Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που μου συνέβη την περίοδο που υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία. Ήταν Δεκέμβριος του 1992 και είχα πάρει απόσπαση απ την μονάδα μου για το ΚΕΟΑΧ (Κέντρο Εκπαίδευσης Ορεινού Αγώνα Χιονοδρόμων) που βρίσκεται στον Ολυμπο.3 φορές την εβδομαδα,4 άτομα την φορά κάναμε περίπολο στην περιοχή φτάνοντας μέχρι το χωριό Ολυμπιάδα που βρίσκετε στις πρόποδες του Ολύμπου. Διανυκτερεύαμε έξω κάθε φορά και πάντα σε συγκεκριμένο σημείο ώστε να είναι εύκολος ο εντοπισμός μας σε περίπτωση που τύχαινε κάτι απρόοπτο μιας και το χιόνι ήταν πολύ και το κρύο επίσης. Απ τις πρώτες φορές που πήρα μέρος σε περίπολο παρατηρούσα το βράδυ μαζί και τα υπόλοιπα παιδία που ήμασταν μαζί ένα αχνό, πράσινο φως να φωσφορίζει μέσα στην ερημιά, στην μέση του πουθενά. Φαινόταν αδύναμο αλλά ήταν καθαρό. Λίγο η νύχτα, λίγο η ερημιά, λίγο το χιόνι και οι συνθήκες εκεί μας φόβιζαν απ το να πάμε κοντά να δούμε τι ήταν. Το κουβεντιάζαμε και όταν γυρνούσαμε στην μονάδα και μας είπαν και άλλοι ότι το είχαν παρατηρήσει. Ένα βράδυ μερικές μέρες πριν τα Χριστούγεννα κι ενώ ήμασταν έξω, και μόλις είχαμε στήσει την σκηνή για να διανυκτερεύσουμε είδαμε πάλι το φως. Κάτσαμε γύρω απ την φωτιά και κουβεντιάζαμε για το τι μπορεί να είναι αυτό. Μερικές ώρες αργότερα και ενώ 2 απ τους 4 που ήμασταν είχαν κοιμηθεί, και ένα άλλο παιδί που είχαμε μείνει και κουβεντιάζαμε ακούσαμε κάτι σαν κλάμα, κάτι σαν φωνή με παράπονο, κάτι σαν ανάμικτες φωνές γυναικείες και αντρικές μαζί. Η πρώτη κίνηση ήταν να πάρουμε τα όπλα μας και να ρίξουμε τους φακούς μας προς το μέρος που υποθέταμε ότι ερχόταν ο ήχος αυτός. Κανένας δεν ήταν εκεί. Ξυπνήσαμε και τους άλλους και αρχίσαμε όλοι μαζί να ψάχνουμε παρ όλο τον φόβο μας. Πιστεύαμε ότι ίσως κάποιος απ τους πολλούς εκδρομείς είχε κάποιο ατύχημα και καλούσε σε βοήθεια. Είχε πάει περίπου 4 το πρωί και αφού δεν βρήκαμε τίποτα γυρίσαμε πίσω στην σκηνή. Μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Το φως, το κλάμα. Και ξαφνικά κάτι σαν σκιά, κάτι σαν μαύρος αέρας, κάτι που όσο το θυμάμαι ανατριχιάζω πέρασε ανάμεσα μας, κάνοντας την φλόγα της φωτιάς μας να σβήσει σχεδόν. Αν και χαρακτηρίζω τον εαυτό μου σαν άφοβο και ότι δεν φοβάμαι φαντάσματα και τέτοια και κοιτάζω να δώσω πάντα μια πιο λογική εξήγηση δεν ντρέπομαι να πω ότι ένιωσα το αίμα μου να παγώνει στις φλέβες μου. Αυτό που θυμάμαι ότι έκανα ήταν να κάνω τον σταυρό μου και να πω "Παναγία μου". Μαζευτήκαμε κολλητά ο ένας με τον άλλον, έτσι ώστε