Εάν ένας μελετητής βρεθεί στο θέατρο του Διονύσου και παρατηρήσει με προσοχή τις πλάκες του δαπέδου θα διαπιστώσει ότι έχουν διάφορα μεγέθη και σχήματα ασυνήθη στη σύνθεσή τους. Όλες οι πλάκες εί ναι διαφόρων μεγεθών και σχημάτων. Αν μετρήσουμε το μήκος και το πλάτος των πλακών αυτών και διαιρέσουμε μεταξύ τους θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι ότι έχουν τους σταθερούς μαθηματικούς λόγους 2:1 ή 4:3 ή 9:8 ή ακόμα και 1,618 που είναι ο λόγος της χρυσής τομής. Χρυσή τομή είναι η ωραιότερη αναλογία, ο λόγος δε του μεγαλύτερου τμήματος της χρυσής τομής δηλ. 618 χιλιοστά το μικρότερο που είναι 282 χιλιοστά λέγεται χρυσός αριθμός και είναι ίσος προς το 1,618. Αυτό το χρυσό αριθμό θα διαπιστώσουμε σε πολλούς οικοδομικούς λίθους μνημείων της Ακροπόλεως. Αυτή η διαπίστωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ολόκληρη η Ακρόπολη και ιδιαίτερα ο Παρθενώνας έχουν ιερό χαρακτήρα. Το 1938 ο διεθνής γνωστός Έλληνας αρχιτέκτων Δοξιάδης είχε παρατηρήσει εκτός των αρχαιολογικών χώρων ότι η θέση των μνημείων και των ναών δεν είναι τυχαίες αλλά διέπονται από μία συγκεκριμένη νομοτέλεια. Το 1967 ο Γάλλος ερευνητής Ζαν Ελυσέ δημοσίευσε βιβλίο με τίτλο "Γεωγραφία και θρησκεία του αρχαίου κόσμου". Στο βιβλίο αυτό περιγράφει και βεβαιώνει ότι αν τα ιερά συνδεθούν μεταξύ τους με νοητές ευθείες γραμμές σχηματίζουν γεωμετρικές προβολές των αστερισμών. Την δεκαετία του 1950 ένας άγνωστος επιστήμων είχε επισημάνει ότι οι ναοί του Σουνίου, της Αφαίας και του Παρθενώνος στην Ακρόπολη δημιουργούσαν ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο. Στα σχεδιαγράμματα περιοχής Ακροπόλεως Αθηνών και Αττικοβοιωτίας μπορούμε σήμερα να παρατηρήσουμε τα εξής : Αν σχεδιάσουμε κύκλο μέ κέντρο τον Παρθενώνα και ακτίνα ίση με την απόσταση Παρθενώνα - Θησείο η περιφέρεια του κύκλου διέρχεται επίσης από το βήμα που μιλούσαν οι ρήτορες της Πνύκας, από το κέντρο της βάσης του μνημείου του Φιλοπάππου και το κέντρο του ναού του Ολυμπίου Διός. Η ακτίνα αυτή του κύκλου είναι 2058 πόδια ή τριακόσια φι τέσσερα και όπου φι ίσον 1,618 δηλαδή ο χρυσός αριθμός. Το κέντρο του ναού του Ολυμπίου Διός απέχει εξίσου απο το κέντρο του Ηφαιστίου και από το κέντρο του βήματος των ρητόρων της Πνύκας. Εδώ παρατηρούμε το μοναδικό γεωγραφικό θαύμα που είναι ο πεντάκτινος αστήρ των Πυθαγορείων. Το γεωμετρικό αυτό σχήμα που είναι όμοιο με τον αστέρα των Πυθαγορείων περιλαμβάνει ίσιες αποστάσεις μεταξύ των αρχαίων ιερώ χώρων Κρομιώνος - Στυλίδος - Κρομιώνος - Αφιαρείου και Στυλίδος - Θηβών οι οποίες τέμνονται σε σχέση με το μαθηματικό άκρον και μέσον λόγο και ταυτόχρονα περιλαμβάνει το μεγαλύτερο και το μικρότερο τμήμα της χρυσής τομής. Ο χάρτης αυτός ονομάζεται Σεληνάκατος του Απόλλωνος. Το περίεργο αυτό σχήμα που μοιάζει με σεληνάκατο έχει μήκος 150 χλμ. κατευθύνεται από το ιερό των Δεελφών προς το ιερό της Δήλου δηλ. από τον τόπο κατοικίας του Απόλλων προς τον τόπο της γέννησης του και παρουσιάζει πολύπλοκες γεωμετρικές σχέσεις και κυρίως συμμετρίες με ιερούς χώρους και ναούς που αφήνει κατάπληκτο τον ερευνητή και επιβεβαιώνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ότι όλα μα όλα τα κτίσματα της αρχαίας Ελλάδος υπάγονται σε μία αρμονική συμμετρία και μία θεοσοφική γεωμετρία. Στο χάρτη αυτό με τους πολλούς κύκλους ακριβής μελέτη του μεγάλου Έλληνα ερευνητή Θεοφάνη Μανιά αποδεικνύει ότι υπάρχουν σε 9 βασικά αρχαιολογικά σημεία των Αθηνών 9 αποστάσεις ίσες μεταξύ τους. Κάθε μία από αυτές τις αποστάσεις είναι ίση με το 7πλάσιο του μήκους του Παρθενώνα και είναι ομοίως ίση προς τη πλευρά κανονικού οκταγώνου με κέντρο των Παρθενώνα και ακτίνα ίση με την απόσταση Παρθενών-Θησείο. Στο σχέδιο αυτό παρατηρούμε ότι το κέντρο του ναού (Σημ. Aragorn : Δεν κατάλαβα τι λέει) ίση απόσταση με το Θησείο και τη Πνύκα και ενδιάμεσες ίσες αποστάσεις με τον Παρθενώνα. Σε αυτό το σχέδιο που αποτελεί κορύφωση της αρμονίας των αριθμών τα τρίγωνα που συνδέουν τους ιερούς χώρους γύρω από τον Παρθενώνα δημιουργούν πλευρές σε απόλυτη σχέση με τη χρυσή τομή. Στην αρχαία Ελλάδα το κάλλος είναι μία ποιότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την θρησκεία, τη φύση και τον άνθρωπο. Το σύμπαν, το άρτιο αυτό μοντέλο του κάλλους μέσα στο οποίο το μέρος συμβιώνει άριστα με το όλον αποτελεί την υπόσταση του Θεού δημιουργού. Ο ναός για τους Έλληνες της αρχαιότητας είναι η πόρτα που οδηγεί στο σύμπαν, στο θεό δημιουργό.