Μολις προσφατα κατεβηκα στο σπηλαιοβαραθρο αυτο  που βρισκεται τοσο κοντα στην λιμνη.Ειναι οντως αξιοσημειωτη η ζεστη και η υγρασια που επικρατει!Κατα κυριο λογο ο διακοσμος του σπηλαιου οπως συμβαινει σε πολλα σπηλαια εχει κοπει απο ''επισκεπτες'' και δεν προσφερει εντυπωσιακες εικονες.Μετα απο το πρωτο ραπελ και περα στο απολυτο σκοταδι ακολουθεις παντα φυσικα με την χρηση σχοινιων και ασφαλειων το αποτομο αναγλυφο του σπηλαιου και μετα απο ενα στενο περασμα  βρισκεσαι περι τα 20 μετρα πανω απο λιμνη.Οι διαστασεις ισες με ενος τυπικου δωματιου.Οπως γνωριζω γινονται και αποστολες σπηλαιοκαταδυσης και απο αυτην την εισοδο .Εντυπωσιακο σαν εμπειρια αλλα  εξαντλητικο.

Δεν ειναι επισκεψιμο σε ανθρωπους χωρις εμπειρια σε τεχνικες σπηλαιολογιας !!!

Θα παραθέσω εδώ μερικά πράγματα που ξέρω για το "πηγάδι του Διαβόλου", αυτό που βρίσκεται όχι μέσα στη λίμνη αλλά στη θάλλασα, στο δεύτερο λιμανάκι. Κάνω καταδύσεις και έχω δει το χείλος του πηγαδιού, έχω μπει και 2-3 μέτρα μέσα αλλά επειδή έχω κλειστοφοβία δεν προχώρησα. Λοιπόν, το συγκεκριμένο πηγάδι βρίσκεται στο δεύτερο λιμανάκι, περίπου 30 μέτρα δεξιότερα από την μικρή εξέδρα. Από την επιφάνεια μοιάζει με φυκιάδα, γιατί είναι σκοτεινό αλλά το ξεσωρίζει κανείς γιατί από μέσα βγαίνουν μικρές φυσαλίδες που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια. Σε αυτό το σημείο ο βυθός βρίσκεται σε βάθος 10 μέτρα από την επιφάνεια. Εκεί είναι και το χείλος του πηγαδιού, το οποίο συνεχίζει κάθετα για άλλα 20, συνολικά 30 μέτρα από την επιφάνεια. Κάποιοι άλλοι δύτες της παρέας κατέβηκαν μέχρι τον πάτο του, από όπου ξεκινάει οριζόντιο τούνελ που είναι φραγμένο με καγκελόπορτα. Η καγκελόπορτα μπορεί να παρακαμφθεί αλλά κάτι τέτοιο δε συνίσταται καθώς υπάρχουν απίστευτα δυνατά ρεύματα προς το εσωτερικό του οριζόντιου τούνελ. Είναι τόσο δυνατά ώστε αν κάποιος μπει μέσα είναι αδύνατο να βγει κολυμπώντας, ακόμη και με εξοπλισμό δύτη. Ο μόνος τρόπος είνια με σχοινί αλλά και πάλι είναι δύσκολο. Σε αυτό το τούνελ (το οριζόντιο) βρέθηκαν οι δύο Αμερικάνοι δύτες για τους οποίους κάνει λόγο και η αρχική αναφορά. Πιθανολογείται ότι επικοινωνεί με το δίκτυο υποβρυχίων στοών και πιθανώς και με τη λίμνη.

