Ένα ενδιαφέρον περιστατικό συνέβη στο Σκλαβοχώρι (σημερινές Αμύκλες), κοντά στη Σπάρτη στο σπίτι του δημοδιδάσκαλου Νικόλαου Ζαννόπουλου. Η σοβαρή αντιμετώπιση οφείλεται μάλλον στις μακροσκελές και λεπτομερείς αποστολές που έστειλε στην εφημερίδα Χρόνος (18,19-7-1905) ο Αλέξανδρος Ζαννόπουλος, αδερφός του Νικόλαου, ο οποίος ήταν γιατρός, συνεπώς αποδεκτός από το κατεστημένο.
Η ιστορία άρχισε στις 24-6-1905 στις 6 μμ όταν ο Νικόλαος γύρισε από το σχολείο σπίτι του και κάθησε στο προαύλιο του σπιτιού του. Ενώ καθόταν ένιωσε να πέφτουν στα πόδια και στους ώμους του πέτρες μεγέθους από σφαίρα όπλου μέχρι αυγού, δέκα τον αριθμό. Το παράξενο είναι πως έπεφταν τόσο απαλά και με τόσο μικρή ταχύτητα που δεν ένιωθε κανένα πόνο. Στην αρχή νόμισε ότι του έκαναν φάρσα. Σηκωθηκε και έψαξε χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Γύρω από το σπίτι του δεν υπήρχε μέρος να κρυφτεί κανείς. Το κοντινότερο σπίτι απείχε 20 μέτρα. Όμως οι πέτρες συνέχισαν να πέφτουν για μισή ώρα σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Στις 7:30 κατέφθασε ο αδερφός του, Αλέξανδρος, ο οποίος άκουσε την ιστορία αλλά δεν έδωσε σημασία θεωρώντας την αστείο. Ενώ ο αδερφός του εξακολουθούσε την αφήγηση, άκουσαβ πέτρες να πέφτουν στις στέγες και στους τοίχους. Έπεφταν τόσο απαλά που μόλις ακουγόταν ήχος. Οι δύο άντρες δεν μπόρεσαν να εξακριβώσουν από που έρχονταν, παρότι τις έβλεπαν στο έδαφος. Οι πέτρες ήταν κομμάτια μαρμάρου, κεραμιδιών και άλλων κοινών λίθων. Κατά παράξενο τρόπο ήταν όλες βρεγμένες. Η οικογένεια ανησύχησε.
Το επόμενο πρωί στις 10 πμ ο Αλέξανδρος ειδοποιήθηκε να μεταβεί επειγόντως στο σπίτι του αδερφού του. Βρήκε την οικογένεια τρομοκρατημένη επειδή οι πέτρες έπεφταν πλέον μέσα στο δωμάτιο όπου βρίσκονταν ο αδερφός του, η γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους. Ο Αλέξανδρος εξέτασε το δωμάτιο και εξακρίβωσε ότι δεν κρυβόταν κανείς. Έπειτα τους είπε να βγουν για να μείνει μόνος του. Έκλεισε ερμητικά τα παράθυρα και ερέυνησε το σπίτι. Μετά κάθησε στη γωνία ώστε να εποπτευει το χώρο. Σε λιγα λεπτά άκουσε ένα κρότο στο τραπέζι όπου στήριζε το δεξί του χέρι και είδε εκεί μια πέτρα μεγέθους αυγού. Δεν κατάφερε να δει από που είχε έρθει αλλά η πέτρα φάνηκε να αναπηδά στο τραπέζι. "Ο εκ της πτώσεως κρότος μόλις εγένετο αισθητός, δεν ήτο δε ανάλογως του μεγέθους του λίθου όστις προς ειρωνείαν των φυσικών νόμων της αδρανείας ουδόλως μετεκινήθη μετά την πτώσιν, όπως συμβαίνει πάντοτε". Έπεσαν και άλλες πέτρες χωρίς ο Αλέξανδρος να αντιληφθεί από που έρχονταν. Ο γιατρός έμεινε στο δωμάτιο μέχρι τις 12 το μεσημέρι. Στο διάστημα αυτό έπεσαν 15 πέτρες άνισου μεγέθους. Το γεγονός διαδόθηκε στο χωριό και στο "στοιχειωμένο δωμάτιο" μαζεύτηκε κοσμος. Οι πέτρες συνέχισαν να πέφτουν ανεξήγητα και απαλά,μέχρι τις 1:30 μμ. Όταν ο γιατρός ξαναεπισκέφτηκε το σπίτι του αδερφού του στις 7μμ η λιθοβροχή ξανάρχισε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το φαινόμενο εξαπλώθηκε και στα άλλα δωμάτια. Η νύχτα πέρασε ήρεμα, αλλά η λιθοβροχή ξανάρχισε την άλλη μέρα στις 11 το πρωί για να συνεχιστεί πάλι μέχρι τις 1:30 πμ και μετά να ξαναρχίσει στις 7 με 9 το βράδυ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Νικόλαος ειδοποίησε τον τοπικό ιερέα να κάνει ευχέλαιο. Ενώ περίμεναν την άφιξη του ιερέα, η λιθοβροχή ξεκίνησε αλλά τώρα ήταν πολύ πυκνή και βίαιη, έσπασε τζάμια και έπιπλα. Έπεσαν σχεδόν 60 πέτρες βάρος από 5-30 δράμια (160 γραμμάρια έως 1 κιλό). Όταν οι δύο ιερείς που τελικά κατέφθασαν βρίσκονταν στο δωμάτιο άρχισε πάλι ραγδαία λιθοβροχή. Το φαινόμενο φέρεται να σταμάτησε μετά το ευχέλαιο και αυτό είναι παράξενο, επειδή στις περιπτώσεις αυτές η παρουσία ιερέων και οι τελετές εξαγνισμού και καθαρσης όχι μόνο δεν καταπολεμούν το πόλτεργκαϊστ αλλά συνήθως το "εκνευρίζουν".