Ήταν λέει, πριν από πολλά χρόνια, ένας αγνός άνθρωπος που έμενε με την οικογένειά του σε κάποιο χωρίο βόρεια της Πάρνηθας. (Όσοι τον έχουνε δει, δεν έχουνε καταλάβει ακριβώς το μέρος που τους λέει.). Μια χειμωνιάτικη νύχτα είχε βγει να μαζέψει ξύλα και όταν γύρισε στο καλύβι, δεν βρήκε το καλύβι ούτε τη γυναίκα με το παιδί του! Έκτοτε λένε, πως εμφανίζετε ανάμεσα στο βουνό Αρμένι και το βουνό Σκληρό, κάπου κοντά στην τοποθεσία Βίλια, βόρεια της Πάρνηθας και ψάχνει το καλύβι και την οικογένεια του. Όσοι τον βλέπουν, στην αρχή δεν καταλαβαίνουν πως είναι "αερικό" και συζητούν μαζί του. Εκείνος έχει ένα γλυκό παρουσιαστικό, μόνο τα μάτια του είναι τρομαγμένα και στον ώμο έχει ξύλα και τσεκούρι. Μετά από λίγο τους ρωτάει, από που έρχονται και αν στο διάβα τους είδαν ένα μοναχικό καλύβι με μια γυναίκα "ρούσα", ξανθιά και ένα δίχρονο παιδί. Φυσικά λένε όχι και εκείνος εξαφανίζετε μπροστά από τα μάτια τους, χωρίς όμως να τους αφήσει την αίσθηση του φόβου. Ένας γνωστός μου ορειβάτης, μου είπε πως με τα χιόνια κάποτε, κατέβαιναν από Μόλα μέσω Σαλονίκη για Αυλώνα και επειδή κάπου είχαν ψιλοχάσει, την όντως δύσκολη ετούτη διαδρομή. Είδαν έναν ξυλοκόπο που τους οδήγησε στο μονοπάτι. Μύριζε όλος ο τόπος, μου είπε χαρακτηριστικά άνοιξη και ας ήταν καταχείμωνο τότε που τον συνάντησαν. Όταν μετά τους ρώτησε για το καλύβι και εκείνοι του απάντησαν πως δεν το είδαν στο δρόμο τους, εκείνος δάκρυσε και εξαφανίστηκε από μπρος τους. Τα δάκρυά του μου είπε, πως έλιωσαν το χιόνι στο σημείο που έπεσαν!!! Ενώ αντίθετα όταν πρόσεξαν για χνάρια δικά του, δεν βρήκαν πουθενά γύρω, παρά μόνο δυο βαθιές τρύπες στο χιόνι από τα δάκρυά του. Με τούτη την ιστορία σας χαιρετώ.