"Υπήρχε το έντονο βοητό η οποία δεν ξέραμε από που προερχόταν, σαν να δούλευαν μηχανήματα από κάτω. Τέτοιο βοητό είχαμε ακούσει στο αστεροσκοπείο της Πεντέλης. Και εκεί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από που προερχόταν ο ήχος"
"Πραγματικά στην επίσκεψή μας που κάναμε με την ομάδα ΑΛΦΑ ακούσαμε διάφορους θυρύβους περιηγηθήκαμε σε όλο το χώρο και το πιο εντυπωσιακό απ΄όλα ήταν με τα μηχανήματα τα οποία ηχογραφούσανε, οι συχνότητες των οποίων είναι περίπου οι συχνότητες που ακούνε τα σκυλιά ακούσαμε σε μία πόρτα την οποία προσπάθησε να την ανοίξει ο δυνατός της παρέας, σε ηχογράφηση που την ακούσαμε 3-4 μέρες μετά που πήγαμε στο συγκεκριμένο χώρο την έκφραση ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ. Πραγματικά η πόρτα δεν άνοιγε, δεν είχε φρακάρει. Μετά από λίγη ώρα η πόρτα άνοιξε, ο χώρος κενός. Εντύπωση προκαλεί πως κατεβαίνοντας κάτω στο υπόγειο του κτιρίου όλων τα μαλλιά είχαν στατικό ηλεκτρισμό και και υπήρχαν μεγάλες μεταβολές της θερμοκρασίας, απ΄ότι θυμάμαι από 18 βαθμούς έφτασε σε κάποιο σημείο τους 4 βαθμούς."
https://www.youtube.com/watch?v=rCKUct8DOws&fbclid=IwAR3FK-klxuFdZ_7hAcdGHRjsp1XvrEWexU37r2pS6oEtsfL6VJj1d3dIagk (Από 12.04 έως 12,50)
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Το ίδιο φαινόμενο εμφανίστηκε στις 12 Νοεμβρίου στα Ιωάννινα αλλά και στα βορειοανατολικά προάστεια των Αθηνών την 1/1/2000 λίγα λεπτά μετά την αλλαγή του έτους. Στο εσωτερικό του φαίνονταν να γίνονται παλμικές κινήσεις και γύρω από το κέντρο του εμφανιζονταν στίγματα σε σπειροειδή σχηματισμό. Το φαινόμενο αυτό έχει ιασταυρωθεί από δοαφορετικές πηγές καθώς οι διάφοροι μάρτυρες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, παρακολούθησαν το φαινόμενο από διαφορετικές περιοχές απ' όπου πέρασε και έκαναν ακριβώς την ίδια περιγραφή.
Μετά από συνδυασμό όλων των μαρτυριών από διαφορετικές συνοικίες, όλα συγκλίνουν ότι η πορεία του UFO ήταν : Από τη μεριά της Πάρνηθας, με κατεύθυνση ΝΑ πέρασε αργά, νότια της Πεντέλης και συνεχίζοντας την πορεία του έφυγε προς τα βόρεια του Υμηττού, όπου και έμεινε στάσιμο για περισσότερη ώρα.
Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 91, άρθρο του Μ. Ποδοτά με Το αγνώστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο του Αλίκαμπου σελ 20
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Άλλη μια αναφορά από τη Ν. Αμερική που έχει σχέση με ήχο : "Σύμφωνα με τους θρύλους τις παλιές μέρες όλοι μπορούσαν να πετάξουν, Όλα ήταν τοσο ελαφριά και τεράστιες πέτρες μπορούσαν να μετακινηθούν. Τις παλιές μέρες οι άνθρωοι μπορύσαν να πετάξουν τραγουδώντας ένα τραγούδι και χτυπώντας μία πλάκα".
Harold T. Wilkins, Secret Cities of South America, 1940, and Mysteries of Ancient South America, 1950.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Μεγάλη Πέμπτη 24 Απριλίου, άρα Κυριακή του Πάσχα στις 27 Απριλίου. Ήξεραν τι σημαίνει η έννοια ΑΤΙΑ και είχαν κινητά, άρα μιλάμε για σίγουρα μετά το 1993. Από 20ο αιώνα και μετά, τα έτη στο Γρηγοριανό ημερολόγιο του ορθόδοξου Πάσχα που πέφτει 27 Απριλίου σύμφωνα με το 5ko .free.fr/en/easter.php?y=20
είναι τα 1902, 1913, 1924, 1997, 2003, 2008
Και εφ'όσον λέτε πως είναι σίγουρα πριν το 2008, πιστεύω πρόκειται είτε για το 1997 είτε για το 2003
Πηγή : Ομάδα Facebook UFO & ALIENS TRUTH
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Μετά από 14 χρόνια επανέρχομαι στη συγκεκριμένη αναφορά και πιο συγκεκριμένα στο σχόλιο του επισκέπτη που αναφέρει την σπηλια σαν "αυτοκρατορικό μουσείο". Στο βιβλίο του Δημήτρη Βαρδίκου "ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ", τόμος Αρχαιολογία αναφέρει το Μουσείο του Παγγαίου ως ανώτατη σχολή φιλοσοφίας ή πανεπιστήμιο παρόμοιο με το μουσείο του Παρνασσού από τα οποία μεταδίδεται στους μυημένους ο Ελληνικός Λόγος. Άραγε ο Βαρδίκος και ο αναγνώστης λένε για το ίδιο πράγμα; Ο Βαρδίκος τοποθετεί την ίδρυσή του το 5000 π.Χ.
Από την άλλη έρχεται και ο Τσατσόμοιρος και συμπληρώνει τον Βαρδίκο. Στο βιβλίο του "Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας" αναφέρει πως τα γραπτά του Ησίοδου δεν εμπνεύστηκαν από τις μούσες αλλά του έγιναν γνωστά από τα μουσεία (μουσαία) τα οποία υπήρχαν στον Παρνασσό ή στον Ελικώνα (γειτονικό βουνό). Τα μουσαία ήταν εννέα όσες και οι μούσες και το καθένα ήταν εξειδικευμένο σε πανάρχιες γνώσεις ανάλογες με αυτές που γνωρίζουμε σήμερα για τις μούσες. Το πράγμα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Στο υπ’ αριθμόν 84 σπίτι της οδού Μαραθώνος στην Αθήνα, συνέβαιναν πράγματα ακατανόητα, που είχαν αναστατώσει τους ενοίκους, αλλά και τους περιοίκους για μια ολόκληρη εβδομάδα, αφήνοντας τους πάντες άγρυπνους και τρομοκρατημένους.
Ήταν Σεπτέμβριος του 1902. Στο “στοιχειωμένο σπίτι”, όπως το αποκαλούσαν, ξεκίνησε ένας ανελέητος λιθοβολισμός, ο οποίος είχε καταστρέψει πολλά τζάμια, πόρτες, κανάτια, αλλά και τα κεφάλια και τις πλάτες των δύστυχων ανθρώπων, οι οποίοι διέμεναν στο σπίτι εκείνο με τη μεγάλη κεντρική αυλή.
Το στοιχειωμένο οίκημα ανήκε στον Αθανάσιο Νίτη, ο οποίος διατηρούσε ζαχαροπλαστείο στο Λαύριο. Σε αυτό κατοικούσαν οι εξής ενοικιαστές: ο Αλκιβιάδης Παπαδόπουλος, εργολάβος, μαζί με τη σύζυγό του, ο Ιωάννης Σιδεράς με τη γυναίκα του την Ανεζή, ο Γεώργιος Μοσχούλας, οπωροπώλης, με τη γυναίκα του και ο Παναγιώτης Καραβάς, Αστυφύλακας, μαζί με τη σύζυγό του και μια 16χρονη ανιψιά του, τη Μαρίνα.
Κατά τις 10 το πρωί της Κυριακής της 15ης Σεπτεμβρίου, και ενώ όλοι οι άντρες ήταν διασκορπισμένοι στα παντοπωλεία της γειτονιάς, πίνοντας το κρασάκι τους, ξάφνου μια πελώρια πέτρα έσκασε σαν βόμβα στο μέσον της αυλής, αναγκάζοντας τις γυναίκες που κάθονταν εκεί να πεταχτούν κατατρομαγμένες και να ζητήσουν άσυλο μέσα στις κάμαρές τους.
-Τα παλιόπαιδα!… ψέλλισε μονάχα η κυρά Ανεζώ και συνέχισε από την εξώπορτά της τη συνομιλία της με τις υπόλοιπες κυράδες της αυλής.
Μετά από λίγα λεπτά, το θέμα λησμονήθηκε και δειλά-δειλά οι γυναίκες άρχισαν να ξεμυτίζουν προς την αυλή, την οποία δεν είχε πατήσει ακόμη ο ήλιος.
