...Πήγαμε στο εν λόγω δωμάτιο στην Αθήνα με αισθήματα δέους και συγκινήσεως. Υπήρχαν άνθρωποι επιστήμονες, φιλελεύθεροι ιδεών αλλά και ρασοφόροι, φοιτητές της θεολογίας. Προσκλήθηκα να λάβω μέρος και έκατσα στο τραπέζι προσθετωντας με τα χέρια μου ένα ακόμα κρίκο σε αυτή την αλυσίδα των χεριών. Η συνεδρίαση δεν είχε πολύ σοβαρότητα γιατί φωνές και ευφυολογιες διεδέχονταν συνεχώς. Αφού πέρασε αρκετή ώρα άρχισα να αμφιβάλλω για την όλη κατάσταση όταν ξαφνικά αισθάνθηκα παλμικές κινήσεις στα χέρια μου.
"Νομίζω κύριοι ότι κινείται", είπα
Ο διευθύνων την σεάνς είπε τυπικά λόγια στο τραπέζι και μετά από λίγο αυτό άρχισε να γέρνει προς το μέρος του την οποία την έγερση θα επέφερε η δική μου πίεση επί του τραπεζιού. Οι υπόλοιποι σχεδόν σήκωσαν τα χέρια αλλά η κίνηση εξακολουθούσε να υπάρχει και όλοι υποπτεύθηκαν εμένα. Μπορώ να πω πως η κίνηση ήταν φυσικότατη και σε καμία περίπτωση δεν θα ήμουν τόσο ηλίθιος ώστε να υποσηρίζω ανόητες προλήψεις επειδή μόνο και μόνο συμμετείχα σε αυτές. Με πολλούς τρόπους, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, κατόρθωσα να πεισθώ ότι δεν απατάμαι και πως η κίνηση είναι φυσιολογική. Αλλά και στην ουσία του ξύλου αισθανόμουν διαρκείς παλμικές ταραχές. Όταν άρχισε να κινείται το τραπέζι υποβλήθησαν πολλές ερωτήσεις δοκιμαστικές περί ζητημάτων που ήταν γνωστά μόνο στους παρευρισκόμενους και το τραπέζι απαντούσε ακριβέστατα με χτύπους του ποδιού στο πάτωμα.