«Πριν από χρόνια είχα έναν ξάδερφο ιατρό. Ήταν διευθυντής του «Πανονείου Νοσοκομείου» στο Ηράκλειο της Κρήτης όταν αρρώστησε και στάλθηκε για νοσηλεία στην Αθήνα. Εκεί οι θεράποντες ιατροί είχαν ειδοποιήσει τους οικείους του ότι επρόκειτο περί ανίατου νοσήματος και ότι το τέλος θα ερχόταν. Ο πατέρας του την μέρα που γεννήθηκε είχε φυτέψει μια αμυγδαλιά η οποία είχε γίνει ωραιότατη αλλά και πολύ ψηλή. Ένα πρωί όμως ο δύστυχος πατέρας ξυπνώντας βλέπει την προ 35ετίας φυτευμένη αμυγδαλιά γερμένη προς τη γη και στη ρίζα της σχηματιζόμενο λόγω της εξώθησης του χώματος από τις ρίζες κάτι που έμοιαζε με νεοσκαφή τάφο και μάλιστα με το χώμα συσσωρευμένο στο πλάι. Αυτό το θεώρησε κακό οιωνό και έκλαψε απαρηγόρητα. Πράγματι μετά από μία ώρα έλαβε τηλεγράφημα από την Αθήνα ότι ο γιος του είχε πεθάνει το πρωί».