Είναι μεσημέρι μιας από τις περασμένες ημέρες και οι ελεύθερες θέσεις στο parking που βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα μακριά από τη λίμνη είναι ελάχιστες. Ανάμεσα στα καλογυαλισμένα cabriolet και τα θηριώδη τετρακίνητα, δεν είναι λίγα τα ταξί που συχνά-πυκνά σταματούν και αποβιβάζουν κόσμο, οικογένειες και παιδιά, που με τις πετσέτες ανά χείρας ετοιμάζονται να πάρουν θέση σε κάποια από τις λευκές, πλαστικές ξαπλώστρες που απλώνονται περιμετρικά της λίμνης. Οι ηλικιωμένοι αποτελούν -αδιαμφισβήτητα- τη συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών και οι συζητήσεις που αφορούν τα αρθριτικά και τους ρευματισμούς έχουν την τιμητική τους, ωστόσο δεν λείπουν και οι αιθέριες υπάρξεις, που λιάζουν το κορμί τους λίγο προτού βουτήξουν στα ιαματικά και... μυστηριώδη νερά της λίμνης. Είναι, πραγματικά, περίεργο πώς, αν και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα (μόλις 21 χιλιόμετρα), η φήμη των ιαματικών νερών της λίμνης Βουλιαγμένης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα σωρό θρύλους και μύθους, που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να συναρπάζουν και να εξιτάρουν δεκάδες ανθρώπους. Αλλωστε, το γεγονός πως η λίμνη δεν αναφέρεται σε κανένα αρχαίο κείμενο (κάτι που σημαίνει πως οι αρχαίοι συγγραφείς αγνοούσαν την ύπαρξή της) αρκεί για τη δημιουργία φανταστικών σεναρίων, που με ευκολία γεννούν τα μυαλά κάποιων. Η μαγευτική τοποθεσία και οι βράχοι του λόφου, που υψώνονται απειλητικά πάνω από τη λίμνη, δημιουργούν ένα -αν μη τι άλλο- επιβλητικό σκηνικό, που εξάπτει τη φαντασία και το οποίο σε πολλές περιπτώσεις βοηθά στη διατήρηση και εξάπλωση των θρύλων, οι οποίοι μοιάζουν να είναι βγαλμένοι από παιδικό παραμύθι. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ο θρύλος που αναφέρεται στις... νεράιδες, οι οποίες ζουν και κολυμπούν στα νερά παγιδεύοντας στο βυθό τα παλικάρια; Ομως, όόσο τραβηγμένο και αν ακούγεται, δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδέουν τις συγκεκριμένες ιστορίες με διάφορα περιστατικά, τα οποία αναφέρονται σε εξαφανίσεις δυτών που επιχείρησαν κατά καιρούς να εξερευνήσουν τα περίφημα υποθαλάσσια σπήλαια που βρίσκονται στο λόφο της Βουλιαγμένης και δημιουργούν έναν τεράστιο λαβύρινθο, ο οποίος απλώνεται στα έγκατα του προαστίου της πόλης. Επειτα από μακροχρόνιες μελέτες και ακριβή χαρτογράφηση της περιοχής από εξειδικευμένους δύτες και επιστήμονες, έχει προκύψει το συμπέρασμα πως οι περισσότερες σπηλιές που έχουν εντοπιστεί ανήκουν στο ίδιο σύμπλεγμα. Εξάλλου, στις περισσότερες των περιπτώσεων οι στοές τους καταλήγουν στη σπηλιά της λίμνης, που βρίσκεται σε βάθος 100 μέτρων κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Ισως αρκετοί από τους κολυμβητές της λίμνης να μην το γνωρίζουν, αλλά στη βορειοανατολική πλευρά της, κοντά στα βράχια και σε βάθος δεκαέξι μέτρων από τη στάθμη του νερού, βρίσκεται η είσοδος μιας υποβρύχιας σπηλιάς, χωρητικότητας δύο εκατομμυρίων κυβικών μέτρων, με διαστάσεις σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερες από αυτές της λίμνης. Το σπήλαιο της λίμνης είναι πραγματικά τεράστιο (ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο) και δεν είναι λίγοι αυτοί που επιχείρησαν κατά καιρούς να το εξερευνήσουν. Οπως ακριβώς συνέβη και με τους δυο βατραχανθρώπους των ειδικών δυνάμεων (έναν εκπαιδευτή και έναν μαθητευόμενο) που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα νερά του σπηλαίου πριν από περίπου δεκατέσσερα χρόνια. Δεν ήταν όμως οι πρώτοι, αφού δυο ακόμη δύτες είχαν ήδη χάσει τη ζωή τους στην υπόγεια σπηλιά. Σε ένα άλλο σημείο της Βουλιαγμένης, συγκεκριμένα στο Πηγάδι του Διαβόλου, που βρίσκεται στο δεύτερο λιμανάκι και που φημολογείται πως συνδέεται υπόγεια με τη λίμνη, έχουν χάσει τη ζωή τους συνολικά τέσσερα άτομα, τρεις Aμερικανοί και ένας Eλληνας. Μάλιστα, πριν από περίπου ένα χρόνο βρέθηκαν τα οστά των τριών Αμερικανών, τα οποία τελικά ταυτοποιήθηκαν φέτος με τη μέθοδο DNA. «ΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΙΟ ΛΕΙΟ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΟ» Πάντως, τα... μυστηριώδη νερά της λίμνης, καθώς και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν δεν φαίνεται να τρομάζουν ιδιαίτερα τον κόσμο, αφού οι τακτικοί και φανατικοί κολυμβητές της είναι πραγματικά πολλοί, ενώ όταν αναφέρονται στις ιαματικές ιδιότητες των νερών, το στόμα τους στάζει μέλι. Οπως ακριβώς και ο κύριος Βασίλης, που είναι μόνιμος κάτοικος Βουλιαγμένης και σχεδόν καθημερινός επισκέπτης της λίμνης. Τον συναντήσαμε την ώρα που κολυμπούσε χαλαρός και ανέμελος και όπως χαρακτηριστικά μας είπε: «Επρεπε να είχατε φέρει μαζί και το μαγιό σας. Η θερμοκρασία του νερού είναι ιδανική και θα σας άρεσε πολύ. Εγώ υποφέρω από αρθριτικά και έρχομαι συχνά εδώ, αφού το κολύμπι στα νερά της λίμνης κάνει καλό και μπορώ να πω ότι με έχει βοηθήσει αρκετά». Λίγα μέτρα πιο κάτω στέκεται ο κύριος Μιχάλης Κασιδόκωστας, αδερφός του δήμαρχου της Βουλιαγμένης, που μας λέει πως «ό,τι και αν έχει ακουστεί για τη λίμνη, είναι απλά μύθοι και ψέματα. Εγώ κολυμπάω εδώ από τότε που ήμουν παιδί και ξέρω την ιστορία της απʼ έξω και ανακατωτά. Παλαιότερα, όταν ήμασταν 15 χρόνων, ανεβαίναμε στα βράχια και κάναμε βουτιές από ψηλά, αλλά τώρα έχουν τοποθετηθεί σημαδούρες, αφού μας υποχρέωσε το λιμεναρχείο, προκειμένου να προφυλαχθούν οι κολυμβητές από κάποιο ατύχημα, και όχι για... να μην τους τραβήξουν οι ρουφήχτρες, όπως λένε κάποιοι που δεν ξέρουν. Τη λίμνη την έχω φάει με το κουτάλι. Αυτά δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν πιο ήσυχα νερά από τα νερά της λίμνης. Το ότι κυκλοφορεί η φήμη πως η λίμνη συγκοινωνεί με τα νερά της θάλασσας είναι... ράδιο αρβύλα. Η στάθμη της είναι ένα μέτρο πάνω από τη θάλασσα. Το χειμώνα έρχονται 100-120 άτομα ημερησίως, αφού η θερμοκρασία του νερού είναι σταθερή γύρω στους 22 βαθμούς. Τώρα το καλοκαίρι, που έχει πολλή ζέστη, είναι γύρω στους 28 με 30 βαθμούς». Γνώστης του χώρου, ο κύριος Μιχάλης μας λέει πως «εδώ κολυμπούσε και ο Κωνσταντίνος όταν ήταν διάδοχος, προτού γίνει βασιλιάς, ενώ στη μικρή λίμνη, που είναι πίσω από τη μεγάλη και που τώρα είναι κλειστή για το κοινό, κολυμπούσε ο Ζολώτας. Μέχρι πριν από πέντε χρόνια ερχόταν με μια νοσοκόμα και κολυμπούσε εκεί. Το χειμώνα έμπαινε και στη μεγάλη λίμνη». Ακούγοντας τη συζήτηση περί γνωστών και επώνυμων κολυμβητών της λίμνης, η κυρία Βασιλική από το διπλανό τραπεζάκι, κάτοικος Βουλιαγμένης και τακτική επισκέπτρια, παρενέβη και όπως χαρακτηριστικά μας είπε: «Ηταν πολλοί αυτοί που ερχόντουσαν για μπάνιο στη λίμνη. Και η Κατίνα Παξινού ερχόταν πολύ συχνά και η αείμνηστη εκδότρια της “Καθημερινής”, Ελένη Βλάχου, το ίδιο. Μάλιστα, κάποιοι μάζευαν τη λάσπη από το βυθό και τη χρησιμοποιούσαν για... μάσκα προσώπου. Αργότερα την έβαζαν σε βαζάκια και την κρατούσαν, μέχρι που σταμάτησαν, αφού ουσιαστικά έτσι κατέστρεφαν το βυθό. Πάντως, αν κολυμπήσετε μερικές φορές στη λίμνη, θα δείτε πως το δέρμα σας θα γίνει πιο λείο και πιο μαλακό». Φαίνεται τελικά πως, παρά τις φήμες που κυκλοφορούν κατά καιρούς, παρά τις εξαφανίσεις και τους θρύλους που μιλούν για νεράιδες και στοιχειωμένα πηγάδια, ελάχιστοι από τους... φανατικούς της λίμνης μοιάζουν να ενδιαφέρονται, αφού αρκούνται στο να κολυμπούν στα ζεστά νερά της και αφήνουν τις εξερευνήσεις των γύρω πηγαδιών στους πιο ανήσυχους και περιπετειώδεις τύπους. Πάντως, οι πιο ριψοκίνδυνοι θα πρέπει να γνωρίζουν πως τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια οχτώ άνθρωποι πλήρωσαν την περιέργειά τους με την ίδια τους τη ζωή και για το λόγο αυτό όσοι επισκέπτονται τις σπηλιές θα πρέπει, εκτός από τα απαραίτητα εφόδια (όπως φακούς και σχοινιά), να έχουν και τις απαιτούμενες γνώσεις, ενώ οι καταδύσεις έχουν απαγορευτεί από το υπουργείο Πολιτισμού. ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΞΙΩΤΗΣ ΦΩΤ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ http://www.espressonews.gr/default.asp?pid=79&catid=1&artID=386907

symphonw k fantazwmai pos to eswteriko tou spilaiou tha einai poly aksiologo

xmm..tha prepei na einai ontws fantastiki i empeiria ayti