι του Κωστάκου και ολόκληρο το χωριό βυθίστηκαν στο πένθος. Ο νεκρός ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού που απέχει απ’ αυτό πεντακόσια μέτρα περίπου.
Η χαροκαμένη μάνα θρηνούσε ολημερίς φωνάζοντας τον Λουκά, επικαλούμενη συνεχώς την ψυχή του. Επιθυμούσε να τον δει και να του μιλήσει…
Πέρασε από τότε καιρός, όταν ξαφνικά ο Λουκάς έκανε την εμφάνισή του πρώτα στη μητέρα του. Της είπε ότι δεν ήταν τυχαίος ο θάνατός του, πράγμα που αν ήταν αληθινό, δικαιολογούσε τις επίμονες και πολύτροπες εκδηλώσεις του. Η μητέρα του, έκτοτε, τον άκουγε τη νύχτα να χτυπάει την εξώπορτα, να μπαίνει στο σπίτι και να περπατάει στα δωμάτια και στο κατώι.
Μία μέρα, βρήκε το πουλάρι σαμαρωμένο στο στάβλο, ενώ το είχαν αφήσει ξεσαμάρωτο και δε μπορούσε να μπει εκεί κανείς, αφού τον κλείδωναν. Μία άλλη ημέρα, βρήκαν το πουλάρι στο κατώι με δεμένους κόμπους στη θηλειά της τριχιάς του. Αυτά αποτελούσαν ένα μικρό μέρος από τα πολλά και παράξενα που διηγούνταν οι Στειριανοί…
Πολλές νύχτες άκουγαν τον Λουκά να φωνάζει με τα ονόματά τους τούς συγγενείς του, να επισκέπτεται τα σπίτια των συμπατριωτών του κάνοντάς τους διάφορες φάρσες, ενώ σε μία άλλη περίπτωση φόρεσε σε μία φοράδα το μεσοφόρι μίας συγχωριανής του, η οποία το είχε χάσει. Όσο απίστευτα και αν ακούγονται αυτά, εξακριβώθηκαν ως πραγματικά.
Ο Λουκάς Κωστάκος, “πρωταγωνιστής” των μεταφυσικών φαινομένων που έλαβαν χώρα στο χωριό Στείρι Παρνασσίδας
Με το θέμα ασχολήθηκε η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών, όπου ο Πρόεδρός της, Άγγελος Τανάγρας, δήλωσε κατηγορηματικά ότι: “Αιτία των φαινομένων αυτών είναι η εκπεμπόμενη ραδιενέργεια από δυναμόλυτα άτομα, τα οποία διά της εκτοπλασματοποιήσεως των υποσυνειδήτων τους, ενεργούν ασυνειδήτως όλες αυτές τις τραγικές φάρσες”.
Σε μία μεταγενέστερη δήλωσή του όμως, ο Άγγελος Τανάγρας, περισσότερο επιφυλακτικός, από ψυχοφυσιολογικής απόψεως, ομολογούσε ότι, αν όλα αυτά ήταν γεγονότα, τότε θα επρόκειτο περί εξαιρετικού φαινομένου, μεγίστης επιστημονικής σημασίας.
Άγγελος Τανάγρας (07/03/1877 – 05/02/1971)
Άγγελος Τανάγρας
Όταν ρωτήθηκε αν ένας άνθρωπος που πέθανε από βίαιο θάνατο μπορούσε να κάνει αισθητή την παρουσία του, απάντησε ότι παρατηρούνταν τέτοια φαινόμενα σε περιπτώσεις ανθρώπων με φοβερό μίσος, με φθόνο, με μεγάλο ερεθισμό, με υπερβολική αγάπη σε ένα πρόσωπο. Αλλά για να συνέβαιναν όλα αυτά, έπρεπε να υπήρχε μεταθανάτια συνείδηση.
Ακριβώς περί αυτού επρόκειτο. Συμφωνούσαν μάλιστα απολύτως και οι Μεταψυχιστές, ότι ο Λουκάς Κωστάκος, ούτε βρυκόλακας ήταν, ούτε ραδιενέργεια, ούτε εκτοπλασματοποίηση υποσυνείδητου, αλλά μία μεταθανάτια συνειδητή ύπαρξη που λόγω του βίαιου θανάτου, έφερε ένα “αιθερικό σώμα” πολύ συμπυκνωμένο, χάρη στο οποίο επηρέαζε τη φυσική ύλη του κόσμου μας, προκαλώντας τα εξαιρετικά αυτά φαινόμενα.
Η μεταψυχική άποψη δεχόταν ότι οι άνθρωποι που πέθαιναν από βίαιο θάνατο εγκατέλειπαν ένα “αιθερικό σώμα” πανομοιότυπο του φυσικού σώματος, το οποίο έπρεπε να αποσυντεθεί και αυτό για να μείνει ελεύθερο το καθαυτό ψυχικό σώμα. Σε όσους πεθαίνουν από φυσικό θάνατο, το σώμα αυτό αποσυντίθεται λίγες ώρες μετά τον ενταφιασμό του σώματος. Για όσους όμως πεθαίνουν από βίαιο θάνατο, το αιθερικό αυτό περίβλημα της ψυχής παραμένει ημέρες, μήνες και κάποτε χρόνια, γίνεται δε αιτία να ζουν οι νεκροί ζωή πολύ γήινη, λόγω του ότι διατηρούν όλα τα χονδροειδή όργανα και τις γήινες επιθυμίες, τις οποίες με κάθε τρόπο προσπαθούν να ικανοποιήσουν. Στην περίπτωση του Λουκά Κωστάκου, συνέβαινε κάτι παρόμοιο.
Ούτε αμαρτωλός ήταν, ούτε βρικολάκιασε, ούτε περί εκτοπλασμάτων ταχυδακτυλουργικών επρόκειτο, αλλά για μία πονεμένη ψυχή ενός νέου που έφυγε από τον κόσμο μας άδικα, πάνω στην ακμή και στο σφρίγος της νιότης του και δεν εννοούσε να τον εγκαταλείψει, αν δεν λάμβανε ικανοποίηση για το κακό που του έκαναν.
Όπως ισχυρίζονταν, μάλιστα, οι Μεταψυχιστές, κάθε βίαιος θάνατος είναι μεγάλο κακό για εκείνον που τον υφίσταται. Έτσι λοιπόν, ο Λουκάς, αιχμαλωτισμένος μέσα σε ένα κορμί αόρατο βέβαια, αλλά αρκετά υλικό, ώστε να μπορούσε να εκδηλώνεται στον κόσμο μας, περιπλανιόταν ανάμεσα στα μέρη που αγάπησε, μέχρι το “σωματοειδές” περίβλημά του να διαλυόταν και να αντίκρυζε τον λεγόμενο “πνευματικό” κόσμο.Μέχρις ότου, όμως, συνέβαινε αυτό, η Εταιρία Ψυχικών Ερευνών θα λάμβανε τα ενδεικνυόμενα μέτρα, προκειμένου το χωριό να απαλλασσόταν από τον εφιάλτη αυτό.
Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 08/03/1953…
https://www.aetos-apokalypsis.com/2018/11/o-brykolakas-tis-parnassidas.html
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Τούτο που ακολουθεί είναι το όγδοο άρθρο, που εξιστορεί την καταπληκτική ιστορία του Κάστρου του Μπούρτζι, στο Ναύπλιο.
Ο Ιωάννης Λογοθέτης, λοιπόν, την ώρα που ο Βενετσιάνος φρούραρχος έδινε την εντολή στους χαφιέδες να συλλάβουν την όμορφη κόρη του, εκείνος δεν ήταν στο αρχοντικό του. Όπως συνήθιζε πάντα, έκανε έναν γύρο στην πόλη, με τη δικαιολογία του περιπάτου, κυρίως όμως για να βοηθήσει τους φτωχούς.
Τη θυγατέρα του, τη μονάκριβη, τη λάτρευε πιο πολύ απ’ το καθετί στον κόσμο. Όσα χρήματα κι αν έδινε σε αγαθοεργίες, πάντοτε περίσσευαν πολλά, ώστε να της εξασφαλίσει ένα μέλλον με ευμάρεια και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό, κάθε φορά που επέστρεφε στο σπίτι του και είχε δείξει την αγαθότητα της καρδιάς του στους ανήμπορους συμπολίτες του, ήταν πλημμυρισμένος από απέραντη ικανοποίηση. Τη χαρά της ζωής, άλλωστε, την είχε βρει μέσα από την προσφορά σε εκείνους, που το είχαν πραγματική ανάγκη.
