Ολοι μας οι ανθρωποι γεννιομαστε με α)την ανθρωπινη πλευρα μας (γονιδια απο τους συνανθρωπους μας που ειναι καταγεγραμμενα στο DNA μας), β)τη θεϊκή πλευρά μας, που είναι οι ψυχούλες μας πλούσιες σε θεϊκό στοιχείο και γ) η ελευθερία βούλησης. Και τα τρία αλληλεπιδρούν στη ζωή του ανθρώπου. Το γ) ειναι εκεινο που καθοριζει ανα πασα στιγμη την πορεία μας, ανάλογα με τις επιδράσεις στη ζωή μας των α) και β).
Τώρα λέτε να μπορούν και οι σκεπτομορφές να είναι κάτι παρόμοιο;; Τότε έχουμε για τις σκεπτομορφες τη "μανουλα" που είναι ο μύστης. Δηλαδή το α) το δίνει ο μυστης στην σκεπτομορφη. Ποιά είναι όμως η πολικότητα της θεϊκής πλευράς που λαμβάνει χώρα στη "γέννηση" της σκεπτομορφής; Ειναι καλή ενέργεια άραγε ή κακή. Θετική ή αρνητική; Θεός ή ο ακατανόμαστος; Οπως και να το πω, την ουσια την καταλαβατε πιστευω. Το β) σε μια σκεπτομορφη, είναι πολύ σημαντικό. Π.χ. οι Αγιοι πρωτου αγιάσουν, ως ανθρωποι εν ζωη που ηδη ειχαν αγιασει απλα το μονο που εμενε για να ολοκληρωθει η αγιοσυνη τους, ηταν να συναντησουν τον δημιουργο τους. Οι Αγιοι λοιπον εν ζωη κάποιοι κατασκευαζαν φαντασματα, δηλαδη σκεπτομορφες με σαρκα και οστα ομως. Ηταν η δικη τους αυτοπροβολη σε μερη μακρυνα απο τον τοπο τους, οπου υπηρξαν μαρτυριες οτι εμφανιζονταν και τελούσαν θαύματα. Το β) εδώ είναι ο Θεός η θετική ενέργεια δηλαδή. Εμείς όμως κατά πάσα πιθανότητα δεν ειμαστε Αγιοι (εκτος ελαχίστων, οπως πιθανον πατερ Παϊσιος). Οποτε αν φτιαξουμε σκεπτομορφη, ο Θεος να μας φυλαει και να βαλει το χερι Του, διοτι αλλιως να σας πω απλα τη βαψαμε, καθως δεν μπορουμε να ειμαστε σιγουροι ποια θα ειναι η πολικοτητα που θα λαβει μερος στη "γεννηση" της σκεπτομορφης. Οσο για το γ) την ελευθερια βούλησης δηλαδή, όσο αφορά της σκεπτομορφής, κάντε άλλη μία προσευχούλα λέω εγώ η μικρή Ιντιγκούλα αν βρεθείτε μπροστά σε μια τετοια, για να προφυλαχθειτε αν το β) της σκεπτομορφης την επεισε να δρασει αναλογα, καταλαβατε νομιζω...
Κάποιοι με αυτά παίζουν ενίοτε και άλλες φορές δεν δίνουν την απαιτουμενη προσοχή.
Η σκεπτομορφή ξεκινά να γεννηθεί, να πάρει μορφή μέσα από την σκέψη μας (σκεπτο-μορφή). Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με μορφές, αλλά και με καταστάσεις. Δηλαδή, θα έχετε ακούσει ότι κάποιος κάποτε έγραψε μια ιστορία με πρωταγωνιστή ένα φάντασμα. Φανταστική ιστορία. Έπειτα όμως γίναν αναφορές ότι ο συγγραφέας άρχισε αργότερα να βλέπει ατο φάντασμα αυτό στ΄αλήθεια! Πιθανόν κατέληξε σε ψυχιατρείο. Επισης ομως κατα καιρους αν προσεξατε, καποιοι γραφουν φανταστικες ιστοριες με πρωταγωνιστες ανθρωπους. Και επειτα η ζωη τους παιρνει την ιδια ακριβως πορεία, όπως στην φανταστική ιστορία τους. (Βλέπε Κυάνου Ρίιβς, διάσημος ηθοποιός του οποίου οι ταινίες, τελικά διαδραματίστηκαν και στην αληθινή ζωή του!) Επιπλέον ακόμα και σε βίντεοκλίπς τραγουδιστών έχει παρατηρηθεί κάτι παρόμοιο. Ο Τζόρτζ Μάϊκλ αν θυμαμαι καλα ειχε φωτογραφηθει δηθεν με γυψο για τις αναγκες διαφημιστικης του καμπανιας για να προωθησει τη δισκογραφικη δουλεια του και μετα απο λιγο καιρο, πραγματι επαθε δυστυχημα και φορεσε γυψο, ακιβως στα σημεια οπως εκεινα της φωτογραφισης! Μια άλλη περίπτωση που θυμάμαι, είναι εκείνη της τραγουδίστριας Δέσποινας Βανδή, η οποία είχε γυρίσει σε βίντεοκλίπ, ένα φανταστικό ατύχημα. Μετά από λίγο καιρό, αν θυμάστε, έπαθε πράγματι κάποιο δυστύχημα αυτοκινητιστικό η τραγουδίστρια Δέσποινα Βανδή, ακριβώς όπως έδειχνε το βιντεοκλιπ της, και αυτες δεν ηταν δικες μου διαπιστωσεις μονον.
