Γενικά στη ζωή μου, έβλεπα εφιάλτες, απλά μερικοί, ήταν "ζωντανοί". Δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω, ούτε το έχω ψάξει, αλλά ένοιωθα το άγγιγμα κάποιων μυστήριων όντων. Αισθάνθηκα πολλές φορές κάτι να προσπαθεί να πνίξει, να πατά το στήθος μου, να προσπαθώ να φωνάξω και φωνή να μην βγαίνει. Το πιο ζωντανό όνειρο - εφιάλτη το έζησα γύρω στο 2003, κοιμόμουν στο πατρικό μου σπίτι, στο δωμάτιό μου. Αισθάνθηκα μία παρουσία μέσα στο χώρο, μία γυναίκα θα έλεγα. Ήρθε από πάνω μου, έκανα ότι κοιμάμαι, με σήκωσε και με γύρισε στο κρεββάτι ανάποδα (δηλαδή εκεί που είχα τα πόδια μου, είχα τώρα το κεφάλι), το ξαναέκανε άλλες δύο φορές. Σταμάτησε, σαν να περίμενε να αντιδράσω, σαν ήθελε να ξυπνήσω. Απαλό το άγγιγμά της. Τη βλέπω να φεύγει και τη ρωτώ ποιά είναι, μου είπε κάποιο ονοματεπώνυμο, αλλά δεν το θυμάμαι πια. Προσπάθησα να σβήσω από τη μνήμη μου εκείνο το εφιαλτικό βράδυ. Από τότε δεν ξανακοιμήθηκα μόνη στο δωμάτιό μου. Σημειωτέον δε, ότι σ εκείνο το δωμάτιο, όποτε κοιμόμουν μόνη μου, όλο και κάτι ζούσα, ακόμα και στο μεσημεριανό ύπνο.