(Εκ των απομνημονευμάτων του αείμνηστου πρίγκιπα Χριστόφορου) Την παραμονή του θανάτου του πατρός μου ένα περίεργο γεγονός συνέβη σε μένα και στον αδερφό μου Κωνσταντίνο. Μια κυρία του Ερυθρού Σταυρού των Ιωαννίνων, ενδιαφέρονταν πολύ για τα ψυχικά φαινόμενα και μας έπεισε να παρακολουθήσουμε εκείνο το βράδυ ένα πείραμα αυτόματης γραφής. Ενώ τα άλλα μέλη της συντροφιάς έφυγαν για εκδρομή στην ωραία λίμνη των Ιωαννίνων οι τρεις μας καθίσαμε γύρω από ένα τραπέζι σκεπασμένο με μεγάλη κόλλα άσπρο χαρτί. Για μισή τουλάχιστον ώρα περιμέναμε υπομονετικά. Τέλος το μολύβι που κρατούσε η κυρία αυτή και εγώ, τινάχτηκε και άρχισε να γράφει. Για λίγα λεπτά της ώρας έτρεχε πάνω στο χαρτί τόσο γρήγορα που δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα δάχτυλά μας πάνω του. Τέλος σταμάτησε απότομα όπως είχε αρχίσει. Το σημείωμα που είχε γράψει το μολύβι, απευθυνόταν στον αδερφό μου Κωνσταντίνο. Του υποσχόταν δόξα και μεγαλεία, δύο νικηφόρους πολέμους και έπειτα μεγάλες στεναχώριες. Αλλά από κάτω υπήρχε η λέξη «θάνατος» που επαναλαμβανόταν πολλές φορές και έπειτα η λέξη «Αύριο». Τα υπόλοιπα ήταν δυσανάγνωστα Την επόμενη μέρα ο πατέρας μου δολοφονήθηκε.