Σ’ αυτό, ακριβώς, το φιλάνθρωπο καθήκον επιδιδόταν την ώρα εκείνη, που οι πέντε απεσταλμένοι χαφιέδες του Βενετσιάνου φρούραρχου, μαζί μ’ έναν υπάλληλο της Ενετικής Διοίκησης, που προσκόμιζε το έγγραφο της σύλληψης, χτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού του.
Ένας γέρος υπηρέτης άνοιξε. Ο υπάλληλος δήλωσε την ταυτότητά του και ζήτησε επιτακτικά να δει την κόρη του Ιωάννη Λογοθέτη. Παρόμοιες επισκέψεις σε σπίτια Ελλήνων ήταν γνωστό πως κατέληγαν πάντα στα ίδια άσχημα αποτελέσματα. Γι’ αυτό, ο υπηρέτης ωχρίασε κι άρχισε να τρέμει. Εκείνοι αμέσως τον απώθησαν, εισέβαλαν στο αρχοντικό και ξεκίνησαν να ερευνούν σε κάθε του δωμάτιο.
Η Ξανθή, όπως λεγόταν η όμορφη κοπέλα, ήταν στον κήπο. Ένας χαφιές την είδε απ’ το παράθυρο να κόβει τριαντάφυλλα στον ανθώνα. Φώναξε και τους άλλους και όλοι μαζί οι άνθρωποι της βενετσιάνικης εξουσίας κατέβηκαν στον κήπο.
Στην καρδιά τους, που ποτέ ο οίκτος δεν είχε εισδύσει, κάποια αόριστη λύπη αχνοφάνηκε, όταν την αντίκρισαν από κοντά. Τόση ομορφιά, τόση νεότητα θα πήγαινε χαμένη, τόσο σύντομα και τόσο αδικαιολόγητα. Την πρόσταξαν να τους ακολουθήσει κατά διαταγή του φρουράρχου τους. “Μα, τι έκανα;” παραμιλούσε η Ξανθή. Έσκυψε το κεφάλι και τους ακολούθησε, μην μπορώντας να πράξει διαφορετικά.
Λίγο αργότερα, οι χαφιέδες, μαζί με την πανώρια Ελληνοπούλα, βρίσκονταν στο Διοικητήριο, ενώπιον του Βενετού φρουράρχου. Εκείνος κοιτούσε απ’ το παράθυρο κατά το Παλαμήδι, όταν χτύπησε η πόρτα και μπήκαν οι κατάσκοποι μαζί με την Ξανθή Λογοθέτη.
Στο αντίκρισμα της κόρης, δοκίμασε ασυγκράτητη έκπληξη. Σηκώθηκε απ’ το κάθισμά του, αναφωνώντας: “Αυτή είναι!”
Η νεαρή γυναίκα, που είχε δει στο όνειρό του, στεκόταν ακριβώς μπροστά του. Το απαράμιλλο κάλλος της τον θάμπωσε, τον καθήλωσε. Η παρουσία της εξευγένιζε τα πάντα στο πέρασμά της. Την αναμέτρησε με το βλέμμα του. Από τον νου πέρασε φευγαλέα η σκέψη ότι θα ήταν τρομακτικό, ειλικρινώς απάνθρωπο να θυσιαστεί μια τέτοια ομορφιά, μόνο και μόνο για να θεμελιωθεί η πύλη ενός κάστρου. Μα, αυτομάτως, σκέφτηκε ότι πρωτίστως είχε να γνοιαστεί τον εαυτό του και το πώς θα εδραίωνε τη φήμη του και θα έσωζε το γόητρό του. Στράφηκε στους χαφιέδες και τους πρόσταξε:
-Οδηγείστε τη συλληφθείσα στο λιμάνι, επιβιβάστε την στο πλοίο για το Μπούρτζι κι έρχομαι αμέσως κι εγώ.
Αργότερα, οι ναύτες ανέσυραν την άγκυρα και με τον άνεμο πρίμα, το καράβι πλησίαζε γρήγορα στο Μπούρτζι. Η Ξανθή, καθισμένη στην πλώρη, με δάκρυα στα μάτια, άφηνε το βλέμμα της να πλανάται κατά το Ναύπλιο. Ο νους της πετούσε στον πατέρα της, ξανάφερε στη μνήμη τη νεκρή μητέρα της και το σπιτικό της με τον λατρευτό της κήπο, που τόσο πολύ τον φρόντιζε με τα ίδια της τα χέρια.
Το δάκρυα δεν έπαψαν να κυλούν στις καλοσχηματισμένες παρειές της, ακόμη και την καταραμένη εκείνη στιγμή, που οι στρατιώτες την πέταξαν κακήν κακώς μέσα στο κελί του μεγάλου πύργου, εκεί, στο φοβερό Μπούρτζι, το φρούριο που το έτρεμαν οι εχθροί των Βενετών και ξόρκιζαν την τύχη τους μην τύχει και ποτέ βρεθούν πίσω απ’ τα χοντρά του τείχη.
Το κελί, που την έριξαν, δεν είχε παρά μονάχα ένα στρώμα καταγής και για τροφή, της έδωσαν ένα μουχλιασμένο ξεροκόμματο. Σε μια γωνιά της άφησαν ένα κανάτι με νερό και τίποτε άλλο. Η μοσχοαναθρεμμένη κόρη ένιωσε τα μέλη της να παραλύουν. Πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Ποιος να ήταν ο λόγος που την είχαν συλλάβει; Ευτυχώς, το κιγκλιδόφραχτο παράθυρο ήταν χαμηλά κι έτσι, μπορούσε, για παρηγοριά της, να θωρεί τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό.
Με τα χέρια της να σφίγγουν τα σιδερένια κιγκλιδώματα, ξέσπασε σε αναφιλητά, μέχρι που άκουσε ένα κτύπημα στην πόρτα και ευθύς αμέσως εμφανίστηκε στην είσοδο του κελιού της ο Βενετσιάνος φρούραρχος.
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Ο αφηγητής συνέχισε:
Στα χρόνια που ζούσε η Πατρινέλα, η Ελλάδα δεν είχε αποκτήσει τα σημερινά της σύνορα. Η Κωνσταντινούπολη δεν είχε ακόμη κατακτηθεί από τους Τούρκους και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, της οποίας ήταν η πρωτεύουσα, εκτεινόταν στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη. Πανίσχυρο το ελληνικό αυτό κράτος, έλαμπε από τον πολιτισμό του, τους θριάμβους του και τη δύναμή του, ενώ οι κάτοικοί του έλεγαν με υπερηφάνεια ότι ήταν οι υπήκοοι του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Η Πάτρα ήταν και τότε μια σημαντική πόλη, πλούσια και αρκετά μεγάλη. Επιδιδόταν, μάλιστα, στη μεταξουργία. Ολόγυρα στην πόλη άπλωναν τα πράσινα φυλλώματά τους απέραντα δάση από μουριές, που κατέστρεψε ο Ιμπραήμ Πασάς το 1821.
Με τη μεταξουργία ασχολούνταν και ο πατέρας της Πατρινέλας, ο Ιωάννης, ένας από τους πιο τρανούς άρχοντες του τόπου. Είχε, δε, πολλά εργαστήρια, τα οποία λέγονταν τότε καντρέδες. Έτσι, απ’ τους καντρέδες αυτούς πήρε το όνομά της ολάκερη η συνοικία των Πατρών, οι καντρέδες του Ιωάννη τότε, τα Καντριάνικα σήμερα.
Η κόρη του άρχοντα Ιωάννη με τους καντρέδες, η καλή μας η Πατρινέλα, ονομαζόταν Ευγενία. Ήταν αληθινά ωραία, καλή, πασίχαρη, μα ταυτοχρόνως, ήταν εγγράμματη και ευφυής. Ήταν Χριστιανή, αλλά και Χριστιανή να μην ήταν, ασφαλώς θα είχε θρησκεία της την αγαθότητα και τη φιλανθρωπία. Οι Πατρινοί τη δακτυλοδεικτούσαν και μακάριζαν τον άρχοντα πατέρα της.