Μα, δεν πρόφτασαν καλά-καλά να βγουν και μια δεύτερη πέτρα έπεσε από τα ύψη του ουρανού και διαλύθηκε ως οβίδα, ενώ η γάτα του σπιτιού έσπευσε να προφυλαχτεί στο υπόστεγο του ορνιθώνα.
-Μπα, σε καλό σας, μπερμπαντόπαιδα!… έσυρε τη φωνή και πάλι η κυρά Ανεζώ.
Το παράδοξο αυτό γεγονός, όμως, ανησύχησε πια και τις άλλες γειτόνισσες και ιδίως τη Βασιλική Μοσχούλα, τη σύζυγο του οπωροπώλη, η οποία ήταν έγκυος.
Δεν πρόκαμαν να συνέλθουν οι δόλιες και αίφνης, μια τρίτη πέτρα και μια τέταρτη και ούτω καθ’ εξής μαστίγωναν με πάταγο την αθηναϊκή αυλή.
Από εκείνη την ημέρα και έπειτα, για μια ολόκληρη εβδομάδα, η μυστηριώδης πέτρινη βροχή δεν τους εγκατέλειψε στιγμή. Διακοπτόταν μονάχα για λίγες ώρες μέσα στην ημέρα και κατόπιν, ξεκινούσε με ορμή και διαρκούσε βράδυ και πρωί.
Τα ουρλιαχτά των γυναικών σήκωσαν όλη τη γειτονιά στο ποδάρι. Έως και οι ασθενείς άφησαν τις κλίνες τους και σύρθηκαν όπως-όπως μέχρι το στοιχειωμένο σπίτι και ξελαιμιάζονταν όλοι μαζί, με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουράνιο θόλο, προκειμένου να διαπιστώσουν από πού προερχόταν εκείνος ο λίθινος ορυμαγδός, που έσκαγε στα κεφάλια τους.
-Άδικα κοιτάς, κυρά Θανάσαινα… Άδικα εντελώς… Πώς μπορείς να δεις εσύ τα χέρια των ξωτικών που πετούν τις πέτρες; έλεγε μια γριούλα, η οποία είχε τη φήμη της σοφής γυναίκας.
Η κυρά Θανάσαινα χαμήλωνε τότε το κεφάλι, μα μια νέα πέτρα που προσγειωνόταν στην πολύπαθη αυλή, την έκανε να ανυψώσει ξανά τα μάτια προς τον αινιγματικό ουρανό.
-Ο Θεός να φυλάει! Καλέ, εδώ υπάρχουν φαντάσματα! Αυτό, δα, είναι πια φως φανερό!… φρονούσαν άλλοι.
Εκείνη η Κυριακή πέρασε ολάκερη με σταυροκοπήματα και ψιθύρους. Μα, τη νύχτα, το κακό έγινε ανυπόφορο. Οι ένοικοι του στοιχειωμένου σπιτιού κλείστηκαν στα δωμάτιά τους, για να σώσουν τη σωματική τους ακεραιότητα. Αλλά, πού να τους πάρει ο ύπνος;
Τζάμια άρχισαν να σπάνε. Μετά από λίγο, ράγισε ο φεγγίτης. Ύστερα, θρυμματίστηκε το σκέπασμα του πηγαδιού. Έπειτα, σμπαραλιάστηκαν όλες οι στάμνες.
Έτσι, οι δυσοίωνες εκείνες νύχτες απέκτησαν τη δική τους άγρια μουσική: οι συριγμοί των λίθων που εξακοντίζονταν εναντίον τους και η χλαπαταγή των σπασμένων αντικειμένων.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή ειδοποιήθηκε η Αστυνομία, η οποία απέστειλε επί τόπου τον Σταθμάρχη του Μεταξουργείου με αρκετούς Ευζώνους. Μολονότι, όμως, προσπάθησαν και παραμόνευσαν επανειλημμένως, εξετάζοντας διαρκώς τα πέριξ, δεν κατόρθωσαν να ανακαλύψουν τίποτε.
Μάλιστα, μια από τις νύχτες αυτές, οι Εύζωνες παραφυλούσαν στη γειτονική ταράτσα και έβλεπαν τις πέτρες να περνούν πάνω από τα κεφάλια τους, δεν μπορούσαν, όμως, να καταλάβουν από πού πρέρχονταν.
Όλα αυτά ενέπνευσαν στους περίοικους την ιδέα πως επρόκειτο περί ξωτικών. Οι γνώμες, ωστόσο, ήταν διηρημένες. Οι μεν πίστευαν αδιστάκτως ότι τα ξωτικά τιμωρούσαν το στοιχειωμένο σπίτι, ενώ οι δε επέμεναν πως κάποιοι κακόβουλοι είχαν στήσει αυτό το φρικαλέο σκηνικό, για να διασκεδάσουν την ανία τους.
Λίγες μέρες μετά, οι πανικόβλητοι και άυπνοι ένοικοι κάλεσαν τον παπά-Ευστράτιο να τελέσει αγιασμό, κρυμμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο στο βάθος της αυλής.
Ο ιερέας ξόρκισε τα δαιμόνια, καταράστηκε τα μιαρά πνεύματα, τα οποία είχαν αναστατώσει ολόκληρη τη συνοικία του Μεταξουργείου, ράντισε τους παρισταμένους με αγιασμένο ύδωρ, έβρεξε τους τοίχους και τα παράθυρα, πήρε την πληρωμή του, για την οποία είχαν όλοι από κοινού συνδράμει και αφού ευλόγησε τους περίφοβους Χριστιανούς, εξήλθε από την αυλή, για να μεταβεί στο σπιτικό του.
Μόλις ο παπά-Ευστράτιος έκανε να δρασκελίσει την αυλόπορτα, μια τεράστια κοτρόνα τον χτύπησε με δύναμη στην πλάτη, κάνοντάς τον να εκβάλει μια γοερή κραυγή. Τάχυνε το βήμα του και μήτε γύρισε να κοιτάξει πίσω του, παρά μονάχα σιγομουρμούριζε:
-Εξορκισμένα και καταραμένα να είστε, πνεύματα πονηρά και παμμίαρα!
Κοντολογίς, όλοι οι ένοικοι της αυλής στο υπ’ αριθμόν 84 σπίτι της οδού Μαραθώνος έφεραν διάφορα τραύματα στο κορμί τους από τους συνεχείς λιθοβολισμούς, ακόμη και τα μικρά παιδιά. Τα τζάμια ήταν όλα σπασμένα και το οίκημα φάνταζε ξεχαρβαλωμένο, ενώ οι σωροί των πετρών ήταν τόσοι πολλοί, ώστε θα μπορούσε να χτίσει κανείς και δεύτερο σπίτι!
Εν τούτοις, το μυστήριο παρέμενε. Οι άνθρωποι είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι μισοί ήταν πεπεισμένοι πως κακά δαιμόνια, ανόσια ξωτικά και βέβηλα φαντάσματα τους είχαν στοχοποιήσει, ενώ οι άλλοι μισοί διατράνωναν πως αστόχαστοι και άμυαλοι φαρσέρ είχαν στήσει ένα άσχημο παιχνίδι εναντίον τους.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΚΑΙΡΟΙ”, στις 22/09/1902…
31/7 στις 22.20 περίπου πάνω από την Καλλίφυτο. Πολύ φωτεινό με μεγάλη διάρκεια θέασης κινούμενο πολύ αργά. Προλάβαμε και το είδαμε όλοι. Τελικά όπως κάνει πάντα χάθηκε
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Είχε χτυπήσει τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Όλο το υπηρετικό προσωπικό, ανήμπορο να κλείσει μάτι εκείνη τη νύχτα μέσα στο στοιχειωμένο μέγαρο του εφοπλιστή, αποφάσισε να συγκεντρωθεί στη μεγάλη σάλα της τραπεζαρίας. Εκνευρισμένο, σαλεμένο, τρομαγμένο και κατάκοπο, συζητούσε ακόμη με χαμηλή φωνή για τα φοβερά γεγονότα που είχαν προηγηθεί.
Η χήρα και η Διαμαντούλα ξάπλωσαν παρέα στην κρεβατοκάμαρα της κυρίας, καθώς υπέφεραν και οι δυο από νευρική κρίση.
Στην ατμόσφαιρα ήταν χυμένος ένας παγωμένος αέρας φρίκης, σαν να ξενυχτούσαν λείψανο. Ξαφνικά, όλοι τινάχτηκαν πάνω έντρομοι. Στον μακρύ διάδρομο του αρχοντικού ακούγονταν πατημασιές. Μήπως ήταν η φαντασία τους; Μα, δε γινόταν να είχαν όλοι ταυτοχρόνως την ίδια ψευδαίσθηση.
