Δείτε τι είπε ο Πλάτωνας
"Πέρα από τις πεπερασμένες υπάρξεις και τις δευτερεύουσες αιτιές, όλους τους νόμους ιδέες και αρχές, υπάρχει μία διάνοια ή ένας νους, η πρώτη Αρχή των αρχών, η Ανώτερη Ιδέα από την οποία όλες οι άλλες ιδέες προέρχονται. Ο Μονάρχης και ο Νομοθέτης του σύμπαντος, η υπέρτατη έννοια από την οποία όλα τα πράγματα λαμβάνουν την υπόστασή τους και την ουσία τους, η πρώτη και αποτελεσματική Αιτία της τάξης, της αρμονίας, της ομορφιάς, της τελειότητας, της καλοσύνης που διαποτίζει το σύμπαν--που αποκαλείται λόγω της υπεροχής και της τελειότητας, το Ανώτερο Καλό, ο Θεός, "ο επί πάση Θεός""
Δωδεκαθεϊστες ε;
Ημερομηνία: 30/05/2013
Καταχωριτής: Aragorn
Πηγή: Cocker: "Christianity and Greek Philosophy," xi., p. 377.
3 Σχόλια:
Ήταν δωδεκαθεϊστές...
Δεν ήταν δωδεκαθεϊστές. Λάτρευαν τις εκδηλώσεις ενός Θεού. Για την εκδήλωση της γονιμότητας είχαν τη Δήμητρα, για τη σοφία που διέπει τον κόσμο την Αθηνά, για την ομορφιά του κόσμου την Αφροδίτη, για τη βία που υπάρχει στο κόσμο τον Άρη κλπ.
Σε όλα τα μυστήρια λάτρευαν τον ένα Θεό.
Και η ιδέα του μονοθεϊσμού στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε από το Σωκράτη, αλλά από πιο παλιά :
Αναξίμανδρος (610-547 π.χ.)
Τό ἄπειρον ἀγέννητον καί ἄφθαρτον ἀρχή τῶν ἄλλων δοκεῖ εἶναι καί περιέχειν ἅπαντα καί πάντα κυβερνᾶν... καί τοῦτον εἶναι τό θεῖον, ἀθάνατον καί ἀνώλεθρον.
Ξενοφάνης (570-475 π.χ.)
Εἷς θεός, μέγιστος, οὔτε δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος οὐδέ νόημα - οὗλος ὁρᾷ, οὗλος δέ νοεῖ, οὗλος δέ τ' ἀκούει - αἰεί δέ ταυτῷ μίμνει κινούμενος οὐδέν, φρενί δέ πάντα κραδαίνει.
[ Ένας είναι ο Θεός, μέγιστος, και δεν μοιάζει ούτε στο σώμα ούτε στη νόηση με τους θνητούς, όλα τα βλέπει , τα νοεί, τα ακούει. Και ενώ αιώνια παραμένει έξω από την κίνηση του σύμπαντος (έξω δηλ. από την γένεση και την φθορά του κόσμου) με το νου του κινεί τα σύμπαντα. ]
Αριστοτέλης
Ἕνα τόν θεόν προσήκειν εἶναι.
Και το αιτιολογεί ως εξής:
Εἰ γάρ μή (εἶναι ἕν), κρατεῖν ἄν καί κρατεῖσθαι ὑπ' ἀλλήλων τά μέρη θεοῦ (ὄντα), ὅπερ ἀδύνατον.
[Εάν δεν είναι ένα το θείον, αλλά χωρισμένο σε πολλά, δηλ. σε θεότητες, τότε άλλοτε θα ήταν κυρίαρχο και άλλοτε κυριαρχούμενο, πράγμα που είναι λογικώς αδύνατο.]
Παρμενίδης (540-470 π.χ.)
Αναφέρει ότι το θείο ἀγέννητον καί ἀνώλεθρον ἐστιν -οὗλον, μονογενές τε καί ἀτρεμές ἤδ' ἀτέλεστον, δηλ. είναι αγέννητο και άναρχο - ολόκληρο μέσα στον εαυτό του, μονογενές, μη υποκείμενο σε κίνηση.
Εμπεδοκλής (494-404 π.χ.)
Φρήν ἱερή καί ἀθέσφατος ἔπλετο μοῦνον... φροντίσει κόσμον ἅπαντα καταΐσουσα θοῇσιν
[Πνεύμα ιερό και ανέκφραστο (ο θεός), διατρέχει και φροντίζει τον κόσμο μόνον με το πνεύμα του]
Πυθαγόρας (580-500 π.χ.)
Η ιδέα του μονοθεϊσμού δεν ήταν του Πλάτωνα αλλά του Σωκράτη. Ο Πλάτωνας κατέγραφε (και επέκτινε) τη διδασκαλία του Σωκράτη που ήταν αναλφάβητος για την οποία, μεταξύ άλλων, ο τελευταίος καταδικάστηκε σε θάνατο. Η μονοθεϊστική άποψή του Σωκράτη δεν ήταν αποδεκτή στους σύγχρονούς του που ήταν δωδεκαθεϊστές. Συνεπώς, ΝΑΙ οι αρχαίοι Έλληνες ήταν δωδεκαθεϊστές και ΝΑΙ το κείμενο της αρχικής αναφοράς παρερμηνεύει γεγονότα.