Μια μέρα, κατέπλευσε στο λιμάνι της Πάτρας ένα πλοίο, του οποίου η χρυσοπόρφυρη πρώρα και τα φλάμπουρα, που κυμάτιζαν στους ιστούς, δήλωναν ότι ανήκε στην αποκλειστική υπηρεσία του Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Η είδηση διεσπάρη ευθύς και σε λίγο, άρχισαν να φτάνουν στο λιμάνι, για να υποδεχτούν τον σπουδαίο επιβάτη του αυτοκρατορικού καραβιού, οι διάφοροι βαθμούχοι του Κράτους, που βρίσκονταν στην πόλη: Αξιωματικοί, Κλεισουράρχες, χαλκόφραχτοι Δρουγγάριοι και όλοι οι άρχοντες του τόπου και ανάμεσά τους, φυσικά, και ο άρχοντας Ιωάννης, μαζί με την κόρη του, την Ευγενία, που άστραφτε από νιάτα κι ομορφιά.
Ο επιβάτης του αυτοκρατορικού στόλου ήταν ο Στρατηγός Θεοφιλίτσης, ένας από τους πλέον σημαίνοντες ανθρώπους του Βυζαντίου την εποχή εκείνη. Ευλαβής Χριστιανός, ερχόταν στην Πάτρα, για να προστατεύσει τον τάφο του Αγίου Ανδρέα, στο μοναστήρι που υπήρχε τότε στην παραλία της πόλης. Ο Άγιος Ανδρέας, ως γνωστόν, μαρτύρησε στην Πάτρα.
Ο Θεοφιλίτσης, λοιπόν, ήταν ικανότατος Στρατηγός, μα, ως άντρας, ήταν κοντός και άσχημος. Αλλά, ήταν ευφραδέστατος, σπινθηροβόλος στο πνεύμα και θαυμαστός στην ομιλία.
Το βλέμμα του, από την πρώτη κιόλας στιγμή, αναπαύθηκε χαρούμενο πάνω στο πρόσωπο της Ευγενίας, η οποία, κατακόκκινη, έκλινε το γόνυ, για να τον χαιρετήσει, όπως του έπρεπε.
-Πώς είναι το όνομά σου; τη ρώτησε ο Θεοφιλίτσης.
-Ευγενία, του αποκρίθηκε η καλή μας η Πατρινέλα, η κόρη του άρχοντα Ιωάννη.
-Φαντάζομαι ότι τα ρόδα της Αχαΐας δε θ’ ανθίζουν, όπως εσύ, της χαμογέλασε ο Στρατηγός.
Τότε, ο διακεκριμένος εκπρόσωπος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είπε στον άρχοντα Ιωάννη:
-Ασφαλώς, το όνομα της θυγατέρας σου θα ανταποκρίνεται προς το ήθος της και την ειδή της.
-Ευχαριστώ, απάντησε απλώς ο Ιωάννης, κολακευμένος που η κόρη του μαγνήτισε το βλέμμα ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου.
Αν και ο Στρατηγός Θεοφιλίτσης είχε έρθει στην Πάτρα για λίγες μόνο μέρες, ήταν πεπρωμένο του τελικά να μείνει για πολλές εβδομάδες. Προσκύνησε τον τάφο του Αγίου Ανδρέα, αλλά δεν αισθανόταν καμιά απολύτως διάθεση να αναχωρήσει. Και το δικαιολογούσε, υποστηρίζοντας πως είχε μαγευθεί από τα κάλλη τούτης εδώ της πόλης, μα αυτό που τον είχε κυριολεκτικά μαγέψει, ήταν τα όμορφα μάτια της Ευγενίας.
Δίχως αμφιταλαντεύσεις και χρονοτριβές, πήρε τους συνοδούς του και κίνησε για το σπίτι του άρχοντα Ιωάννη. Μα, ο ίδιος απουσίαζε κι έτσι, τον υποδέχτηκε η Ευγενία, ντυμένη με μια ζωηρόχρωμη μεταξωτή εσθήτα. Ο Στρατηγός δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της, αλλά κι εκείνη κολακεύθηκε από το έκδηλο, αλλά αξιοπρεπές και συγκρατημένο ενδιαφέρον του. Έμεινε αρκετή ώρα μαζί της, συζητώντας για τα κάλλη της Πάτρας και την αρχαία ελληνική φιλολογία.
Φεύγοντας, της είπε:
-Προσκυνώ το ρόδο της Αχαΐας.
Και η Ευγενία απάντησε:
-Κι εγώ τον μέλλοντα αφέντη του Βυζαντίου.
Ο Στρατηγός Θεοφιλίτσης ψυχανεμίστηκε πως και η όμορφη κόρη έτρεφε αισθήματα για το πρόσωπό του. Περιχαρής, ευδιάθετος και χαμογελαστός, αποχώρησε με μια βαθιά υπόκλιση.
Ήταν μια νύχτα φθινοπώρου, γύρω στις τρεις και το φεγγάρι έλουζε την κόμη της Πάτρας, αλλά και την κόμη μιας λευκοντυμένης γυναίκας, που διολίσθαινε αθόρυβα ανάμεσα στις δεντροστοιχίες, ακροπατώντας μέσα στις πηχτές σκιές της νύχτας. Ήταν η Ευγενία, που γλιστρούσε κρυφά έξω από την εξώπορτα του σπιτιού της. Μα, πού να πήγαινε τέτοια ώρα η καλή αρχοντοπούλα;
Η Ευγενία, λοιπόν, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Πατρινέλας, εξακολουθούσε να προχωρεί σαν σκιά ανάμεσα στις δεντροστοιχίες του κήπου. Κι έξαφνα, βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα που εμπόδιζε την έξοδο. Χωρίς δισταγμό, άπλωσε το χέρι, την άνοιξε και ψιθύρισε σε κάποιον, ο οποίος προφανώς περίμενε απ’ έξω: “Έλα…”
Δε χρειάστηκε να επαναλάβει την πρόσκλησή της. Ευθύς, μια άλλη σκιά διολίσθησε στον κήπο. “Ας μην μείνουμε εδώ. Πάμε να καθίσουμε στο πεζούλι, πλάι στην Κρήνη των Νυμφών”, είπε πάλι η όμορφη κοπέλα.
Βάδισαν για λίγο πλάι-πλάι κι όταν έφτασαν κοντά στην κρήνη, που ονομαζόταν Κρήνη των Νυμφών, διότι το νερό κατέρρεε από ένα σύμπλεγμα αγαλμάτινων νυμφών, κάθισαν στο πεζούλι. Απόλυτη σιγή βασίλευε στο μέρος αυτό του κήπου και μόνο το διαρκές μουρμουρητό των γάργαρων υδάτων διέκοπτε την απέραντη γαλήνη.
Ο άνθρωπος, που μπήκε μες στον κήπο του αρχοντικού την προχωρημένη εκείνη ώρα της νύχτας, πήρε απαλά το χέρι της Ευγενίας κι άρχισε να μιλά τρυφερά, σκυμμένος στον ώμο της. Ήταν ο επιφανής αυτός Στρατηγός του Βυζαντινού Κράτους, ο Θεοφιλίτσης, που για πολλοστή φορά βρισκόταν κρυφά μαζί με την αγαπημένη του στην αυλή του σπιτιού του πατέρα της, του άρχοντα Ιωάννη. Οι δυο τους έμοιαζαν παράφορα ερωτευμένοι.
Μα, σίμωσε η μέρα της αναχώρησης του Στρατηγού πίσω στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον περίμεναν τόσες υποχρεώσεις, τις οποίες είχε αμελήσει για τόσον καιρό, που εξακολουθούσε να μένει στην Πάτρα, για χάρη των όμορφων ματιών της. Είτε επειδή ο Θεοφιλίτσης βαρέθηκε να παίζει τον ρόλο του ερωτευμένου, είτε επειδή η υπηρεσία του όντως τον καλούσε, έφυγε τελικά για το Βυζάντιο, από το οποίο δεν επρόκειτο να επανέλθει, παρά τη φλογερή υπόσχεση που είχε δώσει στην καλόψυχη Ευγενία.
Έτσι, η νεαρή γυναίκα απόμεινε μονάχη της στην πόλη, που τόσο αγαπούσε, να μαραίνεται ολημερίς και μάταια να προσδοκά την επιστροφή του αγαπημένου της. Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια, κατά τα οποία ο Στρατηγός δεν της έγραψε ούτε ένα γράμμα, ούτε μια λέξη, για να της δείξει πως έστω τη θυμόταν.
Και στο συμπλήρωμα των δύο αυτών ετών, η Ευγενία έγραψε μια επιστολή στον πατέρα της, εξέθετε την απελπισία της και δίχως να ειδοποιήσει κανέναν, μπήκε στο πρώτο πλοίο, που απέπλεε για το Βυζάντιο και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, για να βρει τον εραστή της.