Οπότε, φίλοι μου σκεπτομορφές, υπάρχουν και στη ζωή όλων μας. Και παίρνουν σάρκα και ζωή που τους δίνουμε εμείς. Οπότε να σκέφτεστε θετικά. Πάντα θετικά.
Κατά πόσο μπορεί να είναι επικίνδυνη μία σκεπτομορφή;
Ημερομηνία: 02/10/2011
Καταχωριτής: Aragorn
Πηγή: http://apollonionfos.forumotion.net/t4-topic
2 Σχόλια:
Το πιο πιθανό είναι να είναι όπως τα λες. Μήπως όμως η Βανδή πήρε το ρόλο της πολύ πιο σοβαρά απ΄ότι ο Μάρλον Μπράντο; Στο κάτω κάτω σύμφωνα με την κβαντομηχανική εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητα ή καλύτερα εμείς επιλέγουμε την πραγματικότητα στην οποία ζούμε μέσα από πολλές άλλες.
Για να πάμε και στις συμπτώσεις. Τί είναι σύμπτωση; Υπάρχουν κανόνες οι οποίες ορίζουν τις συμπτώσεις;
Φυσικά παίζω τον δικηγόρο του διαβόλου...
Ξεκίνησα να διαβάζω την αναφορά πιστεύοντας ότι θα ήταν κάτι που θα είχε μι αεπιστημονική χροιά αλλά απογοητεύτηκα. Πώς να μην απογοητευτώ απ' τη στιγμή που ξεκινάει με δόγμα την ύπαρξη θεϊκής πλευράς;
Πράγματι συμβαίνει σε συγγραφείς να ζουν παρόμοιες καταστάσεις με αυτές που γράφουν αλλά αυτό συμβαίνει επειδή για να το γράψουν το έχουν μέσα τους. Κάποτε, είχα γράψει μια ιστορία (είμαι λίγο συγγραφέας) για κάποιον που αυτοκτονεί με ηρεμιστικά χάπια και αν ποτέ έκανα μια τέτοια ενέργεια θα επέλεγα αυτό τον τρόπο για διάφορους λόγους. Απ' τη στιγμή όμως που το έγραψα, το έγραψα γιατί αυτό θα προτημούσα σε ανάλογη περίπτωση. Άλλες φορές υπάρχει ταύτιση του συγγραφέα ή του πολύ καλού ηθοποιού με χαρακτήρες και ρόλους. Δε γίνεται διαφορετικά. Αυτό εξηγεί πολλά. Πολλοί άλλοι δημιουργοί επίσης γράφουν για τη ζωή τους ή για καταστάσεις που είναι οικείες στους ίδιους (π.χ. Πάυλος Σιδηρόπουλος).
Οι άλλες περιπτώσεις, π.χ. της Δέσποινας Βανδή με το ατύχημα είναι συμπτώσεις που απλά αναφέρονται γιατί συνέβησαν. Πόσες άλλες όμως ΔΕΝ συνέβησαν; Ο Μάρλον Μπράντω δεν έγινε αρχιμαφιόζος, ο Μρους Γουίλις δεν τα έβαλε με τρομοκράτες, τόσοι πρωταγωνιστές ταινιών τρόμου (ευτυχώς) δεν έζησαν τίποτα απ' όσα υποδύθηκαν. Μην πιανόμαστε απ' τις 5-10 περιπτώσεις στις 1000 και γενικεύουμε την εξαίρεση σαν κανόνα.
Οι μόνες σκεπτομορφές που υπάρχουν είναι αυτές που γεννιούνται στις χημικές διεργασίες του εγκεφάλου μας.