Σε μια από τις εσωτερικές πόρτες της τραπεζαρίας, σ’ εκείνη ακριβώς που έβλεπε προς τον διάδρομο, το μισό θυρόφυλλο είχε μείνει ανοιχτό. Μια από τις υπηρέτριες έτρεξε να κλείσει την πόρτα. Καθώς πλησίασε, όμως, κραύγασε δυνατά και απόμεινε μαρμαρωμένη.
Συγχρόνως, πρόβαλε στο άνοιγμα της πόρτας ένας πελώριος ανθρώπινος ίσκιος. Άπλωσε το άσαρκο χέρι του και της βούλωσε σφιχτά το στόμα. Την ίδια στιγμή, με το άλλο χέρι έστριψε τον διακόπτη κι έσβησε το φως.
Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησε η κυρία Παν…, μάταια χτυπούσε όλα τα ηλεκτρικά κουδούνια, καλώντας απεγνωσμένα κάποιον από το υπηρετικό προσωπικό. Κανένας δεν ερχόταν.
Νόμισε στη αρχή πως λόγω της αναστάτωσης που επικράτησε την προηγούμενη νύχτα, θα είχαν όλοι τους κοιμηθεί αργά και γι’ αυτό αργούσαν να σηκωθούν απ’ τα κρεβάτια τους.
Έστειλε τη Διαμαντούλα, τη σύζυγο του καπετάν Μιχάλη, να δει τι συνέβαινε. Τότε, αντιλήφθηκαν πως όλοι οι υπηρέτες είχαν εγκαταλείψει μέσα στη νύχτα το στοιχειωμένο σπίτι.
Το μέγαρο ήταν αδειανό. Έπειτα από τη μεταμεσονύκτια τρομακτική οπτασία, υπηρέτες και υπηρέτριες, μόλις συνήλθαν από τον πρώτο πανικό που τους είχε παραλύσει, άρπαξαν γρήγορα τα πράγματά τους και έφυγαν. Και μήτε ήθελαν να ξαναπατήσουν το πόδι τους εκεί μέσα.
Αλλά και στη κάμαρα που είχαν κατακλιθεί η χήρα του εφοπλιστή μαζί με την επιστήθια φίλη της, τη Διαμαντούλα, τα πράγματα δεν κύλησαν καλύτερα.
Ιδού τι αφηγήθηκε η τελευταία:
“Προτού πέσω να κοιμηθώ, αποφασισμένη πως έπρεπε επιτέλους να ξαποστάσω το κορμί μου έστω για λίγες ώρες, άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα έξω. Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως άκουσα κάτι σαν κλάμα. Και αμέσως μετά άκουσα τα σκυλιά να αλυχτούν και η καρδιά μου σχίστηκε στα δυο. Το σκοτάδι ήταν πυκνό. Ωστόσο, διέκρινα στον αέρα ατμούς λευκούς, σαν πασπαλίσματα ζάχαρης άχνης, που στριφογύριζαν και μετά, νόμισα πως κάλυψαν όλη την πρόσοψη του μεγάρου. Φοβήθηκα πολύ, έκλεισα το παράθυρο γρήγορα και πλάγιασα.
Νύσταζα και βυθίστηκα σ’ έναν παράξενο ύπνο, ανήσυχο, γεμάτο όνειρα. Είχα την αίσθηση πως κάποιος βημάτιζε μέσα στην κάμαρα σιγά και προφυλακτικά. Αφουγκραζόμουν τα χέρια του να πασπατεύουν εδώ κι εκεί. Έπειτα, μου φάνηκε πως κρύωνα, πως το σκέπασμά μου είχε γλιστρήσει μακριά μου και ξύπνησα.
Μια μυστηριώδης αχλή, μια αραχνοΰφαντη ομίχλη είχε απλωθεί στην κάμαρα. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τη λάμπα που είχαμε αφήσει αναμμένη και μόλις που αχνόφεγγε σαν σπιθίτσα μικρή, κατακόκκινη, αιματηρή, έτοιμη να σβήσει.
Μπερδεμένη ακόμα ανάμεσα στο τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα, πάσχισα να σηκωθώ επάνω, γιατί κρύωνα. Φρόνησα πως είχα αφήσει το παράθυρο ανοιχτό, πως είχα λησμονήσει να το κλείσω. Μα, ένιωθα τα πόδια μου μολυβένια. Είχα χάσει τη θέλησή μου. Αισθανόμουν μια αλλόκοτη παραζάλη και μια ανεξήγητη εξάντληση.
Έτσι, αφέθηκα να με πάρει ο ύπνος. Την ώρα που κατέβαζα τα βλέφαρά μου, όμως, είδα να σκύβει επάνω μου ένα πρόσωπο αισχρό, απαίσιο, αποκρουστικό. Τόσο χλομό, σαν να ήταν βαμμένο με κεχρί και φορούσε μια κόκκινη μάσκα.
Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, δεν ένιωσα τίποτε άλλο. Είχα, όμως, μέσα στον ύπνο μου την εντύπωση πως κάποιος υπήρχε πλάι μου, ένιωθα ανατριχίλες και άκουγα κάτι σαν πνιχτό και υπόκωφο βογκητό.
Από τον εφιαλτικό λήθαργο με ξύπνησαν κάποια στιγμή οι κραυγές της κυρίας, που καλούσε σε βοήθεια. Πετάχτηκα ορθή και πλησίασα το κρεβάτι της. Ήταν σχεδόν αναίσθητη. Τρομεροί σπασμοί συγκλόνιζαν ολόκληρο το κορμί της. Στα απλανή και ολάνοιχτα μάτια της ήταν καθρεφτισμένος ο πιο παρανοϊκός τρόμος.
Όταν κάποτε συνήλθε και τη ρώτησα, μου απάντησε πως είχε δει τον μακαρίτη άντρα της ολοζώντανο. Της είχε πει ό,τι είχε πει και σε εμένα, δηλαδή να φροντίσουμε για την ανάπαυση της ψυχής του”.
Η αφήγηση της Διαμαντούλας τελειώνει εδώ, γιατί την άλλη μέρα εγκατέλειψε κακήν κακώς το στοιχειωμένο μέγαρο.
Μα, το φάντασμα του εφοπλιστή είχε προκαλέσει παράνοια και στη συνοικία του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών, όπου οι φήμες ενισχύθηκαν έτι περαιτέρω από τις συνεχείς δεήσεις των οικείων του πάνω από τον τάφο του και τις αδιάκοπες συζητήσεις τους με τους ιερείς, οι οποίοι πραγματοποιούσαν το ένα ευχέλαιο μετά το άλλο.
Πολλοί περίοικοι του Νεκροταφείου αφηγούνταν ότι έτυχε να δουν έναν παράξενο ανθρώπινο ίσκιο να αναρριχάται στον τοίχο ή να γαντζώνεται στα σιδηρά κιγκλιδώματα της εξώθυρας. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, βεβαίωναν ότι είχαν αναγνωρίσει σε αυτή την απόκοσμη φιγούρα τον πεθαμένο εφοπλιστή Δ. Παν…
Πηγή: https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Το σκοτάδι σύρθηκε με την κοιλιά, σαν αιμοδιψές ερπετό, μέσα στις κάμαρες του στοιχειωμένου μεγάρου, έτοιμο να το καταπιεί αύτανδρο.
Το υπηρετικό προσωπικό έτρεχε εδώ κι εκεί να ανάψει όλα τα φώτα, να μη μείνει σπιθαμή αφώτιστη, παραδομένη στον μαύρο ζόφο.
Και μόλις άναψε και η τελευταία λάμπα, στεντόρεια γρονθοκοπήματα τράνταξαν τους τοίχους, λες και κάποιος νεκροζώντανος είχε εντοιχιστεί και πάλευε για τη λευτεριά του.
Κάποιος, κάτι, βάδιζε στους άδειους διαδρόμους, βαριά, βεβιασμένα, δίχως αναπαμό…
Μια από τις υπηρέτριες, καθώς άνοιξε την πόρτα σε μια από τις κρεβατοκάμαρες, όπου την είχε στείλει η κυρία της για να της φέρει κάτι, παρατήρησε έντρομη ότι η πόρτα, που εν τούτοις είχε μισανοίξει, δεν οπισθοχωρούσε περισσότερο, σαν να τη βαστούσε και να την έσπρωχνε από πίσω κάποιο χέρι ανθρώπινο, γερό.
Συγχρόνως, άκουσε καθαρά να γκρεμίζεται κάτω στο πάτωμα με άγριο πάταγο ένα μικρό τραπεζάκι που ήταν μέσα στο δωμάτιο, τοποθετημένο πίσω ακριβώς από την πόρτα. Αλλόφρων από τον φόβο της, σαλεμένη, έβαλε μια τρεχάλα για να ειδοποιήσει τους άλλους υπηρέτες και την κυρία της.
Μόλις παρήλθε η πρώτη αναμπουμπούλα, μπήκαν όλοι μαζί μέσα στο δωμάτιο, σαν αξιοθρήνητο τρεμάμενο μπουλούκι, δειλά και αθάρρετα. Έψαξαν παντού, αλλά δε βρήκαν τίποτε το περίεργο.
Το δωμάτιο, όμως, ήταν ήδη άνω κάτω. Αναποδογυρισμένα έπιπλα και πεταμένα σκόρπια ένα σωρό διακοσμητικά αντικείμενα, μερικά από τα οποία βρέθηκαν σπασμένα, όπως βαρύτιμα ανθοδοχεία και κομψά γυάλινα αγαλματίδια.
Κατόπιν, άκουσαν να σπάζει με έναν κρότο εκκωφαντικό ένα τζάμι από το μεγάλο παράθυρο του διαδρόμου και μια καμαριέρα που βρισκόταν εκεί έσκουξε τόσο γοερά, που τους έκοψε την ανάσα. Αναπήδησαν και στοιβάχτηκαν ο ένας πλάι στον άλλον για παρηγοριά.
Την αναζήτησαν αργότερα για να μάθουν τι είχε συμβεί, γιατί, εν τω μεταξύ, η προσοχή τους είχε στραφεί στις απελπισμένες κραυγές μιας άλλης καμαριέρας, που μάταια προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Έψαξαν παντού να τη βρουν, αλλά δεν κατόρθωσαν να την ανακαλύψουν πουθενά. Η γυναίκα είχε εξαφανιστεί. Πήγαν να κοιτάξουν στην κάμαρά της. Τα ρούχα της έλειπαν. Ήταν φανερό ότι είχε φύγει όπως-όπως από την έπαυλη του βρυκολακιασμένου εφοπλιστή.
Τι είχε δει άραγε η δυστυχής και την οδήγησε να πάρει μια τέτοια απόφαση, που πρόδιδε απόγνωση; Ήταν η φρίκη που την έκανε να παρατήσει η φτωχή υπηρέτρια τη σίγουρη δουλειά της;
Το γεγονός αυτό συνέτεινε να ξεχειλίσει πια το ποτήρι. Το υπηρετικό προσωπικό επαναστάτησε. Κανείς δεν μπορούσε να το συγκρατήσει. Η οικοδέσποινα τους παρακαλούσε με δάκρυα στα μάτια να μην την αφήσουν μοναχή της μέσα σε τούτη την ακατανόητη κόλαση. Επιτέλους, κάμφθηκαν και δέχτηκαν να παραμείνουν για το χατίρι της τραγικής χήρας.
Το φάντασμα του εφοπλιστή, όμως, είχε άλλα σχέδια κι έτσι, η νύχτα που πέρασαν ήταν γεμάτη εφιάλτες. Εφιάλτες από εκείνους που δεν ξυπνάς ποτέ εφησυχασμένος…
Όπως αφηγήθηκε αργότερα η μυστηριωδώς εξαφανισμένη καμαριέρα στις άλλες υπηρέτριες, αφορμή της αιφνίδιας φυγής της ήταν το τρομακτικό φαινόμενο που είχαν αντικρίσει τα μάτια της, καθώς περνούσε από τον μακρύ διάδρομο του αρχοντικού.
Ένας παράδοξος θόρυβος την έκανε να γυρίσει πίσω και να κοιτάξει προς το παράθυρο, από το οποίο είχε προέλθει ο δαιμονισμένος κρότος.
Είδε τότε το τζάμι του σφαλιστού παραθύρου να συντρίβεται σε χίλια κομμάτια και να προβάλλει μέσα από το άνοιγμα ο κάτωχρος ίσκιος ενός ανθρώπινου χεριού.
Το κέρινο χέρι γαντζώθηκε με τα φριχτά οστεώδη του δάχτυλα πάνω στον παραστάτη του παραθύρου και μέσα από την οπή του σπασμένου τζαμιού γλίστρησε μέσα μια οπτασία.
Στην αρχή πρόσεξε μονάχα τα δυο του μάτια, πυρακτωμένα, βλοσυρά, αυστηρά και αγριωπά συνάμα. Ύστερα, είδε καλά ολόκληρο το κεφάλι του και πήγε να σύρει μια φωνή, αλλά ήχος δε βγήκε από το στόμα της. Τα βλέφαρά της έμειναν ασάλευτα, τα μάτια της ορθάνοιχτα και απλανή, σαν να είχαν νεκρωθεί οι μύες που τα κινούσαν.
Σαν να έλκονταν τα μάτια της από κάποιον ακατανίκητο μαγνήτη, έμεινε προσηλωμένη στον απαίσιο ανθρώπινο ίσκιο, που τον έβλεπε, εκεί, μπροστά της, να συστέλλεται αφύσικα, να μικραίνει ολοένα και να μπαίνει μέσα από τη μικρή οπή του σπασμένου τζαμιού, λες και ήταν το κορμί του, όχι από σάρκα και οστά, αλλά από λάστιχο…
Θωρούσε τους πελώριους ώμους του να συγκλίνουν και να προσεγγίζουν ο ένας τον άλλον σαν φυσαρμόνικα… Το ευρύ στέρνο του να γίνεται τόσο δα, όσο αρκούσε για να χωρέσει στο στενό άνοιγμα… Τις τεράστιες πλάτες του να συμμαζεύονται σ’ ένα μικρούτσικο κουβάρι…
Ο ειδεχθής ανθρώπινος ίσκιος, παραμορφωμένος και λαστιχωτός, είχε ήδη εισχωρήσει στο άνοιγμα έως τη μέση περίπου, όταν η καμαριέρα ανέκτησε ξαφνικά τις δυνάμεις της, εξέβαλε μια απόκοσμη, μακρόσυρτη κραυγή και ετράπη σε φυγή.
Κατέφυγε αμέσως στο δωμάτιό της, μάζεψε άρον-άρον τα υπάρχοντά της και σέρνοντας τα πόδια της, που είχαν παραλύσει από τον τρόμο, κατέβηκε μηχανικά τις σκάλες, δίχως να ξέρει τι να κάνει, ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν τις παρειές της…
Πηγή: https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Παρόμοιο φαινόμενο και εδώ :
http://paranormap.net/article/11550
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Παρόμοιο φαινόμενο και εδώ :
http://paranormap.net/article/11197
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
"Υπήρχε το έντονο βοητό η οποία δεν ξέραμε από που προερχόταν, σαν να δούλευαν μηχανήματα από κάτω. Τέτοιο βοητό είχαμε ακούσει στο αστεροσκοπείο της Πεντέλης. Και εκεί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από που προερχόταν ο ήχος"
https://www.youtube.com/watch?v=rCKUct8DOws&fbclid=IwAR3FK-klxuFdZ_7hAcdGHRjsp1XvrEWexU37r2pS6oEtsfL6VJj1d3dIagk (Στο 14.06)
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
"Πραγματικά στην επίσκεψή μας που κάναμε με την ομάδα ΑΛΦΑ ακούσαμε διάφορους θυρύβους περιηγηθήκαμε σε όλο το χώρο και το πιο εντυπωσιακό απ΄όλα ήταν με τα μηχανήματα τα οποία ηχογραφούσανε, οι συχνότητες των οποίων είναι περίπου οι συχνότητες που ακούνε τα σκυλιά ακούσαμε σε μία πόρτα την οποία προσπάθησε να την ανοίξει ο δυνατός της παρέας, σε ηχογράφηση που την ακούσαμε 3-4 μέρες μετά που πήγαμε στο συγκεκριμένο χώρο την έκφραση ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ. Πραγματικά η πόρτα δεν άνοιγε, δεν είχε φρακάρει. Μετά από λίγη ώρα η πόρτα άνοιξε, ο χώρος κενός. Εντύπωση προκαλεί πως κατεβαίνοντας κάτω στο υπόγειο του κτιρίου όλων τα μαλλιά είχαν στατικό ηλεκτρισμό και και υπήρχαν μεγάλες μεταβολές της θερμοκρασίας, απ΄ότι θυμάμαι από 18 βαθμούς έφτασε σε κάποιο σημείο τους 4 βαθμούς."
https://www.youtube.com/watch?v=rCKUct8DOws&fbclid=IwAR3FK-klxuFdZ_7hAcdGHRjsp1XvrEWexU37r2pS6oEtsfL6VJj1d3dIagk (Από 12.04 έως 12,50)
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Το ίδιο και εγώ πριν από χρόνια στη Δράμα. Έμεινε ακίνητο πάνω από μισή ώρα.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Το ίδιο φαινόμενο εμφανίστηκε στις 12 Νοεμβρίου στα Ιωάννινα αλλά και στα βορειοανατολικά προάστεια των Αθηνών την 1/1/2000 λίγα λεπτά μετά την αλλαγή του έτους. Στο εσωτερικό του φαίνονταν να γίνονται παλμικές κινήσεις και γύρω από το κέντρο του εμφανιζονταν στίγματα σε σπειροειδή σχηματισμό. Το φαινόμενο αυτό έχει ιασταυρωθεί από δοαφορετικές πηγές καθώς οι διάφοροι μάρτυρες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, παρακολούθησαν το φαινόμενο από διαφορετικές περιοχές απ' όπου πέρασε και έκαναν ακριβώς την ίδια περιγραφή.
