Νιώθω την ζωηρή ανάγκη και συνάμα το έχω σαν τάμα να μιλήσω για ένα "ζωντανό" θαύμα που υπάρχει κοντά στο χωριό Βαστά που βρίσκεται στη περιοχή της Μεγαλόπολης Πελοποννήσου. Πρόκειται για ένα μικρό εκκλησάκι λιθόκτιστο με δίριχτη λίθινη στέγη διαστάσεων 6.50Χ2.50μ. που κρατεί από την Βυζαντινή εποχή, τον 12ο αιώνα μ.Χ. Το μικρό αυτό εκκλησάκι βρίσκεται στη συνδρομή δυο ποταμών, η" καλύτερα ενός ποταμού και ενός αρκετά ορμητικού ρύακος, που οι ροές τους σχηματίζουν ορθή γωνία στο βάθος μιας ευρύχωρης κοιλάδας, που είναι κυριολεκτικά πνιγμένη στο πράσινο που το αποτελούν μεγάλα πολύχρονα υδρόβια δέντρα. Και εδώ αρχίζει το παράξενο, που κατά την γνώμη του υποφαινόμενου και πολλών είναι ένα θαύμα, καταμεσής μιας εποχής εξόχως ρεαλιστικής που δεν παρέχει γόνιμο έδαφος για θαύματα. Το κτίσμα με πρώτη μάτια είναι ετοιμόρροπο, λες ότι από στιγμή σε στιγμή θα κατάρρευση και απορείς πως ακόμη δεν έχει παρασυρθεί από τα υδάτινα ρεύματα στη συνδρομή των οποίων βρίσκεται. Στην στέγη του φύονται δέκα επτά(17) ολοζώντανα με κορμούς ποικίλεις διαμέτρου δέντρα των οποίων το ύψος επίσης ποικίλλει και φθάνει πολλές φορές και τα 18 μέτρα! Το παράξενο στην όλη κατάσταση είναι ότι τα δέντρα αυτά τα πανύψηλα ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΡΙΖΕΣ!!! Φαίνονται ότι στην κυριολεξία ύπτανται!! Από έρευνες που έχουν γίνει με ακτίνες Χ στους τοίχους του κτίσματος δεν έχουν δείξει καθόλου ρίζες. Αν κάποιος βάλει το χέρι του κάτω από τη βάση ενός από τα δέντρα το χέρι του βγαίνει από την άλλη μεριά.... Έχει υπολογισθεί από τον όγκο των κορμών και των κλώνων ότι το εκκλησάκι φέρει αυτή τη στιγμή το ισοδύναμο βάρος 18 αυτοκίνητων mercedes, δίχως να υπολογίζουμε και το βάρος των φυλών την εποχή που τα δέντρα είναι κατάφυτα. Τον χειμώνα στη κοιλάδα πνέουν ισχυροί άνεμοι που κανονικά θα έπρεπε να έχουν παρασύρει τα δέντρα και μαζί το εκκλησάκι που τα στηρίζει, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στην Αγια Θεοδώρα της Βαστάς, που όμως δεν έχει καμία σχέση με την Αγ.Θεοδώρα την Μεγάλη την Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Για την ζωή, το μαρτύριο και την εν συνεχεία αποκατάσταση της και την δημιουργία του κτίσματος έχει γράψει ο Δημήτριος Ι. Καπερνέκας το έτος 1980, όπως και ο Επίσκοπος Θεόφιλος Κάναβος, Μητροπολίτης Γόρτυνας και Μεγαλουπόλεως. Το άτυχες με αυτές τις εποχές είναι ότι οι υπάρχουσες γραπτές μαρτυρίες που να έρχονται από τον 7ο αιώνα είναι ελάχιστες και αυτές βέβαια δεν ασχολούνται με ανώνυμους (τότε) ανθρώπους, ήγα τους οποίους κανείς δεν θα ενδιαφερόταν να ασχοληθεί. Ότι ξέρουμε λοιπόν για την Θεοδώρα το εξάγουμε