Στην σπηλιά της Πεντέλης δεν είχα πάει ποτέ . Ήξερα όμως για τα διάφορα φαινόμενα που συμβαίνουν στην περιοχή , λόγω του ότι και οι γονείς μου είχαν βιώσει κάτι πριν από 15 χρόνια περίπου . Αυτό , ίσως ήταν και η αφορμή που ήθελα να μάθω περισσότερα για το όλο θέμα . Διάβασα το πρώτο βιβλίο του κ. Μπαλάνου , κατάλαβα ορισμένα πράγματα για το τι περίπου συμβαίνει αλλά και πάλι δεν είχα κάποιον για να πάω στη σπηλιά . Πριν από 3 μήνες περίπου , πήγε ο πατέρας μου(Jonnie be good) για πρώτη φορά στη σπηλιά και στις 26/8 , ημέρα Πέμπτη πήγαμε και μαζί .Δεν μπορώ να πω ότι φοβόμουνα απλά είχα το κλασσικό άγχος και περιέργεια επειδή θα πήγαινα πρώτη φορά . Αν και συζητήσαμε τα γεγονότα , ο πατέρας μου επέμενε να καταγράψω ακριβώς αυτά που εγώ βίωσα , ανεπηρέαστη από ότι αυτός αντιλήφθηκε . Όταν φτάσαμε ένιωσα πολύ ωραία , πρώτον γιατί δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί και δεύτερον γιατί το τοπίο ήταν τέλειο , καθαρός αέρας , φεύγεις από τα στερεότυπα της πόλης . Όπως και να το κάνουμε , φύση είναι . Και έτσι αρχίσαμε να μου δείχνει το μέρος . Μπήκαμε πρώτα στην σπηλιά και μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα γιατί την περίμενα πολύ διαφορετική .Ήταν τόσο επιβλητική αλλά συνάμα και τόσο φιλική . Δεν μου έβγαλε κανένα φόβο . αρχίσαμε την περιήγηση και όταν φτάσαμε στο βάθος ανάψαμε τους φακούς (ο ένας φακός παρόλο που ήταν αδιάβροχος και με καινούργιες μπαταρίες τέλειωσε το πολύ σε 1-2 λεπτά) .. Κάποια στιγμή μου μύρισε κάτι πολύ άσχημο . Επειδή είχαμε μαζί μας και τον ένα σκύλο (αν και δεν έμοιαζε με μυρωδιά από κόπρανα σκύλου) , νόμιζα ότι ο σκύλος έκανε την ανάγκη του , επειδή δεν υπήρχε άλλη λογική πηγή της , αλλά δεν είχε κάνει τίποτα . Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου ξαναμύρισε η ίδια μυρωδιά αλλά ακόμα πιο έντονη , σαν να ήταν δίπλα στα πόδια μου αλλά και πάλι ο σκύλος τίποτα . Παραξενεύτηκα λίγο αλλά μέχρι εκεί . Προχωρήσαμε πιο κάτω και φτάσαμε στο τέλος της σπηλιάς . Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω την τεράστια τρύπα που έχει μείνει από το χώμα που πήρανε και μπαζώσανε το υπόλοιπο κομμάτι της σπηλιάς .Με έπιασε θλίψη . Σαν να ένιωσα και την ίδια την σπηλιά να «πονάει» που κάποιοι την καταστρέψανε χωρίς λόγο . Ύστερα με τον ένα φακό που μας είχε απομείνει κοιτούσαμε γενικά τα τοιχώματα της σπηλιάς . Τότε είδα το άνοιγμα ενός από τα τούνελ που βρίσκεται ψηλά στον βράχο δίπλα από το μπαζωμένο κομμάτι , στην δεξιά μεριά . Ήταν και το μόνο που με έκανε να ανατριχιάσω , ίσως και να φοβηθώ λιγάκι . Αλλά δεν με πείραξε ιδιαίτερα . Αφού είδαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε , αρχίσαμε να ανηφορίζουμε . Βγήκαμε έξω , είδαμε το εκκλησάκι και ύστερα είπαμε να κάνουμε ένα τσιγάρο για να πάμε μετά στα τεχνητά τούνελ . Μόλις το είχαμε ανάψει ήρθανε 2 τζιπάκια της θηροφυλακής , κατέβηκαν 3 θηροφύλακες και ερχόντουσαν προς τη σπηλιά . Σβήσαμε τα τσιγάρα και περιμέναμε να δούμε τι θέλουν . Τελικά είχαν έρθει απλά για να δουν τη σπηλιά και άντε να έκατσαν το πολύ 10 λεπτά .