Καλημέρα! Βρήκα τυχαία την σελίδα σας και μπορώ να πω ότι έχετε συγκεντρώσει πολύ ωραίες ιστορίες!

Αποφάσισα να σας πω και τη δική μου.

Δουλεύω σε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.  Πέρυσι θυμάμαι, το καλοκαίρι, ήμουν μια Παρασκευή βράδυ βάρδια. Εκείνη την περίοδο είχαμε στο πνευμονολογικό τον κύριο Γιώργο, μεγάλο σε ηλικία, που ήταν αρκετά σοβαρά. Καλοσυνάτος, όποτε τον επέτρεπε η κατάστασή του,  και πολύ ευγενικός. Τον προσέχαμε όλοι μας σαν να ήταν ο πατέρας μας.

Δυστυχώς η κατάστασή του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και η ηλικία του δεν τον βοηθούσε να ξεπεράσει την αρρώστια.

Το βράδυ λοιπόν που ήμουν βάρδια, τελείωσα τον απογευματινό έλεγχο στους ασθενείς στο καρδιολογικό και επέστρεφα στη προϊσταμένη. Μπήκα στο ασανσέρ και από πίσω μου ήρθε ο κύριος Γιώργος!

"Τι κάνετε κύριε Γιώργο;" τον ρώτησα. "Δεν πρέπει να σηκώνεστε στην κατάσταση που είστε" πρόσθεσα.

Δεν πήρα καμία απάντηση. Βγήκα εγώ στον όροφό μου και αυτός συνέχισε προς τα κάτω. Πήγα αμέσως στο γραφείο της προϊσταμένης να την ενημερώσω και να στείλει κάποιο συνάδελφο να τον μαζέψει.

Μόλις της το είπα έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

"Τι εννοείς; Ο κύριος από το πνευμονολογικό;" ρώτησε.

"Ναι αυτός" απάντησα εγώ.

"Δεν γίνεται αυτό. Ο κύριος Γιώργος πέθανε το μεσημέρι" απάντησε η προϊσταμένη.

Ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς έγινε εκείνο το βράδυ...