Στο Ξυλόκαστρο θυμάμαι πάντα να πηγαίνουμε τα καλοκαίρια διακοπές.Από τα 5 μου.Ημουν 17 και είχε έρθει η κολλητή μου για μία εβδομάδα.Ένα βράδυ κατά τις 2300 κάναμε βόλτα μέσα στον Πευκιά(γι αυτούς που δεν έχουν πάει είναι ένα μεγάλο άλσος που ξεκινάει μόλις τελειώνει η θάλασσα και βρίσκεται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο του Ξυλοκάστρου) πηγαίνοντας για ένα ποτό.Κάποια στιγμή της πρότεινα να πάμε από τον δρόμο γιατί ήταν πολύ σκοτεινά και όση ώρα περπατούσαμε είδαμε μόνο έναν άνθρωπο που είχε βγάλει τον σκύλο του βόλτα.Δε συμφώνησε και συνεχίσαμε.Καθώς προχωρούσαμε στα 20 μέτρα είδα τη σκιά μιας γυναίκας να στέκεται στην άκρη του μονοπατιού.Ήταν μόνη της και κοιτούσε προς το μέρος μας.Καθώς πλησιάζαμε ρωτάω τη φίλη μου''τι κάνει αυτή εδώ μόνη της?'' μου απαντάει ότι δεν έχει ιδέα και αναρωτιέται κ αυτή γιατί μας κοιτάει τόσο επίμονα.Παράλληλα την πλησιάζαμε, και άρχισα να προσέχω λεπτομέρειες, τα μαλλιά της και τα ρούχα της.Ήταν παλιομοδίτικα.Ξαναρωτάω τη φίλη μου ''Καλά κατακαλόκαιρο φοράει χειμωνιάτικο φουστάνι?''Σε όλη τη διάρκεια μας κοιτούσε σαν να ήθελε κάτι να μας πει , σαν να μας περίμενε.Την κοιτάζουμε και εμείς έντονα και πλησιάζουμε περίπου στα 4-5 μέτρα.Ξαφνικά αρχίζει να αλλάζει μορφή και έγινε ένα με το δέντρο πίσω της.Σταματήσαμε με τη φίλη μου κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε και τρέχαμε.Ξαναμιλήσαμε όταν βγήκαμε στο δρόμο που είχε φώτα.''Τι ήταν αυτό?'' την ρώτησα...Είχαμε δει ακριβώς το ίδιο!