Βροκολια, ένα μέρος που αναφορές μιλάνε για αλλόκοσμους ήχους το βράδυ και για
θεάσεις μαύρων σκιών γύρω από το δέντρο των κρεμασμένων(βλ.βιβλιογραφια άδηλη Ελλάδα) βλέπετε είναι εκείνοι οι τραγικοί θάνατοι ανταρτών που έγιναν στο μέρος πεταγοντας τους μέσα στα 2 παλιά πηγάδια κατα την περιοδο της αντιστασης και μενουν τωρα να στοιχειωνουν το μερος.
Ετσι λοιπον υστερα απο το καλεσμα που εγινε στο forum του μεταφυσικου
http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=4112&page=1&pp=5
αποφασισα να λαβω μερος.
Η μερα οριστηκε για το σαββατο 05-07-08...
ακολουθει το κειμενο της αποστολης αυτης το οποιο εγραψε ο Γιαννης Ξανθοπουλος (Απεριττος)

Τι συμβαίνει όταν μια παρέα βαριεστημένων από την ζωή στην πόλη και από την άνεση του καναπέ ανθρώπων, αποφασίζει να ξεκουνήσει και να πάει να κοιμηθεί βράδυ σε μια περιοχή που την ζώνουν οι παράξενες ιστορίες και οι θρύλοι για ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους εκεί;


Από ότι φαίνεται αυτό που έχεις είναι μια ενδιαφέρουσα νυκτερινή περιπέτεια για την οποία θα μιλάς πολύ καιρό για αυτήν με γνωστούς και φίλους και κυρίως μια βιωματική εμπειρία για την οποία άλλοι θα πλήρωναν πολλά λεφτά για να την ζήσουν!!! Μια περιπέτεια η οποία τα είχε όλα. Σασπένς, γέλιο, κούραση, αγωνία, φόβο, μεταφυσικές εμπειρίες, επαφή με την φύση με τρόπους που έχουμε ξεχάσει (απολαμβάνοντάς την μαζί με μπύρα και διάφορα σνακ) και πολύ πολύ κουβέντα .

Η πρόσκληση ήταν ανοικτή για όποιον φίλο ήθελε. Τελικά εκδήλωσαν ενδιαφέρον μόνο 8 άτομα εκ των οποίων καταλήξαμε να μείνουμε τέσσερεις και καλοί από ότι φαίνεται. Εκτός από εμένα ο οποίος ήμουν αυτός που διοργάνωσε την μικρή αυτή περιπέτεια, ο άλλος ήταν ο φίλος Ερρίκος (Henricsmir και ο οποίος ήταν ο μόνος που από την αρχή ήξερα ότι σίγουρα θα είναι παρών), ο αγαπητός φίλος Στέφανος (Schooligan ο οποίος παρότι άμαθος σε μεγάλες πεζοπορίες τα κατάφερε υπέροχα) και ένας καινούριος στην παρέα μας φίλος ο Αλέξανδρος (κατά φόρουμ Χρόνος ο οποίος είναι της ομάδας Παυσανίας).

Κατά τις επτά και μισή το απόγευμα του Σαββάτου της 5ης Ιουλίου του 2008 η παρέα μας βρέθηκε στον επίμαχο δασικό δρόμο, αφού είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα της ομάδας κοντά σε μια ταβέρνα της περιοχής για ξεκάρφωμα
Μετά από δέκα λεπτά διαδρομής ο Αλέξανδρος αντιλήφθηκε πρώτος ότι κάπου μπροστά μας ακουγόταν ο ήχος από βαριά μηχανήματα και ομιλίες ανθρώπων. Αυτό ήταν κάτι που περιμέναμε γιατί όταν πήραμε τον δρόμο η μπάρα που συνήθως είναι κλειστή ήταν ανοιχτή οπότε ξέραμε ότι κάποιοι είναι μέσα και κάτι κάνουν. Τότε η παρέα για να αποφύγει δυσάρεστες συναντήσεις και το ενδεχόμενο η εξόρμηση να λήξει άδοξα εν τη γενέσει της, κρύφτηκε μέσα στα ρουμάνια προκειμένου να καλυφθεί μέχρι να φύγουν
αυτοί που ήταν μπροστά μας.