Ο Θεοφιλίτσης, όταν είδε μια μέρα ξαφνικά ενώπιόν του την όμορφη Πατρινιά, την Ευγενία, που μετουσιώθηκε κατόπιν στο καλό στοιχειό της αχαϊκής πρωτεύουσας, συγκινήθηκε και προσπάθησε να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη της. Κι αφού το κατόρθωσε, της ανακοίνωσε ότι θα έπρεπε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της, διότι εκείνος θα ετίθετο επικεφαλής μιας εκστρατείας κατά των απίστων. Της υποσχέθηκε, όμως, ότι μόλις επέστρεφε, θα πήγαινε στην Πάτρα να τη συναντήσει και να τη νυμφευθεί.
Η Ευγενία, τελικά, πείστηκε και γύρισε περιχαρής πίσω στο σπιτικό της, όπου, όμως, αδίκως τον περίμενε για δυο χρόνια ακόμη. Και τότε, απελπισμένη, μα ανένδοτη, έλαβε ξανά την απόφαση να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
Μα, εκείνη τη χρονική περίοδο, ο Θεοφιλίτσης, βοηθούμενος από τον στρατό, είχε καταλάβει το Παλάτιον και χρίσθηκε Αυτοκράτορας. Ευθύς, δε, για να αποδείξει στον λαό την ικανότητά του, εκστράτευσε κατά των απίστων. Έτσι, η Ευγενία δεν τον βρήκε στη θέση του. Χωρίς να χάσει καιρό, μιας και ήταν τολμηρή και αποφασισμένη, ακολούθησε τον δρόμο του στρατού του Θεοφιλίτση, μέχρις ότου, μετά από κοπιαστικό ταξίδι πολλών εβδομάδων, τον συνάντησε επιτέλους στα άγρια και αφιλόξενα υψίπεδα της Αρμενίας.
Ο Θεοφιλίτσης, μόλις την αντίκρισε, εξαγριώθηκε, εξοργίστηκε και δεν τήρησε ούτε τα προσχήματα στους τρόπους. Αφού την πρόσβαλε με τα πικρά του λόγια, την εκδίωξε. Κάλεσε έναν Αξιωματικό και δυο στρατιώτες και τους ανέθεσε να την επιστρέψουν άμεσα πίσω στον τόπο της. Διέταξε να μην την αφήσουν ελεύθερη, παρά μονάχα όταν πατούσε στα χώματα της γενέτειράς της.
Απογοητευμένη, αποκαρδιωμένη, μα συνάμα γελασμένη, ταπεινωμένη και εξυβρισμένη, η Ευγενία επέστρεψε στην πατρίδα της. Το δράμα της έγινε γνωστό στους συμπατριώτες της, που τη συμπόνεσαν ειλικρινώς, διότι την αγαπούσαν όλοι και είχαν βοηθηθεί επανειλημμένως από τις καλοσύνες και τις αγαθοεργίες της.
Ο πατέρας της, ο άρχοντας Ιωάννης, δεν ξεστόμισε τίποτε στην κόρη του. Πολλές φορές, όμως, έκλαιγε πικρά. Την ημέρα, που επέστρεψε στην Πάτρα η Ευγενία, δεν ήταν πια η ίδια. Η ωχρότητα είχε καλύψει τις παρειές της, το βήμα της ήταν ασταθές και το υπερήφανο παράστημά της κάμφθηκε από τον εξευτελισμό και την απρόσμενη συμφορά. Μαράζωνε και έσβηνε η άμοιρη κοπέλα, μέχρι που μια μέρα του καλοκαιριού, το ερωτικό μαράζι και η σκληρή ταπείνωση, που της είχε επιβάλλει ο αγαπημένος της, της σφάλισαν τα μάτια μια και καλή.
Τα πικρά μαντάτα του άδικου θανάτου της Ευγενίας συγκλόνισαν τους Πατρινούς. Όλοι οι συντοπίτες της την έκλαψαν, γιατί όλοι την αγαπούσαν κι αφού την έθαψαν κάτω από το κάστρο, χάραξαν την εικόνα της στην είσοδό του.
Από τότε, το Κάστρο της Πάτρας στοιχειώθηκε από την αδικοχαμένη κόρη, που έγινε το καλό στοιχειό, η καλή μας Μοίρα, η δική μας η Πατρινέλα. Έτσι, κάθε φορά που η πόλη κινδύνευε, εκείνη ξεμαρμάρωνε απ’ το ανάγλυφο του τείχους και σεργιάνιζε τους δρόμους, για να μας προειδοποιήσει για κάθε κακό, για κάθε συμφορά, που ερχόταν να μας πλήξει.
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Τα ίδια είχαμε και στα Σκόπια :
Μεταξύ 1999 και 2003 ήταν σαφές ότι στην περιοχή των Βαλκανίων όπου συντελούντο κοσμογονικές αλλαγές που προορίζονταν να αλλάξουν τον χάρτη στα Βαλκάνια με άμεσο κίνδυνο για τα ελληνικά γεωπολιτικά συμφέροντα, απλά δεν υπήρχαν.
Δημιουργήθηκαν, όμως, μεταξύ 2004 και 2010 για να εξαρθρωθούν στην συνέχεια επί Γ.Παπανδρέου με αιματηρό τρόπο, όταν προδόθηκε η ύπαρξή τους από εσωτερική πληροφόρηση της ΕΥΠ.
Οκτώ χρόνια μετά, με την παράδοση της Μακεδονίας στην συμφωνία των Πρεσπών επιβεβαιώνεται, η σκοπιμότητα εξάρθρωσης των δικτύων αυτών.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Οι πληροφορίες από το Κοσσυφοπέδιο, όπου είχαμε την σφοδρή πολεμική σύγκρουση και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, ήταν ελάχιστες, εξίσου λίγες και από τα Σκόπια και γενικά υπήρχε πρόβλημα ενημέρωσης της τότε πολιτικής ηγεσίας ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Το 2004 η νέα ηγεσία της ΕΥΠ αποφάσισε να ρίξει το βάρος της στο τομέα αυτόν, ειδικά μετά την αναγνώριση από τις ΗΠΑ του κράτους των Σκοπίων ως «Μακεδονία».
Ως ιδανική κάλυψη θεωρήθηκε μία αλυσίδα ελληνικής ιδιοκτησίας ιδιωτικών κολεγίων. Προσεγγίστηκε ο επιχειρηματίας, ένας 42χρονος Έλληνας, ο Σοφοκλής Κουκουλίτσιος και του προτάθηκε να εργαστεί για λογαριασμό της πατρίδας του.
Αυτός δεν το σκέφθηκε ούτε λεπτό και αποδέχθηκε την πρόταση (το τέλος έφτασε να «επιδοτεί» και Έλληνες πράκτορες που δεν μπορούσαν να λάβουν χρήματα με άλλο τρόπο σε διάφορες περιοχές των Βαλκανίων)!
Τα κολέγια απλώθηκαν σε όλα τα Βαλκάνια, κλείνοντας συμβόλαια με τις κυβερνήσεις και οι διδάσκοντες (ακόμα και μέλη της ΕΥΠ!), προσέγγιζαν τους αξιωματούχους-στόχους, αποκομίζοντας πολύτιμες πληροφορίες, άκρως αξιοποιήσιμες από την υπηρεσία.
Υπήρξε έδρα στο αλβανόφωνο Κουμάνοβο, βάση του UCK στις συγκρούσεις στα Σκόπια μέχρι το 2001.
Δημιουργήθηκαν οικήματα ασφαλείας σε διάφορες πόλεις των Βαλκανίων, ακόμα και μέσα στην Τουρκία, προκειμένου να καταφεύγουν οι πράκτορες που κινδύνευαν με σύλληψη.
Πράκτορες της ΕΥΠ, ως καθηγητές του εν λόγω κολεγίου, έκαναν μαθήματα (!) διαχείρισης κρίσεων στην τουρκική αστυνομία και αποκόμιζαν πολύτιμες πληροφορίες μέσω της ανάπτυξης φιλικών και κοινωνικών σχέσεων με τους Τούρκους αξιωματούχους.
Μία χαρακτηριστική επιτυχία ήταν ο εντοπισμός ενός καινούριου σκοπιανού στρατοπέδου ειδικών δυνάμεων στην λίμνη Οχρίδα, όπου η παρακολούθηση κατέδειξε ότι εκπαιδεύονταν από Τούρκους εκπαιδευτές σε τακτικές διείσδυσης στα ενεργειακά πεδία της Δ.Μακεδονίας, όπου πηγάζει το 70% της ηλεκτρικής ενέργειας της Ελλάδας!
