Σας παραπέμπω απλώς στην αρχαία γραμματεία μας και στον Όμηρο, π.χ. όπου οι δούλοι και οι θεραπαινίδες, οι "οικέται" είναι όχι μόνο άτομα που η ζωή τους δεν διέφερε σε τίποτα από τη ζωή των υπόλοιπων μελών της οικογένειας , αλλά αποτελούν σχεδόν πρόσωπα ιερά, χαίροντα μεγάλου σεβάσμου και εκτιμήσεως, ή στον Αριστοφάνη, του οποίου οι κωμωδίες βρίθουν από αντιπροσωπευτικούς τύπους δούλων, φίλων των αφεντικών τους, συμβούλων και συχνά διαχειριστών κατ' αποκλειστικότητα όχι μόνο των οικιακών και οικονομικών τους υποθέσεων αλλά και ζωτικών εκτάκτων προβλημάτων γενικώτερου χαρακτήρος. Πουθενά στον Αριστοφάνη και σε πλείστες άλλες αυθεντικές πηγές δεν θα συναντήσετε το εξουθενωμένο από την καταπίεση και την αγριότητα του αφεντικού ον, πράγμα τέτοιο που οι νεώτεροι παρουσιάζουν ως αυθεντικό τύπο του αρχαίου δούλου. Και υπενθυμίζω ακόμη, ότι οι δημόσιοι δούλοι ασκούσαν αυτοί αποκλειστικά, καθήκοντα ζωτικότατα και άκρως υπεύθυνα για τη λειτουργία της κοινωνίας και του κράτους όπως του γραμματιστού (δασκάλου), του αστυνομικού, του επιτηρητού της τάξεως στην εκκλησία του δήμου και πολλά άλλα.