να έχουμε ορατότητα σε όλες τις μεριές και περιμέναμε πως και πως να ξημερώσει. Το φως και το κλάμα συνεχιζόταν μέχρι που άρχιζε να χαράζει. Γυρίσαμε πίσω και αποφασίσαμε να το πούμε μόνο σε έναν αξιωματικό φοβούμενοι ότι θα μας κορόιδευαν. Αυτός μας είπε να μην το πούμε σε άλλους γιατί θα τρόμαζαν και δεν θα ήθελε κανένας να ξαναβγεί περίπολο. Σε μερικές μέρες το ίδιο ακριβώς έτυχε σε μια άλλη ομάδα που είχε βγει έξω. Την επόμενη μέρα, κατεβήκαμε για ψώνια στο χωριό και πήγα και βρήκα τον παπά. Με έκαιγε αυτό το πράγμα και ήμουν σίγουρος για αυτό που είχα δει και είχα ακούσει. Ο παπάς, μου είπε ότι σίγουρα δεν ήταν κάτι που το φαντάστηκα και μάλιστα μου έδωσε και ένα σταυρουδάκι να έχω μαζί μου. Αυτό συνεχιζόταν για πολλά βράδια, μαθεύτηκε και στο χωριό ώσπου την μέρα των Φώτων σχεδόν όλο το χωριό, μαζί με πολλούς από εμάς κάτσαμε το βράδυ έξω. Και όλοι είδαν το φως και άκουσαν το κλάμα. Το πρωί ψάξαμε εκεί που περίπου βλέπαμε το φως. Υπήρχε ένας τεράστιος πλάτανος. Κάποιος είπε να σκάψουνε από κάτω. Άλλος έλεγε ότι είναι χαμένος κόπος να σκάβουνε μέσα στα χιόνια. Τελικά άρχισαν το σκάψιμο. Ένας απ όλους που έσκαβαν, ξαφνικά σταμάτησε και έβαλε τις φωνές. Είχε βρει ανθρώπινα οστά. Με πολύ σκάψιμο και αρκετές ώρες μετά βγήκαν στην επιφάνεια τα οστά 40 περίπου ανθρώπων και παιδιών. Ήρθε ιατροδικαστής, αστυνομία κτλ. Αφού τα οστά ετάφησαν στο κοιμητήριο του χωριού, μερικές μέρες μετά και ενώ είχαν γίνει εξετάσεις, μάθαμε ότι τα οστά ήταν τουλάχιστον 200 χρόνων. Στο χωριό είπαν ότι μάλλον ήταν θύματα των Τούρκων που είχαν σφαγιασθεί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ο παπάς έλεγε ότι με το φως και το κλάμα τα πνεύματα των θυμάτων ήθελαν να μας καθοδηγήσουν ώστε να τα βρούμε και να τάφου σύμφωνα με τον χριστιανικό τροπο. Μερικοί πιο ορθολογιστές και πιο σπουδαγμένοι έλεγαν ότι τα ανθρώπινα οστά περιέχουν φωσφόρο και γι αυτό βλέπαμε εκείνη την λάμψη. Όσο για το κλάμα που ακούγαμε δεν ήταν κλάμα έλεγαν αλλά ο ήχος που κάνει ο φωσφόρος όταν βγαίνει στην επιφάνεια και έρχεται σε επαφή με τον αέρα. Περιττό να σας πω ότι απ την μέρα της εκταφής και μετά δεν ξανάκουσε ούτε είδε κανένας μας τίποτα. Όσο και να ήθελα να πιστέψω την εκδοχή του φωσφόρου δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί εφόσον ήταν έτσι τα πράγματα τόσα και τόσα χρόνια κανένας δεν είχε δει και δεν είχε ακούσει τίποτα. Ελπίζω να μην σας κούρασα με το μεγάλο μου post. Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ειδικά την σκιά που πέρασε ανάμεσα μας.