Βασικό στέλεχος στο συγκεκριμένο δίκτυο πέρα από τον Έλληνα «ιδρυτή» ήταν ο 40χρονος Σκοπιανός Γιάνεσε Γκρούεφσκι (απλή συνωνυμία με τον σκοπιανό πρωθυπουργό, ενώ υπάρχει πληροφορία πως ήταν μακρινός συγγενής του).
Σχεδόν τίποτα δεν συνέβαινε σε κυβερνητικό επίπεδο στα Σκόπια από το 2005 μέχρι το 2010 που να μην εντοπιζόταν από το ελληνικό δίκτυο, το οποίο είχε βάλει «στο κόλπο», ακόμα και ανώτατους αξιωματικούς της τουρκικής Αστυνομίας!
Στις αρχές του 2010, προτείνεται στη νέα διοίκηση της ΕΥΠ να επιδοτηθούν laptop παγιδευμένα που θα μετέδιδαν σε πραγματικό χρόνο, ότι γραφόταν, η εικόνα και τα δακτυλικά αποτυπώματα των χρηστών του, προκειμένου να μοιραστούν από το δίκτυο των κολεγίων σε εκατοντάδες κυβερνητικούς αξιωματούχους στα Βαλκάνια και την Τουρκία!
Κόστος λιγότερο από 50.000 ευρώ. Το σχέδιο απορρίπτεται!
Και τότε, τον Μάϊο του 2010, μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια ήρθε η καταστροφή: Διαρροή της ύπαρξης του δικτύου. Ακριβώς οκτώ μήνες μετά την αλλαγή στην κυβέρνηση και την έλευση του Γ.Α.Παπανδρέου στην εξουσία, μια μαζική διαρροή στον ελληνικό Τύπο, από άγνωστους πληροφοριοδότες, της ύπαρξής και της οργάνωσής του!
Ο επιχειρηματίας Σ.Κ. ειδοποιήθηκε να απομακρυνθεί λίγες ώρες αφ’ότου διαπιστώθηκε από τους χειριστές του δικτύου ότι υπήρχε διαρροή.
Το βράδυ της 28ης Μαΐου 2010 έλαβε εντολή να εξαφανιστεί μέσω ασφαλούς δρομολογίου!
Λεπτομέρεια: Την επόμενη ημέρα είχε ραντεβού με τον Χ.Θάτσι, ηγέτη των αλβανόφωνων του Κοσσόβου και πρακτικά επικεφαλής του «κράτους».
Τυχαίο;
Ο συνεργάτης του, ο Γιάνεσε Γκρούεφσκι δεν στάθηκε τόσο τυχερός. Δεν κατέστη δυνατόν να ειδοποιηθεί.
Συνελήφθη από την σκοπιανή μυστική υπηρεσία. Δολοφονήθηκε το 2012 μέσα στο κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών.
Δίπλα στο πτώμα του Γκρούεφσκι βρέθηκε ένα πιστόλι. Είχε πυροβοληθεί στην καρδιά.
Το δίκτυο διαλύθηκε. Ο Σοφοκλής Κουκουλίτσιος καταστράφηκε επιχειρηματικά και έγινε ένα από τα πλέον καταζητούμενα πρόσωπα στην βαλκανική χερσόνησο εκτός Ελλάδος...
Η ζημιά για την εθνική ασφάλεια, τεράστια. Το δεύτερο μεγάλο δίκτυο που εξαρθρώθηκε με αιματηρό τρόπο μέσα σε οκτώ μήνες από την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης ΓΑΠ, μετά το αντίστοιχο τουρκικό...
https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/spy-news/728346_apokleistiko-i-aimatiri-dialysi-ton-diktyon-tis-eyp-sta-skopia-pos
Ιδού, λοιπόν, το δεύτερο μέρος του άρθρου που εκπόνησε, σχετικά με το περίφημο κάστρο των Πατρινών και τους θρύλους του.
Σ’ έναν καφενέ, στη συνοικία Καντριάνικα, ο Αγγελομάτης άκουγε προσεκτικά τον συνομιλητή του να του αφηγείται την ιστορία της Πατρινέλας:
Ήταν το 1909, αγαπητέ μου. Δυο μόλις μέρες προτού ξεσπάσει η κατάρα της χολέρας στην Πάτρα, δυο μόλις μέρες προτού σημειωθεί το πρώτο κρούσμα, η Πατρινέλα ζωντάνεψε και κατέβηκε από το μάρμαρο, που τη συγκρατούσε.
Ήταν περίπου δύο το μεσημέρι και ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν στα σπίτια του. Έξαφνα, θόλωσε ο ουρανός κατά το μέρος του κάστρου, μια βοή υψώθηκε κι όλοι όσοι ήταν έγκλειστοι στις φυλακές του Μαργαρίτη, μα κι όσοι βάδιζαν στους δρόμους, την είδαν ολοζώντανη να ξεχύνεται σαν σίφουνας. Τα μαλλιά της ανέμιζαν, το πρόσωπό της ήταν αγριεμένο και το αρχαίο της φόρεμα κυμάτιζε σαν λάβαρο πολέμου. Δεν την είχα δει ποτέ άλλοτε. Εκείνη τη στιγμή την πρωτοαντίκρισα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα μάτια της, που φεγγοβολούσαν σαν διαμάντια.
Στην αρχή, καθώς προχωρούσε, τη συνόδευε ένας μανιασμένος αγέρας και μια αλλόκοτη βοή σκορπιζόταν στο πέρασμά της. Βημάτιζε αμίλητη, στητή, ψηλή κι αγέρωχη, κοιτάζοντας διαρκώς μπροστά της.
Οι Πατρινοί, που γνωρίζουν τις ιδιοτροπίες της από τα χρόνια τα πολύ παλιά και από τις πολλές φορές που είχε κατεβεί στην πόλη, έσπευσαν να εξαφανιστούν και να χωθούν γοργά στα σπίτια τους. Η Πατρινέλα δε θέλει να τη βλέπουν, ούτε να μιλούν στο διάβα της, αλλιώς, τους δένει τη μιλιά κι άχνα δε βγαίνει απ’ το στόμα τους. Και στους περισσότερους επιστρέφει τη λαλιά μετά από λίγο καιρό, σε πολλούς, όμως, δεν την ξαναδίνει και απομένουν για πάντα τους βουβοί.
Οι Πατρινοί, λοιπόν, έτρεξαν να εξαφανιστούν την ημέρα εκείνη του 1909, που η Πατρινέλα κατέβηκε απ’ το μάρμαρο. Σφάλισαν τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών τους και την άφησαν μονάχη της να τριγυρνά στους δρόμους των Πατρών.
Μισή ώρα μόλις απ’ τη στιγμή, που η καλή αυτή Μοίρα ζωντάνεψε, ολόκληρη η πόλη είχε ερημωθεί. Ψυχή δεν έβλεπες έξω. Ακόμη και τα σκυλιά λάκιζαν, ουρλιάζοντας, με την ουρά στα σκέλια.
Η Πατρινέλα κίνησε για τα Καντριάνικα. Κατόπιν, πήγε στο Βλατερό, στα Καμίνια, γύρισε όλη την Απάνω Χώρα και τράβηξε πάλι κατά το κάστρο, ψηλή πάντα και ορθόστητη, υπερήφανη κι αλύγιστη. Η καλή αυτή κυρά από πάντα της λάτρευε την Απάνω Χώρα, μιας κι εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε, εκεί αγάπησε, όμως πέθανε από έρωτα και καημό αρκετά μακριά της. Την Κάτω Χώρα, τη νεόδμητη πόλη της Πάτρας δηλαδή, τη θεωρεί ξένη και στο μυαλό της δεν υπάρχει.
