Ο Κωνσταντάρας δεν οδηγούσε ποτέ ο ίδιος. Στις διαδρομές είχε την περίεργη συνήθεια να μετρά τα «Φολκς Βάγκεν». «Ήθελε να φτάσει σε κάποιον αριθμό. Συνέχεια κούναγε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και έψαχνε πάντα να βρει για να μετρήσει ένα Φολκς Βάγκεν, όταν πηγαίναμε κάπου », θυμάται η Σίσσυ Αιβαλιώτου, ανιψιά του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Ο γιος του, Δημήτρης, τον είχε ζήσει σε πολλές διαδρομές να μετρά τα Φολκς Βάγκεν: «Τον έβλεπα να μετράει. Έκανε προσθέσεις και αφαιρέσεις ώστε να είναι σίγουρος ότι το πρόσημο είναι θετικό». Μία μέρα, ο Δημήτρης τον ρώτησε τον λόγο που έχει αυτή την ιδιαίτερη συνήθεια. «Μου είπε τα αυτοκίνητα που περνάνε με την μεγαλύτερη συχνότητα δίπλα σου είναι οι μέρες που έχεις μπροστά σου για να ζήσεις. Ήθελε λοιπόν να μεγαλώνει τον αριθμό των Φολκς Βάγκεν για να είναι σίγουρος ότι θα ζήσει περισσότερα χρόνια. Εάν κάποιος τον ταρακούναγε την ώρα που τα μέτραγε γινότανε καυγάς, καθώς ήταν νευρικός και φωνακλάς. Οι συνάδελφοι του που γνώριζαν την ιδιοτροπία του, πολλές φορές του έκαναν πλάκες. «Κάθε μέρα με ρώταγε πόσα είχα μετρήσει στο δρόμο. Εγώ δεν είχα μετρήσει κανένα. Αλλά του απαντούσα 20 για να τον πειράξω.

Του έκανε εντύπωση καθώς αυτός είχε μετρήσει μόλις 11, ενώ είχε κάνει μεγαλύτερη διαδρομή. Στενοχωριόταν και νευρίαζε. Στη συνέχεια πρόσθετε τα 20 δικά μου με τα 11 δικά του ώστε να έχει μετρήσει στο τέλος περισσότερα Φολκς Βάγκεν», διηγείται η Άννα Φόνσου. Παρά τις ιδιοτροπίες του, ο Κωνσταντάρας στην παρέα ήταν ένας άνθρωπος γλεντζές και έκανε συνεχώς πλάκες, όπως άλλωστε και στις ταινίες του, οι οποίες μέχρι και σήμερα μας χαρίζουν αβίαστα γέλιο.