Αφού περιμέναμε κρυμμένοι κανα 20λεπτο δυο βαρέα οχήματα της δασικής με τους υπαλλήλους της έφυγαν από μπροστά μας. Λίγο παραπάνω διαπιστώσαμε ότι τοποθετούσαν δεξαμενές για νερό σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Έτσι η ώρα της άφιξής μας από λόγους ανεξάρτητους της θέλησής μας πήγε αναγκαστικά λίγο πίσω κατά μισή ώρα περίπου. Φτάσαμε στο ξέφωτο στα Βροκόλια κατά τις εννέα με εννέα και κάτι λίγο πριν το φως της ημέρας χαθεί τελείως. Αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε κάτω από τον μεγάλο πλάτανο (που ήταν το άλλο δέντρο της ιστορίας μας) και όχι κάτω από την αρχαία βελανιδιά γιατί μας φάνηκε πιο φιλικός και όπως αποδείχτηκε πράγματι ήταν. Αυτήν ακριβώς την στιγμή συνέβη το πρώτο παράξενο περιστατικό και θα εξηγήσω γιατί καταλάβαμε τελικά ότι ήταν παράξενο από αυτά που έγιναν στην συνέχεια. Ο συγκεκριμένος πλάτανος έχει μια τεράστια περίμετρο στα κλαδιά του και σχηματίζει μια φυσική ομπρέλα. Κάτω από εκεί μπορούν άνετα να κοιμηθούν γύρω στα δέκα άτομα. Όμως όταν γνωρίζεις τις ιστορίες που ζώνουν κάποια μέρη είναι φυσικό να μην νοιώθεις και πάρα πολύ καλά. Το περίεργο είναι ότι σε αυτό το δέντρο αποκάτω δεν νοιώσαμε ούτε μια στιγμή δυσάρεστα. Το αντίθετο μάλιστα. Είχαμε την αίσθηση ότι η «ψυχή» του δέντρου αντιλαμβανόμενη την διάθεσή μας ως προς την φύση μας αποδέχτηκε. Την στιγμή ακριβώς που μπήκαμε κάτω από το δέντρο μια περίεργη ριπή ανέμου κινήθηκε περιστροφικά στις φυλλωσιές της τέσσερεις φορές (όσος ακριβώς ήταν και ο αριθμός μας). Λέω περίεργο αυτόν τον άνεμο γιατί στα διπλανά δέντρα δεν κουνήθηκε φύλλο και ήταν σαν να περιτριγύρισε το δέντρο την στιγμή ακριβώς που μπήκαμε μέσα του.

Αυτό ήταν κάτι στο οποία θα δίναμε την πρέπουσα σημασία πολύ πολύ αργότερα. Αφού φτιάξαμε τα πράγματά μας και ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και εγώ ανάγνωσα το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του αδελφού μου, αποφασίσαμε να πάμε στο άλλο δέντρο για να το δούμε μέσα στην νύχτα και να τοποθετήσουμε και ένα ψηφιακό κασετόφωνο για την καταγραφή των όποιων παράξενων ήχων θα μπορούσαν να ακουστούν κατά την διάρκεια της νύχτας. Η αίσθηση στο άλλο δέντρο ήταν τελείως διαφορετική.

Η εικόνα του ήταν τελείως απόκοσμη, δυσάρεστη και προκαλούσε ανατριχίλα. Κανείς μας δεν θα ήθελε να περάσει το βράδυ του κάτω από εκεί. Παρόλα αυτά έπρεπε να τραβήξουμε μερικές φωτό για να καλύψουμε την ιστορία μας με φωτογραφικά ντοκουμέντα!

Και πράγματι η εικόνα του δέντρου δεν ήταν καθόλου ευχάριστη… αντίθετα θα έλεγα ότι γεννούσε τον τρόμο…
Έπειτα από αυτά τα ωραία επιστρέψαμε κάτω από τον πλάτανό μας και είπαμε να μιλήσουμε και να κοιμηθούμε με το καλό όταν θα έφτανε η κατάλληλη στιγμή. Βγάλαμε και την σχετική αναμνηστική φωτογραφία στο σημείο κατάκλισης.

