"Οι Δράκανοι, οι κάτοικοι της ανεμοδαρμένης Ικαρίας, οι Ναξιώτες, η θεϊκή φυλή των Ευραφιωτών, αυτοί που κατοικούν στις όχθες του Αλφειού με τις βαθιές ρουφήχτρες, οι Θηβαίοι, όλοι αυτοί διεκδικούν, ω αφθέντα, τη γέννησή σου." Διόδωρος ο Σικελιώτης Ο Διόνυσος, λατρευόταν στον ελληνικό χώρο τουλάχιστον από τους πρώιμους μυκηναϊκούς χρόνους. Το όνομα του σώθηκε σε κείμενα της γραμμικής γραφής Β από την Πύλο, και είναι η αποδεδειγμένη η διονυσιακή λατρεία στους αρχαϊκούς χρόνους στο ναό της Αγίας Ειρήνης στην Κέα -στον οικισμό της Αγίας Ειρήνης στην Κέα κτίστηκε το πρώτο ιερό στο Αιγαίο- ο ποίος ανταποκρίνεται στο σχήμα και στη λειτουργία των μεταγενέστερων ιερών της μυκηναϊκής Ελλάδας και μοιάζει να συνεχίζει την διονυσιακή θρησκευτική παράδοση. Μια τυχαία αλλά σπουδαία ανακάλυψη το 1777, στη Μόσχα, έφερε στο φως τους δυο ύμνους που βρίσκονται στην αρχή της συλλογής των Ορφικών Υμνων , τον Ύμνο προς προς τη Δήμητρα και τον Ύμνο προς το Διόνυσο : ΕΙΜΙ Δʼ ΕΓΩ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΕΡΙΒΡΟΜΟΣ ΟΝ ΤΕΚΕ ΜΗΤΗΡ ΚΑΔΜΗΪΣ ΣΕΜΕΛΗ ΔΙΟΣ ΕΝ ΦΙΛΟΤΗΤΙ ΜΙΓΕΙΣΑ Ομηρικός Υμνος στον Διόνυσο, στίχοι 56-57 Το πώς η ελληνική διονυσιακή λατρεία αντικαταστάθηκε από την χριστιανική, είναι μια άλλη μεγαλύτερη ιστορία.... Γενικά, πολλές χιλιάδες χρόνια, πριν την έλευση του Ιησού, οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν την 25η Δεκεμβρίου μεγαλοπρεπέστατα και με πλήρη επίγνωση της σημαντικής αυτής ημέρας. Στην Αίγυπτο τιμούσαν την γέννηση του Οσσιρι/Διονύσσου και του Ωρου. Ο Επιφάνιος, επίσκοπος της Σαλαμίνας της Κύπρου τον 4ο μ.Χ. αιώνα μας πληροφορεί για τους Ναβαταίους, ότι ήσαν πολύ συγκροτημένοι και μάλιστα ότι έπαιρναν την εικόνα του παιδιού Δουσάρη- μία θεότητα η οποία ταυτίζονταν από τούς Έλληνες με τον Διόνυσο/Βάκχο- και την περιέφεραν, ενώ ο λαός την με δυνατές φωνές έλεγε: " η παρθένα έχει γεννήσει".