Ο Δημήτριος Πλάτωνος Σεμελάς, γεννήθηκε στην Σηλυβρία της Θράκης, στις 2/14 Μαΐου 1884. Αποφοίτησε από την Γαλλική Σχολή και παρακολούθησε την Εμπορική Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Αμέσως μετά, πήγε στην Αίγυπτο για να εργαστεί. Σε ηλικία περίπου 19 ετών πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει Ιατρική (1903). Εκεί συνεζεύχθη την Σοφία Πλυτά με την οποίαν απέκτησαν έναν γιο, τον Πλάτωνα (1910).

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα, οδηγήθηκε να ανακαλύψει μεσαιωνικά-ναϊτικά χειρόγραφα που του ενέπνευσαν την ιδιαίτερή αποστολή του: να αναβιώσει το Έργο των Ιπποτών του Ναού (Ναϊτών), το οποίο, σύμφωνα με τα χειρόγραφα εκείνα, «Πανεθνής Εταιρεία της Ενώσεως των Ανθρώπων υπό έναν Θεόν και μίαν Κοινωνίαν».

Ο Σεμελάς παρέμεινε μέχρι το 1909 στην Αθήνα όπου συνάντησε τον τελευταίο εναπομείναντα κλάδο των ΡοδοΣταύρων Αδελφών της Ανατολής, έλαβε την Μύησή τους και κληρονόμησε την διαδοχή τους.

Το 1911, έχοντας επιστρέψει στο Κάιρο, ο Δημήτριος Σεμελάς μυήθηκε στο Μαρτινιστικό Τάγμα του Papus και ίδρυσε την Μαρτινιστική ‘Στοά των Εσσαίων, Νο.ΙΙΙ’. Συμπλήρωσε τον Τύπο του Τάγματος αυτού με τα τυπικά του 2ου, 3ου και 4ου βαθμού, τα οποία ο Papus υιοθέτησε και τα οποία ευρίσκονται σε χρήση, ακόμα και σήμερα, σε κάποιες από τις σύγχρονες εκφράσεις του Μαρτινισμού.

Το 1913, συνέστησε το Συμβούλιο της Αδελφοποιΐας, μαζί με άλλους επτά συνεργάτες, και σχεδίασε μαζί τους τον «Παγκόσμιο Κώδικα», εμπνευσμένο χάρτη αρχών και ιδεών για μια παγκόσμια κοινωνική αναγέννηση.

Ευρισκόμενος στην Γαλλία (1915-1924), εξέδωσε τα κοινωνικο-πολιτικά περιοδικά: Méditerranée Orientale (1917) και Hellénisme Irrédimée (1919), καθώς και τις μυητικές Επιθεωρήσεις: La Force de la Vérité (1918) και EΟN (1920). Έγινε μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του Καβαλιστικού ΡοδοΣταυρικού Τάγματος (1916), Εντεταλμένος Αντιπρόσωπος του Μαρτινιστικού Τάγματος (1916), ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας των Φίλων του Louis Claude de Saint Martin (1920).

Από το 1910 συνεργάστηκε στενά με την Μαρία Routchine-Dupré για την ίδρυση, εγκατάσταση και διάδοση του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού (1915).

Μετά τον θάνατο της Μαρία Routchine-Dupré (1918), ο Δημήτριος Σεμελάς ανέλαβε, εν λευκώ, την διεύθυνση του Τ.Κ+Α και το ανασύστησε (23/10/1919) σύμφωνα με τις θελήσεις της ιδρύτριας. Για πέντε συνεχή χρόνια εργάστηκε για το Τ.Κ+Α, εκπαιδεύοντας προσωπικά τους μαθητές του και εμπλουτίζοντάς το με πρωτότυπες και εμπνευσμένες διδασκαλίες, νομοθεσίες και τυπικά.

Καταπονημένος από βαρειά φυματίωση, άφησε την τελευταία του πνοή στο Σανατόριο του Dûrtol της Γαλλίας, στις 5 Αυγούστου 1924, ενώ η κηδεία του έγινε την επόμενη ημέρα, 6 Αυγούστου, στον ορθόδοξο Ναό του Αγίου Στεφάνου, στο Παρίσι.

Στην γραπτή διαθήκη του όρισε ως διαδόχους του, πρώτα το Ευγένιο Dupré και, μετά από αυτόν, τον Γεώργιο Αγάθο.