Σε αυτήν την φωτογραφία κάποιοι φίλοι θα διαπιστώσουν ότι υπάρχουν δεκάδες orbs. Εγώ δεν θα πω ότι είναι κάτι παράξενο όμως θα πω ότι είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον. Γιατί έγιναν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Ένα από αυτά ήταν ότι ενώ έξω από την περίμετρο του πλατάνου ίπταντο κάθε λογής νυχτερινά έντομα μέσα στην περίμετρο δεν υπήρχε ούτε ένα κουνούπι!!!! Επίσης κατά ένα περίεργο τρόπο τα κινητά μας τα οποία έπαιρναν σήμα και από τις τρεις μεγάλες εταιρίες, ξαφνικά έχαναν το σήμα τελείως ταυτόχρονα όλα μαζί!!! Αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν είναι λογικό. Και συνέβη και κάτι άλλο περίεργο το οποίο ο Αλέξανδρος διαπίστωσε την άλλη μέρα το πρωί. Ενώ είχε γεμάτες μπαταρίες και χρησιμοποίησε όχι πάρα πολύ τις μηχανές του οι μπαταρίες του εκφορτίστηκαν τελείως σε χρόνο αδικαιολόγητα μικρό. Όμως ανεξάρτητα από αυτό η αίσθηση που μας άφηνε το δέντρο ήταν αίσθηση φιλικότητας και ασφάλειας. Αν θα το έλεγα πως το νοιώθω θα έλεγα ότι το δέντρο αποδέχτηκε την παρουσία μας και μας δημιούργησε ένα κλοιό προστασίας. Δεν ξέρω πως το διαβάζει κάποιος αυτό πάντως εγώ επιμένω σε αυτό και θέλω και οι υπόλοιποι φίλοι της παρέας να πουν την γνώμη τους.

Περάσαμε ένα πανέμορφο και ήσυχο βράδυ με μια αίσθηση γαλήνης, ηρεμίας και πληρότητας που μόνο η παραμονή στην φύση μπορεί να σου χαρίσει. Ξυπνήσαμε την άλλη μέρα ευδιάθετοι και γεμάτοι κέφι και όρεξη για πλάκα! Βγάλαμε και αναμνηστικές φωτό μεταξύ μας. Όσο για το άλλο δέντρο της ιστορίας μας, ευτυχώς που το φως του ήλιου ήρθε σιγά σιγά να διώξει την «σκιά» που το περιτριγύριζε και που η αίσθησή της ήταν τόσο έντονη.

Και τότε ήρθε η ώρα να δούμε τι είχε καταγράψει το ψηφιακό μας μαγνητόφωνο. Είναι ένα πολύ καλό εργαλείο με απίστευτη ευαισθησία. Παρόλα αυτά το είχα βάλει στην αυτόματη ενεργοποίηση και εκτός από την στιγμή που το τοποθετούσαμε και την στιγμή που το βγάλαμε από την θέση του για να το κλείσουμε είχε καταγράψει μόνο δεκαπέντε δευτερόλεπτα στα οποία ακούς έναν πολύ περίεργο ήχο σαν δυνατό ουρλιαχτό του ανέμου το οποίο όμως είναι αδικαιολόγητο γιατί δεν φυσούσε καθόλου το βράδυ!!! Ο Αλέξανδρος με το που άκουσε αυτήν την καταγραφή έμεινε έκπληκτος. Θα γίνει απομαγνητοφώνηση του ήχου και θα βρούμε τρόπο να το ανεβάσουμε να το ακούσετε κι εσείς…

Γεμάτοι και ευχαριστημένοι από όλα αυτά που ζήσαμε αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής πρωί πρωί πριν μιας πιάσει το λιοπύρι. Όλοι μας είχαμε την ίδια ανάγκη πριν φύγουμε. Θελήσαμε να ευχαριστήσουμε το δέντρο που μας φιλοξένησε. Καθίσαμε περιμετρικά ακουμπήσαμε το δεξί μας χέρι και του είπαμε «ευχαριστώ». Την ώρα που βγήκαμε από την περίμετρο σχολιάσαμε το γεγονός του χθεσινού ξαφνικού ανέμου και τότε έγινε κάτι το εκπληκτικό το οποίο μας επιβεβαίωσε για το πόσο σωστή ήταν η αίσθησή μας για το ότι το δέντρο μας αποδέχτηκε και μας προφύλαξε. Μια ξαφνική πάλι ριπή ανέμου μόνο στο δέντρο κινήθηκε γύρω του και έκανε τα φύλλα του να θροΐσουν σαν να μας απαντούσε. Και πάλι αυτό έγινε μόνο στο συγκεκριμένο δέντρο. Τα διπλανά ήταν τελείως ακίνητα γιατί απλά δεν φυσούσε!!!!!!!

Έτσι πλούσιοι από την εμπειρία που ζήσαμε, γεμάτοι από την καταλυτική αίσθηση της φύσης επάνω μας γυρίσαμε και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι θα είμαστε πάλι παρόντες στην επόμενη διανυκτέρευση στην φύση… ποιος ξέρει που….