Το παράξενο φως, που τότε δεν ήξερα στα σίγουρα τι ήταν (κι ακόμα δεν ειμαι σιγουρος πως ξέρω δηλαδή). Στεκόταν μετέωρο μέσα στην ομίχλη κι εγώ πηδούσα γύρω-γύρω προσπαθώντας να το φτάσω με το κλαρί. Αργότερα ένας καλός φίλος μετεωρολόγος, μου έδωσε μια ορθή και επιστημονικά τεκμηριωμένη εξήγηση του φαινομένου, αν και ούτε κι αυτός μπόρεσε να καταλάβει και να ερμηνεύσει κάποια από αυτά που θα σας πω σε λίγο.

Σύμφωνα με τον Τζέισον (τον μετεωρολόγο φίλο μου που σας έλεγα), στάθηκα τυχερός για δύο πράγματα. Το πρώτο είναι που το κλαρί ήταν ξερό, και το δεύτερο που η μπάλα της φωτιάς βρισκότανε σε μεγαλύτερο ύψος από αυτό που μπορούσα να φτάσω. Κατά την άποψη του, κανένα παράξενο, εξωγήινο και μεταφυσικό δεν μπλεκότανε στην περιπέτεια μου. Απλά ήταν ένας σφαιρικός κεραυνός στατικού.

Είχα γυρίσει πρόσφατα από ένα ταξίδι μου στις ρωσικές στέπες και είχαμε βγει για φαγητό σε ένα από τα καλά εστιατόρια του Εδιμβούργου. Το τραπέζι ήταν γεμάτο από πιάτα που είχα αδειάσει μόνος μου και περίμενα μια τάρτα με αγριόμουρα και φράουλες. Μόλις μου το είπε σηκώθηκα όρθιος και τον απείλησα πως θα τον παράταγα να πληρώσει μόνος του τον τεράστιο λογαριασμό μου αν δεν εξηγούσε σοι τι πράμα είναι αυτό και γιατί τόσα χρόνια που γυρίζω στα αγριώματα, δεν το έχω ξανασυναντήσει πουθενά.

Μου είπε λοιπόν και μου εξήγησε. Και φυσικά πλήρωσα τον σκασμό του φαγητού που είχα κατεβάσει μόνος μου.

• • •

Θα σας πω την δική του εκτίμηση στο τέλος και βγάλτε μονάχοι σας ότι συμπέρασμα καταλαβαίνετε.

• • •

Η μπάλα (κάπως έτσι μπορώ να το περιγράψω απ’ αυτά που είδα αργότερα) στεκόταν ακίνητη και κρυμμένη καλά μέσα στην καταχνιά από το σύννεφο που σκέπαζε το μέρος. Όταν ξαναβρήκα την ψυχραιμία μου, προσπάθησα για πολύ ώρα να δω τι ήταν και αποφάσισα ότι μου έμοιαζε σα φως μιας δυνατής πολύχρωμης λάμπας που ήταν σε κολώνα, μόνο που δεν υπήρχε καμιά κολώνα γύρω για να κρέμεται επάνω της μια λάμπα.

Στεκόταν αθόρυβα στον αέρα κι έβγαζε ένα απόκοσμο γαλαζωπό φως με πράσινους και μπλε ιριδισμούς χωρίς κανέναν απολύτως ήχο. Προσπαθώ να σκεφτώ εικόνες από ταινίες που έχω δει μπας και βρω κάτι παρόμοιο, αλλά μάταια. Ως τα τώρα δεν ξέρω τίποτα που να του μοιάζει για να σας το φέρω για παράδειγμα κι έτσι πρέπει να αρκεστείτε στην ταπεινή περιγραφή μου…

Το να τονίσω ότι σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση θα το είχα βάλει στα πόδια, είναι περιττό. Αλλά αν αποτολμούσα να τρέξω μέσα στο σύθαμπο κάτω στην απόκρημνη πλαγιά, θα σκοτωνόμουν στα σίγουρα πεσμένος πάνω στα κοφτερά βράχια και τις πέτρες.

Πάντως για να ξέρετε, δεν το παίζω γενναίος ή κάτι τις σπουδαίο… θα χτυπούσαν εύκολα οι φτέρνες μου στα αυτιά μου από την τρεχάλα αν το μπορούσα. Αλλά δεν έβλεπα τη μύτη μου εκεί πάνω και η φωταύγεια του παράξενου πράγματος έκανε το πηχτό σύννεφο να λάμπει και να περιορίζει ακόμη περισσότερο την ορατότητα. Θα μου πεις, γιατί ρε φίλε δεν έφευγες από κει πέρα περπατώντας όπως ήρθες με την μαγκούρα σου και όλα… και θα σου πω ότι ήταν το πρώτο που προσπάθησα...

