Να θυμηθούμε και την παλιά συνήθεια των Mυκονιατών, που απέφευγαν να πηγαίνουν τις νύχτες στις ακρογιαλιές, γιατί πίστευαν πως θα τους άρπαζε η γοργόνα, όπως είχε κάνει με αμέτρητα όμορφα αγόρια και κορίτσια. Στη ρεματιά Pουσουνάρα, να θυμηθούμε τις Γιαλούδες, τις νεράιδες που εμφανίζονταν εδώ, για να πλύνουν τα άσπρα ρούχα τους και να τα απλώσουν στον ήλιο. Όμως ο θρύλος προειδοποιεί πως, αν δεις τις Γιαλούδες, αυτές εξαφανίζονται αμέσως παίρνοντας τη μορφή ανεμοστρόβιλου, που αν σε αγγίξει, γεμίζεις φουσκάλες και για να γιατρευτείς, χρειάζεται να πιεις αγιασμό και να κάνεις ευχέλαιο.Να θυμηθούμε και τις αμέτρητες ιστορίες για βρικόλακες, που οι Mυκονιάτες τους ονόμαζαν Bουρβουλάκους ή Bρουκολάκους και για να προστατευτούν από τις επιθέσεις τους χάραζαν στις πόρτες τους πεντάλφες. Κι αν υπήρχε η υποψία πως κάποιος νεκρός γινόταν Bουρβούλακας, τον ξέθαβαν αμέσως και πήγαιναν και τον έθαβαν στο νησάκι του Mπάου, έτσι ώστε να μη μπορεί να περάσει τη θάλασσα και να κάνει κακό στους ζωντανούς. Κι αν αντικρίσουμε τη μικρή νησίδα του Aϊ-Γιώργη, να θυμηθούμε το βρουκόλακα που είχε βασανίσει τους Mυκονιάτες, μέχρι που αυτοί κατάφεραν να τον παγιδεύσουν και να τον φέρουν εδώ για να τον κάψουν. Κι αν ξεμείνουμε κάποια νύχτα στη Μεγάλη Άμμο, να έχουμε το νου μας, γιατί εδώ τριγυρνά το Kαπετανάκι, ο νεαρός καπετάνιος που πέθανε και θάφτηκε στην ακρογιαλιά αυτή κι από τότε έγινε βουρβούλακας με αλογίσια πόδια.