Την ημέρα της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος, λειτουργηθήκαμε πάλι στην εκκλησία σας και είχα αποφασίσει να κοινωνήσω. Λόγω της μεγάλης εορτής παρευρίσκοντο εκεί
πολλοί ιερείς Ένας από αυτούς στάθηκε στα δεξιά της Ωραίας Πύλης και έρριξε το βλέμμα του πάνω μου. Χαμήλωσα τα μάτια μου και όταν τα ξανασήκώσα δεν με κοίταζε πια
αλλά επέβλεπε τους άλλους ιερείς. Μου δόθηκε τότε η ευκαρία να τον παρατηρήσω προσεκτικά. Ήταν πανύψηλος, το κεφάλι του ήταν ένα κεφάλι πιο πάνω από την εικόνα του
Ιησού Χριστού που είναι στα δεξιά της Ωραίας Πϋλης. Δεν φορούσε άμφια, μαύρα ράσα μόνο. Το πρόσωπό του όμορφο ΄και τα μάτια του γαλανα. Τα μαλλιά του μακριά πίσω από τους ώμους και κατάμαυρα σαν τα μακριά επίσης κατάμαυρα γένεια του.
Θαύμασα την επιβλητική του παρουσία και σκέφθηκα πόσο ταιριάζει να υπηρετούν τον Θεό τέτοιοι λεβέντες λειτουργοί. Και μόνο εκείνη τη στιγμή παρατήρησα πόσο πολύ
έμοιαζε το πρόσωπο του ιερέα-μοναχού  με την εικόνα του Αγίου Ραφαήλ που είναι στο τέμπλο. Πέρασε μια στιγμή από το μυαλό μου η σκέψη : "Λες να είναι ο Άγιος";. Όμως
αμέσως την έδιωξα γιατί θεώρησα τον εαυτό μου αναξιο για μια τέτοια τιμή. Και ενώ αυτά σκεπτόμουν, ο ιερέας κάρφωσε για μια ακόμα φορά τα μάτια του επάνω μου. Η
σοβαρότητά του και το επίμονο βλέμμα του με συγκλόνισαν και έκλεισα τα μάτια μου. Όταν τα ξανάνοιξα δεν ήταν πια εκεί.
Έπρεπε να ετοιμαστώ για να κοινωνήσω. Δεν σκεπτόμουν όμως τίποτα άλλο από αυτόν τον ιερέα. Η ομοιότητά του με τον Άγιο Ραφαήλ με είχε συγκλονίσει. Μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας είχα καρφώσει τα μάτια μου στην Ωραία Πύλη για να τον ξαναδω. Να τον ξαναδώ για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είναι ανοησία μου να νομίζω πως είδα τον Άγιο. Όμως δεν τον ξαναείδα. Και όταν η θεία λειτουργία τελείωσε στάθηκα σε ένα σημείο για να μπορώ να βλέπω και τοις δύο θύρες του ιερού βήματος για να τον δω να βγαίνει. Να του φιλήσω το χέρι και να του εξομολογηθώ το πάθημά μου. Όσο όμως η ώρα περνούσε και εκείνος δεν φαινόταν, τόσο δυνάμωνε η ποεποίθησή μου ότι μπορεί να ήταν ο Άγιος. Όταν βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε άλλος ιερέας στο Άγιο Βήμα - είχα στείλει τον συζυγό μου να δει - έτρεξα και ρώτησα τον κύριο που μπαινόβγαινε στο ιερό και νόμισα πως ήταν νεωκόρος, αλλά ήταν ενας απλός προσκυνητής που εξυπηρετούσε εκείνη την μέρα τους ιερείς. Τον ρώτησα να μου ποιος ήταν εκείνος ο πανύψηλος νέος ιερέας με τα κατάμαυρα μαλλιά και γένεια. Με κοίταξε απόλυτα ήρεμος και μου είπε ότι δεν υπήρχε στο Άγιο Βήμα τέτοιος ιερέας. Και βλέποντας με κατάπληκτη να τον ρωτώ με μάτια δακρυσμένα "τότε ποιος ήταν" μου είπε με τον πλέον φυσικό τρόπο "Θα ήταν ο Άγιος". Δεν μπορούσα να σταματήσω τα μάτια μου να τρέχουν ούτε μπορούσα να μιλήσω χωρίς να πνίγομαι από λυγμούς. Κλαίγαμε και οι δύο από συγκίνηση. Με συμβούλεψε να ρωτήσω έναν ιερέα που βρισκόταν ακόμα μέσα στο ναό και μιλούσε με κάποιους προσκυνητές και να του τα πω όλα. Με άκουσε με συγκίνηση και με διαβεβαίωσε και ο ίδιος ότι τέτοιος ιερέας-μοναχός δεν υπήρχε στο Άγιο Βήμα. "Υπήρχαν σήμερα μαζί μας ιερομόναχοι, αλλά είχαν όλοι άσπρα μαλλιά και γένεια και κανείς δεν είχε υψηλό παράστημα. Ήταν ό Άγιος Ραφαήλ" μου είπε.

Ελένη Τσάντζου - Χατζηστύλλη