Ένας 40χρονος μηχανικός θυμάται αυτό που είδε στην Αθήνα το 1980. «Και άλλοι είχαν αναφέρει ότι είχαν δει κάτι «εξωπραγματικό» την ίδια μέρα αλλά αυτό που είδαν δεν ήταν τόσο καθαρό όσο αυτό που είδα εγώ επειδή πιθανόν δεν βρίσκονταν τόσο κοντά όσο εγώ. Βρισκόμουν στις πλαγιές των Τουρκοβουνίων. Ψηλότερα από το μέσο επίπεδο του εδάφους και έβλεπα την πόλη των Αθηνών. Δεν υπήρχαν σπίτια για να εμποδίζουν τη θέα. Δεν θυμάμαι τη μέρα ή το μήνα, ήταν καλοκαίρι μάλλον Ιούνιος ή Ιούλιος δεν είμαι σίγουρος. Ο ουρανός ήταν καθαρός όπως συνήθως συμβαίνει στην Αθήνα τη περίοδο του καλοκαιριού. Παρ’ όλο που ήταν νύχτα είδα πολύ καθαρά το αντικείμενο λόγο της μικρής μας απόστασης.(σχεδόν τόσο κοντά που θα το άγγιζα.). Καμιά περίπτωση να είναι αεροπλάνο (πετούσε πάνω από το κεφάλι μου), ούτε ελικόπτερο, (δεν ακουγόταν ήχος αν και ήταν 50μ. μακριά μου), η μπαλόνι (σχήμα και συμπεριφορά, εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα, πήγαινε πολλές φορές γρηγορότερα από οποιοδήποτε στρατιωτικό αεροσκάφος)… Το σχήμα του κυκλικό σαν δύο πιάτα το ένα κολλημένο στη κορυφή του άλλου. Το πάνω μέρος έμοιαζε λίγο με κώνο. Ένα κόκκινο φως αναβόσβηνε στη κορυφή. Πολλά χρωματιστά τετράγωνα φώτα σαν παράθυρα κινιόντουσαν κυκλικά ( ή ίσως άλλαζαν χρώματα με τη σειρά και έτσι έμοιαζαν να κινούνται) στη μέση ενός χαμηλότερου πιάτου. Δεν υπήρξαν καθόλου ραδιοφωνικές παρεμβολές. Παρακολουθούσα τηλεόραση και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ούτε και με το ηλεκτρικό. Και ούτε υπήρξε καμιά συναισθηματική επαφή βλέποντάς το πέρα από το ότι μ’ έκανε να πιστέψω 100% ότι αυτά τα πράγματα υπάρχουν και δεν έχει καμιά σημασία αν κάποιοι τα πιστεύουν ή όχι. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά είναι κάτι που δεν μπορώ να το ξεχάσω. Η εικόνα του είναι καθαρή στο μυαλό μου όπως και τη πρώτη φορά».