«Το 1928, διηγείται ό ίδιος, ταξίδευα με το καΐκι μας έξω από την Τήνο. Ό καιρός ήταν καλός καί το καΐκι έτρεχε με 8 μίλια.

- Βρε Αντώνη, είπα στον αδελφό μου, επιθυμώ να προσκυνήσουμε την Παναγία.

Εκείνος όμως αρνήθηκε:

— Τέτοιον καιρό δεν θα τον ξαναβρούμε. Εμείς το πρωί θα είμαστε στον Πειραιά.

Τί να έλεγα; Ό Αντώνης ήταν μεγαλύτερος. Έκανα λοιπόν βόλτες στο κατάστρωμα, μέχρι πού πλησιάσαμε 300-400 μέτρα στο λιμάνι. Τότε ξαφνικά κόπηκε ό αέρας. Ή θάλασσα έγινε λάδι γύρω άπ' το καΐκι. Κρέμασαν τα πανιά. Τί παράξενο όμως! Ή μπουνάτσα έγινε μόνο νια μας. Πιο πέρα ό αέρας βούιζε. Ήταν, φαίνεται, επέμβαση της Παναγίας, για να ικανοποιήσει την επιθυμία μου.

- "Άντε, να γίνει το χούι σου, είπε ό Αντώνης.

Ήταν Πάσχα. Βγήκαμε καί προσκυνήσαμε. Εκεί άκουσα νια πρώτη φορά το «Ό άγγελος έβόα».