Μετά από συνδυασμό όλων των μαρτυριών από διαφορετικές συνοικίες, όλα συγκλίνουν ότι η πορεία του UFO ήταν : Από τη μεριά της Πάρνηθας, με κατεύθυνση ΝΑ πέρασε αργά, νότια της Πεντέλης και συνεχίζοντας την πορεία του έφυγε προς τα βόρεια του Υμηττού, όπου και έμεινε στάσιμο για περισσότερη ώρα.
Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 91, άρθρο του Μ. Ποδοτά με Το αγνώστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο του Αλίκαμπου σελ 20
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Περισσότερα από το περιοδικό Τρίτο Μάτι :
https://www.scribd.com/document/487971153/Ufo-Over-Gytheio
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Δείτε περισσότερα εδώ : https://www.scribd.com/document/487811121/Neto-Athens
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Σχετικά με την εμφανιση του Χριστού στον Παϊσιο :
Διηγήθηκε ὁ Γέροντας: «Ἀπό ἕνδεκα χρονῶν διάβαζα βίους Ἁγίων καί ἔκανα
νηστεῖες καί ἀγρυπνίες. Ὁ ἀδελφός μου ὁ μεγαλύτερος ἔπαιρνε καί ἔκρυβε τούς
βίους. Δέν κατάφερε τίποτε. Πήγαινα στό δάσος καί συνέχιζα. Κάποιος φίλος
του τότε, ὁ Κώστας, τοῦ εἶπε: «Θά σοῦ τόν κάνω νά τά παρατήση ὅλα».
»Ἦρθε καί μοῦ ἀνέπτυξε τήν θεωρία τοῦ Δαρβίνου. Κλονίστηκα τότε καί εἶ-
πα: «Θά πάω νά προσευχηθῶ, καί, ἄν ὁ Χριστός εἶναι Θεός, θά μοῦ παρουσιαστῆ
νά πιστέψω. Μιά σκιά, μιά φωνή, κάτι θά μοῦ δείξει». Τόσο μοὔκοβε. Πῆγα καί
ἄρχισα μετάνοιες καί προσευχή γιά ὧρες, ἀλλά τίποτε. Στό τέλος τσακισμένος
σταμάτησα. Μοῦ ἦρθε τότε στήν σκέψη κάτι πού μοῦ᾿χε πεῖ ὁ Κώστας: «Παρα-
δέχομαι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἕνας σπουδαῖος ἄνθρωπος, δίκαιος, ἐνάρετος, τόν
ὁποῖο ἐμίσησαν ἀπό φθόνο γιά τήν ἀρετή του καί τόν καταδίκασαν οἱ συμπα-
τριῶτες του». Τότε εἶπα: «Ἀφοῦ εἶναι τέτοιος, καί ἄνθρωπος νά ἦταν, ἀξίζει νά
τόν ἀγαπήσω, νά τόν ὑπακούσω καί νά θυσιασθῶ γι᾿ Αὐτόν. Δέν θέλω οὔτε πα-
ράδεισο, οὔτε τίποτε. Γιά τήν ἁγιότητά του καί τήν καλωσύνη του ἀξίζει κάθε
θυσία». (Καλός λογισμός καί φιλότιμο).
»Ὁ Θεός περίμενε τήν ἀντιμετώπισή μου. Ὕστερα ἀπό αὐτό παρουσιάσθηκε
ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μέσα σέ ἄφθονο φῶς. Φαινόταν ἀπό τήν μέση καί πάνω. Μέ
κοίταξε μέ πολλή ἀγάπη καί μοῦ εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή. Ὁ πιστε-
ύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται»6. Τά λόγια αὐτά ἦταν γραμμένα
καί στό Εὐαγγέλιο πού κρατοῦσε ἀνοικτό στό ἀριστερό χέρι Του».
Τό γεγονός αὐτό διέλυσε στόν δεκαπενταετῆ Ἀρσένιο τούς λογι-
σμούς ἀμφιβολίας, πού τάραζαν τήν παιδική του ψυχή, καί γνώρισε
μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ τόν Χριστό ὡς Θεό ἀληθινό καί Σωτῆρα τοῦ
κόσμου. Βεβαιώθηκε γιά τόν Θεάνθρωπο, ὄχι ἀπό ἄνθρωπο ἤ ἀπό βι-
βλία, ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο, πού τοῦ ἀποκαλύφθηκε καί μάλι-
στα σέ τέτοια ἡλικία. Στερεωμένος πλέον στήν πίστη μονολογοῦσε:
«Κώστα, ἅμα θέλης τώρα, ἔλα νά συζητήσουμε».
ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994), Ὁ Ἀσυρματιστής τοῦ Στρατοῦ καί τοῦ Θεοῦ του Σχη (ΤΘ) Καραϊσκου Δημητρίου σελ. 18-19
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Άλλη μια αναφορά από τη Ν. Αμερική που έχει σχέση με ήχο : "Σύμφωνα με τους θρύλους τις παλιές μέρες όλοι μπορούσαν να πετάξουν, Όλα ήταν τοσο ελαφριά και τεράστιες πέτρες μπορούσαν να μετακινηθούν. Τις παλιές μέρες οι άνθρωοι μπορύσαν να πετάξουν τραγουδώντας ένα τραγούδι και χτυπώντας μία πλάκα".
Harold T. Wilkins, Secret Cities of South America, 1940, and Mysteries of Ancient South America, 1950.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Painting of Sanshin Mountain-spirit at Jiri-san Hwaeom-sa Monastery
Το είδαν το ζωφράφισαν...
https://sacredsites.com/asia/korea/sanshin.html
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Πιθανόν η είσοδος είναι αυτή αν και καλυμμένη :
https://www.google.com/maps/@40.940755,24.4240733,3a,75y,192.87h,87.42t/data=!3m6!1e1!3m4!1sk8Bu_McQ01YdYKu6u0Jxkw!2e0!7i16384!8i8192
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Στη Δράμα οι αρχές κόβουν συνέχεια πρόστιμα για COVID σε λαθρομετανάστες.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Μετά από 14 χρόνια επανέρχομαι στη συγκεκριμένη αναφορά και πιο συγκεκριμένα στο σχόλιο του επισκέπτη που αναφέρει την σπηλια σαν "αυτοκρατορικό μουσείο". Στο βιβλίο του Δημήτρη Βαρδίκου "ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ", τόμος Αρχαιολογία αναφέρει το Μουσείο του Παγγαίου ως ανώτατη σχολή φιλοσοφίας ή πανεπιστήμιο παρόμοιο με το μουσείο του Παρνασσού από τα οποία μεταδίδεται στους μυημένους ο Ελληνικός Λόγος. Άραγε ο Βαρδίκος και ο αναγνώστης λένε για το ίδιο πράγμα; Ο Βαρδίκος τοποθετεί την ίδρυσή του το 5000 π.Χ.
Από την άλλη έρχεται και ο Τσατσόμοιρος και συμπληρώνει τον Βαρδίκο. Στο βιβλίο του "Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας" αναφέρει πως τα γραπτά του Ησίοδου δεν εμπνεύστηκαν από τις μούσες αλλά του έγιναν γνωστά από τα μουσεία (μουσαία) τα οποία υπήρχαν στον Παρνασσό ή στον Ελικώνα (γειτονικό βουνό). Τα μουσαία ήταν εννέα όσες και οι μούσες και το καθένα ήταν εξειδικευμένο σε πανάρχιες γνώσεις ανάλογες με αυτές που γνωρίζουμε σήμερα για τις μούσες. Το πράγμα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Περισσότερα :
Στο υπ’ αριθμόν 84 σπίτι της οδού Μαραθώνος στην Αθήνα, συνέβαιναν πράγματα ακατανόητα, που είχαν αναστατώσει τους ενοίκους, αλλά και τους περιοίκους για μια ολόκληρη εβδομάδα, αφήνοντας τους πάντες άγρυπνους και τρομοκρατημένους.
