Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιδιαίτερη ιστορία, που την έζησα πέρυσι το καλοκαίρι.

Κάθε καλοκαίρι, πηγαίνω στην Πάρο για διακοπές. Ένα βράδυ λοιπόν, άφησα την παρέα μου στο κάμπινγκ και πήγα μια βόλτα στην παραλία. Το όνομα της παραλίας είναι «Καλόγερος». Σύμφωνα με τον μύθο, εκεί έχει αυτοκτονήσει ένας καλόγερος, από εκεί πήρε και το όνομα της. Με μου άρεσε αρκετά η ιδέα να περπατήσω μόνη μου σε μια «καταραμένη» παραλία. Έτσι άρχισα το περπάτημα κατά μήκος της ακτής.

Ήταν μια ωραία βραδιά με πανσέληνο. Περπάταγα και σχεδόν ευχόμουν να συμβεί κάτι περίεργο. Τι το ήθελα;;; Καθώς πέρναγα από κάτι δέντρα άκουσα κάτι ψίθυρους. Πήγα να δω τι είναι, αλλά δεν ήταν τίποτα. Σκέφτηκα να πάω πίσω στο κάμπινγκ, αλλά συνέχισα. Ξαφνικά και ενώ ήταν ένα ξάστερο καλοκαιρινό βράδυ, με πολλή ζέστη άρχισε να έχει κρύο και σύννεφα σκέπασαν την Σελήνη.

Ξαφνικά, ένιωσα σαν ένα χέρι να με πιέζει προς την θάλασσα. Πρώτα με έριξε κάτω, και μετά προσπάθησε να με ρίξει στα βαθιά. Δεν μπορούσα να το πολεμήσω. Για καλή μου τύχη, έβαλα τις φωνές και ένας φίλος μου από το κάμπινγκ με άκουσε και ήρθε να με βοηθήσει. Κάποιοι από την παρέα με πίστεψαν, άλλοι γέλασαν, άλλοι σώπασαν.

Πραγματικά, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω για το τι ήταν αυτό… Πάντως, εγώ συνεχίζω να πηγαίνω σε  αυτή την μαγευτική παραλία και δεν μου έχει συμβεί κάτι άλλο…