… Αν πάμε στο ΑΤ Βύρωνα που δέχτηκε την επίθεση της 17Ν και στρίψουμε ακολουθώντας την οδό Δεληλάμπρου θα φτάσουμε πολύ σύντομα σε μια μυστηριώδη περιοχή όπου ήδη έχω ξεναγήσει εκατοντάδες φορές δεκάδες συνεργάτες και αναγνώστες. Είναι τα περίφημα «Δρομάκια», ένας λαβύρινθος στενών πλάτους ενός ή ενάμιση μέτρου, πολλών χιλιομέτρων σε συνολικό μήκος που φιδογυρίζουν με ειδικό τρόπο σε σχετικά πολύ μικρό χώρο ως προς την επιφάνεια. Είναι μια «πόλη μέσα στη πόλη», μυστηριακή και συχνά εφιαλτική για όποιον έχει περιπλανηθεί εκεί.

Η διαδρομή αυτή είναι η πλέον ενεργή από τις Ειδικές Περιπατητικές Διαδρομές μας και εκεί τριγυρίζαμε ένα βράδι, όταν ένα παλιό έρημο σπίτι μας προκάλεσε μια τόσο έντονη αίσθηση τρόμου που καθίσαμε στα σκαλοπάτια του ακριβώς για να δείξουμε ότι ο φόβος δεν είχε καμία υλική βάση και ότι τίποτε δεν μπορούσε να μας κάνει κακό. Τώρα ξέρω ότι ακριβώς απέναντι όπως καθόμαστε στο στενό βλέπαμε φάτσα το σπίτι του Α. Γιωτόπουλου, του φερόμενου ως αρχηγού της 17Ν. Ακριβώς από πίσω μας υπήρχε το πλέον μακρύ από τα «δρομάκια» και εκεί όπου έχουν συμβεί τα περισσότερα στους περισσοτέρους.

Ξέρετε, για κάποιο περίεργο λόγο, μερικά από τα δρομάκια αυτά έχουν πόρτες, έτσι που δύσκολα ξεχωρίζει κανείς αν είναι πλευρικές είσοδοι σπιτιών ή δημόσιοι χώροι. Θυμόμουν ότι δύο τέτοια «δρομάκια» υπήρχαν και στο δρόμο που είχα ζήσει για πάνω από είκοσι χρόνια στο Παγκράτι και τα οποία μόνο εγώ γνώριζα.