Ήταν Σεπτέμβριος του 1902. Στο “στοιχειωμένο σπίτι”, όπως το αποκαλούσαν, ξεκίνησε ένας ανελέητος λιθοβολισμός, ο οποίος είχε καταστρέψει πολλά τζάμια, πόρτες, κανάτια, αλλά και τα κεφάλια και τις πλάτες των δύστυχων ανθρώπων, οι οποίοι διέμεναν στο σπίτι εκείνο με τη μεγάλη κεντρική αυλή.
Το στοιχειωμένο οίκημα ανήκε στον Αθανάσιο Νίτη, ο οποίος διατηρούσε ζαχαροπλαστείο στο Λαύριο. Σε αυτό κατοικούσαν οι εξής ενοικιαστές: ο Αλκιβιάδης Παπαδόπουλος, εργολάβος, μαζί με τη σύζυγό του, ο Ιωάννης Σιδεράς με τη γυναίκα του την Ανεζή, ο Γεώργιος Μοσχούλας, οπωροπώλης, με τη γυναίκα του και ο Παναγιώτης Καραβάς, Αστυφύλακας, μαζί με τη σύζυγό του και μια 16χρονη ανιψιά του, τη Μαρίνα.
Κατά τις 10 το πρωί της Κυριακής της 15ης Σεπτεμβρίου, και ενώ όλοι οι άντρες ήταν διασκορπισμένοι στα παντοπωλεία της γειτονιάς, πίνοντας το κρασάκι τους, ξάφνου μια πελώρια πέτρα έσκασε σαν βόμβα στο μέσον της αυλής, αναγκάζοντας τις γυναίκες που κάθονταν εκεί να πεταχτούν κατατρομαγμένες και να ζητήσουν άσυλο μέσα στις κάμαρές τους.
-Τα παλιόπαιδα!… ψέλλισε μονάχα η κυρά Ανεζώ και συνέχισε από την εξώπορτά της τη συνομιλία της με τις υπόλοιπες κυράδες της αυλής.
Μετά από λίγα λεπτά, το θέμα λησμονήθηκε και δειλά-δειλά οι γυναίκες άρχισαν να ξεμυτίζουν προς την αυλή, την οποία δεν είχε πατήσει ακόμη ο ήλιος.
Μα, δεν πρόφτασαν καλά-καλά να βγουν και μια δεύτερη πέτρα έπεσε από τα ύψη του ουρανού και διαλύθηκε ως οβίδα, ενώ η γάτα του σπιτιού έσπευσε να προφυλαχτεί στο υπόστεγο του ορνιθώνα.
-Μπα, σε καλό σας, μπερμπαντόπαιδα!… έσυρε τη φωνή και πάλι η κυρά Ανεζώ.
Το παράδοξο αυτό γεγονός, όμως, ανησύχησε πια και τις άλλες γειτόνισσες και ιδίως τη Βασιλική Μοσχούλα, τη σύζυγο του οπωροπώλη, η οποία ήταν έγκυος.
Δεν πρόκαμαν να συνέλθουν οι δόλιες και αίφνης, μια τρίτη πέτρα και μια τέταρτη και ούτω καθ’ εξής μαστίγωναν με πάταγο την αθηναϊκή αυλή.
Από εκείνη την ημέρα και έπειτα, για μια ολόκληρη εβδομάδα, η μυστηριώδης πέτρινη βροχή δεν τους εγκατέλειψε στιγμή. Διακοπτόταν μονάχα για λίγες ώρες μέσα στην ημέρα και κατόπιν, ξεκινούσε με ορμή και διαρκούσε βράδυ και πρωί.
Τα ουρλιαχτά των γυναικών σήκωσαν όλη τη γειτονιά στο ποδάρι. Έως και οι ασθενείς άφησαν τις κλίνες τους και σύρθηκαν όπως-όπως μέχρι το στοιχειωμένο σπίτι και ξελαιμιάζονταν όλοι μαζί, με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουράνιο θόλο, προκειμένου να διαπιστώσουν από πού προερχόταν εκείνος ο λίθινος ορυμαγδός, που έσκαγε στα κεφάλια τους.
-Άδικα κοιτάς, κυρά Θανάσαινα… Άδικα εντελώς… Πώς μπορείς να δεις εσύ τα χέρια των ξωτικών που πετούν τις πέτρες; έλεγε μια γριούλα, η οποία είχε τη φήμη της σοφής γυναίκας.
Η κυρά Θανάσαινα χαμήλωνε τότε το κεφάλι, μα μια νέα πέτρα που προσγειωνόταν στην πολύπαθη αυλή, την έκανε να ανυψώσει ξανά τα μάτια προς τον αινιγματικό ουρανό.
-Ο Θεός να φυλάει! Καλέ, εδώ υπάρχουν φαντάσματα! Αυτό, δα, είναι πια φως φανερό!… φρονούσαν άλλοι.
Εκείνη η Κυριακή πέρασε ολάκερη με σταυροκοπήματα και ψιθύρους. Μα, τη νύχτα, το κακό έγινε ανυπόφορο. Οι ένοικοι του στοιχειωμένου σπιτιού κλείστηκαν στα δωμάτιά τους, για να σώσουν τη σωματική τους ακεραιότητα. Αλλά, πού να τους πάρει ο ύπνος;
Τζάμια άρχισαν να σπάνε. Μετά από λίγο, ράγισε ο φεγγίτης. Ύστερα, θρυμματίστηκε το σκέπασμα του πηγαδιού. Έπειτα, σμπαραλιάστηκαν όλες οι στάμνες.
Έτσι, οι δυσοίωνες εκείνες νύχτες απέκτησαν τη δική τους άγρια μουσική: οι συριγμοί των λίθων που εξακοντίζονταν εναντίον τους και η χλαπαταγή των σπασμένων αντικειμένων.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή ειδοποιήθηκε η Αστυνομία, η οποία απέστειλε επί τόπου τον Σταθμάρχη του Μεταξουργείου με αρκετούς Ευζώνους. Μολονότι, όμως, προσπάθησαν και παραμόνευσαν επανειλημμένως, εξετάζοντας διαρκώς τα πέριξ, δεν κατόρθωσαν να ανακαλύψουν τίποτε.
Μάλιστα, μια από τις νύχτες αυτές, οι Εύζωνες παραφυλούσαν στη γειτονική ταράτσα και έβλεπαν τις πέτρες να περνούν πάνω από τα κεφάλια τους, δεν μπορούσαν, όμως, να καταλάβουν από πού πρέρχονταν.
Όλα αυτά ενέπνευσαν στους περίοικους την ιδέα πως επρόκειτο περί ξωτικών. Οι γνώμες, ωστόσο, ήταν διηρημένες. Οι μεν πίστευαν αδιστάκτως ότι τα ξωτικά τιμωρούσαν το στοιχειωμένο σπίτι, ενώ οι δε επέμεναν πως κάποιοι κακόβουλοι είχαν στήσει αυτό το φρικαλέο σκηνικό, για να διασκεδάσουν την ανία τους.
Λίγες μέρες μετά, οι πανικόβλητοι και άυπνοι ένοικοι κάλεσαν τον παπά-Ευστράτιο να τελέσει αγιασμό, κρυμμένος μέσα σ’ ένα δωμάτιο στο βάθος της αυλής.
Ο ιερέας ξόρκισε τα δαιμόνια, καταράστηκε τα μιαρά πνεύματα, τα οποία είχαν αναστατώσει ολόκληρη τη συνοικία του Μεταξουργείου, ράντισε τους παρισταμένους με αγιασμένο ύδωρ, έβρεξε τους τοίχους και τα παράθυρα, πήρε την πληρωμή του, για την οποία είχαν όλοι από κοινού συνδράμει και αφού ευλόγησε τους περίφοβους Χριστιανούς, εξήλθε από την αυλή, για να μεταβεί στο σπιτικό του.
Μόλις ο παπά-Ευστράτιος έκανε να δρασκελίσει την αυλόπορτα, μια τεράστια κοτρόνα τον χτύπησε με δύναμη στην πλάτη, κάνοντάς τον να εκβάλει μια γοερή κραυγή. Τάχυνε το βήμα του και μήτε γύρισε να κοιτάξει πίσω του, παρά μονάχα σιγομουρμούριζε:
-Εξορκισμένα και καταραμένα να είστε, πνεύματα πονηρά και παμμίαρα!
Κοντολογίς, όλοι οι ένοικοι της αυλής στο υπ’ αριθμόν 84 σπίτι της οδού Μαραθώνος έφεραν διάφορα τραύματα στο κορμί τους από τους συνεχείς λιθοβολισμούς, ακόμη και τα μικρά παιδιά. Τα τζάμια ήταν όλα σπασμένα και το οίκημα φάνταζε ξεχαρβαλωμένο, ενώ οι σωροί των πετρών ήταν τόσοι πολλοί, ώστε θα μπορούσε να χτίσει κανείς και δεύτερο σπίτι!