Το παράξενο άγαλμα, εντοιχισμένο σε κοίλωμα του κάστρου της Πάτρας, γνωστό ως Πατρινέλα
Το παράξενο άγαλμα, εντοιχισμένο σε κοίλωμα του κάστρου της Πάτρας, γνωστό ως Πατρινέλα
Έτσι, όταν έφτασε και πάλι πίσω στο κάστρο, όσοι βρίσκονταν στις φυλακές του Μαργαρίτη και στα σοκάκια, την είδαν να ανυψώνεται και να ξαναπαίρνει τη θέση της μες στο μάρμαρο, επάνω στα νότια τείχη. Ύστερα, η ατμόσφαιρα θόλωσε, ο άνεμος στροβιλιζόταν απειλητικός και τα πάντα έδιναν την εντύπωση πως κάτι κακό, κάτι φοβερό θα ξέσπαγε το μένος του πάνω στις ράχες της πόλης και των ανθρώπων της. Τελικά, όταν καθάρισε ο ορίζοντας, η Πατρινέλα ήταν και πάλι πλέριο μάρμαρο, αναμαλλιασμένη, με τα αυστηρά, αλλά συνάμα και γλυκά χαρακτηριστικά της.
Όλοι οι Πατρινοί το ξέραμε καλά πως κάθε εμφάνιση της Πατρινέλας είναι προμήνυμα κακού. Η καλή Μοίρα της πόλης μας έτσι μας προειδοποιεί, όταν καταφτάνει κάποια συμφορά. Και πράγματι, δύο μέρες μετά, είχαμε το πρώτο κρούσμα χολέρας και την επόμενη, ξέσπασε το μεγάλο κακό. Δεκάδες ανθρώπων σωριάζονταν καταγής από την αναθεματισμένη αρρώστια και ένας γνήσιος, βαθύς θρήνος αχολογούσε μέσα απ’ το κάθε σπίτι. Μέχρις ότου να περάσει η επιδημία, όλη η Πάτρα είχε μεταβληθεί σε αληθινή κόλαση, στην οποία δε γνώριζε κανείς αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε.
Το Κάστρο της Πάτρας είναι στοιχειωμένο και το στοιχειό του το καλό, η δική μας η Πατρινέλα, ξανακατέβηκε απ’ τα τείχη κι άλλες φορές, για να μας προειδοποιήσει. Το 1916, όταν ξέσπασε μια τρομακτική επιδημία γρίπης, που θέρισε χιλιάδες δύσμοιρων ανθρώπων και το 1929, όταν βασανιστήκαμε από την επιδημία της εντερικής αμοιβάδωσης.
Εδώ σταμάτησε για λίγο ο αφηγητής και προσπάθησε να συγκεντρώσει τις αναμνήσεις του. Ρούφηξε μια γουλιά νερό και συνέχισε να εξιστορεί στον Χρήστο Αγγελομάτη:
Θα με ρωτήσετε, βέβαια, ποια είναι αυτή η Πατρινέλα και αν υπήρξε άραγε ποτέ. Ευτυχώς, ξέρουμε και ποια είναι και πότε έζησε εδώ στην Πάτρα, γιατί, όπως σας προείπα, τούτη η καλή κυρά, η καλή μας Μοίρα, είναι βλαστάρι της πόλης μας και την αγαπά με όλη την ψυχή της.
Πότε γεννήθηκε και ποια είναι, θα σας το πω αμέσως. Πρώτα, όμως, πρέπει να σας πω ότι είναι κι αυτή μια από τις γυναίκες εκείνες, που αγάπησαν πολύ και χάθηκαν στο τέλος για τον μεγάλο έρωτά τους. Ήταν όμορφη η Πατρινέλα, ήταν γλυκιά, ένας αληθινός άγγελος καλοσύνης και ευγένειας, πλασμένη για να σκορπά τριγύρω της καθετί το αγαθό και το αγνό. Οι άνθρωποι έβρισκαν παρηγοριά στους καλούς της τρόπους και στο μελένιο της χαμόγελο.
Κι έτσι που ήταν, θα έπρεπε, φυσικά, να δρέψει όλους τους καρπούς της ευτυχίας από το δέντρο της ζωής. Έτσι θα έπρεπε, μα, δυστυχώς, έδρεψε μονάχα τον πόνο, τη δυστυχία και τη συμφορά…
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 07/10/1932…
https://strangepress.gr/2018/11/11/ta-stoixeiomena-kastra-tis-elladas-to-kastro-tis-patras-meros-b/
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Το Κάστρο της Πάτρας έχει κι αυτό τη δική του ιστορία. Μια ιστορία τρυφερή και συνάμα δραματική, ωραία και συγχρόνως, τραγική.
Σεργιανίζοντας στους δρόμους της αχαϊκής πρωτεύουσας, όποιον ντόπιο και να ρωτούσες, ήξερε να σου πει ποια ήταν η Πατρινέλα. Ήταν η καλή Μοίρα των Πατρών, η προστάτιδα κόρη, που σ’ εκείνην χρωστάει χίλιες φορές τη σωτηρία της η πόλη. Μόνο που καμιά φορά θύμωνε και τότε, πάνω στον θυμό της, ανταριαζόταν και δεν τη συγκρατούσε τίποτε. Τραβούσε τον δρόμο της μονοκόμματα και έστελνε δεκάδες ανθρώπους στον τάφο.
Μα, πού βρίσκεται η Πατρινέλα; Ξεκινάς να ανηφορίζεις στην Απάνω Χώρα, στην Παλιά Πάτρα, που απλώνεται στις πλαγιές του υψώματος, πάνω στο οποίο είναι πανοραμικά χτισμένο το Κάστρο της Πάτρας.
Ολοκάθαρα σπιτάκια, παμπάλαιες μουριές, ασημένιες λεύκες, φωνές παιδιών, κάπου-κάπου κανένα γραμμόφωνο, έως ότου έφτανες στις φυλακές του Μαργαρίτη, αντίκρυ στο κάστρο και στο σημείο ακριβώς, όπου στέκει αγέρωχη η Πατρινέλα.
Εκεί, ανάμεσα σε δυο πύλες και μέσα σ’ ένα τμήμα του τείχους υπάρχει εντοιχισμένο ένα εντυπωσιακό ανάγλυφο. Το αναμαλλιασμένο της κεφάλι και η αναστάτωση του φορέματος της εικονιζόμενης γυναίκας δίνουν την εντύπωση αρχαίας μαινάδας, μα το πρόσωπό της έχει μια γλύκα και μια παράδοξη ηρεμία. Όχι, δεν είναι μαινάδα, λοιπόν. Είναι το καλό στοιχειό, είναι η Πατρινέλα.
Ανηφορίζοντας προς τα Καντριάνικα, μια από τις πιο παλιές συνοικίες της πόλης, ο Χρήστος Αγγελομάτης στάθηκε να ξαποστάσει σ’ έναν παλιό καφενέ και ο συνομιλητής του άρχισε να ξετυλίγει την ιστορία της Πατρινέλας:
Συνεχίζεται…
https://strangepress.gr/2018/11/10/ta-stoixeiomena-kastra-tis-elladas-to-kastro-tis-patras-meros-a/
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Ιδού το έβδομο και τελευταίο μέρος της έρευνάς του, η οποία ασχολήθηκε εκτενώς με το στοιχειωμένο Κάστρο του Ρίου:
Ό,τι συνέβη δύο νύχτες συνεχώς, συνέβη και τη νύχτα εκείνη, που ο Αξιωματικός ανέβηκε στο τείχος. Η φρουρά κλήθηκε στα όπλα από τους σκοπούς και οι άντρες, οι οποίοι προσέτρεξαν, πήραν τον αρχηγό τους και τον μετέφεραν τραυματισμένο στο δωμάτιό του. Το χτύπημα, που του είχαν καταφέρει τα άγνωστα χέρια με κάποιο βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι, δεν υπήρξε χωρίς συνέπειες. Από το τραύμα του έτρεχε το αίμα, καταπλημμυρούσε το πρόσωπό του και για πολλή ώρα ήταν αναίσθητος.
Όταν συνήλθε, ο ιατρός των φυλακών του είχε επιδέσει το τραύμα κι έτσι, ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να ξέρει σε ποια κατάσταση βρέθηκε. Το έμαθε μόνο, όταν ζήτησε να σηκωθεί, για να πάει στο τείχος. Ο ιατρός του το απαγόρευσε προς ώρας και του επέβαλε να ησυχάσει για λίγες ώρες. Άλλωστε, η μέρα είχε προχωρήσει πια και το μυστικό των καταραμένων φιδιών δε θα κατόρθωνε να το ανακαλύψει.
Σκέφτηκε βαθιά, ανέπλασε με τον νου του τη σκηνή του τραυματισμού του στο τείχος και κάλεσε κατόπιν τους σκοπούς.