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι το φώς στεκόταν ακίνητο από πάνω μου. Ήταν από πάνω μου ακόμα κι όταν απομακρυνόμουν από αυτό. Με κάποιο περίεργο τρόπο, αυτό εξακολουθούσε να μοιάζει ακίνητο ενώ εγώ κινιόμουν όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Αλλά ήταν σαν καρφωμένο από πάνω μου ότι κι αν έκανα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα μα ήταν το πιο παράξενο πράγμα που έχω δει.. και πιστέψτε με… έχω δει πολλά παράξενα πράγματα.

Απελπισμένος πια, άρχισα να κάνω γρήγορα βήματα στην τύχη αριστερά και δεξιά προσπαθώντας να του ξεφύγω, και κάθε φορά αυτό έμοιαζε ακίνητο από πάνω μου. ΑΚΙΝΗΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ. Το τονίζω γιατί έστω κι αν εγώ έκανα ότι παλαβομάρα μου ερχόταν αυτό δεν κουνιόταν διόλου σε σχέση με μένα. Όταν κάτι κινείται, προκαλεί μια αναταραχή στο χώρο γύρω του, μια παράξενη και αχνή, αλλά απόλυτα πραγματική αναταραχή.

Πολλές φορές το θήραμα ξεγελάει τον κυνηγό με την ακινησία αλλά συνήθως χάνει το παιχνίδι όταν νοιώσει ασφάλεια και πάει να φύγει, τότε γίνεται ορατό στις αισθήσεις του κυνηγού έστω και δεν το βλέπει ή είναι μακριά για να το ακούσει.

Μερικοί άνθρωποι το καταλαβαίνουν σα μια έκτη αίσθηση, και μοιάζει λίγο με κείνο το συναίσθημα που έχεις όταν κάποιος σε κοιτάει έντονα πίσω από την πλάτη σου. Έστω κι αν εσύ δεν τον βλέπεις, ξέρεις ενδόμυχα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Λοιπόν φανταστείτε αυτό το συναίσθημα της παρακολούθησης επί και γω δεν ξέρω πόσο, αλλά χωρίς την αδιόρατη αναταραχή που προκαλεί η κίνηση.

Ξέρω ότι σας έχω μπλέξει αλλά προσπαθώ να περιγράψω λογικά κάτι που είναι παράλογο από τη φύση του. Αφού έτρεξα γύρω γύρω για κάμποση ώρα, αποφάσισα λαχανιασμένος να το κοπανίσω με την κλάρα της μουριάς. Την έπιασα από την άκρη και άρχισα να την ανεμίζω προς το φως.

Πήδηξα όσο ψηλότερα μπορούσα και σκαρφάλωσα σε πέτρες και βράχους για να το φτάσω. Στο τέλος δοκίμασα να του πετάξω πέτρες και κάποια από αυτές προσγειώθηκε στα κεραμίδια της εκκλησίας.

Κρίνοντας από το θόρυβο πρέπει κανα δυο απ’ αυτά να έγιναν θρύψαλα. Ότι κι αν έκανα, το μυστηριώδες αντικείμενο παρέμενε αόρατο μέσα στο σύννεφο και απρόσβλητο στις προσπάθειες μου. Πονούσανε τα πόδια μου και είχα κουραστεί από το ανελέητο κυνήγι και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι πεινούσα. Τότε τα παράτησα και ξεκίνησα να κατέβω στο διάσελο.

Καμιά φορά η πείνα είναι σοφός σύμβουλος. Το φως με ακολουθούσε όσο ήμουν μέσα στο καταχνιασμένο σύννεφο της κορυφής, ακριβώς από πάνω μου. Είχα αρχίσει να συνηθίζω στην παρουσία του όταν ξαφνικά εξαφανίστηκε. Χάθηκε με τον τρόπο που χάνεται το φως όταν κλείνεις το διακόπτη του ρεύματος και με άφησε να αναρωτιέμαι.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ήταν η τελευταία φορά που είδα παράξενα φώτα εκείνη την ημέρα. Έλπιζα μόνο να μην αρχίσω να ακούω και φωνές… κι όχι ότι δεν μου έχει τύχει κι αυτό.

(Μπορεί να φοβήθηκα και να φαινόμουνα γελοίος έτσι που κράδαινα το κλαρί της μουριάς, αλλά είναι ο τρόπος μου να αντιδρώ στα δύσκολα. Για την αλήθεια, δεν έκανα τίποτα πιο σοβαρό από το να αναδεύω την πάχνη του σύννεφου, αλλά είμαι σίγουρος ότι στη θέση μου, οι περισσότεροι από σας, θα κάνατε χειρότερα.)