από την παράδοση και κάποιες μαρτυρίες που αναφέρονται αλλού και κάπου εκεί βρίσκεις και μια ελάχιστη μνεία για την Θεοδώρα. Η ιστορία της λοιπόν είναι παράξενη όπως παράξενο είναι και το ναίδριο που είναι αφιερωμένο σ' αυτή. Στον 7ο αιώνα, όπως και σ' ολόκληρη την εποχή του Βυζαντίου και κατ' επέκταση και στην εποχή της αρχαίας Ελλάδας, κάθε χωριό ήταν μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη κοινωνική, διοικητική και προ πάντων στρατιωτική οντότητα. Κάθε χωριό δηλαδή είχε το δικό του μικρό η" μεγαλύτερο Στράτο και Στράτοι αυτοί συχνά εμάχοντο μεταξύ τους για επικράτηση, εξουσία, αύξηση πλούτου κλπ. Κάθε οικογένεια είχε την υποχρέωση να συνεισφέρει στο Στράτο του χωριού με τουλάχιστον ένα αρσενικό άτομο, που συνήθως ήταν ο πατέρας η" το μεγαλύτερο από τα αγόρια. Αν ο πατέρας ήταν πολύ γέρος για στρατιώτης η" δεν υπήρχαν άλλοι αρσενικοί στην οικογένεια, τότε έπρεπε να πληρωθεί κάποιο μεγάλο πόσον ώστε με το αντίτιμο του να πληρώνεται κάποιος μισθοφόρος. Η Θεοδώρα είχε γεννηθεί και καταγόταν από την Βαστά που εκείνη την εποχή διατηρούσε κάποιο παρόμοιο στρατό .Η οικογένεια της φαίνεται ότι δεν είχε αγόρια, ο πατέρας της ήταν πολύ γέρος για να καταταχθεί στο Στράτο και πολύ φτωχός για να χρηματοδοτήσει μισθοφόρο. Η Θεοδώρα θα πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη από μια σειρά από κόρες στην οικογένεια και πήρε την μεγάλη απόφαση .... Θα καταγόταν στο Στράτο σαν άντρας μια και άλλη λύση δεν υπήρχε και αν δεν το έκανε ο πατέρας της θα συλλαμβανόταν για απλήρωτο χρέος προς το χωριό. Έτσι και έκανε, ντύθηκε σαν άντρας, κατατάχθηκε, έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες στις οποίες και διακρίθηκε, κατάφερε μάλιστα να επισύρει την εκτίμηση του Διοικητή της/του, που έφθασε να την προάγει στο βαθμό του λοχαγού η" κάτι αντίστοιχο. Όλο αυτό το καιρό η Θεοδώρα ήταν, έλεγε και επέμενε ότι τιμά, πιστεύει το Θεό και δεν την ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Στο στρατώνα ,όπου περνούσε τις περισσότερες ώρες της η Θεοδώρα, υπήρχε και μια νεαρή πλύστρα που έπλενε τις στολές των στρατιωτών, και όπως φαίνεται, ερωτεύθηκε την Θεοδώρα, όπως την έβλεπε σαν νεαρό Λοχαγό, μη ξέροντας βέβαια ότι ήταν γυναίκα και όχι άντρας .Η Θεοδώρα της έλεγε ότι είναι θρησκευόμενη και δεν την ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από την πίστη της στο Θεό-τι άλλο άλλωστε θα μπορούσε να της εξηγήσει για να την πείσει? αλλά εκείνη αμετάπειστη ...., και δεν έφθανε αυτό, αλλά-αφού φαίνεται είχε πάει πρώτα με κάποιον άλλο, ίσως για να εκδικηθεί την Θεοδώρα παρουσιάστηκε στο Διοικητή και είπε ότι είχε μείνει έγκυος από την ........ Θεοδώρα. Ο Διοικητής, με την εκτίμηση που της είχε, την κάλεσε και της συνέστησε να παντρευτεί την κοπέλα και το πράγμα θα τελείωνε εκεί, χωρίς άλλες συνέπειες, αν όχι θα ήταν υποχρεωμένος να την περάσει από Πειθαρχικό Συμβούλιο που η ετυμηγορία του θα ήταν θάνατος. Η Θεοδώρα μια και δεν είχε άλλη διέξοδο αρνήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν να την καταδικάσουν σε θάνατο και να την θανατώσουν στον τόπο ακριβώς που είναι σήμερα το ναίδριο. Την εποχή εκείνη στο τόπο έρεε μόνο το ένα ποτάμι. Λέγεται ότι πριν πεθάνει η Θεοδώρα παρακάλεσε τον Θεό "τα μαλλιά της να γίνουν δέντρα και το αίμα της ποτάμι"....Την εποχή εκείνη τα ρούχα ήταν σπάνιο πράγμα και ακριβό γι' αυτό και συνήθιζαν να γδύνουν τους καταδικασμένους σε θάνατο, μετά τη θανάτωση, και να πουλούν τα ρούχα τους η" να τα δίνουν για να τα φορέσει κάποιος άλλος. Πήγαν λοιπόν να γδύσουν και τη Θεοδώρα και τότε .... τότε κατάλαβαν το μεγάλο λάθος που είχε γίνει ..... Ο νεκρός .... Λοχαγός ήταν ..... γυναίκα!!! Την στιγμή που η Θεοδώρα άφηνε την τελευταία πνοή της, λέγεται ότι άρχισε να τρέχει ορμητικό το δεύτερο ποτάμι που τρέχει και ενώνεται κάθετα με το πρώτο (Χαράδρας λέγεται), σαν εκπλήρωση της παράκλησης "το αίμα μου να γίνει ποτάμι". Μετά από αιώνες, ίσως τον 12ο αιώνα, κάποιος ηγούμενος Μόνης, σε συνεργασία με τους συγχωριανούς της, έκτισε το ναίδριο, το αφιέρωσε στη μνήμη της και η Θεοδώρα ετάφη μέσα εκεί, όπου και ακόμη αναπαύεται. Τότε, λέγεται ότι άρχισαν να φύονται τα δέντρα στη στέγη, που θέριεψαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο, για να εκπληρωθεί και η δεύτερη παράκληση της : "τα μαλλιά μου να γίνουν ..... δέντρα". Ίσως κάποιο χέρι Θειο, για μη μοιάζουν με τα γειτονικά δέντρα, τα έχει εκεί να βρίσκονται χωρίς ...... ρίζες ..... ίσως. Στη περιοχή κυκλοφορούν παρά πολλές ιστορίες σχετικά μα το ναίδριο και διάφορα θαύματα που έχει κάνει η Αγια, αλλά πάλι και αυτά είναι παράδοση και μόνο ........ Προς άρσιν πάσης πιθανής παρεξηγήσεως οφείλω να δηλώσω κάτι. Δεν είμαι καθόλου θρησκόληπτος, είμαι όμως αρκετά πιστός στο Θεό και την αιώνια ζωή. Το φαινόμενο αυτό της Αγ. Θεοδώρας με έχει κυριολεκτικά συνταράξει. Το ότι είμαι Μηχανικός και γνωρίζω πολύ καλά τις δυνάμεις που ασκούνται στα διάφορα φυσικά σώματα, με κάνει να μένω κυριολεκτικά ενεός μπροστά σ' αυτό το φαινόμενο που δεν υπακούει καθόλου στους γνωστούς φυσικούς κανόνες. Νομίζω ότι αν αφήσετε το πνεύμα σας να λειτουργήσει ανοιχτά θα χαρείτε παρά πολύ με αυτό που θα ανακαλύψετε.....κάτι δηλαδή που δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινότητα