Ό π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στο Λαύριο για την δράση του και για την συμπαράστασή του στον φτωχό και ξεγραμμένο κόσμο τής υποβαθμισμένης αυτής περιοχής, διηγείται το παρακάτω περιστατικό όπως τού συνέβη, όταν ετοιμοθάνατος σχεδόν από καρκίνο, περίμενε απλώς, την ώρα τού θανάτου του... Τα όσα ειπωθούν παρακάτω έχουν παρουσιαστεί επανειλημμένως από τα δίκτυα Ενημέρωσης, και είναι καταχωρημένα και στο βιβλίο " ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ " -- Αθήνα 1997, τού γνωστού συγγραφέα κ. Μανόλη Μέλινου. Διηγείται ο π. Νεκτάριος Βιτάλης, -- " Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου. Το στήθος μου ήταν μία πληγή ανοικτή πού έτρεχε αδιάκοπα αίμα και πύων. Από τούς πόνους έσκιζα τις φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατ΄ ευθείαν στον θάνατο. Νά φαντασθείτε, είχα ετοιμάσει ακόμη και τα σάβανά μου... Στις 26 Μαρτίου 1980 το πρωί, συζητώντας στο γραφείο μου στο υπόγειο τού Ναού, μαζί με την νεωκόρο Σοφία Μπουρού και την αγιογράφο Ελένη Κιτράκη άνοιξε ξαφνικά ή πόρτα και μπήκε ένα άγνωστό μου γεροντάκι. Είχε τα γένια του κατάλευκα, κοντός και με ελαφριά φαλάκρα. Ίδιος ακριβώς όπως ο Άγιος Νεκτάριος στις φωτογραφίες πού βλέπουμε. Πήρε τρία κεριά χωρίς νά ρίξει χρήματα κι΄ άναψε μόνο τα δύο. Προσκύνησε όλες τις εικόνες τού τέμπλου, προσπερνώντας την εικόνα τού Αγίου Νεκταρίου χωρίς νά την προσκυνήσει. Εμένα δεν μ΄ έβλεπε στο σημείο πού βρισκόμουνα. Είχα φοβερούς πόνους όταν τράβηξα την κουρτίνα τού γραφείου και προχώρησα προς το μέρος του. Μπροστά στην Ωραία Πύλη σταύρωσε τις παλάμες του και χωρίς νά κοιτάξει πουθενά, ρώτησε, --Ό γέροντας ην΄ εδώ; Ή νεωκόρος ξέροντας την αρρώστια μου θέλησε νά με " προστατεύσει "... --Όχι, όχι...είναι με γρίπη στο σπίτι του... --Δεν πειράζει. Εύχεστε, και καλή Ανάσταση, είπε εκείνος και έφυγε. Ήρθε ή νεωκόρος τρέχοντας και μου λέει, --πάτερ Νεκτάριε, ο γέροντας πού μόλις έφυγε έμοιαζε ίδιος με τον Άγιο Νεκτάριο! Τα μάτια του πετούσαν φλόγες. Μου φαίνεται ότι ήταν ο Άγιος Νεκτάριος κι΄ ήλθε νά σάς βοηθήσει... Την ευχαρίστησα νομίζοντας ότι μου έλεγε αυτά για νά με παρηγορήσει. Όμως κατά βάθος "κάτι" δεν πήγαινε καλά. Την έστειλα μαζί με την αγιογράφο νά βρούνε γρήγορα τον άγνωστο και νά τον φέρουν πίσω. Μπήκα στο Ιερό και προσκυνώντας τον Εσταυρωμένο κλαίγοντας, για μία ακόμη φορά παρακαλούσα τον Χριστό νά με θεραπεύσει. Τα βήματά τους με διέκοψαν, --πάτερ, ο Γέροντας ήρθε ! Πλησίασα νά τού φιλήσω το χέρι, αλλά με ταπείνωση δεν μ΄ άφησε. Έσκυψε και φίλησε αυτός το δικό μου ! Τον ρώτησα, --Πώς λέγεστε γέροντα; --Αναστάσιος παιδί μου, είπε, λέγοντας το βαπτιστικό όνομα πού είχε πριν γίνει μοναχός... Τού υπέδειξα νά προσκυνήσει τα άγια λείψανα. Έβγαλε ένα ζευγάρι συρμάτινα γυαλάκια, μ΄ ένα μόνο