Έχω μοιραστεί εδώ μέσα στο παρελθόν αρκετές προσωπικές εμπειρίες. Να σου πω την αλήθεια, έχω απομακρυνθεί από την ανάλυση τέτοιων ''περίεργων'' καταστάσεων, δεν με τραβάει πλέων. Από παιδάκι αυτό έκανα και μάλλον με κούρασε. Προτιμώ να απεικονίζω ή να λαμβάνω μέσω της τέχνης, μου βγαίνει ποιο αυθόρμητα και με ικανοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Κάτι περίεργο ή μεταφυσικό μπορώ να ''νιώσω'' και σε μια σκοτεινή γωνία κάπου στο κέντρο της Αθήνας για παράδειγμα. Εκεί ίσως να υπάρχει μια μυστική είσοδος που να οδηγεί σε μια αίθουσα που γίνονται συζητήσεις για τους ήχους που δημιουργούν τα παλιά και βρόμικα κτίρια, εκεί ξέρεις, υπάρχουν πολλές ηχητικές οντότητες. Αλλά εκεί μπορούμε να συναντήσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό που θα μας κοιτάξει και αυτός σαστισμένος λέγοντας ταυτόχρονα με μας, <<δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να είναι αλήθεια>> Ε! αυτή την εμπειρία θα προτιμούσα να τη ζωγραφίσω παρά να την εγχειρίσω με λόγια. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν το κάνω μερικές φορές. Απλά ολοένα και σπανίζουν, οι στιγμές αυτές.