Το 1987 η κόρη μου ήταν 7 ετών. Με προβλημάτισε το ότι άρχισε να φουσκώνει το στήθος της και την πήγα στο Αγλαϊα Κυριακού. (ευτυχώς) Εκεί διέγνωσαν Πρώιμη Ήβη, κάτι που μας προβλημάτισε με εισαγωγές στο νοσοκομείο μέχρις ότου η μικρή έγινε 12. Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά.
Ας πάμε στην αρχή, όταν μπήκαμε στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Το δικό μου το μυαλό είχε πάει στον καρκίνο.
Το τρίτο βράδυ, (απαντήσεις δεν υπήρχαν ακόμα) βγήκα κατά τις 9 να αγοράσω ένα σουβλάκι. Πήγα να το φάω σ' ένα παγκάκι δίπλα στο κτήριο, στην οδό Λειβαδιάς, ένα δρόμο με πολύ φαρδύ πεζοδρόμιο και μεγάλες πικροδάφνες ανάμεσα.
Αφού έφαγα, άρχισα να κρυώνω, ήταν αρχές Νοέμβρη, και έβαλα τα κλάματα. Σκεφτόμουν, πως η μικρή είχε κάτι κακό. Κάποια στιγμή, έσκυψα το κεφάλι και έβαλα το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Για μια στιγμή μόνο, για δευτερόλεπτα. Όταν τα άνοιξα, καθόταν δίπλα μου ένας τύπος. Γύρω στα 30, δεμένος με φουντωτά μακρυά μαλιά, μούσι και μουστάκι. Φορούσε σκισμένο τζιν και άσπρο βρώμικο μπλουζάκι χωρίς καθόλου μανίκια.
Εκείνη την εποχή, τα αντρικά μπλουζάκια χωρίς μανίκι ήταν στο ξεκίνημά τους. Τα φορούσαν μόνο οι περιθωριακοί, οι αλήτες. Ήταν βράδυ, ερημιά, πίσω μας μια μάντρα και δίπλα μας δέντρα. Φοβήθηκα τόσο, που δεν είχα τη δύναμη, να το βάλω στα πόδια. Μου κόπηκε η χολή. Κυριολεκτικά, χέστηκα πάνω μου. (συγνώμη, αλλά είναι η μόνη έκφραση, που θα σας κάνει να καταλάβετε, πόσο φοβήθηκα.)
"Είναι το παιδί σου μέσα;" με ρώτησε.
"Ναι." ψέλισα τρέμοντας.
"Παρακάλεσε το Θεό κι αυτός θα σε βοηθήσει. Όλους τους βοηθάει, αρκεί να έχουν πίστη. Φοβάσαι καρκίνο, αλλά δεν υπάρχει κίνδυνος. Θα ταλαιπωρηθείς, αλλά στο τέλος θα είναι περαστικό. Χρειάζεται όμως προσευχή. Μην το ξεχνάς αυτό."
Ανατρίχιασα. Σκέφτηκα, πως έπρεπε να προσευχηθώ, ήταν το λιγότερο. Δάκρυσα και σκούπισα τα μάτια μου. Τα έκλεισα για ένα δεύτερο. Όταν τα άνοιξα, ο περίεργος τύπος είχε εξαφανιστεί.
Αλλά, στον έρημο δρόμο δεν υπήρχε κανείς. Μπορούσα να δω εκατό μέτρα αριστερά κι άλλα τόσα δεξιά. Πού είχε πάει;
Βρήκα το κουράγιο και το έβαλα στα πόδια.