Εν τούτοις, το μυστήριο παρέμενε. Οι άνθρωποι είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι μισοί ήταν πεπεισμένοι πως κακά δαιμόνια, ανόσια ξωτικά και βέβηλα φαντάσματα τους είχαν στοχοποιήσει, ενώ οι άλλοι μισοί διατράνωναν πως αστόχαστοι και άμυαλοι φαρσέρ είχαν στήσει ένα άσχημο παιχνίδι εναντίον τους.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΚΑΙΡΟΙ”, στις 22/09/1902…
https://strangepress.gr/2020/08/30/lithobolismos-stoixeiomenou-spitiou-sto-metaxourgeio-to-1902/
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
31/7 στις 22.20 περίπου πάνω από την Καλλίφυτο. Πολύ φωτεινό με μεγάλη διάρκεια θέασης κινούμενο πολύ αργά. Προλάβαμε και το είδαμε όλοι. Τελικά όπως κάνει πάντα χάθηκε
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Διαβάστε περισσότερα :
http://www.eoeresearch.org/alien-abduction-of-greece-makis-podotas/?fbclid=IwAR3smBnwgClMw2cx0Vo8F0xyRgyMs7POZ3kmu0z5MyaYYKgUrSD3r-z6UhM
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Είχε χτυπήσει τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Όλο το υπηρετικό προσωπικό, ανήμπορο να κλείσει μάτι εκείνη τη νύχτα μέσα στο στοιχειωμένο μέγαρο του εφοπλιστή, αποφάσισε να συγκεντρωθεί στη μεγάλη σάλα της τραπεζαρίας. Εκνευρισμένο, σαλεμένο, τρομαγμένο και κατάκοπο, συζητούσε ακόμη με χαμηλή φωνή για τα φοβερά γεγονότα που είχαν προηγηθεί.
Η χήρα και η Διαμαντούλα ξάπλωσαν παρέα στην κρεβατοκάμαρα της κυρίας, καθώς υπέφεραν και οι δυο από νευρική κρίση.
Στην ατμόσφαιρα ήταν χυμένος ένας παγωμένος αέρας φρίκης, σαν να ξενυχτούσαν λείψανο. Ξαφνικά, όλοι τινάχτηκαν πάνω έντρομοι. Στον μακρύ διάδρομο του αρχοντικού ακούγονταν πατημασιές. Μήπως ήταν η φαντασία τους; Μα, δε γινόταν να είχαν όλοι ταυτοχρόνως την ίδια ψευδαίσθηση.
Σε μια από τις εσωτερικές πόρτες της τραπεζαρίας, σ’ εκείνη ακριβώς που έβλεπε προς τον διάδρομο, το μισό θυρόφυλλο είχε μείνει ανοιχτό. Μια από τις υπηρέτριες έτρεξε να κλείσει την πόρτα. Καθώς πλησίασε, όμως, κραύγασε δυνατά και απόμεινε μαρμαρωμένη.
Συγχρόνως, πρόβαλε στο άνοιγμα της πόρτας ένας πελώριος ανθρώπινος ίσκιος. Άπλωσε το άσαρκο χέρι του και της βούλωσε σφιχτά το στόμα. Την ίδια στιγμή, με το άλλο χέρι έστριψε τον διακόπτη κι έσβησε το φως.
Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησε η κυρία Παν…, μάταια χτυπούσε όλα τα ηλεκτρικά κουδούνια, καλώντας απεγνωσμένα κάποιον από το υπηρετικό προσωπικό. Κανένας δεν ερχόταν.
Νόμισε στη αρχή πως λόγω της αναστάτωσης που επικράτησε την προηγούμενη νύχτα, θα είχαν όλοι τους κοιμηθεί αργά και γι’ αυτό αργούσαν να σηκωθούν απ’ τα κρεβάτια τους.
Έστειλε τη Διαμαντούλα, τη σύζυγο του καπετάν Μιχάλη, να δει τι συνέβαινε. Τότε, αντιλήφθηκαν πως όλοι οι υπηρέτες είχαν εγκαταλείψει μέσα στη νύχτα το στοιχειωμένο σπίτι.
Το μέγαρο ήταν αδειανό. Έπειτα από τη μεταμεσονύκτια τρομακτική οπτασία, υπηρέτες και υπηρέτριες, μόλις συνήλθαν από τον πρώτο πανικό που τους είχε παραλύσει, άρπαξαν γρήγορα τα πράγματά τους και έφυγαν. Και μήτε ήθελαν να ξαναπατήσουν το πόδι τους εκεί μέσα.
Αλλά και στη κάμαρα που είχαν κατακλιθεί η χήρα του εφοπλιστή μαζί με την επιστήθια φίλη της, τη Διαμαντούλα, τα πράγματα δεν κύλησαν καλύτερα.
Ιδού τι αφηγήθηκε η τελευταία:
“Προτού πέσω να κοιμηθώ, αποφασισμένη πως έπρεπε επιτέλους να ξαποστάσω το κορμί μου έστω για λίγες ώρες, άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα έξω. Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως άκουσα κάτι σαν κλάμα. Και αμέσως μετά άκουσα τα σκυλιά να αλυχτούν και η καρδιά μου σχίστηκε στα δυο. Το σκοτάδι ήταν πυκνό. Ωστόσο, διέκρινα στον αέρα ατμούς λευκούς, σαν πασπαλίσματα ζάχαρης άχνης, που στριφογύριζαν και μετά, νόμισα πως κάλυψαν όλη την πρόσοψη του μεγάρου. Φοβήθηκα πολύ, έκλεισα το παράθυρο γρήγορα και πλάγιασα.
Νύσταζα και βυθίστηκα σ’ έναν παράξενο ύπνο, ανήσυχο, γεμάτο όνειρα. Είχα την αίσθηση πως κάποιος βημάτιζε μέσα στην κάμαρα σιγά και προφυλακτικά. Αφουγκραζόμουν τα χέρια του να πασπατεύουν εδώ κι εκεί. Έπειτα, μου φάνηκε πως κρύωνα, πως το σκέπασμά μου είχε γλιστρήσει μακριά μου και ξύπνησα.
Μια μυστηριώδης αχλή, μια αραχνοΰφαντη ομίχλη είχε απλωθεί στην κάμαρα. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τη λάμπα που είχαμε αφήσει αναμμένη και μόλις που αχνόφεγγε σαν σπιθίτσα μικρή, κατακόκκινη, αιματηρή, έτοιμη να σβήσει.
Μπερδεμένη ακόμα ανάμεσα στο τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα, πάσχισα να σηκωθώ επάνω, γιατί κρύωνα. Φρόνησα πως είχα αφήσει το παράθυρο ανοιχτό, πως είχα λησμονήσει να το κλείσω. Μα, ένιωθα τα πόδια μου μολυβένια. Είχα χάσει τη θέλησή μου. Αισθανόμουν μια αλλόκοτη παραζάλη και μια ανεξήγητη εξάντληση.
Έτσι, αφέθηκα να με πάρει ο ύπνος. Την ώρα που κατέβαζα τα βλέφαρά μου, όμως, είδα να σκύβει επάνω μου ένα πρόσωπο αισχρό, απαίσιο, αποκρουστικό. Τόσο χλομό, σαν να ήταν βαμμένο με κεχρί και φορούσε μια κόκκινη μάσκα.
Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, δεν ένιωσα τίποτε άλλο. Είχα, όμως, μέσα στον ύπνο μου την εντύπωση πως κάποιος υπήρχε πλάι μου, ένιωθα ανατριχίλες και άκουγα κάτι σαν πνιχτό και υπόκωφο βογκητό.
Από τον εφιαλτικό λήθαργο με ξύπνησαν κάποια στιγμή οι κραυγές της κυρίας, που καλούσε σε βοήθεια. Πετάχτηκα ορθή και πλησίασα το κρεβάτι της. Ήταν σχεδόν αναίσθητη. Τρομεροί σπασμοί συγκλόνιζαν ολόκληρο το κορμί της. Στα απλανή και ολάνοιχτα μάτια της ήταν καθρεφτισμένος ο πιο παρανοϊκός τρόμος.
Όταν κάποτε συνήλθε και τη ρώτησα, μου απάντησε πως είχε δει τον μακαρίτη άντρα της ολοζώντανο. Της είχε πει ό,τι είχε πει και σε εμένα, δηλαδή να φροντίσουμε για την ανάπαυση της ψυχής του”.
Η αφήγηση της Διαμαντούλας τελειώνει εδώ, γιατί την άλλη μέρα εγκατέλειψε κακήν κακώς το στοιχειωμένο μέγαρο.