Περίτρομοι ακόμη οι στρατιώτες, παρουσιάστηκαν και στάθηκαν ακίνητοι εμπρός του, μα κατάφωρα ταραγμένοι. Του είπαν:
-Την ώρα που ανεβαίνατε, ακούσαμε κι εμείς τα σφυρίγματα των φιδιών και τα μουγκρητά κι ύστερα, νιώσαμε ένα ζεστό αέρα να περνά στο πρόσωπό μας. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ήταν τα φίδια. Είδαμε τα μεγάλα τριχωτά κεφάλια τους, είδαμε τις κατακόκκινες διχαλωτές γλώσσες, που εκτόξευαν φλόγες κι ακούσαμε τα αγκομαχητά τους, καθώς ξεδίπλωναν τα σώματά τους πάνω στις πέτρες του τείχους. Έπειτα, σύρθηκαν, ήρθαν κοντά μας, τα κεφάλια τους υψώθηκαν πάνω από τα δικά μας και σε κάθε στιγμή λέγαμε ότι είμαστε χαμένοι.
-Καλά, κι εγώ πώς χτυπήθηκα κι από ποιον; αναρωτήθηκε ο Αξιωματικός.
-Από τα φίδια! Την ώρα που μας περιτριγύριζαν, ένα άλλο φίδι σας πλησίασε και σας χτύπησε με την ουρά του, επέμειναν οι στρατιώτες.
-Και σας, πώς δεν σας χτύπησαν; ρώτησε πάλι με καχυποψία ο Αξιωματικός.
-Εμάς δεν μας χτύπησαν, γιατί αρχίσαμε να τα ξορκίζουμε και να λέμε τις λέξεις εκείνες, που τους δείχνουν φιλία και όχι εχθρικότητα. Γι’ αυτό, αφού σας χτύπησαν, υψώθηκαν ξανά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, έβγαλαν τις κατακόκκινες διχαλωτές τους γλώσσες και, σφυρίζοντας και αγκομαχώντας, πέρασαν ξυστά από κοντά μας και εξαφανίστηκαν μες στη νύχτα.
-Ανόητοι! Θα το λύσω εγώ τούτο το μυστήριο, ψέλλισε ο τραυματισμένος Αξιωματικός.
Το μεσημέρι κατόρθωσε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι και τράβηξε κατά το τείχος. Στις σκάλες και στους τοίχους ήταν καταφανή τα σημάδια, που καταδείκνυαν εσπευσμένη φυγή. Τίνων τα σημάδια, όμως; Των φιδιών; Όχι βέβαια, μουρμούρισε.
Μια ιδέα τριβέλιζε το μυαλό του. Κατέβηκε κάτω, κάλεσε τη φρουρά και τη διέταξε να εκκενώσει το διαμέρισμα των φυλακών, που ήταν χτισμένο πλάι στο τείχος. Και αφού πραγματοποιήθηκε η διαταγή του, άρχισε να ερευνά κάθε σπιθαμή της φυλακής, σαν ακαταπόνητο λαγωνικό.
Επί τρεις ολόκληρες ημέρες έσκαβε και έσκαβε, συρόταν καταγής, γονάτιζε και μπουσουλούσε, αλλά στο τέλος, το μυστικό των φιδιών έπαψε να είναι πια τόσο μυστικό. Στη μέση ακριβώς του διαμερίσματος, άνοιγε μια καταπακτή, την οποία δεν την είχαν εντοπίσει μέχρι τότε, ίσως επειδή ήταν κρυμμένη τόσο φανερά, που φάνταζε αδιανόητο να υπάρχει.
Ο Αξιωματικός άνοιξε την καταπακτή, κατέβηκε, βαστώντας στο ένα χέρι μια λάμπα και τότε, είδε ότι ο υπόνομος, που ξεκινούσε από εκεί, συγκοινωνούσε με όλα τα τμήματα των φυλακών του Ρίου και προχωρούσε προς το σημείο εκείνο, μέχρι του οποίου είχαν φτάσει οι κατάδικοι, που έμεναν στο διαμέρισμα των φυλακών εντός του κάστρου.
Από τη στιγμή εκείνη, δεν ήταν δύσκολο να ανακαλύψει, βαδίζοντας προσεκτικά, πώς εξαφανίζονταν οι σκοποί μυστηριωδώς. Οι κατάδικοι, απελπισμένοι, σκέφτηκαν και αποφάσισαν να βάλουν σε εφαρμογή ένα αληθινά πρωτότυπο σχέδιο, που πρότεινε ένας από αυτούς, που περνούσε για σπουδασμένος.
Ο δήθεν σπουδασμένος έγκλειστος είπε:
Άκουσα ότι το Κάστρο του Ρίου είναι στοιχειωμένο και ότι εμφανίζονται κάτι φοβερά φίδια και κατατρώγουν τους ανθρώπους μες στη νύχτα. Με τον υπόνομο, που έχουμε φτιάξει, μπορούμε να κινηθούμε σε οποιοδήποτε μέρος της φυλακής επιθυμούμε. Μόνο που δεν μπορούμε να βγούμε έξω από τα τείχη. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα αρχίσουμε να σκοτώνουμε τους σκοπούς κι ύστερα, θα τους εξαφανίζουμε μες στα υπόγεια. Έτσι, θα σπείρουμε τον τρόμο και μια ημέρα, που θα καταφέρουμε να σκοτώσουμε όλους μαζί τους φρουρούς, θα πάρουμε τις στολές τους και τα όπλα τους, θα κάνουμε γενική εξόρμηση και ίσως μπορέσουμε να περάσουμε τις πύλες του κάστρου, αφού άλλος τρόπος δεν υπάρχει, για να δραπετεύσουμε από τα δαιμονισμένα αυτά τείχη.
Έτσι άρχισαν να εξαφανίζονται οι σκοποί. Το πράγμα δεν ήταν πάντα εύκολο και πολλές φορές περνούσαν μήνες ολάκεροι δίχως να χαθεί κάποιος στρατιώτης. Πολλές φορές, πάλι, αν οι συνθήκες το ευνοούσαν, εξαφανίζονταν δυο-τρεις, μέσα σε λίγες μόλις μέρες.
Ο αρχηγός της φρουράς, με την πίεση, την απειλή, τη βία, απέσπασε πολλές πλήρεις ομολογίες καταδίκων και σε μια γωνιά των υπογείων βρήκε πεταμένο και τον δύστυχο σκοπό, που τον σκότωσαν με μια μαχαιριά στον λαιμό, πριν τρεις νύχτες. Η σήψη του σώματός του είχε ήδη ξεκινήσει. Παρ’ όλα αυτά, διέταξε να σηκώσουν το πτώμα και να το μεταφέρουν στην εκκλησία του κάστρου, όπου έκανε στο άμοιρο παλικάρι μια συγκινητική κηδεία.
Το μυστήριο των φιδιών είχε πλέον διαλευκανθεί. Το περίεργο, όμως, ήταν ότι οι στρατιώτες δεν ήθελαν να το παραδεχθούν και πίστευαν ακράδαντα ότι τα φίδια υπήρχαν πάντοτε μες στις υπόγειες εγκολπώσεις του κάστρου. Το ίδιο, άλλωστε, πίστευαν και όλοι όσοι κατοικούσαν ολόγυρα στο Ρίο, γι’ αυτό και δεν περνούσαν ποτέ από κει τη νύχτα. Μα, αν τύχαινε να περάσουν, δεν παρέλειπαν να κάνουν τον σταυρό τους.
Το Κάστρο του Ρίου σφυρηλάτησε τα ανομολόγητα στοιχειά του μέσα στα χοντρά του τείχη για χρόνια ολάκερα και δεν είναι λίγοι εκείνοι, που ακόμη θαρρούν πως τούτος ο χώρος είναι σφόδρα στοιχειωμένος.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, στις 05/10/1932…
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Οπότε κρίνεις εσύ και μπορείς βάλτο εμείς πάντως σε έχουμε βάλει Ίδη
Ιδού, λοιπόν, η συνέχεια της ιστορίας:
Ο φόνος του σκοπού στις φυλακές του Κάστρου του Ρίου και η απόπειρα δραπέτευσης των πέντε καταδίκων αναστάτωσε, όπως ήταν φυσικό, τη διεύθυνση των φυλακών, τη φρουρά και τους δεσμοφύλακες, εκείνον τον Γενάρη του 1906.
Το πρωί διενεργήθηκε πολύωρη έρευνα στα διαμερίσματα των φυλακών, πράγμα όχι τόσο εύκολο.
