Στο Πικέρμι κοντά στη κοιλάδα του Μαραθώνα υπάρχει ένα στρώμα εδάφους πλούσιο σε απολιθώματα της Ύστερης Μειοκενικής περιόδου το οποίο εξερευνήθηκε και περιγράφηκε από τον γνωστό Γάλλο επιστήμονα Albert Gaudry. Κατά τη διάρκεια του διεθνούς συμβουλίου της προϊστορικής ανθρωπολογίας και αρχαιολογίας που έγινε το 1872 στις Βρυξέλλες ο βαρόνος von Diicker ανάφερε πως σπασμένα κόκαλα από το Πικέρμι αποδεικνύουν την ύπαρξη ανθρώπων στη περίοδο της Μυοκένου. Σύγχρονοι επιστήμονες μέχρι και σήμερα τοποθετούν το Πικέρμι στην Ύστερης Μειοκενική περίοδο, πράγμα το οποίο κάνει τα οστά να έχουν την ηλικία των 5 εκατομμυρίων ετών.

Ο von Diicker αρχικά εξέτασε πολλά οστά από την περιοχή του Πικερμίου στο μουσείο των Αθηνών. Βρήκε 34 μέρη σαγονιών από ιππάρια (εξαφανισμένο είδος αλόγων με τρία δάχτυλα) και αντιλόπες όπως επίσης τμήματα από 19 κνήμες και 22 άλλα τμήματα από οστά μεγάλων θηλαστικών όπως οι ρινόκεροι. Όλα τα οστά έδειχναν ίχνη από μεθοδική θραύση με σκοπό την εξαγωγή του μυελού. Σύμφωνα με τον von Diicker όλα έφεραν «λίγο ή πολύ ευδιάκριτα ίχνη από χτυπήματα με σκληρά αντικείμενα.

Επίσης ανακάλυψε πολλές εκατοντάδες οστέινες νιφάδες σπασμένες με τον ίδιο τρόπο. Επίσης ο von Diicker παρατήρησε πολλές ντουζίνες από κρανία ιππάριων και αντιλοπών τα οποία έδειχναν μεθοδική απομάκρυνση της πάνω σιαγόνας με σκοπό την εξαγωγή του εγκεφάλου. Οι άκρες των σπασιμάτων ήταν πολύ αιχμηρές, πράγμα το οποίο σε γενικές γραμμές φανερώνει ανθρώπινη δραστηριότητα και όχι σπάσιμο από σαρκοφάγα ζώα ή από γεωλογικές πιέσεις.

Ο von Diicker στη συνέχεια ταξίδεψε στο Πικέρμι για να συνεχίσει την έρευνά του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του ανασκαφής βρήκε ντουζίνες από οστά ιππάριων και αντιλοπών και ανάφερε πως σχεδόν το ένα τέταρτο από αυτά έφερε σημάδια από εσκεμμένο σπάσιμο. «Επίσης βρήκα», ανάφερε ο von Diicker, «ανάμεσα στα οστά μία πέτρα τέτοιου μεγέθους που θα μπορούσε να κρατηθεί στο ένα χέρι. Είναι μυτερή στη μία πλευρά και μπορεί τέλεια να δημιουργεί το είδος των σημαδιών που έχουν παρατηρηθεί στα οστά».