Μα, το φάντασμα του εφοπλιστή είχε προκαλέσει παράνοια και στη συνοικία του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών, όπου οι φήμες ενισχύθηκαν έτι περαιτέρω από τις συνεχείς δεήσεις των οικείων του πάνω από τον τάφο του και τις αδιάκοπες συζητήσεις τους με τους ιερείς, οι οποίοι πραγματοποιούσαν το ένα ευχέλαιο μετά το άλλο.
Πολλοί περίοικοι του Νεκροταφείου αφηγούνταν ότι έτυχε να δουν έναν παράξενο ανθρώπινο ίσκιο να αναρριχάται στον τοίχο ή να γαντζώνεται στα σιδηρά κιγκλιδώματα της εξώθυρας. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, βεβαίωναν ότι είχαν αναγνωρίσει σε αυτή την απόκοσμη φιγούρα τον πεθαμένο εφοπλιστή Δ. Παν…
Πηγή: https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap
Το σκοτάδι σύρθηκε με την κοιλιά, σαν αιμοδιψές ερπετό, μέσα στις κάμαρες του στοιχειωμένου μεγάρου, έτοιμο να το καταπιεί αύτανδρο.
Το υπηρετικό προσωπικό έτρεχε εδώ κι εκεί να ανάψει όλα τα φώτα, να μη μείνει σπιθαμή αφώτιστη, παραδομένη στον μαύρο ζόφο.
Και μόλις άναψε και η τελευταία λάμπα, στεντόρεια γρονθοκοπήματα τράνταξαν τους τοίχους, λες και κάποιος νεκροζώντανος είχε εντοιχιστεί και πάλευε για τη λευτεριά του.
Κάποιος, κάτι, βάδιζε στους άδειους διαδρόμους, βαριά, βεβιασμένα, δίχως αναπαμό…
Μια από τις υπηρέτριες, καθώς άνοιξε την πόρτα σε μια από τις κρεβατοκάμαρες, όπου την είχε στείλει η κυρία της για να της φέρει κάτι, παρατήρησε έντρομη ότι η πόρτα, που εν τούτοις είχε μισανοίξει, δεν οπισθοχωρούσε περισσότερο, σαν να τη βαστούσε και να την έσπρωχνε από πίσω κάποιο χέρι ανθρώπινο, γερό.
Συγχρόνως, άκουσε καθαρά να γκρεμίζεται κάτω στο πάτωμα με άγριο πάταγο ένα μικρό τραπεζάκι που ήταν μέσα στο δωμάτιο, τοποθετημένο πίσω ακριβώς από την πόρτα. Αλλόφρων από τον φόβο της, σαλεμένη, έβαλε μια τρεχάλα για να ειδοποιήσει τους άλλους υπηρέτες και την κυρία της.
Μόλις παρήλθε η πρώτη αναμπουμπούλα, μπήκαν όλοι μαζί μέσα στο δωμάτιο, σαν αξιοθρήνητο τρεμάμενο μπουλούκι, δειλά και αθάρρετα. Έψαξαν παντού, αλλά δε βρήκαν τίποτε το περίεργο.
Το δωμάτιο, όμως, ήταν ήδη άνω κάτω. Αναποδογυρισμένα έπιπλα και πεταμένα σκόρπια ένα σωρό διακοσμητικά αντικείμενα, μερικά από τα οποία βρέθηκαν σπασμένα, όπως βαρύτιμα ανθοδοχεία και κομψά γυάλινα αγαλματίδια.
Κατόπιν, άκουσαν να σπάζει με έναν κρότο εκκωφαντικό ένα τζάμι από το μεγάλο παράθυρο του διαδρόμου και μια καμαριέρα που βρισκόταν εκεί έσκουξε τόσο γοερά, που τους έκοψε την ανάσα. Αναπήδησαν και στοιβάχτηκαν ο ένας πλάι στον άλλον για παρηγοριά.
Την αναζήτησαν αργότερα για να μάθουν τι είχε συμβεί, γιατί, εν τω μεταξύ, η προσοχή τους είχε στραφεί στις απελπισμένες κραυγές μιας άλλης καμαριέρας, που μάταια προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Έψαξαν παντού να τη βρουν, αλλά δεν κατόρθωσαν να την ανακαλύψουν πουθενά. Η γυναίκα είχε εξαφανιστεί. Πήγαν να κοιτάξουν στην κάμαρά της. Τα ρούχα της έλειπαν. Ήταν φανερό ότι είχε φύγει όπως-όπως από την έπαυλη του βρυκολακιασμένου εφοπλιστή.
Τι είχε δει άραγε η δυστυχής και την οδήγησε να πάρει μια τέτοια απόφαση, που πρόδιδε απόγνωση; Ήταν η φρίκη που την έκανε να παρατήσει η φτωχή υπηρέτρια τη σίγουρη δουλειά της;
Το γεγονός αυτό συνέτεινε να ξεχειλίσει πια το ποτήρι. Το υπηρετικό προσωπικό επαναστάτησε. Κανείς δεν μπορούσε να το συγκρατήσει. Η οικοδέσποινα τους παρακαλούσε με δάκρυα στα μάτια να μην την αφήσουν μοναχή της μέσα σε τούτη την ακατανόητη κόλαση. Επιτέλους, κάμφθηκαν και δέχτηκαν να παραμείνουν για το χατίρι της τραγικής χήρας.
Το φάντασμα του εφοπλιστή, όμως, είχε άλλα σχέδια κι έτσι, η νύχτα που πέρασαν ήταν γεμάτη εφιάλτες. Εφιάλτες από εκείνους που δεν ξυπνάς ποτέ εφησυχασμένος…
Όπως αφηγήθηκε αργότερα η μυστηριωδώς εξαφανισμένη καμαριέρα στις άλλες υπηρέτριες, αφορμή της αιφνίδιας φυγής της ήταν το τρομακτικό φαινόμενο που είχαν αντικρίσει τα μάτια της, καθώς περνούσε από τον μακρύ διάδρομο του αρχοντικού.
Ένας παράδοξος θόρυβος την έκανε να γυρίσει πίσω και να κοιτάξει προς το παράθυρο, από το οποίο είχε προέλθει ο δαιμονισμένος κρότος.
Είδε τότε το τζάμι του σφαλιστού παραθύρου να συντρίβεται σε χίλια κομμάτια και να προβάλλει μέσα από το άνοιγμα ο κάτωχρος ίσκιος ενός ανθρώπινου χεριού.
Το κέρινο χέρι γαντζώθηκε με τα φριχτά οστεώδη του δάχτυλα πάνω στον παραστάτη του παραθύρου και μέσα από την οπή του σπασμένου τζαμιού γλίστρησε μέσα μια οπτασία.
Στην αρχή πρόσεξε μονάχα τα δυο του μάτια, πυρακτωμένα, βλοσυρά, αυστηρά και αγριωπά συνάμα. Ύστερα, είδε καλά ολόκληρο το κεφάλι του και πήγε να σύρει μια φωνή, αλλά ήχος δε βγήκε από το στόμα της. Τα βλέφαρά της έμειναν ασάλευτα, τα μάτια της ορθάνοιχτα και απλανή, σαν να είχαν νεκρωθεί οι μύες που τα κινούσαν.
Σαν να έλκονταν τα μάτια της από κάποιον ακατανίκητο μαγνήτη, έμεινε προσηλωμένη στον απαίσιο ανθρώπινο ίσκιο, που τον έβλεπε, εκεί, μπροστά της, να συστέλλεται αφύσικα, να μικραίνει ολοένα και να μπαίνει μέσα από τη μικρή οπή του σπασμένου τζαμιού, λες και ήταν το κορμί του, όχι από σάρκα και οστά, αλλά από λάστιχο…
Θωρούσε τους πελώριους ώμους του να συγκλίνουν και να προσεγγίζουν ο ένας τον άλλον σαν φυσαρμόνικα… Το ευρύ στέρνο του να γίνεται τόσο δα, όσο αρκούσε για να χωρέσει στο στενό άνοιγμα… Τις τεράστιες πλάτες του να συμμαζεύονται σ’ ένα μικρούτσικο κουβάρι…
Ο ειδεχθής ανθρώπινος ίσκιος, παραμορφωμένος και λαστιχωτός, είχε ήδη εισχωρήσει στο άνοιγμα έως τη μέση περίπου, όταν η καμαριέρα ανέκτησε ξαφνικά τις δυνάμεις της, εξέβαλε μια απόκοσμη, μακρόσυρτη κραυγή και ετράπη σε φυγή.
Κατέφυγε αμέσως στο δωμάτιό της, μάζεψε άρον-άρον τα υπάρχοντά της και σέρνοντας τα πόδια της, που είχαν παραλύσει από τον τρόμο, κατέβηκε μηχανικά τις σκάλες, δίχως να ξέρει τι να κάνει, ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν τις παρειές της…
Πηγή: https://strangepress.gr
Βρείτε μας και εδώ : https://twitter.com/Paranormap