Άλλωστε, στις φυλακές αυτές του Ρίου είχαν σταλεί οι χειρότεροι εγκληματίες, οι οποίοι ζούσαν μέσα στα κελιά σαν αληθινά θηρία. Κανείς δεν μπορούσε να τους πλησιάσει και με τη φήμη, που τους εξύψωνε στα μάτια των πιο αδύναμων, δυνάστευαν κάθε άλλον, τον ανάγκαζαν να τους υπηρετεί ποικιλοτρόπως και τον υποχρέωναν να εκτελεί κάθε θέλημά τους. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα αρνιόταν να υποδουλωθεί στις προσταγές τους! Φυσικά, οι άνθρωποι αυτοί ήταν συγχρόνως δυνάστες, αλλά και προστάτες.
Η προστασία που παρείχαν, είχε γίνει αφορμή πολλές φορές άγριων συμπλοκών μέσα στα μπουντρούμια και στα κελιά. Το αίμα χυνόταν άφθονο μεταξύ των φυλακισμένων.
Την ημέρα, λοιπόν, αυτή, που αποπειράθηκαν να διαφύγουν οι κατάδικοι και θα γλίτωναν, πράγματι, αν δεν τους είχε καταπιεί η λάμια της θάλασσας, ο αρχηγός της φρουράς και ο διευθυντής των φυλακών αποφάσισαν να διενεργήσουν έρευνα μέσα στα επικίνδυνα μπουντρούμια.
Έτσι, παρέταξαν τους στρατιώτες μπροστά στο πρώτο διαμέρισμα των φυλακών, αυτό που βρισκόταν μέσα στο κάστρο και διέταξαν το άνοιγμα της πόρτας. Κι ευθύς, μόλις πραγματοποιήθηκε η διαταγή, ο αρχηγός της φρουράς φώναξε:
Μην κουνηθεί κανείς, διότι θα πυροβολήσουμε!
Ήταν πολύ νωρίς το πρωί. Οι φυλακισμένοι, ξαπλωμένοι ακόμα στα κρεβάτια τους, σχολίαζαν τα συμβάντα της προηγούμενης νύχτας και κανείς δεν είχε τη διάθεση να αντισταθεί, καθώς μάντευε τι θα επακολουθούσε. Σηκώθηκαν όρθιοι και περίμεναν. Οι στρατιώτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και, ενώ οι μισοί φρουρούσαν, οι άλλοι μισοί ξεκίνησαν την έρευνα. Όμως, δε βρήκαν πουθενά τίποτα το επιλήψιμο.
Ο αρχηγός τη φρουράς δάγκωνε το μουστάκι από τη λύσσα του για τον άδικο χαμό του συναδέλφου του και παρακολουθούσε σαν αρπακτικό τις έρευνες. Έξαφνα, τα βλέμματα των στρατιωτών έπεσαν πάνω σ’ έναν κατάδικο, ο οποίος έμενε ασάλευτος σε μια γωνιά, κατακίτρινος, κοιτώντας ένοχα προς ένα τμήμα του τοίχου. Ο Αξιωματικός αμέσως κατάλαβε: “Βγάλτε αυτήν την πέτρα!”, ούρλιαξε.
Αφού αφαίρεσαν το μεγάλο αγκωνάρι του τοίχου, οι φρουροί διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για μια κρύπτη γιομάτη λίμες, μαχαίρια, πιστόλια και φυσίγγια. Τότε, ο Αξιωματικός στράφηκε προς τους καταδίκους και διέταξε αγριεμένα: “Ψηλά τα χέρια!”
Κατόπιν, κάλεσε μερικούς στρατιώτες να τους περάσουν χειροπέδες και να τους οδηγήσουν σ’ άλλο κελί της φυλακής. Οι έρευνες συνεχίστηκαν και ανακάλυψαν μια ημιτελή υπόγεια στοά, που απλωνόταν κάτω από το κάστρο και είχε κατεύθυνση προς την αυλή. Προφανώς, θα την ολοκλήρωναν και θα προσπαθούσαν να βγουν έξω από τα τείχη.
Στα υπόλοιπα κελιά δεν εντοπίστηκε τίποτε το ύποπτο. Πάντως, για τους καταδίκους, όλα τα αλλόκοτα που συνέβαιναν στους κόλπους του κάστρου ήταν έργα των καταραμένων φιδιών και της εκδικητικής λάμιας. Το μόνο που παραδέχτηκαν ήταν ότι εκείνοι οι πέντε δραπέτες σκότωσαν όντως με μαχαίρι τον έναν σκοπό, αλλά για τον άλλο τον φρουρό, δεν έφεραν καμιά ευθύνη απολύτως. Υποστήριζαν με βεβαιότητα ότι τον καταβρόχθισαν τα πελώρια σατανικά φίδια του στοιχειωμένου κάστρου.
Τη νύχτα, ο αρχηγός της φρουράς δε έκλεισε μάτι. Έκανε αλλεπάλληλους αιφνιδιασμούς και λίγο προτού ξημερώσει, κατευθύνθηκε προς τη σκοπιά του τείχους. Ο καιρός ήταν ίδιος με την προηγούμενη βραδιά. Ο βοριάς λυσσομανούσε, το σκοτάδι ήταν πηχτό και το κρύο, αφόρητο. Οι σκοποί βρίσκονταν όλοι στις θέσεις τους. Από τις κουβέντες τους, όμως, ήταν ολοφάνερο πως ήταν επηρεασμένοι από τις ιστορίες των φιδιών και της θαλάσσιας λάμιας και ότι, αν δοκίμαζαν την παραίσθηση ότι έβλεπαν ξαφνικά τα φίδια εμπρός τους, ήταν σίγουρο πως θα πετούσαν τα όπλα τους και θα το έβαζαν στα πόδια.
Ο Αξιωματικός πάσχιζε να τους τονώσει το ηθικό, αλλά και ο ίδιος είχε πια επηρεαστεί. Την ώρα, μάλιστα, που ανέβαινε στη σκοπιά του τείχους, είχε την εντύπωση ότι άκουσε δαιμονισμένους συριγμούς και αλλόκοτα αγκομαχητά. Είχε φτάσει πλέον στο τελευταίο σκαλοπάτι. Ο διπλοσκοπός φώναξε: “Αλτ! Τις ει;” και πρότεινε το όπλο του. Ο Αξιωματικός δεν πρόλαβε να δώσει την απάντηση που έπρεπε κι αμέσως, ακούστηκε ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό και μια διαβολική συναυλία σφυριγμάτων. Ο φόβος εκτόξευσε αυτομάτως το δηλητήριό του στην καρδιά του. Προσπάθησε, όμως, να τον αποτινάξει κι έβγαλε το όπλο του.
Κοίταξε τριγύρω. Δεν έβλεπε τίποτε. Αλλά, αίφνης, δέχτηκε ένα τρομερό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και σωριάστηκε πάνω στο τείχος. Δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του. Καθώς έπεφτε, ξέφυγε το όπλο από τα χέρια του κι έπεσε κάτω από το τείχος. Κατά περίεργο τρόπο, δεν έπεσε μέσα στην τάφρο, αλλά πάνω σ’ έναν βράχο και όπως ο Αξιωματικός είχε μετατοπίσει την ασφάλεια, εκείνο εκπυρσοκρότησε.
Αμέσως τα απαίσια εκείνα ουρλιαχτά και τα σφυρίγματα δυνάμωσαν και πατήματα αντήχησαν στις σκάλες και στο τείχος, σαν γοργοί βηματισμοί ανθρώπων που έτρεχαν αλλόφρονες. Τότε, μια άγρια κραυγή έκοψε τη νύχτα σε χίλια δυο κομμάτια.
https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Δυστυχώς λόγω προβλήματος δεν μπορώ να ανεβάσω link στην σελίδα. Προς το παρόν λοιπόν μένουμε στην ανταλλαγή πληροφοριών μέχρι να λύσω το πρόβλημα μιας και ο προγραμματιστής μου είναι πολυάσχολος.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
επειδή δεν το έχουμε πολύ με τα μπαννερ λόγο ότι είμαστε λίγο μεγάλοι σε ηλικία μπορείς να βάλεις τι Φώτο από το προφίλ η ένα απλό λινκ για να βάλεις τι σελίδα μας εμείς αύριο θα σου βάλουμε λινκ στο μπλοκ μας
Βεβαίως. Αν θέλετε μπορείτε και εσείς να μου στείλετε ένα banner στο support@paranormap.net να σας βάλω στην δικιά μου σελίδα με τους συνεργάτες.