Μόλις έφυγαν ανάψαμε ξανά ένα τσιγάρο . Καθόμασταν ακριβώς μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς , στο απομεινάρι από το πέτρινο τείχος .Εγώ ήμουν όρθια με την αριστερή μου μεριά να βλέπει στη είσοδο της σπηλιάς . Ο θόρυβος από τα τζιπ που ξεκινούσαν να φύγουν ακουγόταν αρκετά και τότε άκουσα ένα ήχο , δεν έδωσα σημασία , μετά από δευτερόλεπτα τον άκουσα ξανά , είπα μέσα μου κάτι από έξω είναι , τα τζιπ εκείνη τη χρονική στιγμή είχαν απομακρυνθεί λίγο και υπήρχε κάποια ησυχία έτσι την τρίτη φορά που άκουσα ξανά τον ίδιο ήχο συνειδητοποίησα ότι ερχόταν μέσα από την σπηλιά . Δεν είπα τίποτα , και τότε τον άκουσα και τέταρτη φορά πιο καθαρά . Ήταν σαν να καθόταν ένα μικρό κοριτσάκι ή μια γυναίκα με πολύ γλυκιά φωνή και να «τραγουδούσε» μια επαναλαμβανόμενη διακεκομμένη «μελωδία» διάρκειας περίπού 3-4 νότες , σαν να χτυπάς ένα κρυστάλλινο ποτήρι , που ακούς τον πρώτο δυνατό ήχο και μετά αυτός χάνεται απαλά και σιγά(δεν μπορώ να το περιγράψω με πιο απλά λόγια) . Τότε ήταν που ρώτησα τον πατέρα μου - το άκουσες αυτό ; - για λόγους μνήμης δεν θυμάμαι τον διάλογο που ακολούθησε μεταξύ μας , πάντως τον είχε ακούσει και ο πατέρας μου . Μόλις καταλήξαμε στο ότι τον είχαμε ακούσει και οι δύο , ακούστηκε για άλλη μια φορά πιο δυνατά και πιο καθαρά . Μπήκαμε αμέσως μέσα στη σπηλιά .Κάτσαμε στο πλάτωμα που είναι αριστερά από τα τσιμεντένια σκαλοπάτια και περιμέναμε να τον ακούσουμε ξανά . Ακούσαμε , αλλά όχι τον ίδιο . Ήταν ένας ήχος σαν φωνή «πουλιού» , αρκετά δυνατός θα έλεγα και ύστερα που τον ακούσαμε ξανά είχε και συνέχεια σαν κλάμα ενός ζώου , που θα το χαρακτήριζες μεγάλο , όχι σαν αρκούδα , αλλά ούτε σαν γάτα , μεγάλο . Όσο ακούγαμε τον ίδιο ήχο τόσο μεγάλωνε και η έντασή του , μέχρι που ήρθε ένας ορειβάτης που μιλούσε στο κινητό πολύ δυνατά , στην είσοδο της σπηλιάς και τότε σταμάτησε . Περιμέναμε λίγο αλλά δεν ακούστηκε ξανά . Με παραξένεψε το ότι ο σκύλος μας , δεν άκουσε τίποτα – ήταν αραχτός και γλυφότανε . Εδώ θέλω να προσθέσω ότι όλο αυτό που άκουσα όχι μόνο δεν με φόβισε αλλά αντίθετα με έκανε να νιώσω πολύ ωραία . Ήταν τόση πολλή η θετική ενέργεια που μου έβγαζε το μέρος από την πρώτη στιγμή που πήγα , που μπορώ να πω πως ήταν οι πιο ήρεμες και οι πιο ευδιάθετες 3 ώρες της ζωής μου . Και τέλος πριν φύγουμε τελείως από την περιοχή , γυρίσαμε για μια τελευταία φορά στη σπηλιά μήπως και ακούσουμε ξανά κάτι .Λίγα μέτρα πριν την είσοδο της σπηλιάς μου μύρισε πολύ έντονα ένα άρωμα , που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν , πάντως ήταν κάτι ανάμεσα δυόσμο , μέντα και ευκάλυπτο . Αν και είμαι μικρή και δεν έχω εμπειρία όσον αφορά το φαινόμενο της σπηλιάς , νιώθω ότι αν θέλει κάποιος να βιώσει κάτι εκεί , πρέπει να την πλησιάσει με θετική ενέργεια και σεβασμό . Ελπίζω να πρόσθεσα κάτι στον ατέλειωτο κατάλογο των φαινομένων της Πεντέλης