μπρατσάκι. Μόλις τα είδαμε, όλοι α ν α τ ρ ι χ ι α σ α μ ε ! Ήταν τα ίδια γυαλιά τού Αγίου Νεκταρίου πού είχαμε στην προθήκη με τα άγια λείψανα. Μου τα είχε δωρίσει ή παλιά γερόντισσα τού μοναστηριού του, στην Αίγινα, μοναχή Νεκτάριο. --Ή πίστη είναι το πάν !..., είπε ο άγνωστος, καθώς φορούσε τα γυαλιά του. Άρχισε νά ασπάζεται με ευλάβεια όλα τα άγια λείψανα καθώς τον ξεναγούσε ή νεωκόρος. Στα λείψανα τού Αγίου Νεκταρίου α δ ι α φ ο ρ η σ ε , προσπερνώντας τα... --Γέροντα, με συγχωρείτε τού είπα. Κι΄ ο Άγιος Νεκτάριος θαυματουργός είναι. Γιατί δεν τον ασπάζεστε ; Γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας. Τον ρώτησα, --Πού μένετε Γέροντα ; Μου έδειξε το ταβάνι, εκεί πού κτίζαμε την καινούργια εκκλησία, λέγοντας, --Το σπίτι μου δεν είναι ακόμη έτοιμο και στενοχωρούμαι. Ή θέση μου δεν μου το επιτρέπει νά μένω εδώ κι΄ εκεί... --Γέροντα, τού εξομολογήθηκα, σάς είπαν ψέματα ότι έχω γρίπη. Έχω κ α ρ κ ι ν ο ! Θέλω όμως νά γίνω καλά, νά φτιάξω την Αγία Τράπεζα, νά τελειώσω την Εκκλησία πρώτα, και μετά ας πεθάνω... --Μη στενοχωρείσαι, μου είπε. Εγώ τώρα αναχωρώ. Πηγαίνω στην Πάρο νά προσκυνήσω τον Άγιο Αρσένιο και νά επισκεφτώ και τον παπά-Φιλόθεο, πρόσθεσε, ξεκινώντας νά φύγει. Προσπέρασε την μεγάλη εικόνα του χωρίς νά δώσει σημασία... Τον σταμάτησα και ακούμπησα τα χέρια μου στο πρόσωπό του. --Γεροντάκο μου, γεροντάκο μου, τού είπα, το προσωπάκι σου μοιάζει ίδιο με τού αγίου Νεκταρίου πού τιμάει αυτή εδώ ή Εκκλησία μας... Τότε, κύλησαν δ α κ ρ υ α από τα μάτια του...Με σταύρωσε, και με αγκάλιασε με τα χέρια του.. Παίρνοντας θάρρος κι΄ εγώ άνοιξα τα χέρια μου νά τον αγκαλιάσω. Μόλις τα άπλωσα όμως, κι΄ ενώ τον έβλεπα μπροστά μου, τα χέρια μου έκλεισαν στο κ ε ν ο !... Ανατρίχιασα και σταυροκοπήθηκα. Τού λέω πάλι, --Γέροντά μου, σε παρακαλώ, θέλω νά ζήσω, νά κάνω την πρώτη μου λειτουργία. Βοήθησέ με νά ζήσω... Έφυγε από κοντά μου και αφού στάθηκε πέρα, στην εικόνα του μπροστά, μου είπε, --Ώ, παιδί μου Νεκτάριε, μη στενοχωριέσαι. Δοκιμασία περαστική είναι, και θα γίνεις καλά! Θα γίνει το θαύμα πού ζητάς και θ΄ ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Μη φοβάσαι... Αμέσως χ α θ η κ ε α π ο μ π ρ ο σ τ α μ α ς μέσα από την κ λ ε ι σ τ ή π ο ρ τ α... Έτρεξαν οι γυναίκες νά τον προφθάσουν. Τον πρόλαβαν στην στάση τού λεωφορείου. Μπήκε μέσα και από εκεί ε ξ α φ α ν ι σ θ η κ ε , πριν ξεκινήσει το λεωφορείο !... Αυτά αναφέρει ο π. Νεκτάριος Βιτάλης, ένα σεβαστό και κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο, παρουσία μαρτύρων, πού τελικά έγινε καλά, διαψεύδοντας γιατρούς, ακτινογραφίες, και προβλέψεις θανάτου. Γιατί επάνω όλων βρίσκεται ο Χριστός, ο ζωντανός Θεός μας και οι μεσίτες Άγιοί του, συν την Παναγία Μητέρα του ! Γιατί " όπου Θεός βούλεται, νικάτε φύσεως τάξη..."