Φίλοι σας χαιρετώ. Σήμερα είπα να σας διηγηθώ μια προσωπική εμπειρία, που πιθανών να έχει σχέση, με ένα από τρία σκοτεινά σημεία της Πάρνηθας. Την άνοιξη (Μάιος) του 1976,είχαμε ανέβει για Σαββατοκύριακο, μια παρέα από 4 άτομα. Η διαδρομή μας ήταν, από τελεφερίκ (Μον Παρνες) για Μεσιανό νερό, στου Μόλα για διανυκτέρευση και την άλλη ημέρα να καταβαίναμε από Παλιομήλεσι για Μαλακάσα. Φτάνοντας όμως στου Μόλα και επειδή ήταν ακόμα ημέρα, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε έως την Καψάλα για να διανυκτερεύσουμε. Ανάμεσα στη Καψάλα και στα Μνήματα βρήκαμε ένα απάγκιο και είπαμε να μείνουμε, αφού ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Όλα πήγαν καλά έως της δέκα. Ξαφνικά, χάλασε ο φακός και λίγο πιο μακριά μας, άρχισαν και ακούγονταν έντονες, ανθρώπινες ομιλίες σαν κάποιοι να τσακώνονται σε μια παράξενη γλώσσα...Άλογα έτρεχαν και ακούγονταν το χλιμίντρισμά τους φοβισμένο, ενώ γυναικείες φωνές έδιναν μια ανατριχιαστική παρουσία στην όλη ακουστική μας περιπέτεια. Χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε κολλήσει ο ένας επάνω στον άλλον και λέγαμε όσες προσευχές γνώριζε ο καθένας μας...Ο Μάκης βρήκε δύο ξερόκλαδα και έκανε πρόχειρα ένα Σταυρό που τον ύψωνε προς όλα τα σημεία, λέγοντας δυνατά το Πάτερ ημών και τραβώντας μας προς τα ριζά ενός βράχου. Μείναμε εκεί όλη τη νύχτα, ακουμπισμένοι με τις πλάτες στο βράχο και με όλες τις αισθήσεις σε κατάσταση επιφυλακής. Λίγο πριν ξημερώσει, τα πάντα ησύχασαν και γύρω στα πέντε μέτρα, όπου είχαμε τα πράγματά μας, είδαμε το φακό να ανάβει και πάλι!!!!! Σιγά-σιγά, επανήλθαμε στο κόσμο του βουνού. Διότι όλοι, είχαμε την αίσθηση πως είχαμε περάσει τη νύχτα σε μια εξωπραγματική διάσταση. Μαζέψαμε τα πράγματα άρον-άρον και κατηφορίσαμε για τη πηγή Παλιομήλεσι. Εκεί συναντήσαμε ένα βοσκό που με την καλημέρα που του είπαμε και ποιός ξέρει τη εικόνα θα είχαμε. Μας είπε: << Περάσατε τη νύχτα στο Βουρκόλι?>> Εμείς δεν ξέραμε αυτή τη τοποθεσία και τον ρωτήσαμε που είναι? Είπε:<<Α, το Βουρκόλι είναι, πιο κάτω από την Καψάλα, τώρα το λένε Μνήματα.>> Όλοι ταυτόχρονα του είπαμε ναι. Και άρχισε να μας λέει πως δεν έπρεπε να μείνουμε εκεί γιατί τα βράδια γίνονται παράξενα πράγματα και τρομακτικά...Φυσικά, ήρθε αργά η συμβουλή του, αφού ήδη το είχαμε διαπιστώσει τόσο έντονα στη ψυχή μας και οι τέσσερις... Του είπαμε την ολονύχτια περιπέτεια μας και εκείνος σταυροκοπήθηκε λέγοντάς μας : <<Ποτέ στο Βουρκόλι δεν μένουν οι βοσκοί από πολλά τώρα χρόνια. Παλιά ήταν ληστές και με τον πόλεμο σκοτώθηκαν εκεί πολλοί άνθρωποι. Και ο Νταβέλης ακόμα, πήγαινε στο απέναντι ύψωμα και πέρναγε τη νύχτα του...Ευτυχώς που δεν πάθατε κάνα κακό!>> Βουρκόλι ή βορκόλι ,μετά μνήματα. Είναι αρκετά παράξενες ονομασίες για την περιοχή εκείνη της Μαγικής Πάρνηθας που ούτε μνήματα ποτέ βρέθηκαν αλλά και μαρτυρίες από βρικολάκους δεν έχουν αναφερθεί όσο μπορώ να γνωρίζω. Ίσως, να είναι όλα εκείνα τα παράξενα φαινόμενα, που έδωσαν τις αυτές ονομασίες, και που κατόπιν αρκετοί ορειβάτες μου είπαν παρόμοιες εμπειρίες από εκείνο το μέρος. Σας χαιρετώ.