Ένα μεγάλο γεγονός ζήσαμε με το παιδί μας το οποίο δεν μιλούσε και το φέραμε στον Γέροντα Νεκτάριο στο Μοναστήρι του Τρικόρφου, για να το σταυρώσει με το Τίμιο Ξύλο… ήταν Οκτώβριος του 2013 όταν φύγαμε από την Αθήνα που μέναμε και ήρθαμε στην Ναύπακτο στο πατρικό μας για να κάτσουμε 10 μήνες (όσο διαρκούσε η γονική άδεια του άντρα μου). Ο λόγος; Ήταν το παιδί μας ο Παντελής. Σε ένα μήνα τον Νοέμβριο έκλεινε 3 ετών και δεν μιλούσε ακόμα, ούτε μια λέξη δεν έλεγε. Οι γιατροί μας τόνιζαν ότι το παιδί έχει μείνει πίσω. Τρέχαμε σε γιατρούς, όλοι έβρισκαν το παιδί από πλευράς υγείας πολύ καλά. Μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε εργοθεραπείες και λογοθεραπείες. Στην Ναύπακτο μας συνέφερε γιατί ήταν πιο οικονομικά να τις κάνουμε και είχαμε και συγγενείς να μας βοηθήσουν. Ξεκινήσαμε αμέσως τις εργοθεραπείες και τις λογοθεραπείες χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα ο Παντελής έβγαζε νευρικότητα και τσίριζε συνεχώς. Το παιδί μας δεν μιλούσε.

Μια ημέρα είχαμε ανοίξει κουβέντα για το Μοναστήρι του Τρικόρφου, αλλά και για τον π. Νεκτάριο. Αποφασίσαμε να πάμε να διαβάσει μια ευχή στο παιδί μας, διότι μας ενημέρωσαν ότι πολύς κόσμος βρίσκει την υγεία του με τις ευχές που διαβάζει ο π. Νεκτάριος και με το σταύρωμα που κάνει με το Τίμιο Ξύλο. Στο Μοναστήρι πήγαμε τον Δεκέμβριο του 2013. Ο π. Νεκτάριος διάβασε το παιδί μας και το σταύρωσε με το Τίμιο Ξύλο που έχει σε ένα μικρό σταυρό που φορά. Σταύρωσε το παιδί μας και στο στόμα του και ο Γέροντας μας είπε: «Μη φοβάστε, το παιδί σας σύντομα θα μιλήσει και θα βαρεθείτε να το ακούτε». Μας ζήτησε να ξαναπάμε για να σταυρώσει το παιδί.
Δεν πέρασε ούτε τρεις μήνες και το παιδί μας ξεκίνησε ξαφνικά να μιλά, να λέει πολλές λέξεις και να σχηματίζει τις πρώτες του προτάσεις. Μιλούσε, όχι τέλεια, αλλά αρκετά καλά και ενώ οι γιατροί μας είχαν πει ότι το παιδί έχει μείνει πίσω ηλικιακά, ξαφνικά ξεκίνησε να οριμάζει. Τότε θυμηθήκαμε τα λόγια του Γέροντα, ότι πρέπει να ξαναπάμε για σταύρωμα.
Πράγματι τον Απρίλιο του 2014 πήγαμε και πάλι στο Μοναστήρι το παιδί μας να το σταυρώσει ο Γέροντας. Το σταύρωσε για δεύτερη φορά και μας είπε να ξαναπάμε τον Ιούνιο και ότι μέχρι τότε η γλώσσα του θα έχει λυθεί και δεν θα σταματά να μιλά.
Κάποια μέρα ο Παντελής μιλούσε τόσο πολύ, που αναγκαστήκαμε να του φωνάξουμε και να του πούμε, επιτέλους σταμάτα να μιλάς. Τότε στο νου μας ήρθαν τα λόγια του Γέροντα Νεκταρίου, ότι σε λίγο καιρό θα κουραστείτε να τον ακούτε να μιλάει. Οι γιατροί που παρακολουθούσαν το παιδί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν, την τόσο σύντομη αλλαγή του παιδιού μας, όχι μόνον στο ότι μιλούσε πλέον κανονικά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αλλά και το ότι ηλικιακά ο εγκέφαλος του παιδιού μας, ενώ είχε μείνει πίσω, τώρα με ανεξήγητη ταχύτητα έφτανε σχεδόν στα φυσιολογικά επίπεδα.

Τον Ιούνιο του 2014 επισκεφθήκαμε για τρίτη φορά τον Γέροντα Νεκτάριο, σταύρωσε το παιδί και η γλώσσα του παιδιού έκτοτε τρέχει σαν «ροδάνι», όπως λέει ο λαός. Νοιώθουμε τεράστια ευγνωμοσύνη προς τον Γέροντα Νεκτάριο που με την δύναμη του Θεού βοήθησε το παιδί μας και ελπίζουμε ο Θεός να του δίνει πάντα δύναμη και να είναι δίπλα του και να βοηθά τους ανθρώπους.

Σπύρος Μανώλης – Ευαγγελία Κουμπούρα Θρακομακεδώνες Αττικής