Η Άση Χ. απέστειλε στην Αδελφότητα την παρακάτω επιστολή:

«Αγαπητοί πατέρες, σας γράφω αυτή την επιστολή, θέλοντας να σας εξομολογηθώ τι με έφερε στο Μοναστήρι σας: Ένα όνειρο... σε μια πολύ πιεσμένη για εμένα περίοδο της ζωής μου και πάντα με τη διακριτική "παρουσία" του πατέρα μου (ο οποίος έφυγε από τη ζωή εδώ και δύο χρόνια, αλλά τον νιώθω να με βοηθά).

Είδα, λοιπόν, ότι ανέβαινα μια ανηφοριά... ένα δρόμο στενό ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση. Δρόμος με στροφές τον οποίο ανέβαινα πεζή και πίσω μου η μητέρα μου, Βασιλική, η κόρη μου Δανάη και κόσμος πολύς. Η αίσθηση ότι ο πατέρας μου είναι δίπλα μου έντονη, ήταν κάπου εκεί δίπλα μου χωρίς να μπορώ να τον δω, αλλά τον ένιωθα. Περίεργη αίσθηση. Στο τέλος της ανηφοριάς ένα μικρό εκκλησάκι, πέτρινο με κόκκινο τρούλο. Χωρίς κανείς να μου πει κάτι, ξέρω ότι είναι ο Άγιος Ραφαήλ. Δεν ήξερα τον τόπο που βρισκόμουν. Στην κορυφή ένα εκκλησάκι και γύρω - γύρω βλάστηση, λίγο πιο πέρα απλωνόταν η θάλασσα.

Λίγες ημέρες αργότερα, η μητέρα μου μού ζήτησε να παρακολουθήσουμε την Ακολουθία του Επιταφίου σε ένα εκκλησάκι που της είπε μια γνωστή της, η Μηλίτσα: «Άση, μου είπαν ότι στο Άνω Σούλι, υπάρχει ένα μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Μπορείς να πάμε εκεί για τον επιτάφιο; Πρέπει να πάμε όμως νωρίς.» «Πάμε!» της αποκρίνομαι. Για εμένα, ο Άγιος Ραφαήλ είναι ο Άγιος Προστάτης μου, αλλά αυτή ήταν μια σκέψη δική μου, που δεν φανέρωσα.

Τη Μ. Παρασκευή, πέρασα και πήρα τη μητέρα μου μαζί με την κόρη μου Δανάη. Μου είπε πως είναι προς το δρόμο που πάμε στον μπαμπά, - ο μπαμπάς "κοιμάται" στο κοιμητήριο της Παναγίας στο χωριό του Μαραθώνα. Για να μη χάνω χρόνο, μιας και δεν ήξερα το δρόμο, σας πήρα στο τηλέφωνο που μου έδωσε η μητέρα μου και με τις οδηγίες που μου δώσατε δε δυσκολεύτηκα να το βρω.

Όσο πλησίαζα, η διαδρομή ήταν η διαδρομή του ονείρου.... Ίδια. Σε κάθε βήμα. Όταν, δε, είδα ότι έπρεπε να αφήσουμε τα αυτοκίνητα στο πλάτωμα και να ανέβουμε στο εκκλησάκι με τα πόδια και όταν ακόμα περισσότερο είδα το εκκλησάκι, μικρό και απέριττο, ήξερα ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Όλα ήταν ίδια με το όνειρο. Ήξερα ότι η  πίστη μου ότι ο Άγιος Ραφαήλ είναι ο Άγιος Προστάτης μου, δεν ήταν απλά μια πίστη, ήταν η πραγματικότητα! Ο πατέρας μου δε, ήταν εκεί, εκεί λίγο πιο πέρα. Ούτε αυτό ήταν τυχαίο. Παρακολουθήσαμε την ακολουθία του Επιταφίου. Φύγαμε, αλλά εγώ ήξερα πια ότι η ψυχή μου, το πνεύμα μου βρήκαν ένα λιμάνι.

Ένα ακόμη όνειρο που επιβεβαίωνε αυτή μου την ανάγκη για καταφύγιο αλλά και το δρόμο προς την κάθαρση ήταν... πάλι με τον πατέρα μου: Ήμουν, σε ένα φούρνο λέει... και υπήρχαν άρτοι πολλοί και πρόσφορα. Τότε εμφανίστηκε ο πατέρας μου και μου είπε. "Ασούλα, να, αυτόν τον άρτο θα πάρεις" και διάλεξα ένα μαζί με ένα πρόσφορο.

Δεν ήξερα ότι την Τρίτη του Πάσχα, την Λαμπροτρίτη όπως λένε, ήταν η γιορτή του Αγίου μας. Για να είμαι ειλικρινής και το όνειρο το είχα ξεχάσει... όμως η επιθυμία να είμαι εκεί στη γιορτή του Αγίου μας με έκανε να ρωτήσω αν υπήρχε αρτοκλασία. Σας πήρα πάλι στο τηλέφωνο και μου εξηγήσατε πότε και τι έπρεπε κάνω. Παρήγγειλα τον άρτο και ένα πρόσφορο. Τα έφερα την Παραμονή της γιορτής του Αγίου μας. Ανήμερα της γιορτής Του έλαβα την Αγία Κοινωνία. Δεν βγήκε μόνο το όνειρο αληθινό αλλά έζησα και το πρώτο θαύμα που μου έκανε ο Άγιος Ραφαήλ…

Οι χρόνιες ημικρανίες σταμάτησαν. Από εκείνη την ημέρα... δεν έχω ξανανιώσει πονοκέφαλο. Αυτόν τον πονοκέφαλο που με έκανε να χάνω την ομορφιά της κάθε μου  μέρας. Γιατρός ο Άγιος Ραφαήλ... Της ψυχής μας, της καρδιάς μας, του νου μας αλλά και των ασθενειών που μας ταλαιπωρούν.»

Αγία η ευλογία του.

Άση Χ.